De terugreis

Sommige oplettende of minder oplettende lezers zullen zich wel afvragen of we nog steeds in Italiё zijn. Om maar direct antwoord te geven: We zijn alweer terug! Alweer bijna vier weken, maar het opruimen van vier maanden spullen/zooi kost nog veel meer tijd dan na een vakantie van een paar weken en ben ik dus nog niet eerder aan een blogje toegekomen.

Dus voorlopig even geen foto's meer als deze:

Rechtstreeks van Vasto naar Amsterdam is ruim 1700 km, maar we moeten even langs bij mama in Rome, dus het wordt ongeveer 2000 km. En dat in vier dagen!

De eerste dag is een korte etappe, zo kunnen we op ons gemak alle spullen naar de auto sjouwen en proberen alles erin te proppen. Dat lukt aardig en ik zie zelfs nog wat in de achteruitkijkspiegel.

En is de achterbank aardig gevuld.

Ook dag twee, op een zondag is relatief kort, we hebben namelijk gereserveerd bij Mori e Ballabeni en hebben ook maar de overnachting geregeld bij Agritusrismo Fattoria Marchesini, inderdaad dezelfde als op de heenweg. Maar het is een prima plekje voor een stop tijdens deze reis: redelijk vlak bij de snelweg (omweg van ongeveer 10 km), parkeerplekje vlak bij de kamer en prima ontbijt. Bovendien knippen we dat saaie stuk snelweg tussen Bologna en Milano in twee stukjes.

Een voordeel van zo een korte etappe is dat we dan ook nog voldoende tijd hebben om voor de lunch een restaurantje te zoeken dat wat beter is dan het gemiddelde wegrestaurant. Als chauffeur heb ik daar natuurlijk helemaal geen tijd voor, maar gelukkig rijden we met z'n tweeen. M.b.v. google maps wordt restaurantje gevonden, even bellen of ze wel open zijn en direct maar tafeltje reserveren. Wat kan er dan nog mis gaan? Welnu als je even (half uur) niet op let, kun je zomaar de afslag missen. En aangezien er hier niet zoveel afslagen zijn, zit er weinig anders op dan het eerste restaurant weer af te bellen en op zoek te gaan naar een andere.

Het enige dat dan nog kan tegenvallen is de route die we af moeten leggen, meestal kost het niet al teveel tijd, maar voor dit omrijdrestaurant Osteria Staccia Buratta was dat zomaar 10 km, al zag ik dat pas achteraf op de gps-track.

En verder kun je natuurlijk altijd nog iets bijzonders meemaken op de snelweg: Bij het passeren van een auto horen we een knal, net alsof er een steen op de voorruit is gekomen. Alle ruiten zijn nog heel en de auto lijkt ok. Bestuurder van andere auto doet veel moeite om ons te laten stoppen, maar omdat we toch vlakbij de afslag zijn, rijden we door. Vlak voor de tolpoortjes stoppen we naast die bestuurder om te vragen wat er aan de hand is. Dat gaat natuurlijk in rap Italiaans, dus ik versta er geen woord van. Was dit nu een poging om de onschuldige Nederlandse toerist te beroven? We weten het niet.

Nadeel van deze twee korte etappes is dat we dag drie en vier toch nog wat meer kilometers voor de wielen hebben en dan meteen maar de meeste op maandag. Deze derde etappe heeft alles in zich om veel vertraging op te lopen. Ringweg Milaan, Italiё uit (wegwerkzaamheden bij Como), Zwitserland in (de douane wil graag alles rustig kunnen bekijken), de Gotthard tunnel (vorig jaar twee uur vertraging) en Zwitserland uit. Maar het valt ontzettend mee, even één kilometer file bij Como, bij de Zwitserse grenzen alleen even langzaam rijden en bij de Gotthard tunnel konden we gewoon doorrijden. Ook het e-vignette voor Zwitserland blijkt prima te werken, dus geen plakkerige stickers meer!

