Sunday, January 30, 2011

St.Barth. De restaurants.

Na zulke lange zware dagen op het strand liggen, moet je 's avonds natuurlijk wel iets eten om de volgende dag er weer tegen aan te kunnen. Vanwege de franse invloeden hier, is de kwaliteit van het eten in de restaurants prima en niet eens zo heel erg duur. Het is wel een beetje jammer dat de prijzen al in euro's zijn. Bij de prijzen in dollars, zoals op Anguilla, valt de creditcard afschrijving altijd weer een beetje mee.
We zitten dus bovenop een heuvel in St.Jean en dat betekent dat we altijd met de auto op zoek naar eten moeten. Nadeel is dan natuurlijk dat de hoeveelheid te nuttigen wijn wat beperkt is, een voordeel is dat als je dan toch met de auto op stap moet, je ook de wat verder gelegen restaurants gaat bezoeken. Je bent immers toch al aan het rijden. Van tevoren probeerden we vaak op internet al wat informatie over het restaurant te vinden, maar dat viel niet mee, dus zijn we toch vaak maar gewoon er naar toe gegaan. We hebben de volgende restaurants met een bezoekje vereerd:

Le Piment
Restaurant onderaan de heuvel, dus vlak bij. Wel even zoeken naar een parkeerplekje. Leuk open lucht restaurant/bar. Ene helft van de zaak wat meer bar, andere helft wat meer restaurant. Door de wegafsluiting (zie vorige blog) is de straat hier voor de deur veel drukker dan normaal (denk ik), maar ook dat went wel weer. Ik ga maar weer eens voor de avontuurlijke hap: cheese bacon burger met frietjes, mayo en ketchup. Lekker drankje erbij en eigenlijk best lekker. Bij ons tweede bezoek ga ik voor de eendenborst, ook erg lekker.

The Hideaway
Vlakbij Le Piment, maar aan de overkant aan een pleintje, dus geen last van vlak voorbij rijdende auto's. Het restaurant is best groot en de ruimte is zeker niet volgepropt met tafeltjes. Na een lekkere cocktail ga ik voor de entrecote met frietjes en als toetje een coupe limoncello. Mooi dat er lekker weinig groente bij geserveerd word.
De steengrill is een echt succes hier, we zien een paar keer een hete steen voorbijkomen. Verderop aan een tafeltje zitten opa, zoon en twee kleinkinderen aan een tafeltje en ook zij hebben de steengrill gekozen. Naast de steen verschijnt er een groot bord met vlees op tafel en opa denkt slim te zijn, door dat vlees eerst maar even te verdelen over de vier andere borden, zo heeft iedereen zijn eigen bordje met vlees. Hetzelfde bord waarvan ze ook weer het gegrilde vlees opeten. Het zal allemaal wel meevallen, maar opa heeft duidelijk een stukje hygiĆ«ne in de keuken gemist.

Wallhouse
Een restaurant aan het einde van de haven in Gustavia. Het is de eerste keer dat we naar Gustavia met de auto rijden en in het donker is het best wel even zoeken naar de juiste weg, maar uiteindelijk lukt dat. Op de laatste dag komen we erachter dat er ook nog een andere route is, die bovendien wat handiger en veiliger is.
Alle wanden van de Wallhouse staan open (wall slaat dan ook meer op de kademuren dan op het restaurant zelf) en bij ons eerste tafeltje waaien we bijna weg. We vragen om een ander plekje en 4 obers helpen ons om te verplaatsen.
Ze hebben hier duidelijk een overschot aan personeel, de glazen water en wijn worden regelmatig bijgevuld en regelmatig wordt gevraagd of alles naar wens is. Voor wat beteft het eten is inderdaad alles naar wens, maar de stoelen zijn echt een drama. Dit is het eerste restaurant waar we niet meer naar toe gaan vanwege de stoelen!
Maar zoals gezegd, het eten is prima. Een lekkere entrecote, helaas nu wel met groente en prachtig uitgestalde toetjes en die zien er dan zo lekker uit, dat je er altijd wel eentje kiest.


