Vasto

Ik heb begrepen dat sommige lezers van deze blog de spanning niet meer kunnen verdragen. Hebben die twee overwinteraars iets nieuws gevonden of slapen ze inmiddels in een doos onder een brug of ergens in een tunnel? Dus publiceer ik de volgende blog nu maar.  

Het appartement in Francavilla al Mare was dus niet geschikt voor ons om daar vier maanden of zo te verblijven, ikzelf vond twee avonden al meer dan genoeg. Maar ja wat doe je dan? Vier maanden hotel kan bruin niet trekken en dat is toch ook niet wat we willen. Dus op zoek naar iets anders. En via via hebben we inderdaad iets gevonden. Dit keer in Vasto. Nog ongeveer 60 km verder naar het zuiden en inmiddels meer dan 1700 km vanaf Amsterdam, dat wordt dan weer een uurtje langer terugrijden, maar dat zien we in 2024 wel.

 

Dit appartement is een stuk beter dan het vorige en vier maanden houden we het hier wel uit, hopen we nu. Iets meer licht zou wel fijn zijn geweest, maar 's morgens schijnt het zonnetje net de keuken in en tv kijken wordt nu voorlopig nog even laptop kijken.

Vasto

Even wat kort over vasto is een plaats in de regio Abruzzo en provincie Chieti. Aan de Adriatische kust, al heet het dorp direct aan de zee Marina di Vasto. Vasto ligt op ongeveer 150 m hoogte en door dit hoogteverschil en de vele éénrichtingsstraten is het stratenplan een beetje apart en kun je beter eerst even op de navigatie kijken voordat je op je gevoel de goede richting denkt op te gaan. Maar dat is even wennen en we rijden al naar de supermarkt zonder de navigatie en ook terug kunnen we de weg al vinden.

De oplettende lezer heeft het natuurlijk al gezien. Aan de rechterkant staat een verwijzing naar een youtube filmpje. Ook dit jaar probeer ik weer wat timelapse opnames te maken en de eerste staat er dus. Maar er zullen er nog velen volgen.

Overwinteren 2. Francavilla al Mare.

Ook dit jaar gaan we maar weer overwinteren al lijkt het met de regen in november dat we meer voor de regen dan voor de winterse temperaturen vluchten. Maar hoe heet dat dan?

In ieder geval gaan we op zoek naar dit soort beelden:

 

We vertrekken op vrijdag na analoge tetris te hebben gespeeld in de achterbak van de (te) kleine auto.

We willen natuurlijk zo vroeg mogelijk vertrekken en voor 10.00 rijden we al de parkeergarage uit!

Omdat we niet teveel kilometers hebben gepland, hebben we tijd genoeg voor lunchstop ergens in Luik. Het restaurant van vorig jaar had geen plek, maar vlak in de buurt konden we ook terecht voor mosselen en balletje gehakt, vergezeld door nartuurlijk wat frietjes. Ik zal er de volgende keer aan denken om er ook fotoos van te maken, dus nu alleen de link.

Daarna weer verder, tot aan de Belgisch-Luxemburgse grens loopt het soepeltjes, maar daarna tot voorbij Metz alleen maar file. Echt de vrmisp (vrijdagmiddag spits), de vrmibo is toch leuker. Natuurlijk wel nog ff getankt in Luxemburg, 1,497 euro per liter.

Al met al bijna twee uur vertraging, maar we zijn op tijd bij Maison de Laveline en we kunnen direct aanschuiven om hapje te eten. Vorig jaar waren we hier ook en was alles al in kerstsferen en nu dus nog niet. Maar altijd gezellig zo een tafelgenoot.

De volgende ochtend is het een stuk kouder buiten en we zien verschillende auto's voorbij rijden met een laag sneeuw op het dag. Hopelijk zijn de wegen nog wel goed te doen. Na het ontbijt gaan we snel richting Italie en we zien ook nog wat sneeuw op de auto liggen.

De wegen zijn goed te doen en er ligt alleen sneeuw in de berm van de weg. Na de Maurice-Lemaire toltunnel rijden we zonder vertraging tot aan de Zwitserse grens. We hebben nog het vignet van vorig jaar, dus we hoeven niet te stoppen alleen maar even langzaam rijden langs de wachtende douaniers. 