Nadeel van Zwitserland blijven natuurlijk de prijzen. Een eenvoudige lunch voor 20 euri per persoon is normaal en bij de laatste cappuccino in Italiё, vlakbij Como bleken de Zwitserse prijzen ook geёxporteerd te worden. Wel konden we de tankstop in Zwitserland overslaan.

Onze navigator stuurt ons tussen Colmar en Nancy langs Selestat, even een stukje geen snelweg, maar dat is een leuke afwisseling na al die kilometers snelweg. Zelfs die langzame landbouwtrekker voor ons mag de pret niet drukken en die toltunnel kennen we nog van de heenweg.

En zo arriveren we mooi op tijd bij ons hotel in Nancy. We hebben wel vaker in Nancy overnacht en vlak bij de snelweg in de gemeente Laxou zitten hotels genoeg. Bij het inchecken krijgen we kamer 501 toegewezen en o ja, de lift doet het niet. Gelukkig ligt kamer 501 al op de 2e etage, maar waarom noem je die kamer dan 501? Parkeerplaats voor de voordeur, restaurantje op 115 m en redelijk ontbijt, dus weer prima plekje.

En dan blijft er nog een laatste etappe over, nog maar 520 km. Ons autootje heeft inmiddels wel dorst en we tanken dus nog in Nancy, dan hoeven we tenminste niet in Luxemburg te tanken, dat scheelt weer. Net op de snelweg staan we al snel stil, wat er precies aan de hand is weten we niet, maar de A31 is gestremd en misschien wel helemaal afgesloten. We moeten nog zeker één kilometer naar de volgende afslag en dat kost ons wel 10 minuten, maar daarna kunnen we vlotjes door wat Franse dorpjes scheuren en als we dan weer op de A31 rijden is het er helemaal niet druk.

Vandaag weer tijd genoeg om iets te zoeken voor de lunch en dat wordt Croc en Fagnes. Ernaast ligt L'Atelier du Théâtre du Pain, dus de lunch voor morgen is ook alweer deels geregeld. Bij Luik altijd weer de lastige keuze om door Luik of juist om Luik heen te rijden, maar dit keer lijkt onze keuze de juiste, al weet je dat natuurlijk nooit zeker.

Verder de gebruikelijke drukke wegen in Nederland, maar we komen veilig en toch een beetje vermoeid aan in Amsterdam.

De trieste aanblik van zo een lege warme koelkast:

Maar ook weer:

En op de terugweg werkte de GPS ontvanger van mijn foon weer goed samen met de software en zo heb ik een mooi plaatje van onze route.

De pastafabriek

 

Eerst moet ik hier zeggen dat deze blog niet gesponsord is, al zou ik daar verder geen bezwaar tegen hebben. Als tweede natuurlijk de facebookopleukfoto.

 

Er zijn verschillende pastamerken in Italie maar ik ken er eigenlijk maar twee: Barilla en De Cecco. Nu wil het toeval, als toeval al bestaat, dat De Cecco hier uit Abruzzo komt en hier nog steeds het hoofdkantoor heeft en ook een/het productiebedrijf. En omdat het vandaag een zonnige dag belooft te worden, gaan we maar eens op zoek.

Na een leuke rit van ruim een uur komen we aan in Fara San Martino. Op zoek naar iets als een bezoekerscentrum om meer te weten te komen over het pasta maken in het algemeen en het bedrijf De Cecco in het bijzonder. Dat valt een beetje tegen, er is alleen een winkeltje.

 En in het winkeltje is ook een mini plekje met wat uitleg en verder natuurlijk wat reclame.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De vraag blijft dus waarom de familie De Cecco hier in 1831 begonnen is met het malen van de tarwe? Ik denk dat de aanwezigheid van koel helder water dat hier uit de bergen zo ongeveer door de achtertuin van de fabriek stroomt een belangrijke reden was.

Naast water is er vast ook wel tarwe nodig. Don Nicola De Cecco is natuurlijk begonnen met het malen van Italiaanse tarwe, maar nu komt de tarwe ook uit Californiё en Arizona. En dat wordt dagelijks in ruime hoeveelheden aangevoerd.

