Sunday, December 19, 2010

Anguilla

We zijn dus op Anguilla. Als we voor de vakantie vertelden: 'We gaan naar Anguilla', kregen we meestal twee verschillende vragen te horen. De eerste was: 'Waar ligt dat?', de topografische kennis van de meeste Nederlanders is niet super groot en 'Wat gaan jullie daar doen?'.
Anguilla is één van de BWI's, de Brits WestIndische eilanden en ligt zo ongeveer 10 km ten noorden van Sint-Maarten. En Sint-Maarten weten de meeste Nederlanders nog wel te plaatsen. De hoofdstad is The Valley, al is (hoofd)stad misschien een te groot wordt. We gaan daar van alles doen: opwarmen, de batterijen opladen, relaxen, boekjes lezen en zandkorrels tellen. Ja dat wordt een sportieve en actieve vakantie ;-).
De week op Anguilla zitten we in een appartement van La Vue. We hebben hier een ruime kamer, inclusief keuken. Die keuken gaan we natuurlijk niet gebruiken, we zijn immers op vakantie, al is de koelkast natuurlijk wel handig. Ook heeft elke kamer een eigen wifi en dat is makkelijk, als ik tijd zou hebben gehad, had ik voldoende stukjes kunnen publiceren vanaf het balkon. We hebben de kamer met ocean view, dus vanaf het balkon zien we ongeveer dit:


Het ontbijt wordt buiten in de tuin geserveerd. Fruit, sapjes, koffie en croissants staan klaar en her en der staan in de tuin wat tafeltjes en bankjes en dan genieten we van het volgende uitzicht:


Anguilla is echt een eiland dat van het toerisme leeft. Om het de toerist zo makkelijk mogelijk te maken om geld uit te geven, kun je hier bijna overal met amerikaanse dollars en credit cards betalen. De ECC (East Caribbean Currency), de lokale munteenheid, hoef je niet op zak te hebben. Wel staan de prijzen soms in ECC en ik geloof dat de omreken koers iets van 1 $ = 2,7 ECC was en dat betekent weer dat 1 euro gelijk is aan 3,6 ECC. Veel te lastig om uit te rekenen, dus maar niet meer gedaan.
Anguilla is Brits dus rijden ze hier niet aan de recherkant van de weg, maar aan de linkerkant. Wel zie je veel auto's rijden met het stuur aan de linkerkant. Dit levert 's avond ook veel verblindende tegenliggers op, want de koplampen zijn, zo te zien, niet aangepast. De wegen zijn van primakwaliteit, alleen kom je er regelmatig speed humps tegen. We zagen er zelfs een op een compleet onverharde weg, alsof je daar te snel zou kunnen rijden. Bij het tanken was het nog meer rekenen dan bij het betalen. 1 gallon voor 12,5 ECC. Ik geloof dat dat neer kwam op ongeveer 1 $ voor 1 l benzine. En zoveel benzine verbruik je ook weer niet op dit kleine eiland.
De grootste trekpleister zijn de stranden hier. Veel wit zand en licht blauw water, we hebben er in ieder geval een aantal bezocht. En inderdaad prachtige stranden, alleen zijn er weinig bomen om voor wat broodnodige schaduw te zorgen. Misschien moeten we maar eens een parasol aanschaffen.
Zomaar wat mooie plaatjes om een indruk te geven van dit overbevolkte eiland en onze zware vakantie:


En na zo een lange zware dag moet je natuurlijk ook wel eens wat eten. Voor de lunch kun je hier altijd terecht bij een boulangerie waar ze ook belegde broodjes verkopen. En voor het avondeten kun je terecht bij de restaurants. Algemeen was de kwaliteit zeker niet slecht, invloeden van de franse keuken waren herkenbaar maar ook de wil van de eilandbewoners om het de toerist zo aangenaam mogelijk te maken zie je terug in de menu's. Verder hadden wij het geluk dat het hoogseizoen nog niet was begonnen. In elk restaurant was voldoende ruimte, soms waren we de enige gasten en één keer moesten we opschieten omdat er een groep amerikanen in aantocht was. En dan wil je wel haast maken. De prijs was vergelijkbaar met Nederlandse prijzen. Standaard 15% tipgeld, toch altijd op de creditcard bon ruimte voor extra tip. De prijs op de bon was altijd in dollars en dan scheelt dan weer bij de maandafrekening.

De restaurants in chronologische volgorde:
Tasty's Restaurant.
Waarschijnlijk op loopafstand van LaVue, maar toch maar niet geprobeerd. De vakantie kan ook te actief worden en lopen op de onverlichte wegen lijkt geen aanrader. Als een restaurant zich ook heeft aangepast aan de (amerikaanse) toerist zijn de porties meestal gigantisch, maar hier valt dat mee. Een zwarte bonensoep als voorafje en een teriyaki kip als hoofdgerecht smaken lekker. We zitten binnen, maar met alle luiken open voelt het als een openlucht restaurant. Lekker eten voor een goede prijs en binnen 10 minuten zijn we weer thuis.

E's oven.
Vlakbij Tasty's en geen eigen webzijde, net zoals zo vele restaurants in dit deel van de wereld. Een salade gevolgd door iets met kip. Lekker, maar ik kan me er eigenlijk niet zoveel meer van herinneren.

Johnno's
Een restaurant zo ongeveer op het strand van Sandy Ground. We drinken hier onze eerste cocktail en dat is best lastig, want op de kaart staat alleen maar de naam van de cocktail en niet de ingredienten. In de meeste gevallen kiezen we dan maar voor de planteur, die overigens in elk restaurant weer geheel anders smaakt.
Het is heel erg druk en wij zijn de enige gasten, gelukkig is er geen live band, anders zouden we ons vast en zeker heel erg opgelaten voelen. Het eten is verder dik in orde, maar is dus niet in mijn geheugen blijven hangen.

Ferryboat Inn
Het restaurant vlakbij Blowing Point, daar waar alle veerboten afmeren. We zijn vanmiddag al even wezen kijken waar het precies is en dat is maar goed ook, want in het pikkedonker valt het niet mee om de ingang te vinden. Ik neem als voorafje een uiensoep en dat is echt een goed gevulde uiensoep met veel kaas en ook nog erg heet. En bij deze temperatuur duurt het natuurlijk wel even voordat het soepje zonder blaren eetbaar is. Het ook helemaal niet erg om te wachten want het uitzicht is prachtig. In de verte op zo'n 10km afstand zien we de lichtjes van Sint Maarten. Na de uiensoep neem ik een scalopine met frietjes. Niets bijzonders, gewoon lekker.

Roy's Beachside Grill
Het restaurant, net als Johnno's bijna op het strand, maar dan vlak bij de ferryterminal. Na het succes van de uiensoep bij Fisherman Inn, neem ik opnieuw een uiensoepje. Deze is minder dan die van gisteren, maar nog steeds erg lekker. De Steak Kebab als hoofdgerecht is ook niet verkeerd.

Pumphouse
Ook de pumphouse zit in Sandy Ground, maar dan niet aan het strand, maar aan de andere kant van de straat. De auto parkeren we min of meer op het strand. Heineken is het huisbier, dus nemen we maar een rumpunch (naast de planteur een veilige keuze). We moeten niet te lang blijven zitten, want er is een groep amerikanen onderweg en het moet natuurlijk wel gezellig blijven. Als voorafje nemen we een tacochips, denkende aan een bakje tacochips met een groen guacamole sausje. Op de kaart zie ik nu staan 'Giant Killer Nachos' en giant was dit voorgerechtje en ook een echte killer. Een enorme bak met tacochips, tot één geheel gevormd door een enorme hoeveelheid gesmolten kaas en als echte killer nog overgoten met een vleessausje met stukken vlees erin. Als hoofgerecht had dit zeker niet misstaan. De smaak is erg lekker, maar we komen net tot de helft en dan zitten we al vol en ik heb als hoofgerecht een cheese bacon burger met franse frietjes besteld. Met de hoeveelheid eten die we hier vanavond hebben gehad, zouden we zeker drie dagen van hebben kunnen eten.

En zo is er alweer een einde gekomen aan ons weekje op Anguilla. Een super relaxed sfeertje, mooie stranden, goede restaurants en erg aardige mensen. Zou St. Barth net zo leuk zijn? Meer daarover en over onze (boot)reis naar St.Barth binnenkort op deze blog.

Sunday, December 12, 2010

Anguilla & St.Barth. Dag 1. De reis.