In Zwitserland wordt er 'gestrooid' met pekelwater en dat ziet er erg goed uit op een rode auto. 

Maar er was ook wel voldoende sneeuw gevallen dus dat strooien zal wel nodig zijn geweest, zeker voor ons autootje dat het nog met de zomerbanden moet doen.

Na de Gotthard tunnel (zonder vertraging) getankt en iets gegeten en weer flink geschrokken van de prijzen. Benzine 2,21 CHF per liter (in euro's is dat nog meer schrikken) en de rekening voor de niet heel bijzondere lunch ben ik spontaan vergeten. Wel is het slechte weer aan de andere kant van de berg gebleven en rijden we verder in het zonnetje.

Na Milaan kom je op de snelweg richting Ancona (de A1) en dat is ongeveer 400 km zonder ook maar iets dat op een bocht lijkt. Dus cruisecontrol aan en stuur met touwtje vastmaken. Vorig jaar reden we hier op vrijdag, inclusief de vrmisp en dat was geen succes. Nu op zaterdag rijdt het een stuk fijner.

Gelukkig mogen we even van de snelweg af, want we overnachten bij agriturismo Fattoria Marchesini in Praticello. Een zo goed als nieuw gebouw waar de gastenverblijven zijn. Een paar meter verder het restaurant en parkeerplaats voor de deur. Echt prima plekje voor een tussenstop. Het is nog echt een boerenbedrijf en je kunt ook kijken hoe ze er bv. Parmezaanse kaas maken. Eigenlijk jammer dat we maar één nachtje blijven.

En ook op zondagochtend wordt de melk opgehaald.

De volgende dag gaan we na het ontbijt weer verder. Eigenlijk nog maar een klein stukje (453 km) en op zondag is het niet heel erg druk op de snelweg.

Wel wordt het na Ancona een stuk bochtiger en ook wat heuvelachtiger en gaan we heel wat tunnels door.

De snelweg maakt een ruime bocht om Pescara heen en onze navigatie vindt dat het dan sneller en korter is dwars door Pescara heen, dus we gaan al bij Pescara-Noord de snelweg af. Dat scheelt dan wel weer wat tol, maar misschien was de afslag Pescara-Zuid wat handiger geweest.

Maar goed, we vinden ons appartement en gelukkig is er voor de deur ook nog een plekje vrij om in ieder geval tot maandagochtend te parkeren.

Het uitzicht vanuit ons appartement is niet verkeerd (ik maakte de foto pas op maandagochtend en toen miezerde het een beetje).

Maar verder is het appartement helemaal niets. Best wel jammer, want Francavilla al Mare lijkt een leuk dorp en op het plein voor de deur zijn elke week verschillende markten. En na 15 mei 2024 kent elke sportliefhebber dit dorp want dan finisht de Giro d'Italie hier. De meet is precies onder ons appartement.

Maar goed dan zijn we hier dus niet meer, want we gaan snel op zoek naar iets beters. En om maar eens met een echte clifhanger te eindegen: Of dat lukt kunnen jullie lezen in de volgende blog.

Terugblik en -reis.

Zo na ruim vier maanden Italie is het misschien tijd om even terug te blikken.

Eerst even een fotootje om de facebook post op te leuken, een aardige blik op Nettuno vanaf een strekdammetje.

En daarna verder met de terugblik. Eigenlijk bevielen de ruim vier maanden in Nettuno prima, zelfs ondanks het wat tegenvallende weer: de temperatuur is nooit boven de 15 graden geweest en helaas viel er veel te veel regen. Maar als het dan ook droog was, konden we direct naar buiten om ergens op het strand of op een terrasje te genieten van het zonnetje. 

Een cappuccino met croissantje (meestal gevuld met room) was iets om dagelijks naar uit te kijken 

net als de aangekleedde apertivo in de (na)middag.

