Sunday, March 30, 2014

L'Ozio

Zo af en toe is er altijd wel een collega die begint met: 'Zou het niet leuk zijn om met z'n alleen eens een keertje ergens te gaan eten?' Toevallig weet ik wel een paar leuke restaurantjes in Amsterdam en heb ik democratisch besloten om bij L'Ozio in de Ferdinand Bolstraat te gaan eten.
Op Iens zijn de recensies zeker niet slecht en de menukaart ziet er interessant genoeg uit. We zijn met zeven en zes kiezen lekker gemakkelijk voor het menu degustazione. Omdat we al met de rode wijn zijn begonnen, kiezen we ook allemaal voor vlees. Gelukkig is er nog één collega die à la carte besteld, zo zien en proeven we ook nog wat van die gerechten.
Om de collega's die niet mee konden een beetje jaloers te maken, maak ik vandaag de foto's. Valt niet mee hoor. Het eten ziet er zo lekker uit dat je meteen wilt aanvallen en dan vergeet je de foto. Maar de meeste gerechten staan erop.
We beginnen dus met een lekker rood wijntje, met wat brood olijfolie en olijventapenade.

















Daarna is het de beurt aan de antipasti. Een coquille met krokant korstje van gekruid paneermeel, een stukje groentestrudel en een carpaccio. Leuk om drie verschillende dingen te kunnen proeven, al had de carpaccio iets meer pit kunnen hebben.















En dankzij de zevende collega kunnen we ook nog even het eekhoorntjesbroodtaartje bewonderen.
 

















Daarna een risotto en ravioli. De risotto met radicchio was prima al moet je wel de licht bittere smaak van de radicchio lekker vinden. De (mini) ravioli met parmigiano en rucola in een sausje van bruine boter en salie zagen er zo lekker uit dat deze al van mijn bord waren verdwenen voordat ik de foto kon maken, gelukkig was een collega minder gulzig.

















De andere primo was de (mini)gnocchi (dus eigenlijk gnocchetti) met een saus met o.a. een blauwaderkaas. De rode wijn van deze avond paste echt prima bij de volle smaak van de kaas.



Omdat we allemaal voor de vleesvariant gingen, heb ik geen foto kunnen maken van de zalm, die ga ik de volgende keer dan wel proeven en fotograferen. Het vleesgerecht zag er in ieder geval mooi uit en smaakte ook prima.



De varkensschenkel kende ik al van een vorige keer en die ziet er net zo lekker uit als die smaakt.


Dan blijven alleen de toetjes nog over. Het bord ziet er wat leeg uit, maar ik was weer te laat met mijn foto. Een paar minuten later en ik had alleen nog maar de schoongelikte borden kunnen fotograferen.

Als afsluitig een espresso en zelfs een latte macchiato wordt hier ook na 11 uur 's morgens nog geserveerd.


Kortom een gezellige avond met lekkere gerechten. Zeker de moeite waard om nog eens terug te gaan.




Saturday, March 15, 2014

St.Kitts en Nevis. De terugreis

En zo zijn we alweer aan het einde van onze vakantie gekomen. Nu alleen nog even terug naar Amsterdam.
De terugvlucht gaat in etappes, de eerste is van Nevis naar St.Maarten met een tussenlanding op St.Kitts. Deze vlucht gaat om 7.30, lekker vroeg dus. We hebben een tip gekregen om niet al te laat op het vliegveld te arriveren, want ze zijn nogal precies met het sluiten van de gate. Wel bijzonder, want op die kleine vliegvelden doen ze meestal niet zo moeilijk. Het is ongeveer drie kwartier rijden naar het vliegveld, de toestand van de auto en de eerste paar kilometers van de route is niet zo heel erg goed, dus staan we om 4.30 (nederlandse tijd 9.30) op om zeker op tijd te komen. Voor alle zekerheid hebben we alle wekkers die in het huisje zijn maar aangezet.
Alles gaat natuurlijk vlotjes en om 5.45 staat we op het vliegveld. Ruim op tijd om de auto op de parkeerplaats te parkeren met de sleutel onder de mat. De auto halen ze dan in de loop van de dag wel weer op. Zoals gezegd ruim op tijd en er is nog helemaal niemand aanwezig. Gelukkig staat de radio wel keihard aan, dus we hoeven niet bang te zijn om in slaap te dommelen.
Daarna is het wachten op iemand die onze koffers in kan checken. Een half uurtje later zijn onze koffers inderdaad ingechecked en nu op weg naar de kassa om onze vertrekpremie te betalen! Gelukkig kan dat hier met de creditcard en dus geen gegoochel met de EC- en US$. Daarna nog even wachten totdat we door de security check mogen. Ook dat lijkt vlot te gaan, totdat er een ienimini nagelschaartje wordt aangetroffen. Die mag natuurlijk niet mee.