Als je zoveel moeite hebt als ik om de frequentie van één stukje per maand te halen, zit er maar een ding op: 'Ga op vakantie' en dat hebben we dus gedaan. Inderdaad ja gedaan, want we zijn alweer terug. De reden dat ik tijdens de vakantie geen stukje heb gepubliceerd is omdat ik er helemaal geen tijd voor had, bovendien was internet niet altijd even goed bereikbaar. En tegenwoordig schijnt het inmiddels wel vaker voor te komen dat bloggers pas na terugkomst hun verhalen publiceren. Kijk maar eens naar de blog van Theo.
Maar goed om het barre weer in Nederland te ontvluchten, zijn we dus vol goede moed op weg gegaan naar het Caribisch gebied, we doen dit wel vaker en dit keer hebben we gekozen voor Anguilla en St. Barth.
Maar eerst maar eens naar Schiphol. De taxichauffeur zet de meter niet aan en ik denk dat dat is omdat ze tegenwoordig met vaste prijzen werken, maar hij is het gewoon vergeten. Vlak voor de schipholtunnel ziet hij het en begint te klagen dat als hij nu gecontroleerd zou worden zomaar een boete van 1300 euro kan krijgen. Hij stelt voor om 30 euro in rekening te gaan brengen en als ik dat niet vertrouw mag ik zijn mobiel gebruiken om de centrale te bellen. Vlak bij Schiphol stopt hij nog op de vluchtstrook om de meter alsnog aan te zetten. Geen idee waarom. Aangekomen op Schiphol betalen we de 30 euro en hij schrijft ongevraagd een bonnetje uit. Ik begrijp er helemaal niets van, maar dat boeit verder ook niet, wij zijn op Schiphol en daar gaat het om.
Even de bagage droppen en onder een vroege kerstboom drinken we een kopje cappuccino. Het is nog voor 11.00, dus dan mag het.


We hebben extra betaald voor een stoel in Euro Comfort Class van KLM en dat is zeker de moeite waard. Je hebt meer ruimte voor je, de stoelleuning kan verder naar achteren, alleen jammer dat de stoelen in de breedte ook niet wat zijn gegroeid. Wel heb je ruimte tussen de stoel en de keuken in, waar je ook lekker wat spullen (kussentje, dekentjes en tas) kwijt kan. Dat maakt het allemaal wat prettiger. Het grootste voordeel is eigenlijk wel dat het een min of meer afgesloten ruimte voor ca. 40 passagiers is, waardoor het lekker rustig is en er weinig mensen rondlopen. Jammer dat we straks op de terugweg met Airfrance gaan en die hebben deze klasse (nog) niet.
Na slechts 9 uurtjes landen we op Sint Maarten en na de paspoort controle is het wachten op de koffers, maar die laten gelukkig niet lang op zich wachten.
Omdat we geen zin hebben om na een vlucht van 9 uur ook nog eens te moeten gaan zoeken naar taxi's en veerboten, hebben we van te voren al de overtocht naar Anguilla geregeld bij FunTime en zo staat iemand ons na de douanecontrole al op te wachten en met een busje worden we naar de aanlegplaats van de boot gebracht. Overigens is dat slechts 300 meter van de luchthaven Princes Juliana en tijdens het wachten op de boot kunnen we ons KLM-toestel nog even op de foto zetten.



De boot is zo'n snelle speedboot. De koffers liggen in een kuil op het voordek en wij zitten met 10 andere passagiers achterin de boot. We stappen in op het binnenmeertje van Sint Maarten en we varen eerst richting douane waar onze paspoorten worden gecontroleerd, want binnen twee uur na aankomst verlaten we Sint Maarten alweer. De schipper van de boot neemt onze paspoorten en verdwijnt aan land. In de tussentijd zorgt de stuurman ervoor dat we in de buurt van de steiger blijven dobberen, geen idee waarom we niet gewoon even afmeren aan de steiger. Na tien minuten is de schipper terug en zetten we koers naar de Caribische zee of heet dit stukje water eigenlijk Canal d'Anguilla?
De andere passagiers zijn allemaal Amerikanen van een familie. En als de zoon naar het voordek wilt lopen, ziet hij het afstapje niet en duikelt languit. Hij schreeuwt uit 'Oh my God, Oh my God', echt zo een uitspraak die als eerste bij je naar bovenkomt als je je echt pijn hebt gedaan. De rest van de tocht zit hij met een zak ijs op zijn pijnlijke knie aandacht te vragen.
We doen nog even rustig aan omdat er iemand naar het toilet is gegaan en daarna is het volle kracht richting Anguilla. De zee is niet echt rustig en met zo'n hoge snelheid is het tochtje nauwelijks aangenaam te noemen. We moeten ook blijven zitten, al is iets anders nauwelijks mogelijk. Je moet je goed vasthouden, alleen is er helemaal niets om je aan vast te houden. Er komt ook wel wat water naar binnen en één van de amerikanen wil naar de bank aan de andere kant van de boot en dan wordt de reden waarom je moet blijven zitten wel heel goed duidelijk.
Na een half uur klapperend over de golven komen we eindelijk aan in Anguilla. De controle gaat niet echt snel en voor slechts 12 mensen duurt het best nog wel lang. Maar we zijn op vakantie en laten ons niet stressen.
We hadden ook van te voren een auto geregeld. Ergens in de buurt van de aanlegplaats in Blowing Point, zou een grijze mazda met kenteken R1032 op ons staan te wachten. De sleutels zouden onder de mat liggen. Beetje apart, maar blijkbaar is de criminaliteit hier niet hoog. Na een speurrondje in de brandende zon, zien we geen mazda. En dan blijkt toch het gemak van de mobiele telefoon. Het is een witte Toyota met kenteken R192. Hebben we het mailtje van vanmorgen dan niet gehad? Misschien wel gehad, maar in het vliegtuig hebben het mailtje niet gelezen. De sleutels liggen inderdaad onder de mat en met de koffers achterin rijden we in de Yaris Sedan naar onze accommodatie.
We verblijven hier een week in La Vue, dat zal allemaal wel. Nu willen we alleen nog douchen en slapen, want al met al zijn we al heel wat uurtjes op. En zo vallen we om 19.00 lokale tijd doodmoe in slaap.

Tuesday, December 07, 2010

Opmerkelijk nieuws?

Om toch nog elke maand iets te publiceren, dan maar het volgende.
Op nu.nl staat dit bericht:  Duitse politie vindt lijk op begraafplaats.
Lijkt mij niet zo heel opmerkelijk.

Sunday, November 07, 2010

Rome 3. De doop.

We waren natuurlijk niet zomaar voor de lol naar Rome gegaan, alhoewel dat best wel gekund had. Nee we waren speciaal naar Rome toegevlogen om de doop van Valeria mee te maken. De doop was in de speciale doopkerk die vlak bij de San Giovanni staat, één van de grootste basilieken in Rome. Een paar jaar geleden waren we daar ook geweest voor de doop van Veronica en wat ik me daar nog van herinner is dat het een massale (8 kinderen in 10 minuten) en onpersoonlijke 'plechtigheid' was, dat belooft dus weer wat.
Dus in de doopkerk bij de San Giovanni om 5 uur 's middags. Een mooi tijdstip, kun je daarna direct door naar het restaurant, want daar gaat het natuurlijk om. De dag voor de doop horen we dat er in Rome een betoging zal worden gehouden, niemand weet precies hoe of wat, maar het zal wel tegen Berlusconi zijn. De manifestatie begint om twee uur en is op het Piazza del Laterano, inderdaad precies voor de deur van de San Giovanni, dat wordt nog een spannend middagje.
Vol goede moed vertrekken we iets eerder(!) dan gepland in een kolonne van vier auto's richting kerk. Bij een kolonne is het natuurlijk van belang om de auto voor je niet kwijt te raken en dat lukt me, ondanks het verkeer in Rome, aardig. Wel jammer is dat de chauffeur die ik volg dat niet lukt, dus maken we ergens nog een extra rondje van de zaak om toch weer aan te sluiten. Uiteindelijk stranden we op zo'n 700 meter van de kerk bij een politie afzetting.


Na een uitgebreide duscussie met de agent met de hoogste functie, krijgen we alle vier toestemming om door te rijden en te parkeren in de parkeergarage van de supermarkt. Helaas is tellen niet één van de competenties van de romeinse politieagenten en bij de derde auto, en dat zijn wij natuurlijk, steekt de agent weer zijn hand op, wij mogen dus niet door. Na nog een lange discussie mag het weer wel, als we maar parkeren op dat plekje 10 meter verder. Ik onderdruk de neiging om maar gewoon door te rijden en parkeer in het vak. Daarna wandelen we richting kerk.
Wel apart zulke lege straten in Rome. Eigenlijk zouden we daar wat langer van willen genieten.

 

Bij een volgende politiepost wordt een nieuwe poging ondernomen en hier vindt de agent het geen enkel probleem als we met de auto's nog 100 meter doorrijden naar de parkeerplaats bij de kerk. Geweldig dat romeinse politieapparaat.
En zo zijn we dus toch nog mooi op tijd voor de doop en kan ik nog wat foto's maken zonder dat iemand erop staat.

