Sunday, February 20, 2011

Thais restaurant Me Naam Naan

Zo nu we weer terug zijn van vakantie, kunnen we eindelijk weer eens naar een restaurant. We zijn deze avond op stap met twee collega's uit Groningen en dan kun je natuurlijk niet zomaar een willekeurig restaurant binnen vallen, we willen immers nog wel uitgenodigd worden om ook eens naar Groningen te komen. Daarom is vandaag de keuze gevallen op een thais specialiteiten restaurant in de Koningsstraat in Amsterdam. Omdat we niet te vroeg aan tafel willen gaan, beginnen we met een biertje in bierlokaal In de Wildeman in de Kolksteeg. Een leuke plek om de avond te beginnen en wat meer in de buurt dan 't Arendsnest, waar je overigens ook een lekker (nederlands) biertje kunt drinken.
Nu we genoeg gedronken hebben, kunnen we wel eens wat gaan eten. Het thais specialiteiten restaurant draagt de naam Me Naam Naan, geen idee wat het betekent, maar dat mag de pret niet drukken. We hebben eigenlijk helemaal geen zin om ons te verdiepen in de menukaart en vragen of er niet een mix van de gerechten op tafel gezet kan worden. Dat blijkt inderdaad geen enkel probleem en al snel staan de voorgerechten op tafel. Nadeel hiervan is dat ik eigenlijk vergeten ben wat we precies hebben gegeten en dat ik nu probeer met behulp van de menukaart op internet, te vertellen wat voor lekkers we hebben gegegeten.
Dus als voorafjes hadden we:
Khanom Tjip Tod, gemengde groenten gefrituurd in een zakje van deeg.
Thohdman Plaa, gefrituurde koekjes van vis.
Pohpien Thohd, vegetarische loempia's.
Saté Kai, dungeregen kipsaté.
Nua Saté, dungeregen bief saté.
Allemaal erg lekker van smaak al had het wel iets pittiger gekund, maar ook nu kostte het ons geen enkele moeite om alles op te eten.
Daarna zijn we klaar voor de hoofdgerechten en ook hier moet ik de menukaart bekijken om nog te herinneren wat we hebben gegeten.
Plaa Laad Souce Makhaam. Een hele gefrituurde vis in een lekker pittig sausje.
Koeng Pad Med Mamnuang. Garnalen met groenten en cashewnoten.
Nua Num Man Hoi. Rundvlees met groenten in oestersaus.
Kai Phad Baikaphrau. Stukjes kipfilet met verse pepers, uien en Thaise basilicum.
Ook nu weer allemaal lekker van smaak, van pittig tot iets minder pittig.
Ik hoop dat ik alles goed heb herinnerd, volgende keer toch maar weer zelf bestellen of een fototoestel meenemen natuurlijk.
Nog een espresso toe, ach ja koffie in een oosters restaurant. Ik heb er weinig positieve ervaringen mee en laat ik het daar maar bij laten.
Conclusie: Lekker thais eten in de binnenstad van Amsterdam en tip: Neem geen koffie.
Prijs: Wij waren per persoon ongeveer 35 euri kwijt.

Saturday, February 12, 2011

St. Barth. De terugreis en blik.

En zo is onze vakantie toch weer aan zijn eind gekomen. Het waren slechts 17 dagen, maar voor mijn gevoel heeft de vakantie wel drie maanden geduurd, we vertrokken immers op 23 november 2010.
De terugreis naar het koude Amsterdam wordt nog een hele lange, maar gelukkig hoeven we niet vroeg op. Dus na een karig ontbijt, we moeten immers nog een stukje varen over de woelige baren, vertrekken we met onze Jimny jeep richting verhuurbedrijf. Tussendoor natuurlijk nog wel even de tank vullen. De afspraak was dat we door de autoverhuurder naar de boot in de haven van Gustavia zouden worden gebracht, maar dat herinnert hij zich pas weer als we in de auto blijven zitten. Hij moet even het kantoor op slot doen en dan staan we vijf minuten later al bij de steiger van de veerboot. We moeten nog even wachten, maar dat vind ik helemaal niet erg. Zoals al eerder gezegd: 'In een haven is altijd wel wat te beleven' en de tijd vliegt voorbij. We zien zelf ons veerbootje aankomen.



Deze overtocht is bijna niet te vergelijken met de tocht hier naar toe. Een iets grotere boot, nu met de wind (en de golven!) mee, dekruimte waar we heerlijk in het zonnetje kunnen zitten en maar vijf andere passagiers. Deze tocht had nog wel een uurtje langer mogen duren. En we maken voorlopig(?) onze laatste foto's van Gustavia.


