Sunday, December 19, 2010

Anguilla

We zijn dus op Anguilla. Als we voor de vakantie vertelden: 'We gaan naar Anguilla', kregen we meestal twee verschillende vragen te horen. De eerste was: 'Waar ligt dat?', de topografische kennis van de meeste Nederlanders is niet super groot en 'Wat gaan jullie daar doen?'.
Anguilla is één van de BWI's, de Brits WestIndische eilanden en ligt zo ongeveer 10 km ten noorden van Sint-Maarten. En Sint-Maarten weten de meeste Nederlanders nog wel te plaatsen. De hoofdstad is The Valley, al is (hoofd)stad misschien een te groot wordt. We gaan daar van alles doen: opwarmen, de batterijen opladen, relaxen, boekjes lezen en zandkorrels tellen. Ja dat wordt een sportieve en actieve vakantie ;-).
De week op Anguilla zitten we in een appartement van La Vue. We hebben hier een ruime kamer, inclusief keuken. Die keuken gaan we natuurlijk niet gebruiken, we zijn immers op vakantie, al is de koelkast natuurlijk wel handig. Ook heeft elke kamer een eigen wifi en dat is makkelijk, als ik tijd zou hebben gehad, had ik voldoende stukjes kunnen publiceren vanaf het balkon. We hebben de kamer met ocean view, dus vanaf het balkon zien we ongeveer dit:


Het ontbijt wordt buiten in de tuin geserveerd. Fruit, sapjes, koffie en croissants staan klaar en her en der staan in de tuin wat tafeltjes en bankjes en dan genieten we van het volgende uitzicht:


Anguilla is echt een eiland dat van het toerisme leeft. Om het de toerist zo makkelijk mogelijk te maken om geld uit te geven, kun je hier bijna overal met amerikaanse dollars en credit cards betalen. De ECC (East Caribbean Currency), de lokale munteenheid, hoef je niet op zak te hebben. Wel staan de prijzen soms in ECC en ik geloof dat de omreken koers iets van 1 $ = 2,7 ECC was en dat betekent weer dat 1 euro gelijk is aan 3,6 ECC. Veel te lastig om uit te rekenen, dus maar niet meer gedaan.
Anguilla is Brits dus rijden ze hier niet aan de recherkant van de weg, maar aan de linkerkant. Wel zie je veel auto's rijden met het stuur aan de linkerkant. Dit levert 's avond ook veel verblindende tegenliggers op, want de koplampen zijn, zo te zien, niet aangepast. De wegen zijn van primakwaliteit, alleen kom je er regelmatig speed humps tegen. We zagen er zelfs een op een compleet onverharde weg, alsof je daar te snel zou kunnen rijden. Bij het tanken was het nog meer rekenen dan bij het betalen. 1 gallon voor 12,5 ECC. Ik geloof dat dat neer kwam op ongeveer 1 $ voor 1 l benzine. En zoveel benzine verbruik je ook weer niet op dit kleine eiland.
De grootste trekpleister zijn de stranden hier. Veel wit zand en licht blauw water, we hebben er in ieder geval een aantal bezocht. En inderdaad prachtige stranden, alleen zijn er weinig bomen om voor wat broodnodige schaduw te zorgen. Misschien moeten we maar eens een parasol aanschaffen.
Zomaar wat mooie plaatjes om een indruk te geven van dit overbevolkte eiland en onze zware vakantie:


En na zo een lange zware dag moet je natuurlijk ook wel eens wat eten. Voor de lunch kun je hier altijd terecht bij een boulangerie waar ze ook belegde broodjes verkopen. En voor het avondeten kun je terecht bij de restaurants. Algemeen was de kwaliteit zeker niet slecht, invloeden van de franse keuken waren herkenbaar maar ook de wil van de eilandbewoners om het de toerist zo aangenaam mogelijk te maken zie je terug in de menu's. Verder hadden wij het geluk dat het hoogseizoen nog niet was begonnen. In elk restaurant was voldoende ruimte, soms waren we de enige gasten en één keer moesten we opschieten omdat er een groep amerikanen in aantocht was. En dan wil je wel haast maken. De prijs was vergelijkbaar met Nederlandse prijzen. Standaard 15% tipgeld, toch altijd op de creditcard bon ruimte voor extra tip. De prijs op de bon was altijd in dollars en dan scheelt dan weer bij de maandafrekening.

De restaurants in chronologische volgorde:
Tasty's Restaurant.
Waarschijnlijk op loopafstand van LaVue, maar toch maar niet geprobeerd. De vakantie kan ook te actief worden en lopen op de onverlichte wegen lijkt geen aanrader. Als een restaurant zich ook heeft aangepast aan de (amerikaanse) toerist zijn de porties meestal gigantisch, maar hier valt dat mee. Een zwarte bonensoep als voorafje en een teriyaki kip als hoofdgerecht smaken lekker. We zitten binnen, maar met alle luiken open voelt het als een openlucht restaurant. Lekker eten voor een goede prijs en binnen 10 minuten zijn we weer thuis.

