Nettuno

We zijn dus in Nettuno, een klein plaatsje ongeveer 50 km ten zuiden van Rome naast Anzio aan de Tyreense zee. Ik had er wel eens van gehoord omdat Nettuno een paar keer Europees kampioen honkbal is geweest en omdat het één van de speelsteden van het WK honkbal was in 2009. Dat hier honkbal wordt gespeeld, schijnt o.a. te komen omdat op 22 januari 1944 de geallieerden hier vlakbij aan land kwamen. Bij deze 'Operatie Shingle' kwamen ongeveer 40.000 soldaten aan land en blijkbaar nemen de Amerikaanse soldaten dan ook wat honkballen mee. Een ander minder leuk gevolg van deze landing is dat hier een begraafplaats is met bijna 8000 graven van soldaten die in de 2e werledoorlog hun leven lieten in Italië (op Sicilië, bij Rimini en hier in Nettuno). In een volgende blog doe ik wel verslag van een bezoekje.

We zijn hier in de kerstperiode en van te voren waren we een beetje bang voor een leeg dorp waar alleen mensen wonen in de zomer. Dat valt erg mee, maar er zijn bv. nog wel wat restaurants gesloten en ook de ijssalon hier aan de overkant is nog dicht. Maar er zijn gelukkig nog genoeg bewoners over. 

Het centrum van het dorp is in ieder geval vrolijk versierd met heel wat lampjes.

En kun je hier in de wintermaanden nog andere dingen beleven?

Naast het vrolijke centrum kun je natuurlijk ook naar het strand. Lekker uitwaaien, kijken of de vissers nog wat vangen, schelpen zoeken. Voor een stukje zwemmen lijkt het nog wat frisjes, maar op één januari is hier ook een nieuwjaarsduik. Bij 16 graden lijkt dat mee te vallen, maar het water zal wel kouder zijn.

De eerste oogst van het schelpenzoeken:

 

We zijn ook nog in het theater geweest voor een kerstconcert van 'Cantoria della scuola di canto corale' van het 'Teatro dell'Opera di Roma'. Het was in het theater hier in Nettuno en op deze webzijde staat nog wel het programma van het kerstconcert. Wat ik niet wist is dat dit theater geen muren heeft, maar alleen een dak om de artiesten en het publiek een beetje te beschermen tegen de weersinvloeden. En zelfs het dak is niet helemaal gesloten, dan kun je tijdens het concert ook nog naar andere sterren kijken. En zo'n muurloos theater is in december toch een beetje frisjes. Bij de ingang staat een stalletje waar ze fris en bier en popcorn verkopen, maar ik geloof niet dat de verkopers het heel erg druk hadden. Misschien meer iets voor een koek-en-zopie.

Waar ik dan weer wat warmer van wordt is een wijnproeverij. Bovendien begon deze om 11.00 uur op een zonnige zondag.

Na eerst een uitgebreide uitleg over het bedrijf kon het proeven beginnen. De uitleg ging natuurlijk allemaal in het Italiaans en dan is het voor mij best lastig te volgen, maar wat ik wel heb onthouden is dat er om één liter wijn te produceren 100 liter water nodig is. Toch iets om aan te denken als het weer eens een hele dag regent!

Omdat we hier ook de wijnen kunnen kopen, moeten we ze wel allemaal proeven. Met een doosje keren we huiswaarts, voorlopig kunnen we even verder. Voor nog meer foto's van deze middag zie de fb-pagina (van het event op de 18e). 

We zijn ook nog naar een presentatie over de sterrenhemel geweest en dat was natuurlijk op 21 december, de dag van de zonnewende of solstizio in mijn beste Italiaans. De presentatie zelf was ondermaats: het begon 20 minuten te laat, waardoor we niet tot het einde konden blijven (we hadden de parkeermeter maar voor 2,5 uur gevuld). De presentator heeft 1,5 uur aan één stuk door gerateld, in mijn herinnering zonder ook maar adem te halen, maar dat zal wel niet. Maar zeker zonder ook maar een slokje water of een moment van pauze voor eventueel wat interactie met het publiek. De presentator gebuikte wel sheets, maar de link tussen de sheet en zijn tekst kwam niet helemaal over. Leuke formules die ik vaag herkende werden verder niet toegelicht. Slechts bij twee sheets was er wel een verband, toen las hij de gedichten voor, die we dus mee konden lezen.

De presentatie was dus niets, maar een bezoekje aan de locatie was wel de moeite waard. In een volgende blog meer aandacht voor dit Forte Sangallo.

En voor alle lezers: Een veilige jaarwisseling en een gezond 2023!

Eindelijk weer eens op stap

Goh mijn laatste blogje (dus voor deze) was van eind november 2021, hoog tijd voor een nieuwe. We gaan dit keer naar Italië en omdat we nogal veel spullen mee willen nemen, gaan we met de auto.

Het is eigenlijk altijd wel prettig om in het weekend over de snelwegen in Europa te suizen, omdat er dan weinig vrachtverkeer is, wat het rijden wat makkelijker maakt. Maar omdat we op zaterdag aan moeten komen in Rome en we ook niet al te lange dagen willen maken, vertrekken we op een donderdagochtend om ongeveer 10.23 uur richting het zuiden. Slechts een kleine 1700 km voor de boeg.

