Sunday, December 29, 2013

Vakantie!

Het is eindelijk weer eens tijd om op vakantie te gaan en dit jaar is de keus op het Caribisch gebied gevallen om onze batterijen voor de komende winter eens lekker op te laden. Dit is niet de eerste keer dat we naar dat gebied gaan, na (in chronologische volgorde) Aruba, Curacao, St.Maarten, Saba, Guadeloupe, Bonaire, Martinique, Tobago, Anguila, St.Barth, Antigua en Montserrat is dit jaar de keus gevallen op St.Kitts en Nevis. Twee eilandjes iets ten zuiden van St.Maarten.
En zo vertrekken we erg vroeg in de ochtend naar Schiphol. Zo vroeg dat je vantevoren nooit zeker weet of je een taxi kunt verwachten, dus hebben we een hele aardige vriendin bereid gevonden om ons even te brengen.
Tegenwoordig moet je je koffers zelf voorzien van de labels. Na jarenlang gezien te hebben dat je eerst een strip van de strook aftrekt en daarna de uiteinden tegen elkaar kunt plakken, zoek ik naar het begin van die strip. Maar die is er niet, de geprinte strook plakt al en snel ook! Maar met enige moeite zit alles goed om het hengsel van de koffer heen. Het controlestrookje van de bagage plakt helemaal niet meer en dat stukje papier moet je dus goed opbergen. Maar goed, koffers gedropt, boarding passen geprint, tijd voor kopje cappuccino en croissantje.
Op naar het vliegtuig. De securitycheck is pas bij de gate met zo een moderne bodyscan. Na die check is er nog maar erg weinig ruimte om nog te zitten, dus de volgende keer maar wat langer wachten voor de securitycheck. We vliegen met zo een groot toestel en we kunnen aan boord via de voor- en achterdeur. Toch moeten de mensen met stoelnummers hoger dan 40 eerst instappen en die staan dan met z'n alleen in de rij voor de achterste deur, terwijl er voor de voorste deur nog niemand staat te wachten. Dat moet toch slimmer kunnen. Net als we de deur instappen, komen een paar mensen weer teruglopen, ze zijn eerst de verkeerde kant opgelopen. Ook is er iemand een beetje wanhopig op zoek naar stoel 48A en ziet alleen maar 48 H, I en J. Maar ook dat komt goed.
Tijdens het taxiën wordt gezegd dat iedereen op zijn/haar aangewezen plek moet blijven zitten, pas in de lucht mogen de paar vrije stoelen die er zijn, bezet worden. Dit in verband met de gewichtsverdeling. Alsof zo een groot toestel merkt als er een paar mensen op een andere plek gaan zitten.
En na bijna negen uur vliegen landen we op St.Maarten. We moeten eerst onze koffers ophalen om daarna weer in te checken op onze vervolgvlucht, maar die is pas over een paar uur, dus we hoeven ons niet te haasten.
We moeten helaas best nog wel even wachten en het wordt steeds stiller om ons heen. Uiteindelijk kunnen we pas richting vliegtuig als het al donker is geworden. Om het heel efficiënt te doen, worden de passagiers voor twee verschillende vliegtuigen (één naar St.Kitts/Nevis, de andere naar St.Barth) in één bus gestopt. We staan nog een tijdje op de trap naar beneden voor de bus te wachten en we proberen dan maar alvast de immigratieformulieren in te vullen en dat valt niet mee. Op die trap wordt ook de handbagage gelabelled die eigenlijk te groot is voor de handbagage. Een klein geel label wordt er aan vast gemaakt en met de hand wordt er een K (voor St.Kitts) of een N (voor Nevis) opgekrabbeld. Als dat straks maar goed gaat. Meerdere verschillende kleurtjes lijkt me, zeker in het donker, wat makkelijker. Beide vliegtuigen staan naast elkaar, alleen weet even niemand welk toestel welke vlucht gaat uitvoeren. Uiteindelijk lijkt het allemaal toch goed te komen.
We vliegen met een DCH-6, een toestel met twee propeller motoren en 20 zitplaatsen. We zijn met 17 passagiers, dus lekker vol. Zoals gezegd is het al donker en we zien vanuit de lucht een aantal eilanden onder ons liggen. We weten eigenlijk niet precies welke dat zijn, we hopen alleen wel op St.Kitts aan te komen.
Een half uurtje na vertrek uit St.Maarten, landen we inderdaad op St.Kitts en bij het uitstappen wachten we totdat we onze koffers en handbagage ook uit het vliegtuig zien komen. De immigratie gaat niet zo vlot, maar dan hoef je ook weer niet zo lang op je koffers te wachten. Gelukkig staan er ook nog taxi's te wachten en Randy brengt ons naar onze condo voor de komende week. Gelukkig hebben we een routebeschrijving bij ons, want Randy kent dat deel van het eiland (nog) niet zo goed. Maar uiteindelijk zijn we waar we moeten zijn en na een snelle douche rollen we vermoeid om 20.00 uur lokale tijd ons bed in. Morgen zien we wel verder.

