Wednesday, October 12, 2011

Sicilië. Dag 1: de reis

Zo, eindelijk weer eens op vakantie. Deze keer blijven we dicht bij huis en hebben we voor Sicilië gekozen.
Met de taxi naar Schiphol, erg druk, maar de boardingpas al geprint, dus 'alleen' nog maar de bagage droppen. Dat kan nu ook 'geautomatiseerd'. Maar wat een drama. Er staan vier apparaten en daarvan is er al één stuk en net als wij voor dat ding staan, stopt deze er ook mee. Personeel kijkt toevallig de andere kant op en we kunnen weer achter aansluiten bij de rij voor de overgebleven apparaten. Veel vertrouwen hebben we daar ook niet in, dus melden we ons maar bij de ouderwetse bemensde balie. Die wil ons eerst weer terug sturen naar de apparaten, maar als ze ziet dat er al twee stuk zijn, mogen we de bagage inleveren.
Bij de security check trekt mijn rugzak de aandacht. Electronica, snoertjes en  ander verdacht makend materiaal zorgen ervoor dat mijn rugzak wordt doorzocht. En dan hebben we toch nog tijd om even lekker een cappuccino te drinken voordat we aan boord moeten.
We vliegen via Rome en Amsterdam - Rome gaat altijd vlotjes (wind mee?) en we hebben dus tijd genoeg om onze vlucht naar Catania te halen en op Aeroporto di Roma voelen we al dat het hier toch wel wat warmer is dan in Amsterdam. Met de volle bus, wel met airco!, naar het vliegtuig dat maar half gevuld is en binnen een half uurtje zitten we al bijna boven Sicilië, daar is de lucht ook wat hobbeliger en de landing valt ook wat stevig uit, maar we zijn er.
Dan richting de autoverhuur. Een beetje zoeken, hoge stoepen op en af en omdat de bagagekarretjes in Italië een euro kosten, moeten we de koffers zelf sjouwen. Bij de verhuur mogen we kiezen. Een C3 picasso of een Lancia. De Lancia is zwart en de kleur van de C3 is niet bekend, dus kiezen we voor de C3. Ons karretje staat op ons te wachten op plek 48. En inderdaad, op plek 48 staat een bijna gloednieuwe C3 op ons te wachten. En de kleur? Zwart!
Koffers erin, airco aan (die krijgt het de komende weken vast heel erg druk) en op weg naar Casale Praia in Letojanni. Onze KatjaKatja zegt dat ze de weg weet, maar na een paar kilometer denken we toch echt dat we de verkeerde kant op gaan. Een snelle pitstop is voldoende om te begrijpen dat we eerst richting het zuiden gaan om daar de snelweg te bereiken en daarna pas naar het noorden. Overigens dit stukje snelweg is op Sicilië ongeveer het enig stukje waarvoor je tol moet betalen. Waarom je voor die andere stukken niet hoeft te betalen is voor mij een raadsel, maar hier moeten we contant 1,70 betalen.
Bij Casale Praia sjouwen we de koffers naar boven en installeren ons in onze kamer voor de komende dagen. We hebben nog weinig foto's gemaakt, maar in het korte stukje vanaf Catania hebben we al gezien hoe mooi Sicilië eigenlijk is. Dus nu als voorproefje vast een foto, maar er komen er vast nog veel meer.

Sunday, October 02, 2011

Rondje Amsterdam

Omdat ik weinig tijd over heb om ook nog heel veel stukjes te schrijven, ga ik maar wat onderwerpen combineren. Vandaag gaat het over mijn vliegtochtje met Hans vanaf Lelystad airport over Amsterdam en over ons nieuwe huis. Want dat heb ik tijdens dit vliegtochtje kunnen fotograferen.
Vandaag mooi weer en we hebben er zin in. We zitten in het vliegtuig en Hans werkt de checklist af. Bij stap nummer zoveel hoort de motor te beginnen met draaien, maar dat inmiddels vertrouwde beeld en geluid blijft deze keer uit. De accu is leeg. Terwijl ik nog na zit te denken over het nummer van de ANWB, het kunnen aanduwen van een vliegtuig, de propellor een ouderwetse duw geven of zoeken naar een ander vliegtuig om ons te slepen, is Hans het vliegtuig al uitgesprongen om de monteurs te gaan halen. Zo heb ik even tijd om rustig een fotootje van de PH-LFA te maken.



De monteurs komen al snel aanwandelen met een groot uitgevallen accu en binnen de kortste keren draait de propellor weer vertrouwd zijn rondjes. En nu maar hopen dat de accu snel opgeladen wordt, want straks in de lucht zijn die monteurs vast niet in de buurt.
Terwijl we staan te wachten om te kunnen vertrekken, komt er nog een helikopter voorbij vliegen. Voordeel is dat ze niet zo snel gaan, dan kun je er nog een foto van maken.



We vertrekken richting het zuiden en dat is dan meteen de goede kant op en al snel vliegen we al boven het IJsselmeer. Heel in de verte zie ik de bekende vuurtoren.


De toestemming om het luchtruim van Amsterdam in te vliegen wordt direct gegeven en zo vliegen we al snel boven de binnenstad en nu op zoek naar onze nieuwe woning aan het Balboaplein. Vanuit de lucht is het altijd weer even zoeken, maar uiteindelijk herken ik het plein en onze nieuwe woning.