Het levensgevaarlijke schaartje lijkt al op weg naar de oudijzer bak, maar op zo een klein vliegveld is het dan weer geen probleem om nog even terug te gaan naar de al ingecheckte koffer. Dat is dan nog een meevaller. En zo zitten we ruim op tijd in de vertrekhal.
Na een uurtje wachten mogen we naar het toestel wandelen. Met 12 passagiers voor 20 stoelen is er ruimte zat. Het toestel start de motoren en rolt richting startbaan. In de line-up voor de startbaan worden een aantal checks uitgevoerd. Iets wat ik al eens heb meegemaakt met piloot Hans in een Cessna, maar nog nooit eerder in een lijndienst. De tweede piloot legt uit dat dit standaard is voor de eerste vlucht van de dag.
Na een kort vluchtje van nog geen 15 minuten landen we alweer in St.Kitts en daar komen nog twee extra passagiers aan boord en verder gaat het naar St.Maarten. Die vlucht duurt maar liefst een half uur en helaas is het zicht niet zo goed, maar een paar fotoos zijn nog wel gelukt.

















Na een kleine vier uur rondhangen op St.Maarten, gaan we eindelijk weer de lucht in. Eerst op weg naar Curaçao. Ja dat is de verkeerde kant op, maar een vlucht die een wat directere route neemt (bv. Curaçao - Parijs - Amsterdam) vertrekt nog later. Dan maar liever onderweg zijn. De passagiers die vanuit Amsterdam op weg zijn naar Curaçao moeten een immigratieformulier invullen en normaal krijg je die al in het vliegtuig. Deze formulieren zijn ze echter vergeten en het voorstel van de KLM is dat de passagiers die zo een formulier moeten invullen bij aankomst in het toestel blijven zitten totdat ze het formulier hebben gekregen en ingevuld. De passagiers die een overstap hebben, kunnen dan wel uitstappen. Dat zal me een chaos geven.
Daar is het personeel even later ook achter en iedereen kan straks gewoon uitstappen en de formulieren kunnen alsnog buiten het vliegtuig worden ingevuld.
Een logische vraag van de overstappende passagiers is of de hangbagage achter kan blijven in het toestel. Ook op deze vraag lijkt het antwoord behoorlijk lastig te zijn. Eerst wel, daarna niet en dan alleen de waardeloze handbagage. Ik neem maar het zekere voor het onzekere en neem mijn handbagage mee. Bij deze tussenlanding is toch geen securitycheck meer nodig, toch?
Als we het toestel uitlopen zien we een enorme rij staan, die is vast niet voor ons, want wij hoeven alleen maar over te stappen. Dus lopen we er langs op zoek naar de vertrekhal. Als we in de buurt van het begin van de rij komen, begint het ons te dagen. We moeten hier ook weer door de securitycheck en dus moeten we in deze rij staan. De controle stelt niet veel voor (mijn flesje water wordt niet opgemerkt), maar wel weer gedoe. Laptop uit de tas, broekriem afdoen. Maar we zijn erdoor. Nu maar eens kijken hoe laat we weer aan boord kunnen gaan. Maar chaos is troef hier. Niemand weet het en op de borden staat dat de vlucht op tijd vertrekt, maar 30 minuten voor de vertrektijd is er nog niemand aan boord en zoveel mensen gaan nooit binnen een half uurtje instappen. Maar uiteindelijk zitten we allemaal en vertrekken we richting Amsterdam.
De vlucht verloopt vlotjes, alleen is er tijdens het ontbijt nog flink wat turbulentie. De koffie en thee worden daarom maar even uitgesteld. Een stukje hoger vliegen helpt gelukkig wel. Dat ontbijt wordt overigens rond vier uur lokale tijd geserveerd, mijn biologische klok staat dan nog op ongeveer elf uur in de avond. Ik heb er niet zoveel trek in.
Mooi op tijd komen we op Schiphol aan, gelukkig, nog een half uurtje en dan zijn we thuis. Maar ook dat valt even tegen. We beginnen al met een extra paspoortcontrole bij de slurf, maar gelukkig valt de vertraging dan wel mee. Dan op weg naar de bagagebelt. Omdat we uit Curaçao komen, krijgen we een speciale behandeling. De allerlaatste belt, volledig afgescherm en alle koffers moeten weer door een scanner en we zien al heel veel passagiers (die als eerste hun koffer hebben) die koffers weer openmaken. Ik ben benieuwd hoe de scanner reageert op de gekochte kruiden die in de koffer zitten. Maar dan moeten we eerst nog onze koffer hebben. Die komt er ongeveer als allerlaatste aan net als de koffers van de andere passagiers die in St.Maarten zijn ingestapt. Voordeel is wel dat die groep de koffer niet meer hoeft open te maken, blijkbaar komt de drugs alleen in Curaçao aan boord.
Dus uiteindelijk meer dan twee uur na touchdown zitten we in de taxi op weg naar huis. Geen files, dus na een half uurtje zijn we thuis. Een tocht van bijna 24 uur!
Thuis blijkt de CV-ketel inmiddels te zijn overleden, de accu van de auto is te leeg om zelfstandig te starten. Ik ben aan vakantie toe :-)