Rome 3. De doop.

We waren natuurlijk niet zomaar voor de lol naar Rome gegaan, alhoewel dat best wel gekund had. Nee we waren speciaal naar Rome toegevlogen om de doop van Valeria mee te maken. De doop was in de speciale doopkerk die vlak bij de San Giovanni staat, één van de grootste basilieken in Rome. Een paar jaar geleden waren we daar ook geweest voor de doop van Veronica en wat ik me daar nog van herinner is dat het een massale (8 kinderen in 10 minuten) en onpersoonlijke 'plechtigheid' was, dat belooft dus weer wat.
Dus in de doopkerk bij de San Giovanni om 5 uur 's middags. Een mooi tijdstip, kun je daarna direct door naar het restaurant, want daar gaat het natuurlijk om. De dag voor de doop horen we dat er in Rome een betoging zal worden gehouden, niemand weet precies hoe of wat, maar het zal wel tegen Berlusconi zijn. De manifestatie begint om twee uur en is op het Piazza del Laterano, inderdaad precies voor de deur van de San Giovanni, dat wordt nog een spannend middagje.
Vol goede moed vertrekken we iets eerder(!) dan gepland in een kolonne van vier auto's richting kerk. Bij een kolonne is het natuurlijk van belang om de auto voor je niet kwijt te raken en dat lukt me, ondanks het verkeer in Rome, aardig. Wel jammer is dat de chauffeur die ik volg dat niet lukt, dus maken we ergens nog een extra rondje van de zaak om toch weer aan te sluiten. Uiteindelijk stranden we op zo'n 700 meter van de kerk bij een politie afzetting.

Na een uitgebreide duscussie met de agent met de hoogste functie, krijgen we alle vier toestemming om door te rijden en te parkeren in de parkeergarage van de supermarkt. Helaas is tellen niet één van de competenties van de romeinse politieagenten en bij de derde auto, en dat zijn wij natuurlijk, steekt de agent weer zijn hand op, wij mogen dus niet door. Na nog een lange discussie mag het weer wel, als we maar parkeren op dat plekje 10 meter verder. Ik onderdruk de neiging om maar gewoon door te rijden en parkeer in het vak. Daarna wandelen we richting kerk.
Wel apart zulke lege straten in Rome. Eigenlijk zouden we daar wat langer van willen genieten.

 

Bij een volgende politiepost wordt een nieuwe poging ondernomen en hier vindt de agent het geen enkel probleem als we met de auto's nog 100 meter doorrijden naar de parkeerplaats bij de kerk. Geweldig dat romeinse politieapparaat.

En zo zijn we dus toch nog mooi op tijd voor de doop en kan ik nog wat foto's maken zonder dat iemand erop staat.

 

Dit keer zijn er bij de doop slechts twee slachtoffers en dat maakt het allemaal wat persoonlijker en vriendelijker dan de vorige keer. Gelukkig versta ik er verder niets van en maak wat foto's terwijl ik geduldig wacht tot alles voorbij is.

Teruglopend naar de auto maak ik nog snel even een foto en nu rijden er gelukkig weer auto's.

Daarna natuurlijk met z'n allen naar het restaurant. Het eten was niet eens zo slecht, maar alles erom heen was niet echt top. Ze hadden gerekend op 23 personen en het kostte behoorlijk wat moeite om twee extra plekjes toe te voegen. Een kwartier lang praten, tafels verschuiven, verder praten nog meer tafels verschuiven. Aan de ene kant wel grappig, maar toch ook wel tenenkrommend, zeker omdat we inmiddels al meer dan een uur zaten te wachten en nog geen druppel te drinken hadden gehad.
Daarna begon iemand wat muziekjes via zijn keyboard af te spelen en af en toe zong hij ook nog mee en raakte zelfs af en toe wat toetsen aan. Gelukkig stopte hij alweer na 10 minuten, maar dat was omdat de TV aan moest, want Roma speelde deze avond tegen Genua en dat mag je in Rome natuurlijk niet missen. Omdat voetbal zonder geluid natuurlijk niet kan, werd het volume van de TV voldoende opgeschroefd om alles te kunnen volgen. Nu duurt een voetbalwedstrijd maar twee keer 45 minuten en was de toetsenist gelukkig nog in huis om de stilte tijdens de rust in te vullen.
Gelukkig won Rome de wedstrijd en ging de toetsenist weer enthousiast verder. Dit keer mocht er zelfs meegezongen worden. Het probleem is dat er in dit gezelschap iemand is die denkt dat ze kan zingen, ik schreef hier al eerder over en in de tussentijd heeft nog niemand aan haar verteld dat ze niet kan zingen. Erger: omdat ze denkt dat iedereen haar toelacht, gaat ze nog harder en valser zingen. Maar ik heb inmiddels de italiaanse zin 'Non sai cantare' (je kunt niet zingen) uit mijn hoofd geleerd, dus dat komt de volgende keer helemaal goed.
Verder zit het tempo in de bediening er niet echt in en we kunnen niet weg voordat we de taart hebben geproefd.Uiteindelijk lukt dat om middernacht en kunnen we eindelijk naar huis.!