Na twee hele mooie rondjes om het plein zet Hans alweer koers naar Lelystad. Sommige gebouwen zijn, ook vanuit de lucht, heel herkenbaar.


Onderweg naar Lelystad doen we boven Almere Poort ook nog een extra rondje en ook deze foto's lukken aardig.




En dan zet Hans de landing in en voor mijn gevoel is het allemaal heel snel gegaan, maar toch zijn we bijna een uur in de lucht geweest.
Vliegen in zo'n Cessna blijft een bijzondere ervaring en zeker als je boven Amsterdam een paar rondjes kunt vliegen. Binnenkort stappen we ook weer eens in een groter vliegtuig. Twee weekjes vakantie naar Sicilië! Binnenkort op deze blog.

Italiaanse les

Ik kom regelmatig in Italië en dan probeer je toch wat van de taal op te steken. Eén van de eerste dingen die je dan leert is dat het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke woorden in het Italiaans belangrijk is. De meeste woorden die eindigen op een 'a' zijn vrouwelijk en de meeste woorden op 'o' zijn mannelijk. Dus bambino betekent jongetje en bambina betekent meisje. Zo ook zio (oom) en zia (tante).
En met die kennis is het soms grappig om de teksten op bv. een menukaart te zien staan. Mozzarella di Bufalo betekent dus mozzarella van de melk van een buffelstier. Ik zou de boer weleens willen zien die deze stier heeft gemolken.

Monday, September 26, 2011

Casa di Maggio.

Gisteren reed ik door de Surinamestraat, dat is het stukje weg tussen Surinameplein en de Overtoom en zag daar aan de linkerkant een bord van een, voor mij, nieuwe horecazaak: Casa di Maggio. De zaak zag er gesloten uit, dus vandaag maar eens langs gegaan.
Casa di Maggio is de gloednieuwe zaak van Antonio di Maggio en Daniela Tasca, beiden rasechte Sicilianen, maar nu alweer jaren in Nederland. Samen willen ze ons de Siciliaanse keuken laten proeven, dus hebben we maar wat van de gerechten mee naar huis genomen.
We hebben het simpel gehouden dus alleen maar pasta met saus van varkensworstjes en tomaten, caponata (gebakken groenteprutje van o.a. aubergines, uien, bleekselderie, kappertjes en olijven), courgettes à la Antonio (gegrild met tomatensaus en ricotta), tonijn à la Messinese (tonijn met zoetzure uien, tomaten en kappertjes) en gestoofde kipfilet met rosemarijn en champignonnetjes. Dit heb ik helemaal zelf opgewarmd in de oven en met wat brood en lekker glaasje rode wijn hebben we echt heerlijk gegeten. Dit moeten we maar vaker gaan doen.
Wil je zelf ook eens proberen? De openingstijden zijn van maandag t/m zaterdag van 12.00 - 21.00 (dus gesloten op zondag). Je kunt daar aan een paar tafeltjes eten, maar meenemen is dus ook een optie. En ook voor een catering voor maximaal zo'n 50 personen ben je bij Antonio en Daniela aan het juiste adres!

Thursday, August 11, 2011

De helpdesk.

We gaan binnenkort verhuizen en zijn nu dus ook aan het kijken hoe we onze informatiehonger (telefoon internet en televisie) gaan stillen. Het zoeken doe je natuurlijk via internet, dus heb ik de volgende tekst aan verschillende 3in1 providers gestuurd:

Ik ga binnenkort verhuzen naar Amsterdam. Ik wil een 3in1 pakket bestellen. Waarom moet ik dit pakket bij u bestellen en niet bij een andere provider zoals bv. xx?
Alvast bedankt voor uw antwoord
,


Het eerste vriendelijke antwoord kwam al verrassend snel van provider yy:

Hartelijk dank voor uw reactie.
Als u een alles in 1 pakket wilt afnemen van yy dan kunt u dat bij yy bestellen. Wilt u een alles in 1 pakket bestellen van een andere provider dan kunt u dat bij de andere provider bestellen.
Ik vertrouw erop u met deze informatie van dienst te zijn geweest.
Met vriendelijke groet,

Tsja, toch nog maar even verder zoeken.

Wednesday, July 27, 2011

Sleutel vergeten.

Het overkomt sommige mensen vaker dan andere, maar een keertje voor een gesloten voordeur staan omdat je de sleutels bent vergeten, kan de beste overkomen.



Er zijn dan wat mogelijkheden om toch weer binnen te komen.
Je belt de sleutelboer die met schroevedraaier en griptang de cylinder, (dus toch niet zo onverwoestbaar als gedacht/gehoopt) in tweeën breekt. Maar dat kan de verflaag van de deur behoorlijk beschadigen en kost je een nieuw slot.


Je slaat eigenhandig het ruitje in de voordeur in. Probleem is dat dit ruitje er behoorlijk stevig uitziet en al dat glas moet je ook weer opruimen.