Het enige wat tegenviel en wat dan uiteindelijk ook de reden was om niet langer te blijven, was het huis. De huizen in Italië zijn veelal gebouwd om de warmte buiten te houden: kleine ramen/balkondeuren en vooral geen frisse (zomers warme) buitenlucht naar binnen laten komen. En als je dan ook nog aan de noordzijde van een gebouw zit, lukt het extra goed om de warmte buiten te houden. In de zomer waarschijnlijk heel prettig, in de winter wat minder. Zonder de warmte van de zon is het huis dan koud en ook heel vochtig. En als je dan weet dat je in Amsterdam een appartement hebt zonder die nadelen, wordt de wens om weer terug te gaan steeds groter. Dus voor de komende winter zijn we op zoek naar een ander appartement, we weten nu beter waar we op moeten letten.

Verder is het leven in Italië niet verkeerd. De kwaliteit van het eten is beter en ook nog goedkoper. Op de markt lokale producten kopen die dezelfde ochtend (of de dag ervoor) nog zijn geoogst, is normaal en dat proef je ook. En dat de meeste Italianen het sociaal-rijgedrag-gen missen, is soms irritant, maar meestal wel komisch om mee te maken.

En toen was het weer tijd om de terugreis te beginnen. Omdat er nog wat dingen (schoenen) gekocht waren en nog wat spullen extra uit Amsterdam waren gekomen, was het tetris spel met de koffers en tassen in de auto weer een uitdaging, maar uiteindelijk zat alles erin en had de achteruitkijkspiegel nog nut. Wel lag de auto weer wat lager, wat dan bij het uitrijden van de parkeergarage weer even schrikken was. 

De terugreis was weer opgedeeld in drie dagen van ongeveer 600 km en natuurlijk ook grotendeels in het weekend, dat scheelt weer wat vrachtverkeer. De eerste dag verliep eigenlijk vlotjes, met relaxte lunch in Chiusi waren we na 650 km en 7 uur rijden mooi op tijd in San Colombano al Lambro, een stukje voor Milaan. Ook hier weer een lekkere aperitivo en diner en de volgende ochtend het ontbijt in de B&B maar overgeslagen en croissantje en cappuccino gescored in het cafe op de hoek.

Natuurlijk kan het niet elke dag zo vlotjes gaan en op deze zaterdag zat er veel tegen. San Colombano ligt wat verder van de snelweg af en we moesten ook weer een stukje terugrijden, maar dat wisten we van te voren. De wegwerkzaamheden bij Como en de daarbij horende vertraging was niet ingepland en vanuit de file bij Como kwamen we direct in de file terecht voor de Zwitserse grens. 

Bij Bellinzona nog even een verkeerde afslag genomen voor de koffiebreak. 

Daarna richting Gotthard tunnel en daar bleek al vier kilometer file te staan en dat kost zeker 1,5 uur. De pas was nog afgesloten en omrijden via de San Bernardino kost ook veel tijd, dus moesten we wel achteraan aansluiten.

Maar verder ook wel weer mooi om tussen de bergen door te rijden.

Overigens is het in Zwitserland na vier maanden Italie weer even schrikken. Een cappuccino voor € 5,50 is toch anders dan de € 1,25 in Nettuno. Na de 1,5 uur vertraging waren we wel toe aan lunch en die maar gedaan bij rastätte Gotthard Nord. En daarna weer snel verder. Zwitserland uit ging ook niet heel vlot en uiteindelijk kwamen we na 625 km en bijna 9 uur rijden pas om 19.15 aan in ons hotel in Sankt Leon Rot. Wel konden we na het inchecken direct aanschuiven aan tafel in het Kroatisch restaurant waar het licht de foto's een wat aparte kleur heeft gegeven.

Op de zondag hebben we dan nog slechts 530 km voor de boeg en die gingen uiteindelijk in minder dan 6 uur. Nog even vers brood kopen in de Duitse bakkerij om de overgang naar straks het Nederlandse brood nog een paar dagen uit te kunnen stellen (al heb ik inmiddels best wel zin in een witte boterham met pindakaas). We zijn overigens via Duitsland gegaan omdat er in Frankrijk wat protesten aan de gang waren en de voorraden benzine bij de pompstations wat schaars konden zijn. In afstand en tijd scheelt het nauwelijks, al missen we dan wel onze lunch bij in Mechelen. Dus geluncht in Bad Honnef waar het eten werd gebracht door een alleraardigste ober. 

En zo waren we redelijk op tijd weer in Amsterdam. Even de auto uitpakken en het huis weer een beetje opstarten. Zo een lege koelkast blijft een raar gezicht en het is toch weer even spannend of die een beetje snel het bier en de witte wijn weer op de juiste temperatuur heeft.

