Anguilla & St.Barth. Dag 1. De reis.

Als je zoveel moeite hebt als ik om de frequentie van één stukje per maand te halen, zit er maar een ding op: 'Ga op vakantie' en dat hebben we dus gedaan. Inderdaad ja gedaan, want we zijn alweer terug. De reden dat ik tijdens de vakantie geen stukje heb gepubliceerd is omdat ik er helemaal geen tijd voor had, bovendien was internet niet altijd even goed bereikbaar. En tegenwoordig schijnt het inmiddels wel vaker voor te komen dat bloggers pas na terugkomst hun verhalen publiceren. Kijk maar eens naar de blog van Theo.
Maar goed om het barre weer in Nederland te ontvluchten, zijn we dus vol goede moed op weg gegaan naar het Caribisch gebied, we doen dit wel vaker en dit keer hebben we gekozen voor Anguilla en St. Barth.
Maar eerst maar eens naar Schiphol. De taxichauffeur zet de meter niet aan en ik denk dat dat is omdat ze tegenwoordig met vaste prijzen werken, maar hij is het gewoon vergeten. Vlak voor de schipholtunnel ziet hij het en begint te klagen dat als hij nu gecontroleerd zou worden zomaar een boete van 1300 euro kan krijgen. Hij stelt voor om 30 euro in rekening te gaan brengen en als ik dat niet vertrouw mag ik zijn mobiel gebruiken om de centrale te bellen. Vlak bij Schiphol stopt hij nog op de vluchtstrook om de meter alsnog aan te zetten. Geen idee waarom. Aangekomen op Schiphol betalen we de 30 euro en hij schrijft ongevraagd een bonnetje uit. Ik begrijp er helemaal niets van, maar dat boeit verder ook niet, wij zijn op Schiphol en daar gaat het om.
Even de bagage droppen en onder een vroege kerstboom drinken we een kopje cappuccino. Het is nog voor 11.00, dus dan mag het.

We hebben extra betaald voor een stoel in Euro Comfort Class van KLM en dat is zeker de moeite waard. Je hebt meer ruimte voor je, de stoelleuning kan verder naar achteren, alleen jammer dat de stoelen in de breedte ook niet wat zijn gegroeid. Wel heb je ruimte tussen de stoel en de keuken in, waar je ook lekker wat spullen (kussentje, dekentjes en tas) kwijt kan. Dat maakt het allemaal wat prettiger. Het grootste voordeel is eigenlijk wel dat het een min of meer afgesloten ruimte voor ca. 40 passagiers is, waardoor het lekker rustig is en er weinig mensen rondlopen. Jammer dat we straks op de terugweg met Airfrance gaan en die hebben deze klasse (nog) niet.
Na slechts 9 uurtjes landen we op Sint Maarten en na de paspoort controle is het wachten op de koffers, maar die laten gelukkig niet lang op zich wachten.
Omdat we geen zin hebben om na een vlucht van 9 uur ook nog eens te moeten gaan zoeken naar taxi's en veerboten, hebben we van te voren al de overtocht naar Anguilla geregeld bij FunTime en zo staat iemand ons na de douanecontrole al op te wachten en met een busje worden we naar de aanlegplaats van de boot gebracht. Overigens is dat slechts 300 meter van de luchthaven Princes Juliana en tijdens het wachten op de boot kunnen we ons KLM-toestel nog even op de foto zetten.

De boot is zo'n snelle speedboot. De koffers liggen in een kuil op het voordek en wij zitten met 10 andere passagiers achterin de boot. We stappen in op het binnenmeertje van Sint Maarten en we varen eerst richting douane waar onze paspoorten worden gecontroleerd, want binnen twee uur na aankomst verlaten we Sint Maarten alweer. De schipper van de boot neemt onze paspoorten en verdwijnt aan land. In de tussentijd zorgt de stuurman ervoor dat we in de buurt van de steiger blijven dobberen, geen idee waarom we niet gewoon even afmeren aan de steiger. Na tien minuten is de schipper terug en zetten we koers naar de Caribische zee of heet dit stukje water eigenlijk Canal d'Anguilla?
De andere passagiers zijn allemaal Amerikanen van een familie. En als de zoon naar het voordek wilt lopen, ziet hij het afstapje niet en duikelt languit. Hij schreeuwt uit 'Oh my God, Oh my God', echt zo een uitspraak die als eerste bij je naar bovenkomt als je je echt pijn hebt gedaan. De rest van de tocht zit hij met een zak ijs op zijn pijnlijke knie aandacht te vragen.
We doen nog even rustig aan omdat er iemand naar het toilet is gegaan en daarna is het volle kracht richting Anguilla. De zee is niet echt rustig en met zo'n hoge snelheid is het tochtje nauwelijks aangenaam te noemen. We moeten ook blijven zitten, al is iets anders nauwelijks mogelijk. Je moet je goed vasthouden, alleen is er helemaal niets om je aan vast te houden. Er komt ook wel wat water naar binnen en één van de amerikanen wil naar de bank aan de andere kant van de boot en dan wordt de reden waarom je moet blijven zitten wel heel goed duidelijk.
Na een half uur klapperend over de golven komen we eindelijk aan in Anguilla. De controle gaat niet echt snel en voor slechts 12 mensen duurt het best nog wel lang. Maar we zijn op vakantie en laten ons niet stressen.
We hadden ook van te voren een auto geregeld. Ergens in de buurt van de aanlegplaats in Blowing Point, zou een grijze mazda met kenteken R1032 op ons staan te wachten. De sleutels zouden onder de mat liggen. Beetje apart, maar blijkbaar is de criminaliteit hier niet hoog. Na een speurrondje in de brandende zon, zien we geen mazda. En dan blijkt toch het gemak van de mobiele telefoon. Het is een witte Toyota met kenteken R192. Hebben we het mailtje van vanmorgen dan niet gehad? Misschien wel gehad, maar in het vliegtuig hebben het mailtje niet gelezen. De sleutels liggen inderdaad onder de mat en met de koffers achterin rijden we in de Yaris Sedan naar onze accommodatie.
We verblijven hier een week in La Vue, dat zal allemaal wel. Nu willen we alleen nog douchen en slapen, want al met al zijn we al heel wat uurtjes op. En zo vallen we om 19.00 lokale tijd doodmoe in slaap.