En dan denk je: 'De deur naar het balkon staat toch open.' Je hoeft dus alleen even op het balkon te klimmen. OK, je woont op de 2e verdieping en erop klimmen via het balkon van de buren is ook niet zo makkelijk.
En ineens weet je het: 'Je belt de brandweer'.
En zo staat er binnen de kortste keren een ladderwagen met een paar brandweermannen erin voor de deur.


En al gauw sta je naast de brandweerman in het bakje en word je netjes en veilig afgeleverd op het balkon.


















Wat een service, maar wat zou dat kosten en wie gaat dat betalen?

Thursday, July 14, 2011

Teken van leven.

En zo is het morgen alweer 15 juli, een maand na mijn laatste stukje.
Maar waar moet ik over schrijven, ik heb zoveel dingen waar ik iets over wil schrijven.
Over die overijverige agent op een brommertje die mij wil bekeuren omdat ik even op de stoep aan de Gustav Mahlerlaan sta te wachten op mijn carpoolpassagier. Een stoep waar ik nog nooit een voetganger heb gezien (misschien omdat er altijd autoos staan) en bovendien zie ik op google maps dat er ooit dus wel twee extra parkeerplaatsen waren.


Of een stukje over het gebruik van kurken van echte kurk, kurken van kunststof of gewoon een eenvoudige schroefdop bij flessen wijn. Of juist over het verschil in kwaliteit van deze kunstof kurken.
Of een stukje over ons nieuwe huis waar we op 1 november de sleutel van krijgen.
Of een stukje over een vliegtochtje in een Cessna dat, hopelijk, volgende week vrijdag gaat plaatsvinden.
Of een stukje over onze volgende vakantie naar Sicilië. Na meer dan 10 jaar een tweede bezoek aan dit prachtige eiland.
Dit zijn gewoon teveel ideeën, ik kan geen beslissing nemen. Misschien moet ik er nog een maandje over nadenken.

Wednesday, June 15, 2011

Parkeren in Amsterdam

Hier in Oud-west is het de laatste tijd erg moeilijk om een parkeerplekje te vinden. Waar het vroeger pas na 9 uur 's avonds vol stond, is het nu al vanaf 6 uur 's avonds behoorlijk vol. Echt een reden om toch maar eens aan verhuizen te gaan denken.
Des te vervelender is het dan als er de volgende bordjes in de straat verschijnen:

Dat zal dan wel zijn voor onderhoud aan bomen, gasleidingen of iets dergelijks, maar wat een vreemde tijd. Van 15.00 tot 23.00, dat zijn toch geen tijden dat de gemiddelde gemeenteambtenaar werkt? (En gelijk hebben ze!)
De spanning stijgt dus, wat zou er gaan gebeuren? Geen briefje van het stadsdeel in de bus, niets te vinden op internet, een groot raadsel. Totdat we aan het eind van de middag thuis komen, er zijn (film)opnames aan de gang. De hele straat staat vol met auto's en busjes, de stoep is afgezet met lint en een vervelend stroomaggregaat doet zijn best om de spanning er in te houden. Dat ziet er dan alsvolgt uit.





En nu maar afwachten in welke film of televisieserie we iets herkenbaars in beeld zien komen. Overigens waren de opnames al voor 22.00 afgelopen, alleen jammer dat er nog een uur op straat luidruchtig werd nagepraat.

Update:
Vandaag, bijna een week later(!) in de papierafvalbak een brief gevonden over bovenstaande filmopnames. Het ging om filmopnames van 'Ministry of Film' over een nieuwe commercial voor de thuisapotheek.

Monday, June 13, 2011

De messe in Stuttgart

Vandaag gaan we naar de Messe (de duitse Rai) in Stuttgart, dat is toch ruim een uurtje rijden vanaf Germersheim, dus we genieten niet te lang van het ontbijt bij Alex thuis.



De messe heet de Messe van Stuttgart, maar ligt eigenlijk vlakbij het vliegveld van Stuttgart en dat is toch al gauw zo'n 12 km van het stadscentrum van Stuttgart.



Het is echt een enorm complex aan de snelweg (nr. 8 of de E52), de parkeerplaats wordt gesponsord door Bosch en ligt over de snelweg heen en op die manier kun je dus ook mooi keren en hoef je niet door te rijden naar de volgende afslag.



We zijn hier voor de Slow-food beurs en ik hoor dat sommige Duitsers het over de essen-messe hebben. De hal staat vol met kraampjes waar bijna alleen maar eten en drinken te zien is. Het water loopt me al snel in de mond en gelukkig kun je ook proeven.


Drinken

Bij sommige kraampjes is het wat moeilijk proeven, maar een goede pan is natuurlijk onmisbaar.


Als je aan de kleine hapjes alleen niet voldoende hebt, kun je bij een paar kraampjes ook ruime hoeveelheden eten kopen. In het midden van de hal staan de tafeltjes waar je alles dan op kunt eten.


We waren vandaag best wel vroeg en zo tijdens het eerste uur valt de drukte nog mee. Na een uurtje begint het toch wel druk te worden en wordt het moeilijker om nog bij alle kraampjes te kunnen proeven. Het aardige van deze Messe is dat je hier één toegangskaart betaalt en dan kun je alle andere hallen ook bezoeken. Zo breng ik ook een bezoekje aan de 'Huis, hout en energie' beurs en de Tuinbeurs. En hier zie je dat je citroenen niet alleen op kunt eten, je kunt ze ook gebruiken als decoratie.