Saturday, October 26, 2013

Nieuwe restaurants

Nu Johannes niet meer is, moet ik maar weer eens wat meer restaurantrecensies gaan publiceren. Iemand moet het tenslotte doen, toch?
Bovendien is er op 9 november in Amsterdam daGustare en omdat dit over voornamelijk Italiaans eten en drinken gaat, gaan we maar eens wat vaker Italiaans buiten de deur eten.
Zo zijn we onlangs naar Eatmosfera geweest. In de Reguliersdwarsstraat, vlakbij de cafe's van Peter Beense en Bolle Jan. Je kunt ook bij de achterdeur naar binnen, dan moet je in de Schapensteeg zijn.
Op Iens een 8.6 voor het eten, geen webzijde, maar natuurlijk wel een FB-pagina.
We hebben vanavond geen zin in pizza, al zien de pizze die we voorbij zien komen er helemaal niet verkeerd uit. We moeten dus nog een keertje terugkomen. Dat moeten we toch al, want de porties zijn nogal groot en dus hebben we vanavond maar een klein deel van de menukaart kunnen testen. Daarmee is eigenlijk ook al het grootste nadeel van dit restaurant genoemd: de porties. Ik begin met een lekkere risotto, maar dat is dan best wel een vol bord met erg veel risotto. Na deze gang zit ik eigenlijk al vol. Misschien moet je de keuze krijgen voor een Hollandse of Italiaanse portie (met aangepaste prijs natuurlijk). We willen natuurlijk nog meer proeven en geheel in de traditie van de echte Italiaanse restaurants is het geen enkel probleem om de secondo met z'n tweeën te delen. Gewoon netjes al verdeeld over twee borden. De secondo is een heerlijk stukje sappig varkensvlees, echt heel lekker en ik kan me niet herinneren dat ik ooit varkensvlees zo lekker op mijn bord heb gekregen.
Het eerste toetje valt een beetje tegen, gelukkig is de kok het met ons eens dat dit toetje niet echt gelukt is en als vervanging krijgen de huisgemaakte tiramisu. Anders dan anders, maar ook erg lekker.
Wij komen zeker nog een keertje terug voor de dingen die we nu nog niet geproefd hebben en de pizza bewaren we dan wel voor ons derde bezoek.

Een weekje later moeten we alweer uit eten en de keuze deze avond is op Al bacaro in de Vijzelstraat gevallen. Net op tijd zien we dat er een flinke regenbui aankomt en we fietsen snel naar de Vijzelstraat. En gelukkig duurt ons eten langer dan de bui en op de terugweg is het dus weer droog. We hebben ons dus helemaal niet gehaast en met het heerlijke eten dat hier in de keuken wordt gemaakt, zou dat ook zonde zijn.
We hebben op de andere tafels al gezien dat de porties hier Italiaans zijn, dus durven we als voorgerecht wel de antipasto misto voor 2 personen te nemen. In dit eerste gerecht zitten wat zoetzure sardientjes, verschillende soorten kaas en natuurlijk het, min of meer standaard bordje vleeswaren en nog wat groenige groenten. Op het eerste gezicht een standaard antipasto misto, maar toch zit er iets aparts in, zonder dat ik precies weet wat er dan zo apart aan is. Misschien wel het geheim van kok Vezio in de keuken.
Als primo nemen we een dikke spaghetti met ansjovissaus en een spaghetti alla chitarra met verse tomaat en stukjes worst. Ik vind de ansjovissaus best wel lekker, maar ik vind mijn keuze nog lekkerder. Ook hier zijn beide gerechten toch weer anders dan verwacht, maar gelukkig ook beter dan verwacht.
Om er toch een 4-gangen diner van te maken, delen we de secondo. Een zachtgestoofde stuk kalfsvlees in plakjes geserveerd met aardappelen uit de oven, gebakken courgettes en paprika's. Erg lekker, maar ook wel weer jammer dat we geen ruimte hadden om ook nog wat van een andere secondo te proeven. Ook hier moeten we dus nog een keertje terugkomen.
Meestal sla ik het toetje over om direct naar de grappa of limoncello te gaan, maar voor een tiramisù maak ik graag een uitzondering. Ook erg lekker, net als het afsluitende glaasje grappa.
Naast het heerlijke eten is de sfeer hier ook heerlijk relaxed, geen gehaast en daardoor konden we lang genoeg blijven zitten totdat de regenbui weer overgetrokken was en kwamen we droog thuis.

Saturday, October 05, 2013

Autohuur bij Hertz Italia.

Eind juli heb ik voor ruim twee dagen een auto gehuurd bij Hertz op het vliegveld van Rome (Fiumicino). We hoefden slechts 1,5 uur te wachten voordat we met onze Peugeot 207 diesel de parkeergarage uitreden richting Santa Maria delle Mole. Daar waren we om 22.00 net nog op tijd om een pizzaatje te eten.
Voor het inleveren van de auto behoor je de tank weer vol te gooien met de juiste brandstof. We tanken dan meestal bij een pompstatioin op ongeveer 10 km van het vliegveld. Nu is het volgooien van een huurauto altijd wat gepriegel en die automatische pompen stoppen soms wel heel erg snel, maar ik had echt het idee dat de tank voldoende vol zat. We tankten slechts 8 liter diesel, maar we hadden toen ook nog maar 110 km gereden en voor een diesel is 1 op 13,75 niet verkeerd, toch?
Het inleveren verliep ook al rommelig, maar daar zijn we inmiddels aan gewend. Twee weken later werd er nog eens meer dan 60 euro van mijn creditcard afgeschreven. Daarover natuurlijk meteen een mailtje over gestuurd, maar dat heeft blijkbaar geen enkele zin. Dus uiteindelijk maar gebeld en gelukkig kun je dan bellen met de Nederlandse helpdesk. Daar werd mij verteld dat er nog meer dan 6 liter diesel bij was geperst. Een liter diesel kost dus bij Hertz ongeveer 10 euro! Dus voor 120 km heb ik meer dan 14 liter gebruikt, 1 op 8,5 is toch een beetje erg onzuinig. Omdat ik geen bonnetje van mijn tankbeurt had bewaard, maakte een klacht weinig kans. Toch maar een klacht ingediend. Je weet tenslotte maar nooit.
Tot mij verbazing heeft mijn klacht inderdaad effect gehad en krijg ik mijn geld terug!
Tips voor de volgende keer:
- controleer de stand van de brandstofmeter en maak er eventueel foto van. Bij een niet-volle stand direct aankaarten bij de Hertz balie.
- betaal tankbeurten altijd met creditcard en bewaar de bonnetjes. Zo heb je in ieder geval een bewijs dat je getankt hebt.

Sunday, August 04, 2013

Het eten en drinken in Piemonte.

Wij logeren bij de B&B Fior di Farine van Margherita en Renzo in La Morra en daar kunnen we elke dag starten met een geweldig lekker ontbijt. De yoghurt en de taarten worden door Margherita zelf gemaakt en het brood van de bakker is ook erg lekker. Het brood van de bakker is natuurlijk wel gemaakt met het meel uit de molen.