Le grain de sel
Een restaurant aan de route naar het strand van Grande saline, een route die we inmiddels aardig kennen. Ook hier weer een eetzaal waarvan de wanden allemaal open staan en daardoor heb je goed zicht op de zoutmeren, waar in het donker verder weinig te zien valt, en verderop zie je de lichten van auto's die in de buurt van St.Jean rijden.
We beginnen hier met de caribische bitterballen: de accras (gefrittuurde visballetjes), samen met een cocktail een heerlijk begin. Daarna als hoofdgerecht een beef kebab en zowaar heb ik nog ruimte voor een toetje en dat is dan zoals zo vaak een dame blanche.
Omdat dit restaurant ons het beste beviel hier op St.Barth, gaan we hier ook naar toe op onze laatste avond. We rijden er weer vlotjes naar toe en net als we binnen zijn begint het enorm hard te regenen. Het personeel is druk bezig om alle wanden met zeildoeken een beetje dicht te maken en wij zitten toevallig op een droog plekje en hoeven niet te verhuizen. Nadeel van deze bui is wel dat er verder helemaal niemand meer komt en zo is er deze avond meer personeel dan gasten. Het eten was weer prima en dit restaurant is wat ons betreft de aanrader van St.Barth.

Eddy's
We moeten even zoeken naar de ingang, maar gelukkig wijst iemand ons de weg. Ook op internet kun je lang zoeken, want een eigen webzijde heb ik niet gevonden.
De eigenaar komt een praatje maken, ik voel me meteen weer op mijn gemak. Want mijn kleding is toch echt wat netter dan de kleding van de eigenaar.
Ook hier weer de bekende accras en omdat we dan toch al vis eten, neem ik als hoofdgerecht ook nog een tonijnsteak. Erg lekker en ook de profiteroles als toetjes is niet verkeerd.

La route des boucaniers
Aan de haven van Gustavia met uitzicht op alle kleine bootjes en verderop zien we ook de wat grotere drijven. Een mooi plekje dus, alleen is er in het donker niet heel veel activiteit in de haven.
We bekijken op ons gemak de menukaart en bij het bestellen geven we alvast aan dat we bij het hoofdgerecht wel een glaasje wijn lusten. We lusten natuurlijk wel meer, maar we moeten nog wel terug rijden naar St.Jean. Een jonge ober komt in een flits wat olijfolie en azijn op ons bord gieten, echt in een flits, want hij heeft geoefend om twee borden tegelijkertijd te doen. Met paar stukjes brood kunnen we de olijfolie en azijn gaan proeven. Een paar minuten later komt hij weer langs, neemt de borden mee en vraagt of het gesmaakt heeft. In zijn snelheid ziet hij niet eens dat het bord van mijn tafelgenoot nog onaageroerd is. Het lijkt wel of ze hier haast hebben.
Als we het hoofdgerecht bijna op hebben, komt de serveerster langs om te vragen of we nog wijn willen. We wilden inderdaad graag een glaasje bij het hoofdgerecht, maar niet erna, dus dat slaan we nu dan maar over.
Omdat de lol er wel af is, geven we maar aan dat we willen betalen, dan kunnen we snel weg en dat snelle past dan weer goed bij La route des boucaniers. Maar dan is alle snelheid plotseling weg. We moeten drie keer om de rekening vragen en na een kwartier lopen we maar naar de kassa om daar de rekening te halen en te betalen. Dan blijkt de rekening ook nog niet te kloppen, maar dat wordt wel weer snel hersteld. De serveerster maakt excuses, maar ik heb het gevoel dat ze eigenlijk niet begrijpt waarom.

Le bistro
De volgende avond lopen we weer langs La route de boucaniers, maar we lopen er inderdaad langs en gaan eten bij Le bistro. Dus ook aan de haven en dus ook met een aardig uitzicht. Op vakantie buiten het hoogseizoen heeft zo zijn voordelen, maar ook nu zitten we hier als enige eters op deze avond.
De gegrilde aubergine met parmezaan en ei is erg lekker en voor mijn hoofdgerecht ga ik weer voor het avontuurlijke: de cheeseburger met patat. De patat zit in een glazen potje, leuk om te zien, maar je moet het er wel direct uithalen, tenzij je van slappe niet krokante patat houdt. De hoeveelheid is weer ruim voldoende om het toetje over te slaan.