Als je hier dan zo een paar uurtjes rond slentert, beginnen je voeten dan toch wel pijn te doen. Gelukkig kun je bij de Tuinbeurs heerlijk even rustig zitten en een beetje bijkomen. En ik ben, zo te zien, niet de enige die dat doet.
We hebben ons wel weer vermaakt vandaag, aan het eind van de middag rijden we weer terug naar Germersheim, waar we te moe zijn om nog uit eten te gaan.
Morgen staat de terugreis naar Amsterdam op het programma, maar natuurlijk pas na het ontbijtje van Alex.

Monday, May 23, 2011

Germersheim

Soms ben je zo druk met allerlei dingen zoals het kopen van een nieuwe woning, regelen van een hypotheek, tekenen van contracten en bezoeken van keuken- en badkamershowrooms, dat je vergeet om ook nog eens een stukje te schrijven. Zelfs naar het buitenland gaan voor wat inspiratie, lijkt dan niet meer uit te maken. Maar dan nu toch nog net op tijd (vorige stukje was van 24 april) een stukje.
Een weekendje Germersheim. Een plaatsje aan de Rein in Reinland-Palts op ongeveer 5 uur rijden van Amsterdam. Vijf uurtjes slechts, dus dat is een relaxed tochtje via Eindhoven, Venlo en dan verder naar Mannheim en Heidelberg. We logeren bij Alex en mede dankzij onze KatjaKatja (de opvolgster van EvaEva) staan wij zonder al te veel problemen voor het pand waar Alex op de bovenste verdieping woont. We schijnen hier op nog geen 500 m van de Rein af te zitten, maar door de bomen zien we er niets van. Morgen maar eens naar toe rijden.
We willen dit weekend ook nog naar de Messe in Stuttgart, maar vandaag is het vrijdag en dan staan er op de snelwegen hier in de buurt zoveel files, dat we besluiten om zaterdag naar de Messe te gaan. Vandaag doen we de Weinstrasse tussen Germersheim en de Franse grens.
Dat wordt dus een lange dag en gelukkig is het ontbijt in huize Alex goed geregeld:


En nog mooier is dat Alex ook onze chauffeur is, zo hoef ik niet te rijden en kan ik ook eens rond kijken.
Na een kort bezoekje aan Speyer


gaan we verder over de Weinstrasse.



Het ziet er allemaal zeer lieflijk uit hier in Duitsland, het enig minpuntje is dat hier verderop de vliegbasis van Ramstein ligt en dat het luchtruim boven ons wordt gebruikt voor de oefenrondjes van wat F16's. Leuk om een keertje te zien, maar wat een herrie maken die vliegtuigjes.
Maar we laten ons humeur niet door die kleine vliegtuigjes bederven en we vervolgen onze weg langs Maikammer, St.Martin, Edenkoben en zo rond lunchtijd zijn we in Rhodt unter Rietburg lunchen bij Alter Kastanienhof, even lekker een beetje opwarmen, want het is best wel frisjes.
Na de lunch rijden we nog even door naar Wissembourg in Frankrijk want vanavond willen we wat lekkere kaasjes bij het avondeten en die kun je toch het best even halen in Frankrijk.
Daarna gaan we weer terug richting Germersheim en omdat het nog vroeg is, nemen we nog even een kijkje bij de Rein.


Zo straks even de franse kaasjes wegspoelen met wat franse wijn en dan zijn we helemaal klaar voor de Messe van morgen.

Sunday, April 24, 2011

Rondje Lelystad

De vorige keer zag het platform van EHLE er zo uit:
© Hans
nu twee maanden later:



Een stuk beter dus en we gaan vandaag op zoek naar een huis in Lelystad dat we de vorige keer, mede door het slechte zicht, niet hebben gevonden.
Het is druk vandaag en op weg naar de run up horen dat de havenmeester aan een landend vliegtuig vraagt of ze in de buurt van Hilversum zijn geweest. De piloot bevestigt en de havenmeester vertelt dat ze andere (zweef)vliegers hebben gehinderd. 'Oeps' klinkt het op mijn headset (deze doet het goed) en de piloot moet de volgende keer wel wat beter uitkijken.
Zoals gezegd het is druk en we staan als vierde in de rij, maar twee andere piloten hebben blijkbaar wat meer tijd nodig en zo staan we toch nog snel op de startbaan. De start is eigenlijk nooit zo heel lastig en ook nu zijn we al snel los van de grond. De propeller heeft wat moeite om grip te krijgen op de warme lucht en we stijgen daarom wat minder snel. Met een mooie linkerbocht verlaten we het circuit.
Geleerd van onze vorige mislukte zoektocht, gebruiken nu wat meer de wegen N305 en N309 om het huis te vinden. Uiteindelijk lukt dat en na twee rondjes heb ik vast wel voldoende foto's gemaakt en we vliegen verder.
Om niet zomaar wat rond te vliegen, besluiten we de Hanzelijn tot aan Overijssel te volgen. Zo'n spoorlijn is vanuit de lucht altijd makkelijk herkenbaar en dat maakt de navigatie weer wat eenvoudiger.
Bij het Drontermeer aangekomen, draaien we een rechterbochtje richting Harderwijk. Het circuit in Lelystad is inmiddels weer vrijgegeven en de landing op Lelystad Airport verloopt soepeltjes.
Zo dat was een geslaagde vlucht en nu maar hopen dat de foto's gelukt zijn. Of de foto's gelukt zijn, kun je nu zelf bekijken op picasa en voor het verhaal van deze vlucht vanuit de piloot verteld volg deze link.