Lunchen doen we meestal onderweg en als we trek krijgen gaan we op zoek naar een restaurantje. Mijn favoriet in deze week was La Torre in Cherasco. Van de buitenkant een erg klein restaurant, binnen eigenlijk veel te warm om lekker te zitten, maar in de tuin was het geweldig. Onder een parasol om niet te bruin te worden en heerlijk eten, vergezeld van een heerlijk glaasje witte wijn en lekkere visjes.



's Avonds probeerden we natuurlijk zoveel mogelijk op loopafstand te blijven, al zijn de hoogte verschillen niet mals in La Morra. Meestal helling op naar het restaurant en dan kunnen we na het eten weer naar beneden rollen. Zo hebben we daar Osteria & Pizzeria Per Bacco. Niets bijzonders, maar gewoon lekker. Al zijn de tafeltjes voor twee wel wat aan de kleine kant, zeker als je allebei een pizza bestelt.
Tegenover Per Bacco zit Osteria More & Macine. De enige tegenvaller is dat als je denkt dat je voor de voordeur staat, je via een trap aan de zijkant naar de echte voordeur moet en daarna weer met een binnentrap naar beneden kunt. De keuken is boven, dus het personeel moet wel een ijzeren conditie hebben, want die gaan op een avond heel wat keren op en neer. Het eten is simpel en lekker, zoals is zoveel restaurants in Italië. We zijn er tijdens deze vakantie maar één keer geweest, maar dat kwam omdat we hier maar een weekje waren.
De andere kant (dus helling af) van Fior di Farine ligt een gloednieuw (nog maar een paar maanden open) restaurant: Locanda Fontanazza. Net open dus en nog niet iedereen heeft het gevonden, want het is er nog erg rustig. Alles moet nog wat groeien hier, maar we hebben er lekker gegeten en de volgende keer gaan we er zeker weer een keertje kijken (en eten). Daarna moesten we wel weer helling op om thuis te komen.
Omdat de autoslaaptrein vanuit Alessandria naar Den Bosch wat uren vertraging heeft, kunnen we ook de binnenstad van Alessandria even bekijken. En omdat we daar toch tijdens lunchtijd zijn, vinden we een plekje op het terras van een restaurantje. En zo vermaken we ons toch nog tijdens het wachten op de trein.
Dat was alles vanuit Piemonte, nu eens gaan bedenken waar onze volgende valantie naar toe gaat.

Tuesday, July 30, 2013

La Morra (Piemonte)

We zijn dus terechtgekomen in La Morra, een verademing in vergelijking met het Gardameer. Het lijkt wel of wij de enige toeristen hier zijn. We zijn hier in 2008 ook al eens geweest en een aantal verhaaltjes van toen, zou ik zo weer kunnen plaatsen, maar misschien is een linkje wel voldoende?
Dat bord met de coördinaten is dus niet veranderd, hooguit wat minder goed leesbaar, maar verderop in het dorp is nog een winkel die voor het gemak maar gewoon de coördinaten heeft gekopiëerd en deze ook nog aan de gevel heeft gehangen. De tekst op de webzijde is inmiddels aangepast, de volgende keer maar kijken of het bord vernieuwd is.


Wat kun je hier in Piemonte eigenlijk doen. Eigenlijk niet zo heel veel. Er zijn niet echte toeristische trekpleisters te vinden en dat verklaart misschien wel de afwezigheid van de toeristen. Verspreid over het hele gebied liggen overal kleine dorpjes die de moeite waard zijn om te vereren met een kort bezoekje. En zo trekken we elke ochtend maar een kant op en waar we een dorpje tegenkomen, zoeken we een parkeerplekje voor de auto en wandelen we op ons gemak door zo een dorpje. Als de tijd daar is, zoeken we nog een plekje voor een extra cappuccino en voor de lunch lukt het meestal ook wel om iets te vinden. Kortom een uitermate relaxt weekje hier in Piemonte.
En welke dorpjes hebben we allemaal vereerd met een bezoekje: Pozzo, Gancia, Garbeletto, Uccelaccio, Castiglione Falletto, Monforte d'Alba, Roddino, Dogliani, Fossato, Cuneo, Cherasco, Mondovi, Vergne, Barolo, Alba, Asti en Boves. Stuk voor stuk allemaal wereldweid welbekende dorpjes, toch? En overal kun je wel wat leuke kerkjes of kasteeltjes bekijken.
















Soms voorzien van een moderne klimwand.
 

 
 
 

 

Omdat bijna elk dorp wel bovenop een heuvel is gebouwd, heb je vanuit elk dorp weer zicht op een aantal van de dorpjes waar je dan net bent geweest. En zo zijn de vergezichten in Piemonte toch eigenlijk wel bedoeld om gefotografeerd te worden.



Als er tenminste geen kerk in de weg staat die al het uitzicht belemmert.



Maar de Piemonte is eigenlijk ook bekend vanwege het eten en drinken. Alba is het centrum van de Slow Food beweging, elke 2 jaar is er het kaas-festival in Bra en dan is er natuurlijk nog de wijn. De bekendste wijn uit deze streek is de Barolo en er is zelfs een Barolo-museum. Dat is trouwens niet echt de moeite waard om te bezoeken, tenzij het heel hard regent.
Gelukkig kennen we een wijnboer die ook Barolo maakt en toevallig is het vandaag de Cantina aperta dag. Bijna alle wijnboeren houden vandaag open huis, je kunt er langs gaan om de kijken hoe wijn gemaakt wordt, je kunt de wijn proeven (meestal samen met wat lekkere hapjes) en je kunt de wijn natuurlijk kopen om mee naar huis te nemen.
Van roestvrijstalen tanks, via eikenhouten vaten tot de gevulde flessen.

 
 
 
 
Kortom wij hebben ons uitstekend vermaakt hier in Piemonte en wel komen zeker nog wel een keertje terug. Morgen weer met de autoslaaptrein vanuit Alessandria terug naar Den Bosch.
En mijn volgende stukje zal gaan over al die lekkere dingen dat we hier gegeten en gedronken hebben.