 

In 1889 heeft Filippo De Cecco een machine ontworpen voor het langzaam drogen van de pasta. Een procedé dat nu nog steeds wordt toegepast. Het droogproces duurt voor sommige pasta's wel 40 uur. Ik heb eigenlijk geen idee of dat langzaam is. Waarschijnlijk wel, want De Cecco is er apetrots op dat ze het zo langzaam doen. Lenta essiccazione = langzame droging. Overigens heb ik dit van de webzijde van De Cecco. Je kunt hier ook voor Nederland  kiezen bij 'Scegli il paese' om het in het nederlands te lezen.

Omdat het bezoekje aan de fabriek wat korter uitviel dat verwacht, hebben nog voldoende tijd om wat rond te wandelen. En ons autootje kon ook even gezellig bijpraten met zusje.

Verderop is ook nog het Monastero di San Martino in Valle.

 Het pad er naar toe is wat avontuurlijk 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er is hier geen mobiele ontvangst dus voorzichtig doen en niet vallen, want van de andere aanwezigen hoef je weinig hulp te verwachten.

Zelfs ons autootje voelde zich helemaal alleen.

Het monastero

We gaan ook nog even kijken bij een dorpje hier in de buurt. Civitella Messer Raimondo is een doodstil plaatsje waar de rust alleen regelmatig verstoord wordt door de kerkklokken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

En vanaf het dorpsplein kunnen we een laatste blik werpen op het De Cecco complex.

 

Il supermercato (de supermarkt)

Deze blog eerst maar weer beginnen met de facebookopleukfoto.

Er zijn verschillende grote ketens van supermarkten hier in Italiё, zoals Eurospin, Lidl, Despar, Carrefour, Auchan en Conad. Deze kom je zo ongeveer wel in elke regio tegen. Er zijn ook kleinere die veel lokaler zijn. Zo gingen we vorig jaar in Nettuno heel vaak naar de Panorama, maar die heb ik hier nog niet gezien. Net zoals ik ook een Tigre hier zag waar ik nog nooit van had gehoord.

Na op de eerste dag even snel wat gehaald te hebben bij de dichtsbijzijnde Lidl en Conad, zijn we op zoek gegaan naar een wat grotere supermarkt waar we alles in één keer kunnen halen en we vonden een grote Conad op ongeveer twee kilometer van ons appartement.

Wij gaan met de auto, maar als je op de fiets komt, kun je voor de deur zelf even de fiets een onderhoudsbeurtje geven. 

Maar goed deze blog heeft als onderwerp 'supermercato' en niet 'bicicletta'.

Wat me eigenlijk altijd wel opvalt in een Italiaanse supermarkt is het veel bredere aanbod dan in Nederland. Zo kun je hier jouw winkelwagentje ook vullen met: 

Boeken en dus niet alleen met tijdschriften.

Bij het hoekje Tecno kun je kiezen uit een paar tv's

en voor een wasmachine of droger of koelkast kun je hier ook terecht.
 

 

Hoe dat dan bij de zelfscankassa (fai da te) moet, weet ik eigenlijk ook niet.

Fruit en groente is er natuurlijk ook en er zijn losse balies (met nummertjes apparaat) voor vlees, vis en  brood. En bij de broodbalie kun je niet alleen diverse soorten brood kopen, maar ook banket en verse kant-en-klaar ingrediёnten voor de maaltijd. Zoals geroosterde kippetjes, gebakken aardappels en salades.

Gelukkig is er ook voldoende ruimte gereserveerd voor een paar flesjes wijn, teveel zelfs voor de scherptediepte van mijn foon.

Voor speelgoed hoef je ook niet verder te zoeken

en als je iets voor je auto nodig hebt, kun je dat hier meteen meenemen. 

Zoals automatten

accu's

en vanzelfspreken ook motorolie

Er is ook een ruime sortering gereedschap e.d. van luchtcompressors, hogedrukreinigers tot accuschroefboormachines en nog veel meer.