Monday, April 18, 2011

Restaurant Gallura

In Nederland gaan we helemaal niet zo vaak Italiaans buiten de deur eten, de kwaliteit van thuis wordt in het beste geval slechts benaderd en dus bewaren we onze bezoekjes aan de Italiaanse restaurants voor onze vakantie in Italië. Maar een enkele keer laten we dit principe varen en zo kwamen we uiteindlijk terecht bij Ristorante Gallura in Harderwijk.
Ik schrijf uiteindelijk, omdat mijn navigator de afslag in Harderwijk niet kende, waardoor we wel in de buurt van het restaurant kwamen, maar in dat deel van het dorp is parkeren alleen voor bewoners. Niets mis mee, maar heel bijzonder was een parkeerplaats daar. Zo'n groot blauw bord met een witte P erin, met als onderbod: 'Verboden te parkeren'. Heel bijzonder. Uiteindelijk zaten we toch nog redelijk op (Italiaanse) tijd in het restaurant.
Gallura is een regio van Sardinië en bij ons bezoeken aan dat eiland is de keuken ons prima bevallen, we zijn dus hoopvol gestemd. Deze hoop vervliegt een beetje als we de menukaart zien, deze is wel erg aan de smaak van de Nederlanders aangepast, maar gelukkig is het ook mogelijk om buiten de kaart om, een heerlijke mix van Sardijnse antipasti op tafel te krijgen. En zo genieten we van salumi misti (o.a. bresaola) vitello tonnato (dit staat natuurlijk wel op de kaart), bottarga en het aparte Sardijnse brood carasau. Echt allemaal heel erg lekker.
Daarna neem ik als hoofdgerecht saltimbocca romana. Rolletjes kalfsvlees omwikkeld met spek. Als contorno kan ik kiezen uit aardappels of spaghetti aglio olio. Ik kies natuurlijk voor het laatste en gelukkig komt de spaghetti op een apart bord en zo kan ik eerst toch even de primo (de pasta) opeten en daarna pas de secondo (het vlees). De spaghetti zijn trouwens gelukkig helemaal al dente en ook de andere pasta gerechten die op tafel komen en waarvan ik natuurlijk heb geproefd, zijn gelukkig al dente en niet te gaar! Complimenten voor de kok Emanuel in de keuken.
Ik ben helemaal geen toetjesliefhebber, maar als er zelfgemaakte tiramisu op de kaart staat, moet ik deze wel nemen. En deze smaakt gelukkig prima.
Conclusie: Gallura is een restaurant waar ze zich wel heel erg hebben aangepast aan de Nederlandse smaak. Overigens met succes, want de zaak zit deze avond behoorlijk vol. En daardoor kun je ook in Harderwijk genieten van de Sardijnse specialiteiten. Wel even vragen aan gastvrouw Celeste.
Prijs: Voor vier personen en drie gangen: 190 euri.

Sunday, March 20, 2011

Koreaans restaurant Hwa Won.

In een hoekje van Buitenveldert, dat stuk grond tussen Amstelveen en Amsterdam en in het verlengde van de Buitenveldertsebaan van Schiphol, waar we dus eigenlijk alleen maar doorheen rijden en nooit stoppen, liggen een aantal interessante restaurants. Eén ervan is het Koreaans restaurant Hwa Won.
Het  restaurant doet wat killetjes aan, een grote open ruimte met veel licht en lichte kleuren. Het personeel is vriendelijk en spreekt Engels of Nederlands. Waarschijnlijk spreken ze ook nog wel Koreaans, maar dat hebben we niet uitgeprobeerd. Het Koreaanse bier smaakt in ieder geval lekker.
Er is nog geen eigen webzijde en omdat het, voor mij, allemaal onbekende gerechten waren, valt het niet mee om daar nog een verhaaltje van te maken. Maar ik ga het toch proberen.
Als voorafje nemen we de o.a. de dumplings. Van die deeghapjes gevuld met allelei lekkere dingen. De stokjes die je hier als bestek krijgt (naast een lepel voor de soep) zijn van aluminium en die zijn wel erg glad. Die zijn alleen geschikt voor de vergevorderden op het gebied van eten met stokjes, maar gelukkig zijn er ook houten en daarmee gaat het eten toch een stuk makkelijker. Mocht dat ook nog niet lukken, op aanvraag krijg je 'normaal' bestek. Als we de dumplings dan eindelijk toch in onze mond weten te krijgen, blijken deze erg lekker te smaken.
Op naar het hoofdgerecht. Omdat we nog nooit eerder Koreaans hebben gegeten, hebben we, een beetje op goed geluk, maar wat verschillende gerechten besteld. De serveerster komt langs om te vragen of we wel zeker weten dat we dit willen eten? Wij reageren wat verbaasd, maar dat legt ze uit dat we twee gerechten hebben besteld die de Nederlanders niet altijd even lekker vinden. Bovendien hebben we dan ook nog de scherpe variant besteld. Helaas is het niet mogelijk om iets te proeven, dus we besluiten toch onze keuze iets aan te passen en we wachten in spanning af wat er dan, voor de Nederlanders, zo vies aan is. Eén van de gerechten is een soort nasi, opgediend in een gietijzeren pannetje, waarin het bakproces nog vrolijk doorgaat, hetgeen op het laatst een paar heerlijke krokante rijstkorstjes oplevert. Daarnaast hebben we nog twee verschillende vleesgerechten met een heleboel grote slabladeren. Het is de bedoeling om een slablad in je hand te nemen en op de sla dan wat van de verschillende vleesprutjes te doen. Dichtvouwen en smikkelen maar. Het is in ieder geval weer eens iets anders, maar het smaakt wel erg lekker. Nu we al onze gerechten hebben geproefd, vragen we ons af waarom deze gerechten niet altijd door de Nederlanders worden gewaardeerd. We hebben eigenlijk geen idee, bij ons gaan de schalen en pannetjes bijna schoongelikt terug naar de keuken.
Uiteindelijk heb ik er toch nog een heel verhaal van kunnen maken, alleen kan ik me nu totaal niet meer herinneren wat we als toetje hebben gegeten. Misschien weet één van de tafelgenoten het nog, die kan dat dan wel bij de reacties kwijt.
Mijn eerste kennismaking met de Koreaanse keuken is mij uitstekend bevallen en misschien kom ik nog wel eens terug bij Hwa Won. Over de prijs kan ik eigenlijk niets zeggen, ik mocht vanavond niet betalen en ik heb niet eens de rekening gezien.