En als je denkt dat je na drie of vier weken vakantie veel hebt om op te ruimen, ga dan eens vier maanden ergens anders wonen.

Afvalinzameling en ontbreken statiegeld.

Vanwege publicitaire redenen begin ik deze blog met een mooie foto. Deze wordt namelijk door facebook gebruikt om mijn post op te fleuren. 

 

Toen we de sleutel kregen van ons appartementje, kregen we daar ook een boekje van 25 bladzijden en uitleg bij over het gescheiden inzamelen van afval.

 

Er zijn vijf categorien: Plastic en metaal, papier, biologisch afbreekbaar, glas en overig. Als Amsterdammer ben ik gewend aan: papier, glas en de rest. In het boekje staat dan nog extra uitleg, want soms is het best lastig om te bepalen of zo'n papieren zak met glimmende binnenkant nu papier is of toch overig. Voor het biologisch afbreekbare spul zijn er flinterdunne plastic zakjes te koop die zelf ook afbreekbaar zijn. Dus niet te lang wachten met wegbrengen, want anders is de plastic zak al verdwenen.

Voor het wegbrengen zijn er her en der verzamelpunten in de wijk met dezelfde vijf categorien en je hebt een pasje nodig om de bak open te krijgen. 

Bovendien kwamen we erachter dat de categorie Overig alleen op donderdag open gaat, want op de andere dagen is die bak voor de luiers. Al met al complex genoeg en ik hoop maar dat dit allemaal helpt om het verzamelde afval te recyclen en/of netjes te verwerken en zo de afvalberg te verminderen.

Het zou natuurlijk nog mooier zijn om aan de bron te proberen de afvalberg te verminderen. En dan valt mij toch op dat er nog heel veel verpakking om de producten zit.

Het toch al stevige kartonnen doosje met eieren is ook nog beschermd door een extra kartonnetje. We zijn nog op zoek naar een eierenverkoper die misschien de lege doosjes wel wilt hebben.

Het plastic verzamel'netje' om de blikjes bier voelt erg stevig en dik aan.
 

Voor de wc blokjes hebben we nog geen navullingen gevonden, dus elke keer wordt de hele houder vervangen. Wel netjes met vier in één doosje verpakt.

Een glazen flesje cola heeft vaak nog een extra plastic jasje aan.

En nu we het toch over flessen hebben: statiegeld ontbreekt hier. En ik weet natuurlijk niet of wel of geen statiegeld op flessen veel zou uitmaken, maar de volgende foto's heb ik gemaakt op weg naar het strand.

Met statiegeld zou er vast wel iemand zijn die het de moeite zou vinden om de flessen te verzamelen en in te leveren, toch?

Nettuno (2)

Nu we alweer twee maanden in Nettuno bivakkeren, is het misschien leuk om wat te schrijven over de dingen die mij verbazen. Ik zou kunnen schrijven over de bureaucratie, over het afvalscheiden en inzamelen, de supermarkten, het ontbreken van statiegeld, de grote hoeveelheid plastic en ander verpakkingsmateriaal die met de boodschappen meekomen, kortom voldoende stof voor verschillende blogjes. Maar ik denk dat ik deze blog ga vullen met de dingen die mij nog steeds verbazen als ik deel neem aan het verkeer.

En dan eigenlijk nog niet eens het gedrag van de andere verkeersdeelnemers, al kom ik daar straks nog op terug, maar de kwaliteit van de wegen.

De snelwegen vallen wel mee maar de andere wegen zijn echt heel matig van kwaliteit. Bv. de SS148 (Strada Statale) oftewel de Via Pontina, de weg van de ringweg rond Rome (de GRA-Grande Raccordo Anulare) naar Latina is op sommige stukken zo slecht dat je dan beter op de andere baan kunt gaan rijden, wat de meeste Italianen ook doen. En als je dan vanaf deze SS148 richting Nettuno rijdt, moet je niet alleen rekening houden met een slecht wegdek, maar is het ook beter om om de verschillende 'potholes' (klinkt toch erger dan kuiltje) heen te rijden. Hier in Nettuno zijn er een paar van die kuilen waar zelfs de vrachtauto's en bussen omheen rijden. Grappig is dan weer om te zien dat als zo'n kuiltje wordt volgestort met asfalt, heel veel bestuurders erom heen blijven rijden.