 

Dit keer zijn er bij de doop slechts twee slachtoffers en dat maakt het allemaal wat persoonlijker en vriendelijker dan de vorige keer. Gelukkig versta ik er verder niets van en maak wat foto's terwijl ik geduldig wacht tot alles voorbij is.

Teruglopend naar de auto maak ik nog snel even een foto en nu rijden er gelukkig weer auto's.


Daarna natuurlijk met z'n allen naar het restaurant. Het eten was niet eens zo slecht, maar alles erom heen was niet echt top. Ze hadden gerekend op 23 personen en het kostte behoorlijk wat moeite om twee extra plekjes toe te voegen. Een kwartier lang praten, tafels verschuiven, verder praten nog meer tafels verschuiven. Aan de ene kant wel grappig, maar toch ook wel tenenkrommend, zeker omdat we inmiddels al meer dan een uur zaten te wachten en nog geen druppel te drinken hadden gehad.
Daarna begon iemand wat muziekjes via zijn keyboard af te spelen en af en toe zong hij ook nog mee en raakte zelfs af en toe wat toetsen aan. Gelukkig stopte hij alweer na 10 minuten, maar dat was omdat de TV aan moest, want Roma speelde deze avond tegen Genua en dat mag je in Rome natuurlijk niet missen. Omdat voetbal zonder geluid natuurlijk niet kan, werd het volume van de TV voldoende opgeschroefd om alles te kunnen volgen. Nu duurt een voetbalwedstrijd maar twee keer 45 minuten en was de toetsenist gelukkig nog in huis om de stilte tijdens de rust in te vullen.
Gelukkig won Rome de wedstrijd en ging de toetsenist weer enthousiast verder. Dit keer mocht er zelfs meegezongen worden. Het probleem is dat er in dit gezelschap iemand is die denkt dat ze kan zingen, ik schreef hier al eerder over en in de tussentijd heeft nog niemand aan haar verteld dat ze niet kan zingen. Erger: omdat ze denkt dat iedereen haar toelacht, gaat ze nog harder en valser zingen. Maar ik heb inmiddels de italiaanse zin 'Non sai cantare' (je kunt niet zingen) uit mijn hoofd geleerd, dus dat komt de volgende keer helemaal goed.
Verder zit het tempo in de bediening er niet echt in en we kunnen niet weg voordat we de taart hebben geproefd.Uiteindelijk lukt dat om middernacht en kunnen we eindelijk naar huis.!

Monday, October 25, 2010

Rome 2. Restaurant La scuderia.

La scuderia is toch een paardenstal of een renstal, maar geen restaurant? Ja dat klopt eigenlijk wel, maar de eigenaresse van restaurant is blijkbaar een liefhebber van paarden of paardenvlees, want overal in het restaurant hangen dingen die met een echte scuderia te maken hebben. Hoefijzers, halsters etc. De naam zou natuurlijk ook gekozen kunnen zijn omdat het restaurant gevestigd is in een voormalige paardenstal, tenminste dat heb ik een vorige keer beweerd. Voor het eerst dat ik hier ben, kan ik een blik op de menukaart werpen, dat ziet er allemaal erg lekker uit, maar ook nu krijgen we geen kans helemaal zelf te kiezen. Gastvrouw Eleonora helpt ons de beste keuze te maken.
En zo beginnen we met, volgens mij, het hoogtepunt van de maaltijd: de antipasti.
Heerlijke focaccia


Een salade met lekkere pittige balsamico azijn en krokant gebakken plakjes vetspek.

 Een lasagna van aubergine, zo mogelijk nog machtiger dan de traditionele lasagna.


En natuurlijk de gebruikelijke gefrituurde courgettebloempjes. Lekker en hier bij La Scuderia ontbreekt de vaak zo overheersende frituursmaak.



Daarna een bordje pasta, het is paddenstoelen tijd, dus pasta met paddestoelen. De pappardelle is lekker, de spaghetti is, zelfs voor de Italianen, iets te al dente.






Omdat we eigenlijk al vol zitten, nemen we geen vlees of vis als secondo, maar gewoon simpel één paddestoel. Gegrild met verse kruiden. Voorlopig heb ik weer voldoende paddestoelen gegeten.



Na een uurtje wachten is er weer wat ruimte voor een toetje, zo ziet een tiramisu eruit als tie bijna is opgegeten.



Ik sluit nog af met een koffie, maar de foto is helaas mislukt. Ik denk dat de kans erg groot is dat we hier de volgende keer weer terug komen.

Sunday, October 24, 2010

Rome

En zo komt 26 oktober er al weer snel aan. En omdat mijn laatste stukje op 26 september is verschenen, moet ik weer aan de slag. En omdat ik verder toch niet weet waar ik over moet schrijven, het aloude recept maar weer uit de kast gehaald. We gaan even naar Rome om inspiratie op te doen.
De vlucht naar Rome is leuk. Eerst een kort rondje over Amsterdam, het rondje is niet zo kort, maar zodra we door het dicht wolkendek heen zijn, zien we niets meer van Amsterdam en moeten de piloot maar op zijn woord vertrouwen dat we over Duitsland en Zwitserland naar Rome toevliegen. Bij Rome maken we een heel leuk rondje over de zee om goed bij het vliegveld uit te komen en daarbij hebben we het gevoel dat we best laag over de golven vliegen. Ik verheug me er nu al op om straks de gegevens van mijn GPS-tracker te downloaden en op mijn scherm te zien hoe we precies gevlogen zijn. Maar helaas, later blijkt de GPS-tracker in het vliegtuig helemaal niets te ontvangen. Tussen Schiphol en Fiumicino tekent de software een prachtig rechte lijn.

We zijn hier om een bijzondere reden, maar dat volgt in een volgend stukje, nu gaan we naar het nieuwe appartement van de familie in Santa Maria delle Mole, een wereldstad vlak bij Rome. Ik was hier voor het laatst in oktober 2009 en toen was het appartement nog in aanbouw. Nu is het grotendeels af en het ziet er beter uit dan verwacht.
De voorkant staat nog in de stijgers, maar de achteringang voor de appartementen aan de achterkant ziet er aardig uit.


De balkons zijn voorzien van een verzinkt hekwerkje, dat zal niet snel gaan roesten.




Verder een aardig dakterras en een grote garage, die alleen nog voorzien moet worden van wat muren.


Verder is het altijd aardig om te zien dat je in Italië bepaalde dingen gewoon buiten kunt laten installeren. Zo hangt de combi-ketel op het balkon.




Het is ook nog niet helemaal af, zo is de vaste telefoonlijn nog niet aangesloten en wordt in de tussentijd de telefoon van de buren 'geshared'. Alleen moet de telefoon naar buiten als de balkonduren dicht moeten.



Klein nadeeltje is dat het tweede vliegveld van Rome (Ciampino) wel erg dichtbij ligt. Gelukkig is het een niet heel druk gebruikt vliegveld (alleen zomers is het er wat drukker) en dat levert soms mooie foto's op.




Straks nog even een rondje in de buurt en dan maar eens een lekker restaurant opzoeken.


Sunday, September 26, 2010

Markt van 1001 smaken

Vandaag was van 12 tot 4 de markt van 1001 smaken bij het Foodcenter Amsterdam aan de Jan van Galen straat. Bij veel Amsterdammers is het Foodcenter bekend als de Centrale Markthallen, maar dat klonk te hollands. Op het stuk direct na de ingang, voor de deuren van de Kweker, werden bij talrijke kraampjes allerlei lekkere dingen aangeboden.
Het weer speelt natuurlijk altijd een grote rol bij buitenactiviteiten in Nederland, maar vandaag was iedereen al lang blij dat het droog bleef en op het laatst kwam zelfs de zon nog een kijkje nemen.
Ik heb wel iemand gezien die vast heel blij was dat vandaag de temperatuur niet al te hoog was. De foto spreekt voor zich:


Saturday, September 18, 2010

Jeroen Zijlstra en band.