Sunday, March 13, 2011

Restaurant Blanko

Soms zit er in de buurt al jarenlang een restaurant, maar is het mij nooit opgevallen. Als er dan iets verandert, kan het zo maar gebeuren dat je op een vrijdagavond jezelf plotseling terug vind in dit 'vernieuwde' restaurant. Dat gebeurde dus ook met restaurant Blanko. Jarenlang op nummer 105, maar nu net verhuisd naar nummer 95, slechts een paar deuren verder, maar nu dus wel op een opvallende plaats.
Restaurant Blanko in de De Clerqstraat in Amsterdam. Let op: 'met een K', want restaurant Blanco is een bistro in Etten-Leur.
Net op een nieuwe lokatie dus het restaurant ziet er fris versgeverfd uit. Een mooie lichte ruimte waar een ontspannen sfeer hangt. Een compacte menukaart, maar goed gevarieerd zodat er voor iedereen wel iets lekkers op de kaart staat. Ik begin met een rundercarpaccio met pijnboompitten, parmezaanse kaas en olijfolie. Mooi eenvoudig gerecht en prima van smaak. Voor het hoofdgerecht ga ik voor de gegrilde biefstuk. Vergezeld van frieten en groenten. Ook nu weer een eenvoudig gerecht maar wel erg lekker.
Voor het nagerecht kies ik een citroensorbetijs met een scheutje wodka. Door een foutje in de communicatie staat er uiteindelijk een chocoladetaartje met amarenenijs en slagroom voor mijn neus. Natuurlijk wil men de fout herstellen, maar het chocoladetaartje ziet er zo smakelijk uit dat ik mijn keuze aanpas. En gelukkig ziet het taartje er niet alleen lekker uit, maar smaakt het ook nog zo. Het sorbetijs (en de wodka) moet dan maar tot de volgende keer wachten.
Conclusie: Een leuk restaurantje in Amsterdam-West. Een vriendelijke bediening en een uitstekende kok in de keuken zorgt ervoor dat we hier zeker nog wel eens terug zullen komen.
Prijs: Drie gangenmenu voor 25 euro. Een prima prijs-kwaliteit verhouding. De wijn maakt het voor ons iets duurder, maar nog steeds zeer de moeite waard.

Monday, March 07, 2011

Rondje Almere


Na in de afgelopen jaren allerlei (rondje Amsterdam, Vlieland, Texel, Budel en Midden Zeeland) leuke vliegtochtjes te hebben gemaakt, viel 2010 wat dat betreft een beetje tegen. Geen enkele keer het luchtruim in een Cessna opgezocht. Wel twee keer een vlucht gepland, maar beide keren werkte het weer niet mee. En als ik heel eerlijk ben, het weer werkte bij de tocht van vandaag ook al niet mee. Met een zicht van nog geen vijf km, was dit tochtje voor wat betreft de foto's eigenlijk al mislukt voordat we vertrokken waren.
Mislukt voor de foto's misschien, maar zeker niet voor het vliegen. Een rustig, stabiel windje uit het noord-oosten, ideaal voor Lelystad airport, namelijk bijna evenwijdig aan de start- en landingsbaan, lage temperatuur (dit was de eerste keer dat de kachel aan moest) en mede daardoor een vlucht zonder ook maar enige turbulentie.
Ons doel was om wat huizen van collega's en familie in Lelystad en Almere op de gevoelige plaat vast te leggen en door het slechte zicht viel dat helemaal niet mee. Ook het navigeren was best lastig omdat je maar een klein stukje van de aarde onder ons goed kon waarnemen. Gelukkig hebben we tegenwoordig aardige technisch hulpmiddelen om achteraf nog eens te bekijken waar we precies gevlogen hebben.