Sunday, July 14, 2013

Op naar Piemonte

Zo vandaag gaan we op weg naar Piemonte en wel naar La Morra. Onderweg hebben we een lunchafspraak en vandaag vertoont onze KatjaKatja ook nog kuren, dus we moeten ons een beetje haasten. En net op zo een moment rijdt er een te hoge bus ons in een tunnel tegemoet en is deze bus niet opgemerkt door de camera's en staan de stoplichten dus niet op rood. Met als gevolg dat er een aantal auto's achteruit de tunnel weer uit moet om de bus te laten passeren. Achteruit rijden is van sommige chauffeurs niet het sterkste punt en als ze dan ook nog de omtstane schade midden op de weg willen uitzoeken, dreigt dit wel een erg lang oponthoud te worden. Gelukkig hebben de brokkenpiloten dit uiteindelijk ook in de gaten (misschien geholpen door het getoeter van de ongeduldige Italianen) en rijden ze verder naar een parkeerplaats om de schade te regelen.
Onze route voert verder via Brescia, Piacenza richting Alessandria waar we enige kilometers ten zuiden van Alessandria een lunchafspraak hebben in Frascaro.
Marina heeft via een italiaans kookforum een soort Project X evenement gemaakt en daar zijn ruim 20 mensen op af gekomen. Voor ons staat een lange tafel gedekt en na een uitgebreide kennismaking schuiven we aan. Heel grappig is dat er een scheiding ontstaat tussen de mannen en de vrouwen. Aan de ene kant van de tafel de mannen en aan de andere kant van de tafel de vrouwen. Heel bijzonder, alhoewel ik dit onlangs ook in Nederland heb gezien en wij zitten er precies tussen in.
Ach laat ik gewoon maar even de verschillende gangen benoemen die chef Lucio voor ons heeft gemaakt.





Om te beginnen een rundertartaar met een lekker pittig mosterdsausje.

Daarna een worstje op een stokje uit de oven met een bijna net zo lekker paprikasausje

En dat smaakte goed



Een risrotto met Gaviwijn en Montebore kaas.
















Rabaton, spinazie met ricotta. Normaal voor in een raviolo, nu zonder deegjasje.


 
Een slokje wijn om alles weg te spoelen.
 





Konijnrollade met asperges en kalfsrollade.
 
 
 
En nog een taart als toetje

 
Geheel voldaan rijden we een paar uur later richting La Morra.  
 
 


Tuesday, July 02, 2013

De restaurants in Riva.

Goh, nu zijn we al bijna een week in Italië en nog geen woord over de restaurants. Dat komt omdat de restaurants wat tegenvallen. De invloed van de overwegend Duitse toeristen is hier zo groot dat zelfs de restaurants zich hebben aangepast. Zeker in Riva del Garda zelf  hebben we veel moeite moeten doen om echt Italiaans eten te vinden.
Zo kwamen we de eerste avond in restaurant Kapuziner terecht. Het regende nogal en de parapluus lagen in de auto en dit restaurant zat ongeveer 50 meter van onze voordeur, dus dat maakt de keuze dan wat meer verdedigbaar. Het lijkt wel of we in Duitsland zijn: Duitse teksten op de muren, het personeel loopt rond in Duitse kleding en de menukaart doet ons wel erg aan Duitsland denken. Niet de verfijnde Italiaanse keuken, maar gewoon enorme stukken vlees en vette gebakken aardappels en niet teveel groente. Het vlees is goed en de weinige groente vind ik niet zo erg, maar in Italië verwachten we toch iets anders. Overigens zit de zaak wel vol met Italianen, maar morgen gaan we toch maar eens verder kijken.
We hebben gehoord dat Leon D'oro een goed Italiaans restaurant is, dus gaan we daar een kijkje nemen. Voor alle zekerheid reserveren we van te voren, want het is zondag. De sfeer is in ieder geval Italiaans en enigszins chaotisch. Een omaatje regelt de boel hier en het overige personeel draaft rond. Ondanks de reservering lukt het niet om ons direct een tafeltje te wijzen, na bijna 10 minuten wachten, krijgen we eindelijk een tafeltje toegewezen dat al die tijd al onbezet was. Zo een valse start maakt eigenlijk de hele avond al mislukt en ik kan me ook nauwelijks meer het eten herinneren en dat zegt al genoeg.
Na deze teleurstellende ervaringen gaan we maar buiten Riva op zoek naar iets te eten. En zo komen we bij een sushi-bar annex pizzeria I Sapori in Arco terecht. We kunnen voor de deur parkeren op het allerlaatste plekje en het restaurant ziet er behoorlijk ongezellig uit. De combinatie sushi en pizza doet ons het ergste vrezen. Onterecht, de pizza is gewoon lekker. Wel bijzonder is dat de pizza ruim groter is dat het bord eronder en dat maakt het opeten ervan (van de pizza en niet van het bord) niet echt makkelijk. Maar zoals gezegd de smaak is prima en daar gaat het om.



Dus buiten Riva lijkt het eten een stuk beter, daarom rijden wij de volgende avond naar restaurant Foci in Tenno. Het restaurant ziet er netjes uit en de zaak zit vol met Italianen. Dus hele families of een groep met alleen mannen. Je ziet in Italië niet vaak een tafel met alleen vrouwen. De kaart wordt voorgelezen en dat is dan weer een beetje jammer, ik vind dat niet passen bij de rest van de uitstraling van het restaurant. Ook ligt het tempo aardig hoog en binnen een uur staan we weer buiten, maar we hebben wel lekker gegeten. Als voorafje een antipasto in combinatie met een lokaal gerecht: Carne salada, een soort carpaccio van rundvlees maar dan net even anders. Best wel lekker als voorgerecht.


Als hoofdgerecht kun je hetzelfde bestellen maar dan wordt het vlees nog even in de pan gebakken en zoals de meeste ingrediënten wordt de smaak van het vlees door het bakken zeker niet slechter. Het ziet er dan uit wel als het vlees van een broodje warm vlees uit de eerste de beste snackbar in Nederland: het ziet er niet uit dus. Maar de smaak is erg lekker. Om ons geen honger te laten lijden, wordt het gerecht vergezeld door een flinke hoeveelheid bruine bonen en aardappelschijfjes. Doet me toch wel een beetje aan Nederland denken. Alles smaakt overigens prima, maar alles bij elkaar is het wel wat veel.
