Af en toe kom ik een lezer van deze blog tegen en meestal merken die iets op in de trant van: 'Ga je alleen maar uit eten en op vakantie?'. Nu valt dat best mee, maar het schrijft gewoon leuker en makkelijker over restaurants en vakanties dan over culturele dingen. Maar zo af en toe probeer ik daar dan toch een blogje aan te wijden. Deze gaat over het optreden van Jeroen Zijlstra in de Roode bioscoop in Amsterdam.
In de dagen voorafgaande aan een optreden ga je natuurlijk een beetje rondgoogelen. En toen viel mij het volgende op: op vrijdagavond om 20.15 stond Jeroen Zijlstra gepland in de Kleine Komedie in het programma 'Muzikale helden' en op dezelfde vrijdagavond om 20.30 in de Roode bioscoop in het kader van het Robisco festival. Dat zou dan wel een heel kort optreden in de Kleine komedie worden. We zijn benieuwd.
Voor het optreden moet je natuurlijk even een hapje eten en omdat we toch in de buurt zijn, gaan we lekker smikkelen bij Rosereijn. Ouderwets lekker, maar daar heb ik al eerder over geschreven (1 en 2). Omdat het zo vlakbij is, zijn we mooi op tijd bij de Roode bioscoop en al snel zitten we vol spanning in de knusse zaal te wachten. We worden welkom geheten en gefeliciteerd met het feit dat we vanavond twee concerten voor de prijs van één krijgen. Voor de pauze Lydia van Dam met het trio van Bert Lochs daarna Jeroen Zijlstra met band. Jeroen heeft dan net voldoende tijd om van de Kleine Komedie naar de Roode bioscoop te komen ;-).
We beginnen dus met een uurtje Lydia en trio wat zeker de mooite waard was, maar we wachten natuurlijk allemaal op Jeroen. De zaal van de Roode bioscoop is zo knus (klein) dat  de drummer zijn kit eigenlijk pas kan opbouwen als alle gasten op hun stoel zitten. Dan kan de deur dicht en kunnen de trommels op de juiste plaats worden gezet. Jeroen begint met zijn excuses aan te bieden voor zijn dubbele boeking, maar niemand is er echt kwaad om.
De meeste nummers van vanavond komen van de laatste CD (Liefde & Dorpsgevoel) en de afwisseling van blues, luisterliedjes en meezingers slaat hier in de knusse zaal goed aan en bij de meezingers probeert iedereen ook echt mee te doen, al valt dat niet altijd mee. Het laatste nummer van de avond wordt, mede gezien de buren van de bioscoop acoustisch gebracht en het refrein van 'Durgerdam slaapt' wordt stemmig meegezongen. Als de laatste noot gespeeld is, moet de drummer weer snel zijn trommels opzij zetten, want het publiek is wel toe aan een verfrissend biertje. Morgen maar eens op de webzijde kijken, wanneer Jeroen de volgende dubbele boeking heeft gepland.

Sunday, September 12, 2010

Zuidafrikaans restaurant Tjing Tjing

Ik had hier vandaag graag een stukje geschreven over mijn vliegtochtje van afgelopen vrijdag, maar een nogal stevig regenbuitje had niet goed naar de weersverwachting geluisterd en was daardoor te vroeg in Lelystad. Vlucht dus gecancelled, jammer. Volgende keer beter.
Maar gelukkig had ik nog iets op de plank liggen, dus gaat dit stukje over Tjing Tjing.
Tjing Tjing is een restaurant in de C.Trooststraat in Amsterdam. Dus in een stuk van Amsterdam waar de kroeg/restaurant dichtheid wat lager lijkt dan gemiddeld. Ik ken deze plek wel omdat ze bijna elk jaar meedoen met het kroeglopersschaaktoernooi, maar dit was de eerste keer dat ik er voor het eten naar toe ben gegaan. Van te voren natuurlijk wel even de webzijde en iens en facebook bekeken, dus we waren vol vertrouwen.
De schakers zitten meestal in de tuin, maar de zomer in Nederland is alweer voorbij, dus gaan we binnen zitten. We zitten in een wat schaars verlichte huiskamer uit de jaren lang geleden en we zorgen ervoor dat er tenminste één tafeltje bezet is, want druk is het er op deze vrijdagavond niet.
Het is altijd moeilijk kiezen van de menukaart, zeker als er zoveel dingen opstaan die je eigenlijk nog nooit geproefd hebt. Als voorafje kiezen we daarom maar drie verschillende loempiaatjes. Twee bevatten vlees (o.a. een ragout van biltong) en de derde is gevuld met geitenkaas. Deze laatste is mijn favoriet.
Als hoofdgerecht kiezen we allemaal vlees, dat is lekker makkelijk bij de keuze voor de, natuurlijk zuid-afrikaanse, rode wijn. Ik ga maar weer voor de veilige weg en kies een mixed grill. Prima gegrilde stukken lamsvlees, springbok en struisvogel liggen op mijn bord. Naast het bord een lekker bakje salade en wat huisgemaakte frietjes. Het smaakt allemaar erg lekker en ook de borden van mijn tafelgenoten vallen, zo te zien, in de smaak. Nadeel is natuurlijk dan wel dat er geen ruimte meer is voor een toetje, maar tegen een Irish koffie als afsluiter heb ik ook helemaal geen bezwaar.
Conclusie: De wat oude inrichting van het restaurant schrikt misschien af, maar voor het eten moet je hier echt eens naar binnen gaan. Erg lekker en weer eens wat anders dan een tournedos of hollandse biefstuk.
Prijs: Voor vier personen waren we voor drie gangen inclusief de wijnen 180 euri kwijt. Een hele redelijke prijs voor deze kwaliteit eten.

Saturday, August 21, 2010

En nu?

Ja, na al die verhalen over onze vakantie in Friuli, wordt het weer eens tijd om iets anders te schrijven. Gelukkig is er een Amsterdam nu iets georganiseerd waar ook wat zeilbootjes op af zijn gekomen. In ieder geval heb ik al wat foto's gamaakt.
Zie fotoalbum.

Tuesday, August 10, 2010

Friuli. De restaurants. Deel 2.

En dan nu het tweede deel van de restaurants, we zijn inmiddels in Triëst aangekomen en na een week weten we het zeker: Ook hier kun je heerlijk eten!

13 - Birreria-Osteria Foraperfora
Via Cadorna 10, Triëst
Onze eerste avond in Triëst, waarschijnlijk was ik nog zo onder de indruk van deze stad, dat ik helemaal vergeten ben wat ons voorgerecht was. Ik weet nog wel het hoofdgerecht: gnocchi met goulash. Nu is gnocchi zeker niet mijn favoriet, maar hier zo dicht bij het voormalige Yoegoslavië, wilde ik de goulash wel proeven. De goulash smaakte lekker en met een enorm bord vol was er echt geen ruimte meer voor een toetje. Voor drie personen koste dit 55 euro.

14 - Da pepi
Via della Cassa di Risparmio, Triëst
http://www.buffetdapepi.com/
Eén van de beroemde buffetten in Triëst. Hier draait het om zuurkool in combinatie met vlees. Het vlees wordt op verschillende manieren bereid en we kiezen voor een bordje met van alles wat. Het ene stuk vlees is wat lekkerder dan het andere en bij een tweede keer zou ik alleen de lekkere stukken bestellen, maar bij de eerste keer weet je natuurlijk nog niet welk vlees het lekkerst is. De zuurkool is ook lekker, alleen is het wel apart om deze, in onze ogen, wintergroente op een terrasje in de zon bij 25° te eten. Het grote glas bier  compenseert dat weer een beetje. De pikante mierikswortel (horseradish, rafano in het italiaans) is hier echt pikant, dus niet teveel er op laten raspen door de ober. Prima plekje voor de lunch en voor drie personen kostte het ons 57 euri.

15 - La tecia
Via San Nicolo, Triëst.
Grappig hoe je van sommige restaurants bijna niets onthoud, misschien toch maar schrijfblokje gaan gebruiken of ook van het eten foto's gaan maken. Wie weet gaat de kok dan wel beter zijn best doen. Het enige dat ik nog weet is dat we lekker buiten op het terras zaten, dat de twee jongens in de bediening erg jong en onervaren waren, maar wel erg enthousiast. Als vooraf hebben we vast wat lekkere vleeswaren genomen en mijn hoofdgerecht was de specialiteit van het huis. Maar wat dat precies was, dat ben ik dus echt vergeten. In ieder geval was het allemaal prima in orde, want slechte dingen blijven toch beter hangen.

16 - Trattoria Alla vittoria
Via della Corta, Grado.
In de badplaats Grado vinden we een leuk terrasje in een rustig deel van Grado. Geen auto's, geen brommers, heerlijk rustig. Omdat we met dit warme weer wel trek hebben in een wit wijntje, nemen we als voorgerecht vis. Verschillende visjes, gemarineerd in verschillende kruiden en overgoten met een lekkere olijfolie. Met een stukje brood en glaasje wijn, smaakt dat echt naar vakantie. Teveel vis is natuurlijk ook niet goed, dus neem ik als primo een penne met tomatensaus (al ragu pomodoro) en gelukkig kun je hier ook nog wel witte wijn bij drinken. Ja en voor slechts 39 euri voor twee is dit toch wel echt genieten.

17 - Siora Rosa
Piazza Hortis 3, Triëst.
Er zijn maar weinig restaurants hier in Italië met een webzijde en ook van Siora Rosa is er geen één te vinden. Net als Da Pepe (nr.14) is dit ook een buffetrestaurant. We kiezen hier voor weer de zuurkool met vlees en mosterd en mierikswortel en bier. Het zetmeel ontbreekt een beetje, maar dan kun je wat meer vlees eten. Dit schijnt echt triesteins te zijn, maar ik zie toch voldoende ingrediënten die je nederland ook wel samen op één bord kunt tegenkomen. Ik voel me ook helemaal thuis hier in Triëst!