In Nederland gaat het allemaal wel redelijk. Ik geloof niet dat we ergens harder dan 100 km/h mochten rijden, dus 'sukkelen' we richting Luxemburg voor een eerste tankstop. Deze keer nemen we de route Maastricht, Luxemburg, Metz, Nancy, Colmar, Basel, Como, Milaan, Bologna, Florence, Arezzo en Rome. Omdat we geen winterbanden hebben, kunnen we eigenlijk niet door Duitsland en bovendien is deze route ongeveer de meest rechte lijn richting Rome en rijd ik ook liever in Frankrijk dan in Duitsland.

 

Omdat de auto misschien Luxemburg nog wel haalt, maar wijzelf niet, gaan we op zoek naar een plekje voor de lunch. Nu zijn we nooit zo heel enthousiast over de kwaliteit van het eten langs de snelweg en bovendien is de keuze in dit stuk van België beperkt. Het voordeel van Google maps is dan dat je op zoek kunt gaan naar een fatsoenlijk restaurant en dat kun je met diezelfde maps dan ook nog vinden. Dus lunchen we bij Le petit bistroquet ergens in Luik. Een lekker stukje vlees, salade en gloeiend hete friet.

En nu op weg naar Luxemburg om autootje ook eten te geven. Tot aan aan de Franse grens hebben we nog helemaal geen vertraging gehad, maar net over de grens nog voor Metz komen we in een aardige file terecht. De file blijkt ook nog een echte kijkersfile te zijn: aan de andere kant staat ergens een grote kraan opgesteld die blijkbaar iets gaat hijsen. 

Het gevolg is natuurlijk wel dat we wat later op onze overnachtingsplek aankomen, maar gelukkig nog op tijd voor het eten. We logeren in Ban-de-Laveline bij Maison De Laveline. Er is ook een restaurant bij en dat is maar goed ook, want veel meer is hier in deze wereldstad niet.

De volgende ochtend, na een goed ontbijtje, vertrekken we richting Zwitserland. Al snel moeten we tol betalen voor de Maurice-Lemaire tunnel. Op het moment dat we de tunnel inrijden beslaan ongeveer alle ruiten van de auto en mijn eerste reactie is om de airco aan te zetten, maar het zit aan de buitenkant en voor de voor- en achterruit heb je dan meer aan de ruitenwissers. Voor de tunnel was het ongeveer twee graden en in de tunnel is het warmer en een stuk vochtiger. 

Voor Zwitserland willen we nog even tanken en dat lukt uiteindelijk bij het vliegveld van Basel-Mulhouse-Freiburg (en dat is nog in Frankrijk), maar ik geloof dat ze hier al de Zwiterse benzine prijs hebben ingesteld. Bij de grens moeten we nog een vignet kopen. Vandaag staat er een aardige douanier buiten in de kou met pinapparaat en vignetten (wel al voor 2023). Ze plakt vignet ook direct op de juiste plaats. Allemaal heel vriendelijk, maar ik denk dat ze bang zijn dat je anders het vignet niet op de ruit plakt.

Dus snel door Zwitserland, een snelle lunch bij raststatte Gotthard Nord (waar de toiletten en douches wel ontzettend netjes en schoon zijn) rijden we door de Gotthard tunnel waar nauwelijks verkeer is en waar de temperatuur oploopt naar meer dan 25 graden. We hebben gereserveerd bij een B&b ergens in Poviglio en om daar te komen moeten we eerst nog even file rijden op de ring van Milaan en daarna ongeveer 130 km over de geweldig interessante snelweg Milaan-Bologna scheuren. Interessant omdat er op deze 130 km geen enkele bocht of heuveltje te bekennen is. Maar gelukkig is het al donker en zien we weinig van de vlakke Po-vlakte. Nadeel van het donker is wel dat je enigszins gestoord raakt van alle lampjes op alle auto's. Natuurlijk veel personenauto's met slecht afgestelde verlichting. En bij de vrachtauto's zie je alle variaties tussen een paar gloeiende spijkers tot aan enorme kerstbomen. Maar we arriveren veilig in Poviglio en kunnen gaan eten bij Mori e Ballabeni en dat was niet de eerste keer dat we daar waren. Het was wel de eerste keer in december.

De volgende ochtend rijden we het laatste stukje naar Rome. Het regent behoorlijk en samen met een wegversmalling van drie naar één baan, is dit een perfect recept voor een geweldige file. En met ons Nederlandse kenteken zijn we erg goed herkenbaar als buitenlanders en dan krijg je bij het ritsen weinig ruimte. Ook vandaag zoeken we een aardig restaurantje op om te lunchen en genieten van de eerste Italiaanse lunch.

En zo arriveren we net na zonsondergang in Rome of eigenlijk in Marino. Wat me wel weer opvalt aan Italië is dat er zo ontzettend veel auto's rondrijden en dat de kwaliteit van het wegdek vaak heel slecht is. En als er dan al een nieuw stukje asfalt ligt, ontbreken meestal de witte lijnen. Wel zo makkelijk, kun je rijden waar je wilt, alleen zie je in het donker weer minder goed waar de weg eindigt.

Morgen nog een klein stukje naar Nettuno en daar blijven we voorlopig.