Als we weggaan zien we op de bar een visitekaartje van een zusterrestaurant liggen. Ongeveer dezelfde menukaart en ongeveer dezelfde ingrediënten en op loopafstand van ons appartement. Als we dat eerder hadden geweten.
En zo eten we de twee resterende avonden bij Ristorante Nazionale vlak bij de haven van Riva. Het restaurant ziet er niet echt goed uit, het is er doodstil en als we niet hadden geweten van de link met Ristorante Foci, zouden we er gewoon voorbij zijn gelopen. Maar dat doen we dus niet en eten we naast de Carne Salada ook nog een heerlijke pizza. Lekker eten kan dus ook in Riva del Garda.
Nu lijkt het alsof het wel heel erg gesteld is met de kwaliteit van de restaurants bij het Gardameer, maar dat betreft eigenlijk voornamelijk de restaurants in Riva zelf. We hebben buiten Riva ook heerlijk gelunched bij bv. Bar Adria in Gardone Riviera en Porto Vecchio in Malcesine. Maar je moet er wel even naar op zoek.
Morgen verkassen we naar La Morra in Piemonte met een tussenstop in Frascaro onder de rook van Alessandria.

Sunday, June 23, 2013

Rovereto en Trento.

Omdat het weer toch wat minder is dan gehoopt, lassen we een dagje binnenshuis in. Een museum in Rovereto en een wijnproeverij in Trento maar natuurlijk pas na een cappuccino en cornetto.
Op weg naar Rovereto rijden we naar de andere kant van de berg en daar is het al mooier weer, maar we willen toch nog even een bezoekje brengen aan het museum Mart.
Mart is een museum voor moderne en hedendaagse kunst. De collectie spreekt me wat minder aan, maar het gebouw vind ik wel mooi. Doet me een beetje denken aan het Van Gogh in Amsterdam. Op de binnenplaats van het museum staan mansgrote letters in een kringetje. Ik voel met direct thuis met zo een welkom.





Na het museum bezoek rijden we nog een stukje door naar het noorden om even een bezoekje te brengen bij Elena in Trento. En we komen op het juiste moment, want Elena wil net naar een wijnproeverij toe gaan en omdat ze zo aandringt gaan we toch maar even mee.
Direct na de kassa ziet het er al goed uit:

 
We zullen niet met dorst weggaan en dat klopt ook wel:



Tijdens de proeverij komen er ook wat performers langs. Op zulke momenten wordt het altijd wel duidelijk dat mijn Italiaans nog niet echt goed is, maar ik ben al lang blij dat ik geen deel van de performance word.



Na de vele wijntjes eten we ook nog een bordje pasta bij Elena en na het eten gaan we weer terug richting Riva. Het weer is nogal omgeslagen. Gelukkig staat de auto vlakbij, maar zelfs in die 100 meter worden we al aardig nat. Eerst maar eens de motor starten, de airco en de ruitenwissers mogen ook direct aan de slag en dan even wachten of onze KatjaKatja weet hoe we weer 'thuis' kunnen komen. Nu zijn de GPS-signalen in de stad toch al niet zo sterk, maar als er dan ook nog een enorme hoeveelheid water zich tussen ons en de satelieten bevindt, duurt het nog langer. We rijden dus maar een kant op, in de hoop dat dat enigszins de goede kant is. Als KatjaKatja na enige minuten eindelijk weet waar we zijn, blijkt dat we beter de andere kant op hadden kunnen gaan, maar gelukkig weten we nu weer waar we zijn. De uitspraak van KatjaKatja 'volg de weg nog vijf kilometer' is ook wel weer grappig. Het regent zo hard, dat ik helemaal geen weg zie. Voorzichtig rijden we dus door, we stoppen nog even voor een afrit op de snelweg om te kijken of we echt deze afrit wel moeten hebben, maar het loopt allemaal goed af, want erg veel ander verkeer is er niet. Na ruim een half uur komen we weer aan de andere kant van de berg uit en plotseling is het weer droog. Hopenlijk is vandaag alle regen voor de rest van de week gevallen.

Sunday, June 16, 2013

Het Gardameer 2

Vandaag, maar natuurlijk pas na de cappuccino en cornetto de rechteroever van het Gardameer. Aan deze kant de dorpjes als Torbole, Malcesine en Brenzone.
Na een hele korte stop in het door toeristen overladen Torbole

gaan we verder richting Malcesine.
In Malcesine willen we graag met de kabelbaan naar de top van Monte Baldo op zo een 2200 m. Eerst moeten we al een tijdje in de rij staan om een kaartje te kopen en dan blijkt er slechts elke 40 minuten een gondeltje te vertrekken. De gondel ziet er niet uit alsof er tientallen mensen in passen, dus dit kan wel eens lang wachten worden. Niets voor mij, dus draaien we ons letterlijk om en lopen naar beneden richting het centrum van het dorp. En alhoewel de top van Monte Baldo ongetwijfeld heel mooi zou zijn geweest, valt het centrum van Malcesine 100% mee.
Een oud kasteel dat op een hele mooie manier tot museum is omgetoverd en allerlei wetenswaardigheden over het Gardameer onthult. Zo is het Gardameer als plexiglasmodel nagemaakt, op de foto ziet het er niet zo bijzonder uit, maar het museum is echt de moeite waard.






En als we dan ook nog een aardig plekje vinden om te lunchen,




vinden we het helemaal niet meer zo erg dat we de kabelbaan hebben gemist. In ieder geval hebben we nog wel de foto van de kabelbaan en natuurlijk ook nog de webzijde.


Als we terug rijden richting Riva rijden we achter een Audi. Op dit stuk zijn er heel wat korte tunnels en het ene moment rijd je in de openlucht en even later rijd je weer in een tunnel. Elke keer als we een tunnel inrijden, duurt het een meter of 20 voordat de lichten van de Audi gaan branden. De eerste paar keer denk ik dat de bestuurder ergens van schrikt en remt, later blijken het gewoon de lichten te zijn die aangaan. Na een tunnel duurt het zo een 60 meter voordat de lichten weer uitgaan. Leuk die electronica van tegenwoordig. Misschien dat de volgende software update herkent dat je hier zoveel tunnels hebt en dan gewoon de lichten laat branden. Zou een stuk veiliger zijn.