18 - Fattoria/Osmiza
Sgonico.
Dit is eigenlijk niet de naam van het restaurant, maar Osmiza geeft aan wat voor een soort restaurant het is. Een osmiza is een plek waar je vlees, kaas en wijn kunt kopen en proeven direct bij de boer aan huis. Dit is uitgegroeid tot eenvoudige restaurants zonder veel opsmuk. We hebben deze plek gevonden dankzij Chiara, onze lokale gids hier in Triëst en deze osmiza bevindt zich in Sgonico, een plaatsje tussen de Golf van Triëst en de Sloveense grens. Osmizo komt ook van het Sloveense woord osmica.
Omdat het mooi weer is, gaan we ergens in de tuin zitten, gelukkig wel in de schaduw, want zo zonder wolken is de zon best wel sterk. We kiezen voor de specialiteit van het huis: een antipasti misti. Dus we genieten weer van vleeswaren, groenten, kazen, olijven en brood. Daarbij natuurlijk een rode huiswijn, die wat zurig smaakt en water die, zo te proeven uit een natuurlijke bron komt. Verder is het allemaal erg simpel. Geen borden (je kunt het brood min of meer als bord gebruiken), geen bestek (enkel wat cocktail prikkertjes) en één glas per persoon. Allemaal best wel een bijzondere ervaring die echt wel de moeite waard is. Wij hebben in ieder geval heerlijk gegeten.

19 - Buffet Alla marina
Via manzoni, Muggia
We zijn nu in Muggia dat is ten zuiden van Triëst en vanuit het restaurant hebben we over het water zicht op Triëst, maar dan wel het deel waar de industrie is gevestigd. We zijn in een visrestaurant dus kiezen we voor vis. Vooraf krijgen we wat dingetjes waar veel paneermeel over zit, zodat je de vis niet zo proeft en daar zitten ook nog wat 'noorse' garnalen bij die echt geen enkele smaak hebben. Daarna een hoofgerecht met gefrituurde visjes. De visjes zijn allemaal door een beslag van bloem gehaald zodat je vis nauwelijks meer proeft en je merkt door het beslag ook niet zo dat er bijna geen vis inzit. Komt hier het woord verbloemen vandaan. Uiteindelijk voor ons drieën 85 euri, dus in verhouding tot de meeste andere restaurants deze vakantie, ook nog aan de prijs.

20 - Een restaurant ergens in Triëst.
We worden vandaag meegenomen door Alfredo en Arianna van koffieproducent Inpunto naar een restaurant met specialiteiten uit Puglia. We hebben zo onze best moeten doen om Arianna niet kwijt te raken in het drukke verkeer, dat we eigenlijk geen idee hebben waar we precies zijn. Als voorgerecht nemen we weer van alles wat en met name de superverse mozzarella was geweldig. Alleen hiervoor zou ik er nog een keer naar toe gaan. Daarna een lekker bordje pasta met courgettes, heerlijk zo'n simpele en heerlijke lunch.

En dan zijn we alweer op de terugweg naar Amsterdam, maar ook tijdens onze tussenstop in Bolzano zijn we lekker uit eten geweest.

21 - Taverne del golfo
Piazza Umberto, Longarone.
Zomaar ergens onderweg van Triëst naar Bolzano. Nadat we de auto eten hadden gegeven, is het tijd voor ons zelf. Na het gebruikelijke voorafje met de verschillende vleeswaren, als tweede gerecht een bordje met groene spatzel met een pittig sausje van spekjes en wat andere ingredienten. Weinig mis mee en zo slecht is het restaurant zeker niet, want er zitten heel wat lokale mensen die hier ook komen lunchen.

22 - Vogele
Goethestrasse 3, Bolzano.
http://www.voegele.it/
Zo weer eens een restaurant met een webzijde. Dit restaurant is verspreid over een aantal etages in de statig huis in Bolzano. Op elke etage zijn een aantal kamers waarin weer een aantal tafels staan. We zitten in een kamer met vier tafels, maar er is maar één andere tafel in gebruik en we zitten dan ook heerlijk rustig. Op de kaart staat bruschette en omdat ik dat de hele vakantie nog niet heb gegeten, moet ik dat nu wel bestellen. En de bruschette is erg lekker. Daarna slaan we de primo over en neem ik een stukje rundvlees als secondo. Een erg lekker mals stukje vlees met een lekker sausje. Echt heel erg lekker en inclusief een lekker flesje rode wijn kost dit alles nog geen 90 euro. Met stip het beste restaurant van deze vakantie!

23 - Casa al torchio
Via museo 2, Bolzano
De laatste avond in Bolzano en dit restaurant zit op de eerste verdieping. We kunnen eten, maar moeten wel binnen 1,5 uur weer vertrokken zijn, maar dat zou toch moeten lukken. En inderdaad, zelfs zonder ons al teveel te haasten, lukt het ons om op tijd klaar te zijn. Ik weet niet meer precies wat we gegeten hebben, want onze aandacht werd getrokken door een groep jonge dames die aan het 'vieren' waren dat één van hun in het huwelijksbootje zou gaan stappen. Wat ik nog wel weet is dat we wilden betalen en met de rekening in de hand zaten te wachten op de man of vrouw met de beurs, maar er kwam niemand. Uiteindelijk werd verteld dat we met de rekening naar de kassa moesten lopen. Het is maar dat je het weet.

Zo dat waren alle restaurants. Het wordt tijd om aan de volgende vakantie te gaan denken, ergens in novemnber/december naar de zon. En volgend jaar weer een regio in Italië uitzoeken, al heb ik nu alle regio's bijna wel gehad.

Tuesday, August 03, 2010

Friuli. De restaurants. Deel 1.

Het leuke van zo'n vakantie in Italië is dat je toch minstens één keer per dag naar een restaurant moet om iets te eten en soms moet je voor de lunch ook nog ergens naar toe en dan ga je op één dag al twee keer naar een restaurant. En in Italië is dat helemaal geen straf. Het enige probleem is eigenlijk alleen maar: 'Hoe onthoud ik alles zodat ik er op mijn blog over kan schrijven'. Om nu in elk restaurant met schrijfblok in de aanslag te zitten, vind ik ook wat overdreven, maar in ieder geval heb ik van bijna alle restaurants een kaartje meegenomen en ik hoop dat al die kaartjes mijn geheugen nu voldoende zullen opfrissen om dit stukje een beetje snel te kunnen publiceren. Omdat het aantal nogal groot geworden is, vandaag de eerste 12 met de restaurants in Sappada en Friuli, in het volgende verslag de restaurants in Triëst en Bolzano. Van een paar restaurant heb ik toevallig ook wat verhaaltjes gezien op een andere blog.

1 - Gasthof Hoss.
http://www.gasthof-hoess.de/
Hier zijn we één nachtje gebleven op de route van Amsterdam naar Sappada. Het dorp stelde niet veel voor, het eten was goed zonder super te zijn. Eerst een lekker groot glas bier, dat smaakt altijd wel na zoveel uur in de auto, daarna het eten. Het aspergeseizoen is er weer, maar ik kies toch voor een helder groentesoepje en daarna een jägersnitzel, we zijn immers in de buurt van Oostenrijk.
Prijs: 37 euri voor twee.

2 - Pizzeria Hans.
http://www.pizzeria-hans.com/
We zijn in Dobbiaco op zoek gegaan naar een restaurantje om iets te eten en uiteindelijk zijn we nog erg blij dat we iets vinden dat open is. We beginnen met een bordje vleeswaren met vers gebakken focaccia. Daarna als primo een bordje maccheroni arrabbiata, een lekkere pittige pasta. Wij kunnen er weer even tegen.

3 - Baita pista nera.
http://www.baitapistanera.it/
Dit restaurant ligt aan de zuid kant van Sappada onderaan de skihelling. Ik heb geen verstand van skiën, maar deze helling ziet er niet heel moeilijk uit, het lijkt mij in ieder geval geen pista nera (zwarte helling). Omdat wij uit het dorp komen en de voorkant van het restaurant aan de skihelling ligt ('s winters kunnen de skiërs zo ongeveer direct naar binnen skiën), moeten we even zoeken naar de ingang. Maar natuurlijk toch gevonden. Het is er lekker rustig, we zijn namelijk de enige gasten. Als we willen bestellen zegt de ober dat er op dat moment een risotto met asperges wordt gemaakt voor de hele familie, dus daar kunnen we ook een bordje van meeëten. Dat klinkt aantrekkelijk en we bestellen nog wat voorafjes om de tijd te doden. We hebben niet voor niets gewacht, want de risotto is erg lekker. En dat alles voor de prijs van 41 euri.
Als we weggaan nemen we nog een visitekaartje mee, het kaartje is dubbelzijdig gedrukt. Op de ene kant een foto van het restaurant in de zomer, op de andere kant een foto die in de winter is genomen. Mochten we hier nog een keer komen, hoeven we vast minder lang te zoeken.