Zeven restaurants in St.Barth. Zoals gezegd is de kwaliteit van het eten prima, we mogen de fransen dankbaar zijn. We hebben hier, net als op Anguilla, elke keer heerlijk gegeten en het enige minpunt was de bediening bij La route des boucaniers. Maar gelukkig zijn er hier voldoende andere restaurants.

Sunday, January 23, 2011

St.Barth. De stranden.

Tsja wat doe je hier op St.Barth, eigenlijk helemaal niet zoveel. 's Morgens lekker rustig een kopje koffie met croissantje naar binnen werken, dan op zoek naar een strandje om lekker opgewarmd te worden door de zon en 's avonds ergens lekker eten om goed voorbereid te zijn voor de volgende dag.
De stranden zijn hier echt de moeite waard. Net als op Anguilla zijn de stranden aan noordkant meer voor de surfers en de stranden aan de zuidkant meer voor de zwemmers. We hebben geprobeerd zoveel mogelijk stranden te bezoeken, je moet iets over hebben voor een volledig verslag op deze blog.
Eerst maar de stranden aan de noordkant, van west naar oost: Anse des Flamands, Anse de Lorient, Anse de Petit Cul de Sac. Aan de noordkant, dus niet echt om te zwemmen, maar daardoor heerlijk rustig. Als we meer dan tien andere badgasten zagen, vonden we het al behoorlijk druk. Bij Anse Petit Cul de Sac kun je overigens wel prima zwemmen, dankzij een rif voor de kust, maar omdat dit strand wel heel erg ver van de bewoonde wereld ligt, is het hier nog steeds erg rustig.
Maar misschien zeggen een paar foto's wel veel meer dan al deze woorden:
Erg druk

Anse de Petit Cul de Sac
Op foto's is het altijd moeilijk te zien hoe erg de golven zijn, daarom wilde ik er ook een filmpje van maken. Maar alsof de golven wat cameraschuw zijn, zolang ik met de camera klaar stond, kwamen er geen echt grote golven aan. Het filmpje Golf (zie rechts onder het kopje 'Mijn foto's en filmpjes') is de grootste die ik heb kunnen filmen.

De stranden aan de zuidkant van het eiland zijn wat meer geschikt om te zwemmen en daardoor ook veel drukker. Bovendien is er niet zoveel schaduw, dus als er dan ook een boom staat is deze heel erg geliefd bij vele badgasten.
Dus hebben we aan de zuidkant Shell beach, Anse de Gouverneur en Anse de Grande Saline bezocht. Als je je nog eens afvraagt: 'Waarom heet dit strand zo?', bij Shell beach is de naam helemaal duidelijk.



Daarom niet echt aantrekkelijk. Anse de Grande Saline is een mooi strand, prachtig rustig water, wit zand, alleen geen schaduw. Om van de parkeerplaats op het strand te komen, moet je wel even je schoenen aanhouden, want de rosten zijn nog erg puntig. Anders dan op Anguilla is hier op St. Barth topless voor de dames toegestaan en op dit strand is naakt zelfs geen probleem, alleen jammer dat ik alleen maar mannen zonder zwemkleren heb gezien.


 
Anse de Gouverneur is ook een prachtig strand, iets kleiner dan Grande Saline en een prachtige boom, waaronder het goed toeven is. Op de rotsen boven het strand horen we dat er geiten rondlopen, we zien ze echter niet, ze gaan helemaal op in de kleuren van de struiken. Knap overigens dat ze niet naar beneden vallen, want die rots is hier behoorlijk stijl.

Echt veel te druk hier.
Ik denk dat de foto's voldoende zeggen, voor de strandliefhebbers is St.Barth een ideaal eiland. Of St.Barth op het culinaire vlak ook zoveel te bieden heeft, lezen jullie in mijn volgende blog.