Wednesday, June 12, 2013

Het Gardameer 1

Na in voorgaande jaren bij het Lago Maggiore en Lago di Como te zijn geweest, was het dit jaar dus tijd voor Lago di Garda. Er zijn toch wel een paar opvallende verschillen met de andere meren. Het is hier veel drukker, er lopen en rijden veel meer toeristen rond, zelfs in dit vroege jaargetijde. De wegen rond het meer zijn wat breder en beter dan bv. bij het Comomeer en omdat de veerboten ook nog veel minder vaak heen en weer varen, rijden we dus altijd met de auto naar de andere dorpjes langs het meer. Het is bovendien nog veel te koud om lekker te gaan rondvaren, vannacht zijn de bergtoppen rond het meer zelfs weer wit geworden, alsof ze met poedersuiker zijn bestrooid.
Dus elke ochtend moet je, na de cappuccino grande met cornetto con la crema bij Caffè Italia, weer beslissen welke kant gaan we op. De linker- of rechteroever. Vandaag de linkeroever.
Als we de ene linkerkant opgaan komen we plaatsjes tegen als Limone sul Garda, Campione, Gargnano, Toscolano Maderno, Gardone Riviera en Salò. Stuk voor stuk alleraardigste dorpjes die er gewoon voor liggen om rustig doorheen te wandelen. En tijdens de wandeling kun je dan, zittend op een bankje het meer bekijken. Echt vakantie zou ik bijna zeggen. Het levert in ieder geval wat aardige plaatjes op:



In Gardone is een bijzonder park, met wat aparte dingen, zoals een boot uit de 1e wereldoorlog

 
 en nog een ander bootje in de tuin:



Omdat we niet elke dag weer over dezelfde wegen willen rijden, gaan we bij Gargnano de bergen in om via de meertjes Lago di Valvestine, Lago Idro en Lago di Ledro weer terug te keren naar Riva. Het weer is niet al te best, dus zijn de foto's wat somber uitgevallen.


Hopenlijk breekt morgen het zonnetje weer door.

Sunday, June 09, 2013

Riva del Garda

We zitten dus in Riva del Garda, een dorpje aan het noordelijkste puntje van het Gardameer of Lago di Garda zoals de Italianen dit meer noemen.
We zitten in een aardig appartementje van Enrica Carloni aan het Piazza Cavour. Echt midden in het centrum, dus alles op loopafstand, wat wil je nog meer? Wel een beetje stilte zou wel aardig zijn, want dit volgende geluidsfragment geeft aan wat er elke ochtend om 7 uur, om 8 uur en om 8.15 gebeurt.




Welke idioot bedenkt zo iets en waarom accepteert iedereen dat maar gewoon?

Tuesday, June 04, 2013

Vakantie. Italie. De heenreis.

Gelukkig het is eindelijk weer tijd om op vakantie te gaan. Zoals wel vaker gaan we in het voorjaar naar Italië. Niet op de zon in Nederland blijven wachten, maar zelf de zon maar gaan opzoeken, tenminste dat is de bedoeling. Onze eerste bestemming is Riva del Garda, een stadje aan het meest noordelijke puntje van het Gardameer. De afstand vanuit Amsterdam is ongeveer 1200 km, voor ons teveel om relaxed op een dag te doen, dus hebben we een hotelletje ergens op de helft in Schwarzenbruck gereserveerd.
De rit verloopt vlotjes, slechts 10 Baustelle op de eerste dag. Als ik rijd is het mooi droog en niet te zonnig, dus hebben we de airco niet nodig. Als Marina rijdt dan openen zich de sluizen en rijden we in de stromende regen. Ik merk daar wat minder van, want ik doe lekker mijn ogen dicht als Marina rijdt. Zo mis ik vandaag het hele stuk bij Frankfurt.
In voorgaande jaren zijn we vaak op een zon- of feestdag door Duitsland gereden en dan is het lekker rustig op de snelweg. Dat zat er dit jaar niet in en door het vele vrachtverkeer schiet het wat minder op. Zeker als een bus een vrachtauto inhaalt die zelf ook een vrachtauto aan het inhalen is en dan kijk je tegen drie rijen auto's aan die niet veel harder dan 90 gaan. En dat gebeurt meer dan één keer! Maar we hebben tijd zat en toch nog mooi op tijd arriveren we in Schwarzenbruck. Echt net op tijd, want vandaag gaan ze om 5 uur dicht en dan hadden we de sleutel van onze kamer ergens achter een bloembak moeten vinden, nu krijgen we de sleutel nog zonder te zoeken.
Het restaurant is vanavond ook dicht, maar gelukkig zit er een huis verderop ook een restaurant. Lekker, voor een keertje dan, eten op zijn Duits. Flinke hoeveelheid vlees, prima asperges en voldoende bier om alles weg te spoelen. En zo zijn we erg moe als we uiteindelijk op onze kamer liggen uit te buiken.
Nadeel van het hotel is wel dat het direct aan een drukke weg ligt, dus echt heel goed slapen valt niet mee, bij de volgende keer toch een beetje daarop letten.
Na het ontbijtje rijden we door naar Riva. Weinig verschil met gisteren als ik rijd is het droog, Marina rijdt in de stromende regen, voldoende Baustelle en af en toe weer drie vrachtauto's naast elkaar voor onze neus. Maar het is nog maar een kort stukje, dus ons maakt het allemaal niets uit.
Om 4 uur rijden we Riva del Garda in, de eigenaar van het appartement had ons verteld dat we de inrijverboden mochten negeren en dat we eerst onze bagage bij ons appartementje mochten afleveren. 100 meter na het verbodsbord worden we al in het Duits en op zijn Duits aangesproken: 'Das ist verboten!'. Een zuiver Italiaans antwoord doet de mannen even naar adem happen en zeggen dan dat we maar even op de taxi-standplaats moeten gaan staan. Een telefoontje aan de eigenaar helpt ons het appartement te vinden en we kunnen de auto even middenop het plein parkeren om de tassen naar binnen te sjouwen.
Daarna gaan we op zoek naar de ons parkeerplekje in de parkeergarage voor de komende week. De ingang blijkt slecht 200 m verder te zijn, maar we mogen niet de kortste weg kiezen. We moeten eerst een rondje door het autovrije centrum. Leuk om tussen al die toeristen door te moeten rijden.
Maar eind goed, al goed. De tassen staan in het appartement, de auto staat in de garage en wij gaan naar de bar om onze eerste Italiaans aperitiefje te drinken. We kiezen voor een Aperol spritz, niet de lekkerste die ik ooit gedronken heb, morgen maar weer gewoon een biertje of een wijntje natuurlijk.