4 - Ristorante Keisn.
Een restaurant in het oude dorp van Sappada. Slechts een paar plekjes om de auto's te parkeren, maar één plekje is er gelukkig nog vrij. Het restaurant ademt de sfeer van een gezellige huiskamer en lijkt nauwelijks op een restaurant. Ook hier beginnen we weer met een antipasti misti, een bord vol met verschillende lekkere hapjes. Daarna nemen we een mix van salsiccia, aanrdappeltjes, kaas, champignons en polenta. Niet allemaal op één bord, maar het zijn twee gerechten die wij dan als een secondi misti opeten. Zo kun je tenminste nog wat meerdere dingen proeven. Het smaakt allemaal erg lekker en het vult ook nog behoorlijk. Ik heb in ieder geval geen ruimte meer voor een toetje. En dat allemaal voor 46 euro.

5 - Trattoria La rustica.
Tegenover onze agriturismo (het Voltan Haus), dus eigenlijk, voor ons, het ideale restaurant hier in Sappada, maar helaas deze trattoria is 's avonds gesloten. Het is druk, maar we mogen aan de grote tafel gaan zitten. Hier zit al een echtpaar die gezellig met z'n tweeën aan het keuvelen zijn. Omdat mijn italiaans niet zo heel goed is, versta ik bijna geen woord van wat ze zeggen. En dat is maar goed ook, want aan het gezicht van mijn, wel italiaans sprekende tafelgenoot zie ik dat ze de meest vreemde dingen zeggen.
Als voorgerecht dit keer gerookte zalm met stroop, kaas! en appel. Een aparte combinatie, vis en kaas op één bord zie je niet heel vaak, die verrassend lekker smaakt. Daarna als secondo een soort broodballen met bieten (het lijken gehaktballen, maar bestaan voornamelijk uit brood) en een risotto van gort. Dit ook niet allemaal op 1 bord, we hebben allebei natuurlijk iets anders besteld. Alhoewel natuurlijk? Aan een andere tafel zitten twee stellen en die bestellen alle vier hetzelfde, dan hoef je in ieder geval niet van elkaar te proeven en voor de kok is het ook wel makkelijk.
Ook hier slaan we het toetje weer over, want naast lekker is het eten ook erg machtig. Echt duur is het niet, slechts 32 euri lichter staan we weer buiten.

6 - Laite
http://www.ristorantelaite.com/Home.html
Ook dit restaurant zit in de oude dorpskern van Sappada. Omdat het als goed bekend staat hebben we toch maar gereserveerd en dat was maar goed ook, want zonder onze reservering waren ze misschien niet eens open geweest. We zijn dus gezellig de enige gasten! Omdat het personeel bestaat uit kok, garant en een serveerster is er vanavond meer personeel dan eters.
We beginnen met een voorafje van haring, biet en een biergelei. Daarna een raviolino met pesto en garnalen. De pasta en de pesto zijn best lekker, de garnalen passen er niet helemaal bij. Als hoofdgerecht een stukje vitello met aardappeltjes en een vitamine prutje. Best aardig, niet super. Als toetje een tiramisu op de manier van Laite. Weer eens wat anders, de lange vingers zijn net krokante koekjes. Best wel lekker, maar met het originele recept is niets mis, dus waarom veranderen?
Als afsluiting nemen we koffie en daar horen standaard een paar koekjes bij.
En dit alles voor de prijs van 150 euri, inclusief drie glazen wijn. Een prijs die echt veel te hoog is voor hetgeen je hier krijgt.

7 - Casa del Grivo
http://www.casadelgrivo.com/
Dit is onze agriturismo voor de komende week in Faedis.
Bij veel van de agriturismi in Italië kun je 's avonds ook eten en dat is wel zo makkelijk, dan hoef je niet meer de deur uit en kun je gewoon een lekker glaasje wijn bij het eten drinken. Je mist dan wel het uitproberen van de andere restaurants in de buurt, maar met name het niet meer hoeven te rijden na het eten spreekt mij enorm aan. Bij Toni en Paola moet je 's morgens wel even doorgeven of je wel of niet komt eten die avond.
Het is ons ook wel gebeurd dat we bij een agriturismo de enige gasten waren en dan mochten we 'gezellig' mee eten met de familie in de keuken. Dan kan natuurlijk best leuk zijn, maar je voelt je dan toch wel een beetje onvrij. Ook hier zijn wij de eerste avond de enige gasten, maar we zitten apart in de eetzaal, met zicht op de familie in de keuken en ook voor slechts twee personen wordt de open haard gewoon aangestoken.
Ik heb niet elke avond het menu onthouden, maar dit is wat we ongeveer te eten hebben gekregen:
  • frittate + basilicum risotto + kip suisse
  • salame + minestrone soepje + frittate/patate + cake
  • foccacia/salsiccia/gegrilde kip
  • tomatensoep + konijn + taart + myrthe
Allemaal eenvoudige gerechten, maar ook allemaal erg lekker. Natuurlijk konden we alle avonden het eten wegspoelen met een flesje witte of rode wijn uit de eigen productie van Toni!
De laatste avond hebben we met z'n allen (gasten + familie) gezellig aan één grote tafel gezeten en dat maak je in een restaurant toch niet gauw mee. En op de laatste avond blijken Toni en Paola ook nog uitstekende pizzabakkers te zijn.

8 - Antica maddalena, Osteria e cucina
Een klein restaurantje waar we toevallig langs lopen in de Via Pelliccerie in Udine. Een eenvoudig ingericht restaurant en vaak zijn dat de restaurants waar alle aandacht aan het eten wordt geschonken en niet aan de rest erom heen, we zijn dus benieuwd.
We beginnen maar weer met de simpele antipasti, vleeswaren (waaronder een heerlijke mortadella) met brood en wijn. Simpel, maar ik vind het een geweldig begin van de Italiaanse maaltijd. Als hoofdgerecht een pappardelle met witte vleessaus van kalfsgehakt. Weer eens wat anders zo zonder tomatensaus, maar echt heerlijk. Alles bij elkaar kost deze lunch ons 37 euro.

9 - Al Campanile
http://www.alcampanile.com/ita/home.html
Ook vandaag weer een eenvoudig restaurantje, maar dan in Cividale. We zijn wat aan de late kant en de ergste drukte is net voorbij. We moeten best lang wachten voordat onze bestellingen komen, maar met een lekker glaasje bier erbij, is dat wachten helemaal niet erg. We nemen twee gerechten, de eerste is een bord met dikke plakken salami (je bestelt per plak) met uien en azijn. Apart, maar wel smaakvol. Het tweede gerecht is een frittata met een paar plakken geroosterde polenta. Ook niet verkeerd, maar het is wel jammer dat alle gerechten via de magnetron gaan voordat ze voor je op tafel staan. Maar goed voor 19 euro mag je misschien niet teveel verwachten.

10 - Il Giardino
http://www.ilgiardino1886.it/
We zijn vandaag bij de grappa destilleerderij van Domenis geweest en na de rondleiding vraagt Christina ons mee om even mee te gaan lunchen in het restaurantje verderop in de straat. Dan kan ze meteen een paar belegde broodjes voor haar collega's meenemen. Omdat het allemaal nog al snel ging, ben ik helemaal vergeten de naam van het restaurant te onthouden, maar dankzij internet heb ik toch nog kunnen achterhalen waar we gegeten hebben. Het was dus Il Giardino en inderdaad bij het restaurant is een grote tuin, waar je bij mooi weer een geweldig feest, inclusief eten en drinken, zou kunnen houden. We hebben een beetje haast omdat we over een uur alweer een andere afspraak hebben, dus kiezen we voor een snelle en eenvoudige salade van gegrilde groenten met lekker brood en een glaasje water erbij. De volgende keer als we hier in de buurt zijn, gaan we de andere gerechten weleens proeven, want de salade was heerlijk.

11 - La trappola
Via F.lli Cairoli, San Daniele.
Minder bekend dan de Parmaham is de ham uit San Daniele in Italië ook een begrip. En als we dan toevallig? tijdens lunchtijd in San Daniele zijn, gaan we natuurlijk op zoek naar de echte ham. Die vinden we uiteindelijk bij La Trappola, een klein zaakje met wat onhandige bankjes buiten op straat. We bestellen natuurlijk de antipasti met San Daniele ham en nog wat groente erbij. Ondanks de bankjes zitten we best lekker buiten in het stille straatje en de ham verdwijnt als sneeuw voor de zon. Wij zijn weer helemaal tevreden en na een rekening van 22 euri gaan we op zoek naar een lekker ijsje. En dat ijsje vinden we al snel op het plein waar ook onze auto staat geparkeerd. Na het lekkere ijsje gaan we weer verder op weg.