E's oven.
Vlakbij Tasty's en geen eigen webzijde, net zoals zo vele restaurants in dit deel van de wereld. Een salade gevolgd door iets met kip. Lekker, maar ik kan me er eigenlijk niet zoveel meer van herinneren.

Johnno's
Een restaurant zo ongeveer op het strand van Sandy Ground. We drinken hier onze eerste cocktail en dat is best lastig, want op de kaart staat alleen maar de naam van de cocktail en niet de ingredienten. In de meeste gevallen kiezen we dan maar voor de planteur, die overigens in elk restaurant weer geheel anders smaakt.
Het is heel erg druk en wij zijn de enige gasten, gelukkig is er geen live band, anders zouden we ons vast en zeker heel erg opgelaten voelen. Het eten is verder dik in orde, maar is dus niet in mijn geheugen blijven hangen.

Ferryboat Inn
Het restaurant vlakbij Blowing Point, daar waar alle veerboten afmeren. We zijn vanmiddag al even wezen kijken waar het precies is en dat is maar goed ook, want in het pikkedonker valt het niet mee om de ingang te vinden. Ik neem als voorafje een uiensoep en dat is echt een goed gevulde uiensoep met veel kaas en ook nog erg heet. En bij deze temperatuur duurt het natuurlijk wel even voordat het soepje zonder blaren eetbaar is. Het ook helemaal niet erg om te wachten want het uitzicht is prachtig. In de verte op zo'n 10km afstand zien we de lichtjes van Sint Maarten. Na de uiensoep neem ik een scalopine met frietjes. Niets bijzonders, gewoon lekker.

Roy's Beachside Grill
Het restaurant, net als Johnno's bijna op het strand, maar dan vlak bij de ferryterminal. Na het succes van de uiensoep bij Fisherman Inn, neem ik opnieuw een uiensoepje. Deze is minder dan die van gisteren, maar nog steeds erg lekker. De Steak Kebab als hoofdgerecht is ook niet verkeerd.

Pumphouse
Ook de pumphouse zit in Sandy Ground, maar dan niet aan het strand, maar aan de andere kant van de straat. De auto parkeren we min of meer op het strand. Heineken is het huisbier, dus nemen we maar een rumpunch (naast de planteur een veilige keuze). We moeten niet te lang blijven zitten, want er is een groep amerikanen onderweg en het moet natuurlijk wel gezellig blijven. Als voorafje nemen we een tacochips, denkende aan een bakje tacochips met een groen guacamole sausje. Op de kaart zie ik nu staan 'Giant Killer Nachos' en giant was dit voorgerechtje en ook een echte killer. Een enorme bak met tacochips, tot één geheel gevormd door een enorme hoeveelheid gesmolten kaas en als echte killer nog overgoten met een vleessausje met stukken vlees erin. Als hoofgerecht had dit zeker niet misstaan. De smaak is erg lekker, maar we komen net tot de helft en dan zitten we al vol en ik heb als hoofgerecht een cheese bacon burger met franse frietjes besteld. Met de hoeveelheid eten die we hier vanavond hebben gehad, zouden we zeker drie dagen van hebben kunnen eten.

En zo is er alweer een einde gekomen aan ons weekje op Anguilla. Een super relaxed sfeertje, mooie stranden, goede restaurants en erg aardige mensen. Zou St. Barth net zo leuk zijn? Meer daarover en over onze (boot)reis naar St.Barth binnenkort op deze blog.

Sunday, December 12, 2010

Anguilla & St.Barth. Dag 1. De reis.

Als je zoveel moeite hebt als ik om de frequentie van één stukje per maand te halen, zit er maar een ding op: 'Ga op vakantie' en dat hebben we dus gedaan. Inderdaad ja gedaan, want we zijn alweer terug. De reden dat ik tijdens de vakantie geen stukje heb gepubliceerd is omdat ik er helemaal geen tijd voor had, bovendien was internet niet altijd even goed bereikbaar. En tegenwoordig schijnt het inmiddels wel vaker voor te komen dat bloggers pas na terugkomst hun verhalen publiceren. Kijk maar eens naar de blog van Theo.
Maar goed om het barre weer in Nederland te ontvluchten, zijn we dus vol goede moed op weg gegaan naar het Caribisch gebied, we doen dit wel vaker en dit keer hebben we gekozen voor Anguilla en St. Barth.
Maar eerst maar eens naar Schiphol. De taxichauffeur zet de meter niet aan en ik denk dat dat is omdat ze tegenwoordig met vaste prijzen werken, maar hij is het gewoon vergeten. Vlak voor de schipholtunnel ziet hij het en begint te klagen dat als hij nu gecontroleerd zou worden zomaar een boete van 1300 euro kan krijgen. Hij stelt voor om 30 euro in rekening te gaan brengen en als ik dat niet vertrouw mag ik zijn mobiel gebruiken om de centrale te bellen. Vlak bij Schiphol stopt hij nog op de vluchtstrook om de meter alsnog aan te zetten. Geen idee waarom. Aangekomen op Schiphol betalen we de 30 euro en hij schrijft ongevraagd een bonnetje uit. Ik begrijp er helemaal niets van, maar dat boeit verder ook niet, wij zijn op Schiphol en daar gaat het om.
Even de bagage droppen en onder een vroege kerstboom drinken we een kopje cappuccino. Het is nog voor 11.00, dus dan mag het.