Je ziet hier dus best vaak het volgende verkeersbord:

Het aparte is dan dat er meestal een stuk prima asfalt volgt. Ik denk dat de weg zo slecht was dat er na een paar jaar zo'n bord is neergezet en dat na nog een aantal jaar toch maar eens het asfalt is vervangen en dat het bord over een paar jaar weer weg wordt gehaald. Op het nieuwe stuk asfalt ontbreekt meestal nog de belijning, 's nachts in het donker onhandig, maar overdag wel fijn, dan hoef je daar verder niet op te letten.

Daarnaast zijn veel (maar niet allemaal) zebrapaden verhoogd zodat je wel af moet remmen. Bij de aanleg zijn ze ook voorzien van een opvallend kleurtje, maar die verf is vaak nauwelijks meer zichtbaar. Soms word je gewaarschuwd door het onderbord 'rialzato'. En soms ook nog dat er bv. drie van zulke zebrapaden aankomen. Wanneer kom je dan vanzelf wel achter.

Kortom een hele uitdaging om hier rond te scheuren. En daarnaast zijn er ook nog de overige weggebruikers. Natuurlijk geeft bijna niemand richting aan en ook de koplampen lijken hier soms een overbodige accesoire (behalve dan als die bumperklever achter je vindt dat je opzij moet gaan). Richting aangeven terwijl je zit te bellen, is natuurlijk ook heel lastig.

Wat hier ook bijna iedereen doet is om bij een kruispunt waar je voorrang moet geven toch langzaam vooruit te blijven rijden, net zo lang totdat iemand wel moet stoppen omdat deze er eigenlijk niet meer langs kan. Zeker als er een file staat, is dit de enige manier om je er tussen te wringen, want je krijgt niet erg snel zomaar de ruimte, zeker niet in een auto met Nederlands kenteken. Maar deze techniek gebruiken op een 70 km/h weg in het donker met weinig verkeer lijkt een actie van iemand die levensmoe is.

En de snelheid van de meeste auto's is dan meteen mijn volgende verbazing. De maximaal toegestane snelheid wordt bijna door iedereen wel met zeker 20 km/h overschreden en ik moet toegeven: 'Dat went snel'. De grootste verbazing is er dan juist als er iemand rijdt die zich precies aan de maximum snelheid houdt of voor alle zekerheid nog iets langszamer. Dan lijkt 50 km/h weer een ontzettende slakkengang en dat is dan meestal iemand die zit te bellen.

En nu ga ik maar vast bedenken waar mijn volgende stukje over zal gaan.

Capodanno in Nettuno

Dit jaar ben ik voor het eerst in Italië tijdens Capodanno, oftewel de jaarwisseling. Wat is mij opgevallen? Het belangrijkste verschil met Amsterdam is dat er in de dagen voor oud-en-nieuw nauwelijks vuurwerk wordt afgestoken. Een enkele keer per dag hoor je een knal of eigenlijk een knalletje vergeleken met de bommen die afgaan in Amsterdam.

Op oudjaarsavond hoor ik eigenlijk het eerste serieuze stuk vuurwerk afgaan rond een uur of negen in de avond. Ik weet natuurlijk niet hoe het in grotere steden in Italië is, maar dit is wel een stuk fijner dan in Amsterdam.

Om 23.30 zijn we in het centrum van Nettuno en er zijn best wel veel mensen op straat en er wordt al wat vuurwerk afgestoken, maar nog niet echt veel. Pas na middernacht begint het spektakel. Zeker wel 20 minuten lang wat knallen en wat vuurpijlen die de lucht in gaan. En het is nog gelukt om er een foto van te maken ook.

Verder voornamelijk een gezellige sfeer.

 

 

 

 

 

Op 1 januari is er zowaar een nieuwjaarsduik. Bij 15 graden en een lekker zonnetje is dat natuurlijk anders dan in Nederland waar het soms een stuk frisser is. Ik denk dat er toch zo een 50 mensen het water in renden. En de reddingsdienst lag klaar om de eventueel door de kou bevangen deelnemers te redden.