Wednesday, March 13, 2013

De terugreis.

Zo zijn we dus toch aan het eind van onze vakantie gekomen en is het tijd om terug te keren naar het koude Nederland. We vliegen pas in de middag, dus kunnen we rustig ons laatste ontbijtje nuttigen.


BeBeep onze autoverhuurder wil onze Toyota alwat eerder ophalen, zodat hij deze aan een volgende klant kan verhuren, in ruil daarvoor zal hij ons naar het vliegveld brengen. Voor ons is dat geen probleem en tegelijk ook wel weer een beetje spannend: 'Hij komt ons toch wel op tijd ophalen?'. We hebben dus alle tijd en na een laatste rondje zwembad en douche staan wij klaar om naar de auto te lopen. Op dat moment komt er een tropisch buitje over. Zo eentje waar een douche jaloers op is en waar je binnen 10 meter volledig doorweekt bent. En de auto staat zeker wel op 15 meter afstand en met de koffers in je handen loop je ook niet zo snel. Maar zoals gezegd: we hebben alle tijd, dus wachten we even totdat de bui voorbij is.
Aangekomen op het vliegveld gaan we op zoek of we al in kunnen checken, maar er is niemand te bekennen, dus gaan we maar op de bankjes zitten wachten. Niet al te lang daarna komt iemand ons ophalen om in te checken. We moeten nog wel even de departure tax betalen. We komen net 5 ec$ tekort, maar die kunnen we aanvullen met us$. Dat ging vlot. Bij de immigratiedienst gaat het wat langzamer, want de beambte heeft alle tijd en wil de kansen van het Nederlands elftal bij de volgende WK (in Brazilië) even bespreken. Dat kost wat tijd, maar hij vindt Van Nistelrooij de beste spits ter wereld.
We moeten nog even wachten op Pierre, onze piloot en besluiten nog een biertje te nemen. Dat valt niet mee, want we hebben net al onze ec$ uitgegeven en aan de us$ doen ze hier eigenlijk niet. Maar uiteindelijk zitten we achter twee gekoelde flesjes bier. En dan worden we al opgehaald door Pierre. We zijn de enige twee passgiers en toestel staat klaar en Pierre is ook klaar, dus waarom nog langer wachten? We wandelen naar het toestel en na een kort vluchtje landen we alweer op Antigua. Het zoeken naar een parkeerplekje voor onze BN2 lijkt haast nog meer tijd te kosten dan de vlucht zelf. We zijn net op tijd, want er landt ook weer een wat groter toestel, maar we staan gelukkig voorin de rij bij de paspoortcontroles.
Dan gaan we op zoek naar de balie om in te checken op onze vlucht naar Gatwick en daar krijgen we minder leuk nieuws te horen. Het toestel heeft een paar uur vertraging, dus dat wordt nog langer wachten en we gaan onze aansluiting naar Amsterdam missen! En de volgende vlucht van Gatwick - Schiphol is al volgeboekt, dus we moeten van Gatwick naar Heathrow gaan en daar het toestel naar Amsterdam nemen. Wat een gedoe allemaal. Volgend jaar maar weer op zoek naar rechtstreekse vlucht of via Parijs of Heathrow. Via Gatwick is toch wat riskanter omdat er maar weinig vluchten Gatwick - Amsterdam zijn.
Dus na uren wachten mogen we eindelijk aan boord. Gelukkig wel drie stoelen met ons tweetjes, dat maakt het vliegen dan weer minder erg. Een ander voordeel van vertraging is dat ze proberen de tijd in te halen. Dus vlotjes alle mensen aan boord en dan in de lucht wat sneller vliegen. Ook wordt de vliegtijd nog wat bekort door de rugwind. We denken er zelfs even aan dat we onze vlucht naar Amsterdam nog wel gaan halen, maar dan blijven de koffers weer achter, want die zijn gelabeled voor Gatwick. Uiteindelijk zouden wij de vlucht naar Amsterdam ook niet kunnen halen, want in de buurt van London moeten we blijkbaar even wachten, want we maken een paar mooie rondjes.
Aangekomen wachten we op de koffers en gaan daarna op zoek naar iemand van British Airways die ons kan vertellen wat we nu moeten daan doen. Uiteindelijk vinden we iemand die ons verteld dat we ons moeten vervoegen bij een BA-balie ergens op de derde verdieping. Die balie is nog snel gevonden en we kiezen de kortste rij. Net als we aan de beurt zijn, trekt de man zijn jasje aan en vertelt dat hij gaat sluiten. Net op tijd ziet hij in dat dit niet zo een slim moment is om te sluiten en hij helpt ons bij een andere balie aan een voucher voor de bus naar Heathrow.
Dan op zoek naar de bus, die blijkt op de eerste verdieping te staan, wel nog even de voucher omwisselen voor een echt buskaartje en ook dat lukt net nog op tijd. We zitten in de bus die ons in 45 minuten naar Heathrow gaat brengen. Gelukkig schijnt het zonnetje, dat maakt het dan weer minder erg. Op Heathrow aangekomen denken we nog even een toestel eerder te kunnen halen, maar daar is de gate al gesloten, dus dat gaat niet meer lukken. Dus we kunnen het rustig aan doen. Bij de securitycheck heb ik nog even een tegenvaller. Na twee weken zonder mobieltje ben ik helemaal vergeten dat ik die weer in mijn broekzak had zitten, dus gaan alle bellen af bij het poortje. Aan mobieltje apart door de scanner en dan weer door het poortje doen ze hier niet en ik word grondig gefouilleerd.
Zo gezegd kunnen we rustig aan doen dus gaan we bij Wagamama een ontbijtje scoren. We zijn in Engeland en net nog op tijd voor het English Breakfast, dat kan ik niet laten lopen. In afwachting van de bestelling begin ik me wel af te vragen hoe ik straks die eieren met stokjes naar binnen moet werken, maar gelukkig komen er ook een mes en vork mee.
Uiteindelijk arriveren we toch in Amsterdam met zo'n 4,5 uur vertraging. Een vervelend einde van onze lekkere vakantie. Waar zullen we onze volgende vakantie gaan vieren?