Sunday, January 16, 2011

St.Barth

We zijn dus op St.Barth, een stukje Frankrijk in het Caribisch gebied. Omdat de meeste mensen hier hun roots in frankrijk hebben, is de voertaal Frans, maar de meeste mensen spreken ook een aardig woordje engels, je moet het de toeristen natuurlijk een beetje naar hun zin maken.
We zitten in een aardig appartement bovenop de heuvels bij St.Jean aan de noordkant van het eiland. Een keukentje met inductiekookplaat (natuurlijk niet gebruikt!), een L-vormige woonkamer, ruime slaapkamer en badkamer. Het enige dat ontbreekt is eigenlijk een balkon, maar met alle schuifpuien open, heb je ook al snel het gevoel dat je buiten zit. Toen we aankwamen was het erg warm binnen, maar met de zonneschermen naar beneden, lukt het ons aardig de warmte buiten te houden. De airco, die 's nacht fluisterzacht haar/zijn werk doet, is wel zeer welkom.
We zitten dus bovenop de heuvel en de klim is echt iets voor de 1e versnelling van onze Suzuki Jimny. En omdat de betonnen wegen zeer brokkelig zijn en af en toe zelfs nat, is de 4-wiel-aandrijving erg prettig. Normaal is de klim waarschijnlijk zo goed als uitgestorven, maar omdat de weg verderop naar Lorient afgesloten is, moet al het verkeer hier langs.
Het dorp St.Jean herbergt een aantal restaurants en gelukkig ook een broodjeszaak die van 8 tot 8 open is. Een uitstekend plekje om af en toe te lunchen of het ontbijt voor de volgende ochtend al in te slaan. Voor de andere boodschappen rijden we naar de grote supermarkt, tegenover het vliegveld.
Waar Anguilla eigenlijk geen echte hoofdstad heeft, is hier de echte hoofdstad Gustavia, vernoemd naar een Zweedse koning van een paar jaar geleden. Een echte hoofdstad, inclusief de files tijdens spitsuur. Een aantal agenten probeert dan het verkeer nog een beetje in beweging te houden, maar echt lukken doet dat niet. Gelukkig hadden wij de auto toen al geparkeerd en liepen we ontspannen rond in de straatjes van Gustavia. De hoofdstad, dus voldoende restaurants en winkels. Veel van de bekende grote modemerken in de wereld zijn hier aanwezig. Misschien krijgen ze veel klandizie van de zeewaardige jachtjes die hier gebroederlijk naast elkaar voor anker liggen.


De winkels zijn opvallend kindvriendelijk:


Wat me nog opvalt in de haven van Gustavia is dat er best veel stroming en golven in de haven zijn, de bootjes liggen nerveus aan hun afmeerlijnen te trekken. En ondanks dat het rustig weer is, stromen af en toe de golven de kade op. Dus je moet altijd een beetje opletten als je hier langs de kades slentert.

Wednesday, January 05, 2011

Van Anguilla naar St.Barth

Vandaag verlaten we dit mooie rustige eiland met al die aardige mensen en gaan naar St.Barth (voluit Saint Barthelemy maar dat zie en hoor je bijna nergens). Dus vroeg op en met twee verschillende bootjes naar Gustavia, de hoofdstad van St.Barth, we zijn benieuwd.
Op zo ongeveer het allelaatste moment krijgen we nog een mailtje van voyager dat onze gereserveerde boot van Marigot naar Gustavia is vervangen door de boot van Oysterpond naar Gustavia en niet vertrekt om 9.15 maar om 9.30. Dat klinkt goed: een kwartiertje meer tijd, maar van Marigot naar Gustavia is het zeker een half uur met de taxi, wel is de vaartocht dan weer een stuk korter.
We nemen nu de langzamere en goedkopere veerboot, de boot waar ook de lokale mensen gebruik van maken. De boot vertrekt om 7.30, dus staan we al om 6 uur (!) op om op tijd in Blowing Point te zijn en daardoor missen we het lekkere ontbijtje in de tuin van La vue. We laten de auto achter op een parkeerplaats met de sleutels onder de mat en lopen naar het vertrekpunt van de ferry. De deur is nog dicht, dus we wachten geduldig. Later blijkt de deur al lang open te zijn, maar niemand had geprobeerd om de deur te openen. De tickets voor de boot zijn zo gekocht, het betalen van de vertrekpremie om Anguilla te mogen verlaten duurt wat langer. De mevrouw van de kaartjes is duidelijk niet een ochtendtype. Na een bijzondere security check (de apparatuur is stokoud en lijkt niet aan te staan) nemen we plaats in de wachtruimte en na een minuut of tien lopen we door naar ons bootje en varen als snel richting Marigot. Zo´n langzame boot is toch een stuk comfortabeler dan de snelle speedboot op de heenweg en het duurt slechts een kwartierje langer.
Aangekomen in Marigot is er nog een vluchtige paspoortcontrole, die Fransen doen daar niet zo moeilijk. Bij het kantoortje van Voyager vragen we nog even of er nog iets veranderd is, maar we moeten nog steeds met de taxi naar Oysterpond. Wij gaan gelukkig de goede kant op, want aan de andere kant van de weg, dus richting Marigot, staat een kilometers lange file. Met zo´n file zouden we onze boot zeker missen. Verder valt het op hoe oud en verwaarloosd Sint Maarten eruit zit. De wegen zijn heel slecht en regelmatig zie je langs de kant van de weg stukken braakliggend land die dan gebruikt lijken te worden als openbare opslagruimte voor troep. Uiteindelijk arriveren we mooi op tijd voor onze boot.
Bij de kaartjes verkoop voor de boot staat een korte rij, een dagtochtje naar Sint Barth is populair bij de toeristen, maar wij gaan daar langer blijven. In de haven van Oysterpond wachten wij op een bankje in de zon tot we aan boord mogen. En al gauw verlaten we de haven.