En of je wilt weten of je verloopstekkers mee moet nemen naar Italiё? Ja dat kan maar als je er nog één of twee tekort komt, ga gewoon naar de supermarkt. Al is een bezoekje aan de Bricofer (de Italiaanse Gamma of Praxis) ook altijd leuk, maar die moet je maar net kunnen vinden.

En op zoek naar een nieuw kleurtje voor de woonkamer? Zoek niet verder

Dus het winkelwagentje is zonder probleem te vullen en dan hoef je nog alleen maar af te rekenen en dat is bijna een eigen blogje waard, maar dat doe ik toch maar niet.

Er zijn voldoende kassa's, meer dan tien, maar helaas zijn ze niet allemaal ook bemensd. Ook gaat het allemaal niet erg vlot en dat komt bijvoorbeeld doordat de kassière van stoel wisselt met andere kassa zonder er verder op te gaan zitten, de kassière alle producten in plastic zakjes verpakt voor de klant, de kassière gaat na kassawissel (of eigenlijk kassièrewissel) eerst alles even uitgebreid schoonmaken of de klant is pincode vergeten en besluit na 4 pasjes toch maar eerst eens te gaan proberen bij flappentap (niet dat dat dan beter zal gaan, maar daar hoeven we niet met z'n allen op te wachten) of klanten komen terug omdat er iets niet klopt met de bon. 

Als je dan toch eindelijk hebt kunnen betalen, krijg je wel een hele mooie lange kassabon

Dan gebruik je toch de zelfscankassa? Ja er zijn er ook een paar. 

Let ten eerste op dat er één rij is voor deze kassa's maar dat er bv. één kassa is waar je alleen cash kun betalen. Als er dus een kassa vrij komt waar je alleen met plastic geld kunt betalen en degene die voor je staat, maakt verder geen aanstalten om daar naar toe te lopen, dan is de kans erg groot dat deze dus staat te wachten totdat de cash-zelfscankassa vrijkomt. En er zijn nog best veel Italianen die cash betalen. Overigens die cash-kassa accepteert dus wel plastic geld. 

Het is een zelfscankassa en alle producten moeten dus hier worden gescand met handscanner of scanner achter glazen ruitje (en pas op er is een verschil in functionaliteit), je kunt dus niet met een mobiele handscanner alles al scannen tijdens het vullen van het karretje en dan op het laatst alleen afrekenen. Dat zou te efficiёnt zijn.

De dames en heren bij Conad hebben een ingenieus systeem bedacht om fraude te bestrijden en dat is een weegschaal! Je moet dus een product scannen en op de weegschaal plaatsen en dan pas het volgende product scannen. Als je alles gescand hebt, is het karretje dus leeg (een kassière heeft dus als dagtaak om dat in de gaten te houden) en staan alle producten, inclusief die koelkast op de weegschaal. Pas als alles is gescand en je met het betalen begint, kun je de producten weer van de weegschaal afhalen. Dus lekker snel samen de producten scannen en direct in de boodschappentassen doen is er niet bij. Raak ook zeker de weegschaal niet onnodig aan, want dan stopt het hele proces en dan moet de kassière het systeem weer resetten, nadat er gevonden is bij welk product het mis is gegaan. 

Hier zit dus ook het verschil tussen de handscanner en de scanner achter het glazen ruitje. Die achter het glazen ruitje doet het pas weer als de weegschaal een OK heeft gegeven, met de handscanner kun je gewoon doorscannen en er pas na een tijdje achter komen dat het systeem allang gestopt is.

In de praktijk moet je dus een product uit karretje halen, de streepjescode scannen, product voorzichtig op de weegschaal zetten, kijken op schem of product goed gescand is en dan verder met volgende product en aan het eind nog even aangeven hoeveel plastic tasjes je hebt gebruikt.