Dus na een heerlijk tochtje gaan we aan land bij Captain Oliver's in Marigot. Ons plan was om hier te lunchen en dan met een taxi naar het vliegveld, maar we worden door een hardnekkige taxichauffeur omgepraat om eerst naar het vliegveld te gaan en daar dan te lunchen in een restaurant met uitzicht op de landingsbaan. We rijden dus richting het vliegveld en net als op de heenweg valt het op hoe verwaarloosd dit (franse) deel van Sint Maarten eruit ziet. Slechte wegen, slecht onderhouden woningen, braakliggende stukken land waarop de afvalbergen lijken te groeien, druk verkeer en dus bijna overal files. Omdat we ruim op tijd zijn, hoeven we ons over de files niet druk te maken en uiteindelijk zien we het Prinses Juliana vliegveld. De taxichauffeur wil ons naar het restaurant van ZIJN keuze brengen en dat blijkt nog behoorlijk ver van het vliegveld te liggen. Om daarvandaan weer bij het vliegveld te komen, moeten we weer een taxi nemen. Daar hebben we geen zin in en we laten ons afzetten bij het vliegveld.
Bij de incheckbalie blijkt ons vliegtuig uit Parijs een uur vertraging te hebben en omdat we morgenochtend maar één uur overstaptijd in Parijs te hebben, gaat die overstap niet lukken en we moeten even wachten voordat ze weten met welke vlucht we morgen van Parijs naar Amsterdam kunnen vliegen. We gaan daarom maar even de fastfoodrestaurants uitproberen. Grappig is dat ze hier liever dollars dan euro's zien en zelfs zo graag dat ze 1 dollar net zoveel waard vinden dan de euro. Ik overweeg nog even om wat dollars te flappentappen en die om te ruilen voor euro's, maar dat is ook weer niet de bedoeling.
Uiteindelijk kunnen we inchecken, morgenochtend hopen we met de vlucht van 08.30 naar Amsterdam te kunnen vliegen en dan hebben we zelfs 1,5 uur tijd om over te stappen. Omdat je op Charles de Gaulle in Parijs meestal met de bus naar een andere terminal moet, is dat niet eens zo ruim.
We vermaken ons nog een paar uurtjes op het vliegveld, we eten wat, we lezen wat, we trekken vast wat warmere kleren aan en bij de douane controle wordt ons in het Nederlands een goede reis toegewenst.
De vlucht verloopt spoedig, maar wel veel turbulentie. AirFrance heeft helaas nog niet de eurocomfort klasse die ons op de heenweg bij de KLM zo goed is bevallen, maar de KLM vliegt vanuit Sint Maarten eerst door naar Curacao en dan pas naar Amsterdam. In reistijd net zolang als Sint Maarten - Parijs - Amsterdam, maar dan zit je de hele tijd in een stoel en met AirFrance kunnen we morgenochtend nog even een lekker croissantje met cappuccino in Parijs nemen.
Vlak voor de aankomst in Parijs meldt de piloot dat we, vanwege de vertraging op terminal 2F aankomen en dat komt goed uit, want we vertrekken ook van terminal 2F. Net als we boven het vaste land van Frankrijk vliegen, wordt het licht en we zien Frankrijk onder een smetteloos witte laag sneeuw liggen. Alleen de snelwegen het het vliegveld zijn niet wit. Een prachtig gezicht, maar het ziet er ook wel koud uit.
En inderdaad hebben we nu tijd genoeg voor croissantje, cappuccino en nog warmere kleren. We kunnen naar huis.
Het laatste stukje stelt eigenlijk niets meer voor. Een vluchtje van niets en voor je het weet sta je in Amsterdam. Gelukkig minder koud dan in Parijs, maar als we ons huisje binnenkomen, gaat de kachel direct aan, want deze temperatuur zijn we een beetje ontwend.

En zo is aan onze vakantie een eind gekomen. Heerlijk 17 dagen lang droog en zonnig weer met een temperatuur van bijna 30°, dat had best nog langer mogen duren.
Anguilla is een mooi eiland met een echt caribisch relaxed sfeertje, St. Barth heeft als eiland wat meer te bieden, maar daar ontbreekt de ontspannen sfeer.  Als de bewoners van deze twee eilanden nu eens zouden ruilen?

Sunday, February 06, 2011

St.Barth. Het vliegveld.

Er is inderdaad niet zoveel te doen op St.Barth, al kan het 'op het strand liggen' al een behoorlijk inspannende bezigheid zijn. Mocht je toch wat meer willen beleven kun je naar de haven van Gustavia gaan en net zoals in elke haven is het hier overdag ook levendig genoeg om daar op je gemak naar te gaan zitten kijken. Een andere plek waar genoeg te zien valt, is het vliegveld.
De officiële naam van het vliegveld is Gustaf III Airport, St.Jean en het callsign is SBH (IATA=International Air Transport Association) of TFFJ (ICAO: International Civil Aviation Organisation). De landingsbaan ligt bijna oost-west en is ongeveer 650 meter lang, lang genoeg voor kleine vliegtuigjes, en een 747 zul je hier niet zien. Tot zover eigenlijk niets bijzonders, maar toch mag een piloot hier pas landen als hij een aparte bevoegdheid heeft gehaald. Dat dit vliegveld tot één van de gevaarlijkste in de wereld behoort, komt doordat de landingsbaan aan de ene kant begrensd wordt door de heuvels en aan de andere kant door het strand. Bovendien wordt de oostenwind door de heuveltoppen zodanig beinvloed dat de wind wel uit twee richtingen lijkt te komen. Voldoende redenen om van elke landing een interessante te maken.
Als je verschillende filmpjes op youtube bekijkt over dit vliegveld, denk je al snel dat het getruckte opnames zijn of dat het beeld vertekend wordt door de cameraopstelling. Maar nu we het met eigen ogen hebben gezien, blijken de filmpjes bijna allemaal echt te zijn.
Ik heb zelf ook een paar filmpjes gemaakt, zie de links aan de rechterkant, van een aantal andere heb ik hier de link:

Als je op het strand ligt, blijf vooral liggen en sta niet op!
http://www.youtube.com/watch?v=pVT08TIEVn0&feature=fvw

Na de heuvels is het best een stijle daling en nu maar hopen dat er geen vrachtauto van rechts aankomt.
http://www.youtube.com/watch?v=DqOo0Qol89o

Soms wil zo'n toestel gewoon niet landen en dan is het strand net zo effectief als de grindbak bij de Formule 1 races.
http://www.youtube.com/watch?v=-z2o0acIlm4

Het lijkt me duidelijk, als je ooit eens in de buurt bent, ga dan een kijkje nemen bij dit bijzondere vliegveld en in de tussentijd alle filmpjes op youtube bekijken.