De 'stewardess' heet ons van harte welkom en voor het geval dat, deelt ze wat plastic zakjes uit. Dat belooft niet veel goeds.
En inderdaad na een paar minuten wordt het kleine bootje behoorlijk door de golven heen en weer geschud. Ik probeer zoveel mogelijk naar de horizon te kijken om niet zeeziek te worden, maar door al het water valt het niet mee om de horizon in de gaten te houden. We kunnen ook niet het bovendek op, omdat daar gewoonweg veel te veel water overheen komt. Hoe lang gaat dit nog duren? Uiteindelijk valt het nog mee en ik durf zelfs even een filmpje te maken, zie rechts een link naar boottochtje. En dan komen we in de luwte van St. Barth en dat is een hele opluchting. In de haven van Gustavia moeten nog even wachten voordat er ruimte is aan de kade, maar dan stappen we via een wankel trapje aan land.


Na nog even met ons paspoort te hebben gezwaaid mogen we door en gaan we op zoek naar onze huurauto. We hebben een auto gehuurd bij Turbe, maar deze vakantie hebben we weinig geluk met de huurauto's. We zien nergens een auto die voor ons lijkt te zijn. Dan maar weer bellen en dan blijkt dat we pas in de loop van de middag werden verwacht, maar geen nood, er komt iemand ons ophalen. En inderdaad na 5 minuten komt er een autootje aangescheurd en die neemt ons mee.
Na het relaxte sfeertje op Anguilla valt het des te meer op hoe gestresst iedereen hier is. De man van Turbe scheurt echt naar het vliegveld, waar de meeste autoverhuurbedrijven zijn gevestigd. Bij het vliegveld hebben we bijna een aanrijding met een landend vliegtuig, maar over het vliegveld vertel ik later nog wel eens, al kun je het filmpje op youtube nu al bekijken. Bij het vliegveld krijgen we een auto mee die we dan aan het eind van de middag mogen omruilen voor onze gereserveerde 4-wheel-drive Suzuki.
We rijden richting ons appartement voor de komende week en mede dankzij de routebeschrijving van de eigenaar Marcel, vinden wij ons appartementje van French Home Rentals vlotjes. Daar worden wij verwelkomd door Lara die ons wegwijs maakt in het appartement en ook even de weg wijst naar het zwembadje en na de reis van vandaag hebben we best wel zin in een plonsje.

Saturday, January 01, 2011

Matig uiteinde, goed begin?

Het jaar 2010 eindigde niet zo mooi, sommige asociale amsterdammers nemen het niet zo nauw bij het uitparkeren, zie hier het resultaat:


En natuurlijk is de dader gewoon verdwenen.


Maar goed, met een glaasje bubbeltjes en een oliebol is het jaar 20
gewoon goed begonnen.