12 - Antica trattoria - Al tre re
Via Stretta San Valantino, Cividale.
Vandaag zijn we nog een keer in Cividale en we hadden een goede tip gehad over een goed restaurant in Cividale. We moeten wel even zoeken, maar dan vinden we het toch. Het is prachtig weer vandaag, dus blijven we lekker buiten op het terras zitten. Ook vandaag beginnen we weer met het bordje vleeswaren. Geen ham van San Daniele vandaag, want de serveerster zegt dat je dat overal al kunt eten, hier hebben ze vleeswaren die nog veel lekkerder is. En inderdaad deze vleeswaren zijn nog lekkerder dan de bekende ham en ook de verschillende kazen zijn erg lekker. Het wordt eentonig, maar je kunt hier in Italië gewoon erg lekker eten. Als primo neem ik een bordje zwarte tagliatelle met een vleessaus van hert. Meestal is het zwart afkomstig van de inkt van de bijbehorende vissen, maar dit keer komt het zwart van de blauwe bessen, dus eigenlijk is de pasta blauw, maar dan wel erg donker blauw. Ondanks de wat onaantrekkelijke kleur heb ik geen enkele moeite mijn bordje leeg te eten. Ik ben alleen vergeten hoe hoog de rekening was, maar de volgende keer zal ik eraan denken.

Tuesday, July 27, 2010

Secchetti: pizza en ijs

Als we, na een vakantie in Italië, terug zijn in Nederland hebben we de eerste dagen altijd nog trek in de Italiaanse keuken, maar nog geen zin om zelf te gaan kokkerellen, dus zoeken we de italiaanse restaurants in Amsterdam op, totdat we weer helemaal geacclimatiseerd zijn.
Bij onze terugkomst uit Friuli valt ons een nieuw restaurantje op, precies op de hoek van de Ten Katestraat en de Bellamystraat. Secchetti Pizza en ijs staat er op de ramen. Daar moeten we snel maar eens gaan proeven.
Zoekend op internet valt op dat Iens nog niets weet, er geen webzijde met de naam secchetti.nl is, maar wel een facebook pagina.
Dus de volgende dag gaan we aan de houten picknicktafels op de stoep voor Secchetti zitten.
We zijn niet eens zo vroeg, maar toch nog te vroeg, want de schoonmakers van de TenKatemarkt zijn nog bezig met hun grote stofzuigers op wieltjes. Volgende keer nog iets later gaan of op zondag, want dan is er geen markt.
Het draait hier voornamelijk om de pizza en ijs, dus het aantal voorgerechten is beperkt. Een paar verschillende salades. We komen natuurlijk voor de pizza en het ijs, maar voor deze blog hebben we toch één salade samen opgegeten. En die smaakte prima.
Daarna de pizza, de kaart is beperkt, maar toch voldoende keuze uit verschillende pizze. De eerste keer bij een pizzeria kies ik altijd voor de pizza met de pikante salami, dus bestel ik deze. De pizza is prima, de bodem is niet te dun en niet te dik. Goed gebakken in de houtoven en de ingrediënten smaken lekker. Helemaal niets op aan te merken. En mocht je nog wat smaak toe willen voegen, op elke tafel staat een flesje olijfolie met rode pepertjes en die is behoorlijk pittig. Ook de wijnkaart is klein maar fijn. Niet al teveel verschillende wijnen, maar voldoende keuze tussen rood, wit, rosé en bubbeltjes.
Daarna de toetjes, het is lekker weer dus de tiramisu bewaar ik voor de volgende keer. Nu neem ik een bolletje ijs en limoncello. Een lekker fris toetje met een stevige smaak van de alcohol. Gelukkig hoeven we niet ver terug te wandelen.
Conclusie: eenvoudige pizzeria, maar echt de moeite waard om vaker heen te gaan.
Prijs: 1 voorgerecht, 2 pizze, 2 toetjes, 1 fles wijn, alles bij elkaar 65 euri. Zeker niet duur. Als je geen wijn neemt, maar bv. een biertje is het zelfs goedkoop te noemen.

Sunday, July 25, 2010

Friuli. Dag 17. Op weg naar huis 2. Amsterdam.

Zo dan zit de vakantie er nu echt op. Na nog een dagje luieren in Bolzano is het tijd om naar Amsterdam te rijden. Bolzano is echt een prima plekje om nog even te genieten van de vakantie. Een mooie stad, autovrij wandelgebied in het centrum, een mooi plein met veel terrasjes waar de aperitiefjes en de ijscoupes prima smaken en waar altijd nog wel een leuke fontein is te vinden.




















In ons laatste hotel tijdens deze vakantie (Hotel Regina) kunnen we mooi op tijd ontbijten en omdat de auto recht tegenover het hotel geparkeerd staat, kost het weinig tijd om op weg te gaan. Alleen heeft de auto meer dan een dag in de schaduw van een boom gestaan en er is geen plekje op de auto te vinden dat niet plakt. Nadat de ruitenwissers de voor- en achterruit weer enigszins doorzichtig hebben gemaakt, gaan we op weg. Binnen een paar minuten rijden we al op de snelweg richting de Brenner. Dat schiet lekker op. Ook de Brenner is op deze rustige zondagochtend zo stil dat we alleen maar even stil staan bij het betalen van de tol. Maar met de creditkaart gaat dat heel snel, er wordt vast niet gekeken of je creditkaart wel klopt.
En dan begint, zo ongeveer direct na de Oostenrijkse grens, de ellende. Het lijkt wel of heel Oostenrijk onder de douche gaat. Het regent stevig door, de maximum snelheid is nog maar 100 km/h en soms halen we die snelheid niet eens. Het grote voordeel is wel dat de auto weer helemaal schoongespoeld wordt, en dat is ook wat waard.
Bij de Duitse grens is het plotseling weer droog en we schieten redelijk op. Op zondag staan bijna alle vrachtauto's stil op de parkeerplaatsen en op de autobahn kun je dan lekker doorrijden. Alhoewel, daar rijden natuurlijk nog wel caravans rond en sommige automobilisten lijken zo ongeveer in slaap gevallen te zijn. Misschien moeten ze de caravans ook maar een rijverbod op de zondag geven.
Maar dan in de buurt van Wurzberg is het gedaan met de snelheid. Er wordt hier flink gewerkt aan de weg en dat betekent dat we kilometers lang met een sukkelgangetje voort bewegen. Daarna is er eindelijk weer ruimte en op de 4 rijstroken richting Frankfurt rijden we een tijdje dik 150 km/u om zo nog wat verloren tijd in te halen. Echt veel tijd haal je op deze manier ook weer niet in en omdat er na Frankfurt niet veel meer gebeurt rijden we rond 20.30 Amsterdam in. We hebben 1111 km in 12,5 uur gereden.
Tijdens deze vakantie in Friuli heeft onze Yaris 3650 km afgelegd en met een gemiddelde gebruik van 1:17,5 (5,7 l per 100 km) is dat zeker niet slecht. Nu nog een dagje uitrusten en dan aan de volgende vakantie gaan denken.

Saturday, July 24, 2010

Friuli. Dag 16. Op weg naar huis 1. Bolzano.

En zo zijn we, ongemerkt toch weer aan het eind van onze vakantie gekomen. Maar we hebben een gelukje, de afstand Triëst - Amsterdam is ongeveer 1400 km en dat is teveel om dat op een nog redelijke leuke manier in één dag te doen, dus plannen we een halte in onze reis. En deze halte is Bolzano. Vorig jaar zijn we hier ook al in de buurt geweest en dat was toen leuk genoeg om nog een keertje te doen.
Vandaag dus de route van Triëst naar Bolzano. Er zijn twee verschillende routes, de ene is voornamelijk via de snelweg langs Venetië en Verona en over de 420 km doe je dan ongeveer 4.5 uur. Nadeel is dat je voor je gevoel een flinke omweg maakt. De tweede route is, min of meer de rechtstreekse route en bedraagt 300 km en daar heb je dan 6 uur voor nodig. Dat gevoel van een omweg klopt wel en we kiezen dan ook voor de tweede route.