Tuesday, February 26, 2013

Montserrat. Deel 2.

We zitten dus een weekje op Montserrat, een eilandje op nog geen kwartier vliegen van Antigua. En ondanks dat deze twee eilanden zo dicht bij elkaar liggen en allebei tot het Britse Gemene Best horen, zijn de verschillen behoorlijk groot. Hier geen witte zandstranden en hordes toeristen die uitgespuugd worden door de cruiseschepen, hier slechts een paar stranden met zwart vulcanisch zand en slechts een handjevol toeristen.
Monserrat heeft toch wel een paar roerige decenia achter de rug. In 1989 kwam orkaan Hugo langs en liet een spoor van vernielingen achter. Nadat de boel weer een beetje hersteld was, kwam de vulkaan Soufriere in 1995 tot leven en bleef jarenlang actief. Het gevolg was dat duizenden mensen het eiland verlieten en dat er nu nog maar zo een 5000 bewoners over zijn gebleven. Het zuidelijk deel van het eiland is onbruikbaar en de wegenkaart laat dat zuidelijke deel ook helemaal niet zien. Het gevolg is een wat leeg eiland, waar het toerisme nog steeds de belangrijkste bron van inkomsten is. Maar met een lijndienst naar Antigua met vliegtuigen met zes zitplaatsen en geen haven waar cruiseschepen kunnen afmeren, schiet dat niet op. Je vraagt je toch echt wel af hoe het er hier over tien jaar uit zal zien. Er wordt wel hard gewerkt aan een nieuwe hoofdstad (de oude Plymouth ligt in het onbewoonbare zuiden) en een haven. Maar of dat voldoende zal zijn.
We zitten in een appartementje met privé zwembad vlak bij het Woodlands strand, één van de weinige stranden hier met dat zwarte zand. Die zwarte kleur maakt het wat minder aantrekkelijk dat het witte zand op Antigua, maar het zand is wel erg zacht. Ook ontbreken de kiezels en schelpen op de scheiding van water en zand. Maar met ons zwembadje bij het huis, hebben we toch minder behoefte aan het strand. Dat is dus nog een groot verschil met Antigua. Daar is het water zo schaars en dus duur dat er bijna geen zwembaden zijn, hier is er voldoende water en heel wat vakantiehuisjes hebben een zwembad. Je kunt het zwembad hier ook gewoon vullen uit de kraan, terwijl je op Antigua toch echt een tankwagen moet bestellen. Een nog ander opmerkelijk verschil is het wegenonderhoud, op Antigua gebeurt dat zeer sporadisch met als gevolg wegen met voldoende gaten. Hier heeft het wegenonderhoud duidelijk een hogere prioriteit. En soms zelfs op verzoek. Toen we aankwamen zag de oprit er zo uit:


Na een belletje, waren de gaten een paar dagen later gevuld:

 
En kon er weer met gemak een truck overheen denderen om de boel weer stuk te rijden:

 
De wegen naar de zuidelijke helft van het eiland waren van wat mindere kwaliteit:


Misschien wel omdat daar jarenlang het afval over werd vervoerd:


En wat doe je dan op dit eiland. Niet zoveel natuurlijk, maar een paar dingen zijn wel verplicht.
Zo moet je natuurlijk naar de zuidelijke helft van het eiland om de gevolgen van de vulkaanuitbarstingen met eigen ogen te gaan bekijken. Dit kun je zowel aan de oostkant als aan de westkant van het eiland doen. Overigens valt het niet mee, de wegen zijn niet in echt goede staat en soms is het onduidelijk welke weg je moet kiezen. In ieder geval is een 4-wheel drive autootje wel prettig.
Een ander verplicht uitje is een bezoek aan het MVO. Oftewel de Montserrat Vulcano Observatory. Deze observatory is gebouwd op de helling tegenover de vulkaan en vanaf hier houden ze de vulkaan dag en nacht in de gaten. Leuk om even een bezoekje aan te brengen en de film over de geschiedenis van Montserrat en de vulkaan is indrukwekkend.
Omdat er eigenlijk maar zo weinig mensen op dit eiland wonen, zijn de supermarkten toch heel anders dan we gewend zijn. Ten eerste kun je er bijna geen flessen water kopen, want hier is het water uit de kraan gewoon drinkbaar en zijn de meeste producten alleen in diepvriesvorm beschikbaar. Vleeswaren voor op de boterham liggen hier in de diepvries. Verder is vers fruit ook niet echt in grote hoeveelheden aanwezig, maar ook daar wen je wel weer aan.
Gelukkig zijn er hier wel restaurants, met name gericht op de engelse pensionados en die paar toeristen. De dichtbijzijnde restaurants zijn Gourmet Garden, The Olveston house en The Attic in Olveston. Gourmet Garden wordt gerund door een vrouw uit Maastricht die hier al jarenlang woont en The Olveston house is het tot restaurant/guest house omgebouwde huis van Sir George Martin (die van de Beatles) en in de kamers van het guest house hangen diverse gouden platen van de Beatles en foto's gemaakt door Linda McCartney. The Attic is een simpel houten hutje:


waar de belangrijkste ingredienten voor een lekkere lunch aanwezig zijn:



Kortom een prima eilandje voor een weekje vakantie. Morgen is die week helaas alweer voorbij en beginnen we aan de terugreis naar het koude Nederland.