We hebben extra betaald voor een stoel in Euro Comfort Class van KLM en dat is zeker de moeite waard. Je hebt meer ruimte voor je, de stoelleuning kan verder naar achteren, alleen jammer dat de stoelen in de breedte ook niet wat zijn gegroeid. Wel heb je ruimte tussen de stoel en de keuken in, waar je ook lekker wat spullen (kussentje, dekentjes en tas) kwijt kan. Dat maakt het allemaal wat prettiger. Het grootste voordeel is eigenlijk wel dat het een min of meer afgesloten ruimte voor ca. 40 passagiers is, waardoor het lekker rustig is en er weinig mensen rondlopen. Jammer dat we straks op de terugweg met Airfrance gaan en die hebben deze klasse (nog) niet.
Na slechts 9 uurtjes landen we op Sint Maarten en na de paspoort controle is het wachten op de koffers, maar die laten gelukkig niet lang op zich wachten.
Omdat we geen zin hebben om na een vlucht van 9 uur ook nog eens te moeten gaan zoeken naar taxi's en veerboten, hebben we van te voren al de overtocht naar Anguilla geregeld bij FunTime en zo staat iemand ons na de douanecontrole al op te wachten en met een busje worden we naar de aanlegplaats van de boot gebracht. Overigens is dat slechts 300 meter van de luchthaven Princes Juliana en tijdens het wachten op de boot kunnen we ons KLM-toestel nog even op de foto zetten.



De boot is zo'n snelle speedboot. De koffers liggen in een kuil op het voordek en wij zitten met 10 andere passagiers achterin de boot. We stappen in op het binnenmeertje van Sint Maarten en we varen eerst richting douane waar onze paspoorten worden gecontroleerd, want binnen twee uur na aankomst verlaten we Sint Maarten alweer. De schipper van de boot neemt onze paspoorten en verdwijnt aan land. In de tussentijd zorgt de stuurman ervoor dat we in de buurt van de steiger blijven dobberen, geen idee waarom we niet gewoon even afmeren aan de steiger. Na tien minuten is de schipper terug en zetten we koers naar de Caribische zee of heet dit stukje water eigenlijk Canal d'Anguilla?
De andere passagiers zijn allemaal Amerikanen van een familie. En als de zoon naar het voordek wilt lopen, ziet hij het afstapje niet en duikelt languit. Hij schreeuwt uit 'Oh my God, Oh my God', echt zo een uitspraak die als eerste bij je naar bovenkomt als je je echt pijn hebt gedaan. De rest van de tocht zit hij met een zak ijs op zijn pijnlijke knie aandacht te vragen.
We doen nog even rustig aan omdat er iemand naar het toilet is gegaan en daarna is het volle kracht richting Anguilla. De zee is niet echt rustig en met zo'n hoge snelheid is het tochtje nauwelijks aangenaam te noemen. We moeten ook blijven zitten, al is iets anders nauwelijks mogelijk. Je moet je goed vasthouden, alleen is er helemaal niets om je aan vast te houden. Er komt ook wel wat water naar binnen en één van de amerikanen wil naar de bank aan de andere kant van de boot en dan wordt de reden waarom je moet blijven zitten wel heel goed duidelijk.
Na een half uur klapperend over de golven komen we eindelijk aan in Anguilla. De controle gaat niet echt snel en voor slechts 12 mensen duurt het best nog wel lang. Maar we zijn op vakantie en laten ons niet stressen.
We hadden ook van te voren een auto geregeld. Ergens in de buurt van de aanlegplaats in Blowing Point, zou een grijze mazda met kenteken R1032 op ons staan te wachten. De sleutels zouden onder de mat liggen. Beetje apart, maar blijkbaar is de criminaliteit hier niet hoog. Na een speurrondje in de brandende zon, zien we geen mazda. En dan blijkt toch het gemak van de mobiele telefoon. Het is een witte Toyota met kenteken R192. Hebben we het mailtje van vanmorgen dan niet gehad? Misschien wel gehad, maar in het vliegtuig hebben het mailtje niet gelezen. De sleutels liggen inderdaad onder de mat en met de koffers achterin rijden we in de Yaris Sedan naar onze accommodatie.
We verblijven hier een week in La Vue, dat zal allemaal wel. Nu willen we alleen nog douchen en slapen, want al met al zijn we al heel wat uurtjes op. En zo vallen we om 19.00 lokale tijd doodmoe in slaap.

Tuesday, December 07, 2010

Opmerkelijk nieuws?

Om toch nog elke maand iets te publiceren, dan maar het volgende.
Op nu.nl staat dit bericht:  Duitse politie vindt lijk op begraafplaats.
Lijkt mij niet zo heel opmerkelijk.