Het lijkt erop dat we alle tijd hebben, dus doen we rustig aan. We halen eerst de auto op bij de jachthaven San Giusto, drinken nog een espresso samen met captain Italo en we rijden terug naar het hotel om de tassen en de wijn op te halen en dan op naar Bolzano. Dit keer letten nu natuurlijk extra goed op of we nog agenten zien van de snelheidscontrole, maar vandaag zijn ze waarschijnlijk thuis gebleven.
Het eerste stuk van de route doen we nog via de snelweg, anders zou het wel eens een hele lange dag kunnen worden, maar zo tegen de middag verlaten we de snelweg en gaan verder via de secundaire wegen. Dat komt goed uit, want dan kunnen we ook eens kijken of er ergens nog wat te eten valt. Voordat we zelf gaan eten moeten we onze Yaris ook maar wat te eten geven, dus gaan we op zoek naar een benzinepomp. En dan is het toch elke keer weer een verrassing dat de pompen hier tussen de middag gesloten zijn. Maar gelukkig zijn er nu ook voldoende pompen waar je kunt betalen met wat plastic kaartjes, maar dat blijkt dan alleen weer voor italiaanse bankpasjes te werken. Bij de derde pomp leek het te werken, maar uiteindelijk ook weer niet, dus weer op weg naar de volgende. Bij de eerste hobbel in de weg, horen we gerammel achter ons en in mijn spiegel zie ik de tankdop vrolijk aan zijn plastic draadje heen en weer slingeren. Maar dan gelukkig een benzinepomp waar je de automaat kunt vullen met contant geld. Wel van te voren geld erin stoppen en ik gok maar dat 30 euro benzine wel moet passen. Zo de tank is weer bijna vol en volgend jaar er maar weer aan denken dat je hier voor 12 uur altijd even moet tanken.
Na onze lunch in de wereldstad Longarone, gaan we verder richting Bolzano en we blijken in het laatste stuk van de route nog wat bergpasjes over te moeten, we gaan proberen de tel bij te houden van de haarspeldbochten. Het tellen valt overigens helemaal niet mee, maar gelukkig zijn de haarspeldbochten genummerd, dan hoef je alleen maar het aantal te onthouden. Dus na ongeveer 30 haarspeldbochten zijn we op het hoogste punt van de Falzarego-pas aangekomen.

En ongeveer 30 haarspeldbochten verder staan we aan de voet van de Pordoi-pas, waar we 30 bochtjes later ook weer bovenaan staan. Toch wel makkelijk die borden. s.l.m. betekent overigens sul livello di mare (onze Nap dus), maar dat had iedereen natuurlijk al begrepen.


Zo boven de 2000 meter is de temperatuur wel wat lager, we blijven dan ook meestel lekker in de auto zitten.
Wel levert het mooie plaatjes op.


Uiteindelijk arriveren we toch in Bolzano, de teller staat op 115 haarspeldbochten en gelukkig zijn we morgen de hele dag in Bolzano en rijden pas een dag later verder naar Amsterdam.




Sunday, July 18, 2010

Friuli, Dag 15. Koffiebranderij Inpunto.

Ik was nog nooit in een koffiebranderij geweest, maar vandaag is daar verandering ingekomen. We mogen vandaag een kijkje nemen bij de koffieproducent Inpunto. We worden verwacht op een vreselijk vroeg tijdstip, maar als we daar dan om 10 uur op de stoep staan, zal hopelijk de koffie wel klaar zijn.
Die koffie valt een beetje tegen, want voordat we aan de koffie kunnen worden we eerst verwelkomd door broer en zus Alfredo en Arianna Pettorosso en daarna krijgen we een rondleiding door de grote, bijna lege fabriekshal. De hal is zeker op de groei gekocht, want slechts ongeveer de helft van de ruimte is in gebruik.
Die helft wordt dan gebruikt door de silo waarin verschillende soorten koffie kunnen worden opgeslagen. Het belangrijkste onderdeel, de brander zelf, staat tussen silo's voor de ongebrande koffiebonen en de gebrande bonen in. Per keer kan er ongeveer 35 kilo bonen worden gebrand. Natuurlijk staat er ook nog de, wat groot uitgevallen koffiemolen, maar deze wordt niet heel erg veel gebruikt. De meeste koffie gaat hier ongemalen de fabriek uit, want de beste koffie maak je als je pas op het laatste moment de bonen maalt. Wat mij in ieder geval opvalt is dat de ruimte netjes en overzichtelijk is ingedeeld, iemand heeft er over nagedacht voordat alles werd geïnstalleerd.


Aan het eind van de rondleiding komen we eindelijk in het hoekje van de hal uit waar de koffie geproefd kan worden. Maar dat gaat zo maar niet, eerst moeten de bonen op de foto worden gezet.


En daarna moeten de bonen gemalen worden en voor een kopje perfecte espresso heb je 7 gram koffie nodig. En omdat we met z'n tweeën zijn, wordt er exact 14,0 gram afgewogen.

De machine is bij Alfredo in goede handen en eindelijk kunnen we genieten van een koje koffie. We moeten twee soorten proeven en de tweede soort is het lekkerst met suiker. Alfredo doet ongeveer het hele zakje suiker in mijn kopje en dat vind ik wat te veel, dus nemen we nog een kopje, maar nu met wat minder suiker. En eerlijk is eerlijk, deze, inmiddels derde kop koffie, smaakt met wat suikerkorrels inderdaad heel erg lekker. Na zoveel koppen koffie blijven we de hele dag klaar wakker en hopelijk vallen we vanavond nog wel in slaap.

Een laatste blik op het pand van Inpunto en dan rijden we klaar wakker terug naar Triëst.

Saturday, July 17, 2010

Friuli. Dag 14. Opnieuw een kijkje in de keuken.

Ook hier in Triëst gaan we weer op zoek naar de producenten van al die lekkere producten die je bijna overal in Italië kunt eten. En we proppen bijna alle bezoekjes in één dag, dan hoeven we ons vandaag in ieder geval niet te vervelen.
We beginnen bij een kaasboer. Een onverhard weggetje leidt ons, vanaf een al redelijk verlaten weg  naar de kaasboerderij van Dario en Sandra Zidaric. Hier is Italië zo smal, dat je in het achterland van Triëst al heel snel in de buurt van Slovenië bent. Misschien zijn we vandaag wel ongemerkt een paar keer de grens over gestoken, maar dat weten we niet zeker. Ook vandaag hebben we namelijk ChiaraChiara bij ons, i.p.v. onze Eva.
In een kleine ruimte wordt de melk omgetoverd in lekkere kazen. De kazen liggen hiernaast al te rijpen, maar worden ook in ondergrondse grotten te rijpen gelegd. Ook hier zijn we er net toevallig als de ricotta wordt gemaakt, wel gaat het hier wat minder hygiënisch als bij de latteria in Ovaro. We hoeven gelukkig in ieder geval geen plastic jassen, mutsen en schoenovertrekken aan en dat is wel zo prettig met de temperatuur van vandaag, die lekker in de buurt van de 25° uitkomt.


De ricotta is nog te vers om te proeven, maar gelukkig zijn de andere kaasjes wel proefbaar.


Dario koopt de melk niet bij de boeren in de buurt, maar hij produceert de melk zelf met de hulp van de koeien. De koeien staan al op stal, omdat ze dan niet in de volle zon hoeven te staan. Dario heeft echte melkmachines rondlopen, dus het zijn allemaal Frieze zwartbonte koeien. Zelf de volautomatische melkmachine komt uit Nederland. Ik voel me helemaal thuis!

Vlak bij deze kaasboer is ook de wijnboerderij van Skerk, dus daar gaan we ook even kijken. Inmiddels zijn we bij zoveel wijnboeren langs geweest dat we weten dat het wijnmaken overal ongeveer opdezelfde manier gaat. Grote roestvrijstalen tanks waarin de wijn wordt gefermenteerd en grote en kleine houten vaten waarin de wijn wordt gerijpt.

Maar bij Skerk is er toch weer iets speciaals. De kelder is namelijk uitgehakt in de rotsen en op een aantal plaatsen is dat gewoon te zien. Het levert in ieder geval een paar leuke plaatjes op en het lijkt erop dat in deze semi-natuurlijke kelder de omstandigheden heel goed zijn om de wijn extra lekker te maken.

En dat mogen we gelukkig meteen even controleren.

Dat was de kaas en de wijn voor vandaag, dan houden we nog over de olijfolie. Hier in de buurt van Triëst, in Muggia, heeft Gioacchino Fior Rosso bovenop een heuvel een, ogenschijnlijk onbruikbaar stuk land omgetoverd in een olijfboomgaard. De wind heeft hier de rol van de bijen overgenomen, dus we kunnen veilig de nog zo jonge boompjes bekijken. De boompjes staan netjes verspreid over het land en niet te dicht bij elkaar, want dat zou de kwaliteit van de uiteindelijke olijfolie alleen maar negatief beïnvloeden.

Inderdaad ogenschijnlijk onbruikbaar, want met wat mechanische hulp, lukt het om hier elk jaar voldoende olijven te oogsten voor een productie van een paar duizend liters olijfolie. En dat is nu, want de boompjes zijn nog niet in de kracht van hun leven.

Je hebt hier wel een prachtig uitzicht op de heuvels rondom de boomgaard.



Alhoewel prachtig? De twee torens zijn het ziekenhuis van Triëst. Altijd handig om te weten.

Het uitzicht op de Golf van Triëst is inderdaad wat mooier, zeker met de ondergaande zon.


Aan het eind van deze drukke dag nemen we nog een aperitiefje op een terrasje in Muggia en daarna rijden we terug naar ons hotelletje in Triëst. Morgenochtend moeten we weer vroeg op voor een volgend kijkje in de keuken.