Achteraf bleek dat we in Lelystad ongeveer recht over het huis van mijn zus waren gevlogen en dat is ongeveer de enige plek in het vliegtuig waar je geen foto's van kunt maken.
Omdat onze piloot Hans Almere kent als zijn boekzak, ging het boven Almere een stuk beter met de navigatie en op het kaartje zijn mooi de rondjes te zien die wij (=Hans) om de objecten heen heeft gevlogen en dat leverde een paar mooie plaatjes op.



Nadat we de rondjes boven Almere gedaan hadden, zetten we koers richting Lelystad Airport. Alhoewel 'richting Lelystad' klopt niet helemaal want eigenlijk volgen we het randmeer richting Harderwijk om vandaaruit naar het beginpunt van het circuit van Lelystad Airport te gaan. Als je op het routekaartje kijkt, kun je zien hoe onze piloot strak over de wegen onder ons in de polder vliegt. Het lijkt wel alsof we op de weg rijden.
De landing gaat weer prima, Hans houdt onze voorgangers goed in de gaten en 'extents' een stukje 'downwind' om veilig te kunnen landen. Van de landing is een filmpje gemaakt en dat staat op de blog van Hans. En alle redelijk gelukte foto's staan op picasa.
We hebben in ieder geval weer een leuk uurtje in de lucht beleefd, volgende keer graag wel wat meer zicht.

Sunday, February 20, 2011

Thais restaurant Me Naam Naan

Zo nu we weer terug zijn van vakantie, kunnen we eindelijk weer eens naar een restaurant. We zijn deze avond op stap met twee collega's uit Groningen en dan kun je natuurlijk niet zomaar een willekeurig restaurant binnen vallen, we willen immers nog wel uitgenodigd worden om ook eens naar Groningen te komen. Daarom is vandaag de keuze gevallen op een thais specialiteiten restaurant in de Koningsstraat in Amsterdam. Omdat we niet te vroeg aan tafel willen gaan, beginnen we met een biertje in bierlokaal In de Wildeman in de Kolksteeg. Een leuke plek om de avond te beginnen en wat meer in de buurt dan 't Arendsnest, waar je overigens ook een lekker (nederlands) biertje kunt drinken.
Nu we genoeg gedronken hebben, kunnen we wel eens wat gaan eten. Het thais specialiteiten restaurant draagt de naam Me Naam Naan, geen idee wat het betekent, maar dat mag de pret niet drukken. We hebben eigenlijk helemaal geen zin om ons te verdiepen in de menukaart en vragen of er niet een mix van de gerechten op tafel gezet kan worden. Dat blijkt inderdaad geen enkel probleem en al snel staan de voorgerechten op tafel. Nadeel hiervan is dat ik eigenlijk vergeten ben wat we precies hebben gegeten en dat ik nu probeer met behulp van de menukaart op internet, te vertellen wat voor lekkers we hebben gegegeten.
Dus als voorafjes hadden we:
Khanom Tjip Tod, gemengde groenten gefrituurd in een zakje van deeg.
Thohdman Plaa, gefrituurde koekjes van vis.
Pohpien Thohd, vegetarische loempia's.
Saté Kai, dungeregen kipsaté.
Nua Saté, dungeregen bief saté.
Allemaal erg lekker van smaak al had het wel iets pittiger gekund, maar ook nu kostte het ons geen enkele moeite om alles op te eten.
Daarna zijn we klaar voor de hoofdgerechten en ook hier moet ik de menukaart bekijken om nog te herinneren wat we hebben gegeten.
Plaa Laad Souce Makhaam. Een hele gefrituurde vis in een lekker pittig sausje.
Koeng Pad Med Mamnuang. Garnalen met groenten en cashewnoten.
Nua Num Man Hoi. Rundvlees met groenten in oestersaus.
Kai Phad Baikaphrau. Stukjes kipfilet met verse pepers, uien en Thaise basilicum.
Ook nu weer allemaal lekker van smaak, van pittig tot iets minder pittig.
Ik hoop dat ik alles goed heb herinnerd, volgende keer toch maar weer zelf bestellen of een fototoestel meenemen natuurlijk.
Nog een espresso toe, ach ja koffie in een oosters restaurant. Ik heb er weinig positieve ervaringen mee en laat ik het daar maar bij laten.
Conclusie: Lekker thais eten in de binnenstad van Amsterdam en tip: Neem geen koffie.
Prijs: Wij waren per persoon ongeveer 35 euri kwijt.

Saturday, February 12, 2011

St. Barth. De terugreis en blik.