Het ingenieuze systeem is dus nog niet helemaal foolproof en het gaat ook mis als iemand bij de broodafdeling twee streepjescodes op die ene broodzak (bv. bij twee kleine verschillende stukjes pizza) heeft geplakt. Dan moet je kiezen welke van de twee codes je wilt scannen. Daarnaast heb je ook nog de kans dat het winkelwagentje nog niet leeg en de weegschaal wel vol is. Dat is ons nog niet gebeurd, maar ik denk dat je dan in twee keer moet afrekenen en snel op zoek moet naar een leeg karretje. 

Al met al valt het niet mee om hier bij de Conad (andere supermarkten hebben ook zelfscankassa's en die zijn anders of niet beveiligd tegen fraude) te betalen en we kiezen bij voorkeur dus voor de ouderwetse bemensde kassa, tenzij de rijen echt te lang zijn.

Vasto

Ik heb begrepen dat sommige lezers van deze blog de spanning niet meer kunnen verdragen. Hebben die twee overwinteraars iets nieuws gevonden of slapen ze inmiddels in een doos onder een brug of ergens in een tunnel? Dus publiceer ik de volgende blog nu maar.  

Het appartement in Francavilla al Mare was dus niet geschikt voor ons om daar vier maanden of zo te verblijven, ikzelf vond twee avonden al meer dan genoeg. Maar ja wat doe je dan? Vier maanden hotel kan bruin niet trekken en dat is toch ook niet wat we willen. Dus op zoek naar iets anders. En via via hebben we inderdaad iets gevonden. Dit keer in Vasto. Nog ongeveer 60 km verder naar het zuiden en inmiddels meer dan 1700 km vanaf Amsterdam, dat wordt dan weer een uurtje langer terugrijden, maar dat zien we in 2024 wel.

 

Dit appartement is een stuk beter dan het vorige en vier maanden houden we het hier wel uit, hopen we nu. Iets meer licht zou wel fijn zijn geweest, maar 's morgens schijnt het zonnetje net de keuken in en tv kijken wordt nu voorlopig nog even laptop kijken.

Vasto

Even wat kort over vasto is een plaats in de regio Abruzzo en provincie Chieti. Aan de Adriatische kust, al heet het dorp direct aan de zee Marina di Vasto. Vasto ligt op ongeveer 150 m hoogte en door dit hoogteverschil en de vele éénrichtingsstraten is het stratenplan een beetje apart en kun je beter eerst even op de navigatie kijken voordat je op je gevoel de goede richting denkt op te gaan. Maar dat is even wennen en we rijden al naar de supermarkt zonder de navigatie en ook terug kunnen we de weg al vinden.

De oplettende lezer heeft het natuurlijk al gezien. Aan de rechterkant staat een verwijzing naar een youtube filmpje. Ook dit jaar probeer ik weer wat timelapse opnames te maken en de eerste staat er dus. Maar er zullen er nog velen volgen.

Overwinteren 2. Francavilla al Mare.

Ook dit jaar gaan we maar weer overwinteren al lijkt het met de regen in november dat we meer voor de regen dan voor de winterse temperaturen vluchten. Maar hoe heet dat dan?

In ieder geval gaan we op zoek naar dit soort beelden:

 

We vertrekken op vrijdag na analoge tetris te hebben gespeeld in de achterbak van de (te) kleine auto.

We willen natuurlijk zo vroeg mogelijk vertrekken en voor 10.00 rijden we al de parkeergarage uit!

Omdat we niet teveel kilometers hebben gepland, hebben we tijd genoeg voor lunchstop ergens in Luik. Het restaurant van vorig jaar had geen plek, maar vlak in de buurt konden we ook terecht voor mosselen en balletje gehakt, vergezeld door nartuurlijk wat frietjes. Ik zal er de volgende keer aan denken om er ook fotoos van te maken, dus nu alleen de link.

Daarna weer verder, tot aan de Belgisch-Luxemburgse grens loopt het soepeltjes, maar daarna tot voorbij Metz alleen maar file. Echt de vrmisp (vrijdagmiddag spits), de vrmibo is toch leuker. Natuurlijk wel nog ff getankt in Luxemburg, 1,497 euro per liter.