En zo is onze vakantie toch weer aan zijn eind gekomen. Het waren slechts 17 dagen, maar voor mijn gevoel heeft de vakantie wel drie maanden geduurd, we vertrokken immers op 23 november 2010.
De terugreis naar het koude Amsterdam wordt nog een hele lange, maar gelukkig hoeven we niet vroeg op. Dus na een karig ontbijt, we moeten immers nog een stukje varen over de woelige baren, vertrekken we met onze Jimny jeep richting verhuurbedrijf. Tussendoor natuurlijk nog wel even de tank vullen. De afspraak was dat we door de autoverhuurder naar de boot in de haven van Gustavia zouden worden gebracht, maar dat herinnert hij zich pas weer als we in de auto blijven zitten. Hij moet even het kantoor op slot doen en dan staan we vijf minuten later al bij de steiger van de veerboot. We moeten nog even wachten, maar dat vind ik helemaal niet erg. Zoals al eerder gezegd: 'In een haven is altijd wel wat te beleven' en de tijd vliegt voorbij. We zien zelf ons veerbootje aankomen.



Deze overtocht is bijna niet te vergelijken met de tocht hier naar toe. Een iets grotere boot, nu met de wind (en de golven!) mee, dekruimte waar we heerlijk in het zonnetje kunnen zitten en maar vijf andere passagiers. Deze tocht had nog wel een uurtje langer mogen duren. En we maken voorlopig(?) onze laatste foto's van Gustavia.


Dus na een heerlijk tochtje gaan we aan land bij Captain Oliver's in Marigot. Ons plan was om hier te lunchen en dan met een taxi naar het vliegveld, maar we worden door een hardnekkige taxichauffeur omgepraat om eerst naar het vliegveld te gaan en daar dan te lunchen in een restaurant met uitzicht op de landingsbaan. We rijden dus richting het vliegveld en net als op de heenweg valt het op hoe verwaarloosd dit (franse) deel van Sint Maarten eruit ziet. Slechte wegen, slecht onderhouden woningen, braakliggende stukken land waarop de afvalbergen lijken te groeien, druk verkeer en dus bijna overal files. Omdat we ruim op tijd zijn, hoeven we ons over de files niet druk te maken en uiteindelijk zien we het Prinses Juliana vliegveld. De taxichauffeur wil ons naar het restaurant van ZIJN keuze brengen en dat blijkt nog behoorlijk ver van het vliegveld te liggen. Om daarvandaan weer bij het vliegveld te komen, moeten we weer een taxi nemen. Daar hebben we geen zin in en we laten ons afzetten bij het vliegveld.
Bij de incheckbalie blijkt ons vliegtuig uit Parijs een uur vertraging te hebben en omdat we morgenochtend maar één uur overstaptijd in Parijs te hebben, gaat die overstap niet lukken en we moeten even wachten voordat ze weten met welke vlucht we morgen van Parijs naar Amsterdam kunnen vliegen. We gaan daarom maar even de fastfoodrestaurants uitproberen. Grappig is dat ze hier liever dollars dan euro's zien en zelfs zo graag dat ze 1 dollar net zoveel waard vinden dan de euro. Ik overweeg nog even om wat dollars te flappentappen en die om te ruilen voor euro's, maar dat is ook weer niet de bedoeling.
Uiteindelijk kunnen we inchecken, morgenochtend hopen we met de vlucht van 08.30 naar Amsterdam te kunnen vliegen en dan hebben we zelfs 1,5 uur tijd om over te stappen. Omdat je op Charles de Gaulle in Parijs meestal met de bus naar een andere terminal moet, is dat niet eens zo ruim.
We vermaken ons nog een paar uurtjes op het vliegveld, we eten wat, we lezen wat, we trekken vast wat warmere kleren aan en bij de douane controle wordt ons in het Nederlands een goede reis toegewenst.
De vlucht verloopt spoedig, maar wel veel turbulentie. AirFrance heeft helaas nog niet de eurocomfort klasse die ons op de heenweg bij de KLM zo goed is bevallen, maar de KLM vliegt vanuit Sint Maarten eerst door naar Curacao en dan pas naar Amsterdam. In reistijd net zolang als Sint Maarten - Parijs - Amsterdam, maar dan zit je de hele tijd in een stoel en met AirFrance kunnen we morgenochtend nog even een lekker croissantje met cappuccino in Parijs nemen.
Vlak voor de aankomst in Parijs meldt de piloot dat we, vanwege de vertraging op terminal 2F aankomen en dat komt goed uit, want we vertrekken ook van terminal 2F. Net als we boven het vaste land van Frankrijk vliegen, wordt het licht en we zien Frankrijk onder een smetteloos witte laag sneeuw liggen. Alleen de snelwegen het het vliegveld zijn niet wit. Een prachtig gezicht, maar het ziet er ook wel koud uit.
En inderdaad hebben we nu tijd genoeg voor croissantje, cappuccino en nog warmere kleren. We kunnen naar huis.
Het laatste stukje stelt eigenlijk niets meer voor. Een vluchtje van niets en voor je het weet sta je in Amsterdam. Gelukkig minder koud dan in Parijs, maar als we ons huisje binnenkomen, gaat de kachel direct aan, want deze temperatuur zijn we een beetje ontwend.

En zo is aan onze vakantie een eind gekomen. Heerlijk 17 dagen lang droog en zonnig weer met een temperatuur van bijna 30°, dat had best nog langer mogen duren.
Anguilla is een mooi eiland met een echt caribisch relaxed sfeertje, St. Barth heeft als eiland wat meer te bieden, maar daar ontbreekt de ontspannen sfeer.  Als de bewoners van deze twee eilanden nu eens zouden ruilen?