Al met al bijna twee uur vertraging, maar we zijn op tijd bij Maison de Laveline en we kunnen direct aanschuiven om hapje te eten. Vorig jaar waren we hier ook en was alles al in kerstsferen en nu dus nog niet. Maar altijd gezellig zo een tafelgenoot.

De volgende ochtend is het een stuk kouder buiten en we zien verschillende auto's voorbij rijden met een laag sneeuw op het dag. Hopelijk zijn de wegen nog wel goed te doen. Na het ontbijt gaan we snel richting Italie en we zien ook nog wat sneeuw op de auto liggen.

De wegen zijn goed te doen en er ligt alleen sneeuw in de berm van de weg. Na de Maurice-Lemaire toltunnel rijden we zonder vertraging tot aan de Zwitserse grens. We hebben nog het vignet van vorig jaar, dus we hoeven niet te stoppen alleen maar even langzaam rijden langs de wachtende douaniers. 

In Zwitserland wordt er 'gestrooid' met pekelwater en dat ziet er erg goed uit op een rode auto. 

Maar er was ook wel voldoende sneeuw gevallen dus dat strooien zal wel nodig zijn geweest, zeker voor ons autootje dat het nog met de zomerbanden moet doen.

Na de Gotthard tunnel (zonder vertraging) getankt en iets gegeten en weer flink geschrokken van de prijzen. Benzine 2,21 CHF per liter (in euro's is dat nog meer schrikken) en de rekening voor de niet heel bijzondere lunch ben ik spontaan vergeten. Wel is het slechte weer aan de andere kant van de berg gebleven en rijden we verder in het zonnetje.

Na Milaan kom je op de snelweg richting Ancona (de A1) en dat is ongeveer 400 km zonder ook maar iets dat op een bocht lijkt. Dus cruisecontrol aan en stuur met touwtje vastmaken. Vorig jaar reden we hier op vrijdag, inclusief de vrmisp en dat was geen succes. Nu op zaterdag rijdt het een stuk fijner.

Gelukkig mogen we even van de snelweg af, want we overnachten bij agriturismo Fattoria Marchesini in Praticello. Een zo goed als nieuw gebouw waar de gastenverblijven zijn. Een paar meter verder het restaurant en parkeerplaats voor de deur. Echt prima plekje voor een tussenstop. Het is nog echt een boerenbedrijf en je kunt ook kijken hoe ze er bv. Parmezaanse kaas maken. Eigenlijk jammer dat we maar één nachtje blijven.

En ook op zondagochtend wordt de melk opgehaald.

De volgende dag gaan we na het ontbijt weer verder. Eigenlijk nog maar een klein stukje (453 km) en op zondag is het niet heel erg druk op de snelweg.

Wel wordt het na Ancona een stuk bochtiger en ook wat heuvelachtiger en gaan we heel wat tunnels door.

De snelweg maakt een ruime bocht om Pescara heen en onze navigatie vindt dat het dan sneller en korter is dwars door Pescara heen, dus we gaan al bij Pescara-Noord de snelweg af. Dat scheelt dan wel weer wat tol, maar misschien was de afslag Pescara-Zuid wat handiger geweest.

Maar goed, we vinden ons appartement en gelukkig is er voor de deur ook nog een plekje vrij om in ieder geval tot maandagochtend te parkeren.

Het uitzicht vanuit ons appartement is niet verkeerd (ik maakte de foto pas op maandagochtend en toen miezerde het een beetje).

Maar verder is het appartement helemaal niets. Best wel jammer, want Francavilla al Mare lijkt een leuk dorp en op het plein voor de deur zijn elke week verschillende markten. En na 15 mei 2024 kent elke sportliefhebber dit dorp want dan finisht de Giro d'Italie hier. De meet is precies onder ons appartement.

Maar goed dan zijn we hier dus niet meer, want we gaan snel op zoek naar iets beters. En om maar eens met een echte clifhanger te eindegen: Of dat lukt kunnen jullie lezen in de volgende blog.