Thursday, January 12, 2017

En weer voorbij die mooie vakantie

En zo is deze mooie vakantie weer bijna voorbij, alleen nog even terug naar Amsterdam. Net als op de heenreis doen we het in 2 etappes. Je bent dan wel wat langer onderweg, maar je hoeft je bijna geen zorgen te maken of je de volgende aansluiting wel gaat halen.
Dus beginnen we vandaag op een redelijk normaal tijdstip met de reis. We worden door de eigenaresse van de cottage naar de ferry gebracht, wat een luxe. Omdat we van Virgin Gorda naar Tortola gaan die beide onder de Britse vlag vallen, zijn er geen douane formaliteiten en dus simpel een kaartje kopen en wachten totdat we aan boord mogen. En nu zelfs eraan gedacht om wat foto's te maken.















Deze derde boottocht van deze vakantie is wederom een heerlijk tochtje. Er staan best nog wel wat golven, maar omdat we met de wind meevaren en zeker niet volle kracht, hebben we er weinig last van. En na een minuut of 20 zie we de kade al voor ons liggen. En ergens hier in de verte zou het vliegveld moeten liggen.


Een taxi chauffeur staat ons op te wachten en klaagt erover dat hij al twee hernia's heeft gehad, maar met vereende krachten lukt het alle koffers EN alle passagiers in de taxi te krijgen. Dus staan we ruim op tijd in de rij voor de Liat-incheckbalie.
In deze rij stonden we vorig jaar ook (en toen noemde ik deze super langzaam), maar vandaag staan we als derde in de rij en er zijn twee (!) balies open, dus hoe lang kan het duren?
Dus na 30 minuten zijn we aan de beurt en na 40 minuten zijn we ingecheckt. Voor alle zekerheid zelf maar even de koffer op de lopende band gezet, je weet maar nooit. Nog even de vertrekpremie betalen en eens kijken hoeveel vertraging de Liat vlucht vandaag heeft.
Dit keer vliegen we met een ATR-42 een nog kleiner toestel dan bij de vlucht van St.Maarten naar St.Thomas en wonder boven wonder is er voor Liat begrippen geen vertraging en binnen drie kwartier na de start, landen we alweer op St.Maarten. We raken hier aardig bekend en omdat het ontbijt er vanmorgen bij inschoot, halen we hier de schade even in. Daarna met de koffers snel richting taxi en dan wederom naar SimpsonBay resort. Gelukkig zijn we nu wat eerder, dus kunnen we nog even genieten van het zwembad.


Die avond eten we, tussen de tropische buitjes door, wat bij het dichtstbijzijnde restaurant en ook het ontbijt de volgende ochtend doen we maar daar. En vanaf ons tafeltje hebben we een leuk doorkijkje.


Na het ontbijt moeten we uitchecken, want een late-check-out kennen ze bij SimpsonBayResort niet. Overigens wel een vroege checkout: je betaalt voor de komende nacht, maar je gaat al aan het eind van de middag weg. In ieder geval mogen we wel van de faciliteiten gebruik maken, zoals het zwembad, de badhanddoeken en het trapje om nog even in de zee te zwemmen.

























En voor de lunch lopen we even verder naar het restaurant en laten onze spullen op onze ligstoelen liggen, wat zou er kunnen gebeuren? Welnu er kan weer een tropisch buitje voorbij komen. Dus na de lunch zijn onze handdoeken compleet doorweekt, maar gelukkig stonden mijn schoenen net ver genoeg onder een tafeltje om redelijk droog te blijven. Het is inmiddels trouwens ook de hoogste tijd om eens richting vliegveld te gaan.
Wachtend op onze vlucht zien we de vlucht van AirFrance richting Parijs mooi op tijd vertrekken.


Dat moet met de KLM-vogel toch ook wel lukken?


En inderdaad precies op tijd mogen we aan boord en al snel zijn we klaar om te vertrekken. This is your captain: 'Vanwege het weer (regen en verkeerde wind) en de korte startbaan hier op St.Maarten en het gewicht van het toestel kunnen we niet voldoende brandstof meenemen om Amsterdam te halen. We gaan dus even bijtanken op Guadeloupe. En we vertrekken pas over een half uur.'
Dat is jammer, dat wordt een langere vlucht dan verwacht.
Guadeloupe is een half uurtje vliegen en de landing verloopt vlotjes. Even die kerosine erin en dan kunnen we verder. This is your captain: 'Bij de landing heeft één van de motoren een storing gemeld en daar moet nog even naar gekeken worden. Hoe lang dat gaat duren is nog niet bekend, maar minstens een uur.' Deze vlucht gaat echt langer duren. Maar uiteindelijk zijn we toch op weg naar Amsterdam.
Los van de turbulentie ('Cabin crew take your seats, take your seats') gaan we in ieder geval nu de goede kant op. This is your captain: 'Het is wat mistig op Schiphol, dus moeten we nog even wachten voordat we aan de landing beginnen. Dus we draaien nog een paar rondjes boven de Noordzee.' Toch maar goed dat we hebben bijgetankt. De landing op de polderbaan lukt in één keer, maar de polderbaan betekent toch minstens een kwartiertje taxiën. Maar uiteindelijk zien we dan toch de gate opdoemen. This is your captain: 'Onze gate is nog niet vrij, we moeten nog even wachten.' Ach die 10 minuten kan er ook nog wel bij. Het is echt een lange vlucht geworden.
We mogen onze koffer halen op band 19, dat is dus ongeveer de allerlaatste band en dat is ook de band waarna alle koffers nog een keer gescand gaan worden. Een paar jaar geleden gebeurde dat ook al met vluchten uit Curaçao, maar inmiddels dus ook met de vluchten vanuit St.Maarten. De rij voor de scanner wordt niet echt korter en plotseling mogen we langs de scanner op weg naar de uitgang.
Daar moeten we even wachten op een taxi, want de slagboom bij de taxistandplaats is stuk. Hadden we misschien toch maar het aanbod van een alternatieve taxi moeten aannemen?
Maar uiteindelijk stappen we in een taxi en na 20 minuten zijn we thuis. En na zo een thuisreis zijn we eigenlijk wel weer aan een vakantie toe.

Sunday, January 01, 2017

Vakantie: BVI

En vandaag gaan we dus naar ons volgende eilandje. Dit keer ééntje van de BVI (British Virgin Islands). We gaan met de boot en moeten om 8.00 uur bij de haven zijn en dat op een zondag! In het hotel is om die tijd ook nog niemand aanwezig, maar ze zouden regelen dat een taxi ons op zou komen halen. Dat is toch altijd een spannend momentje, want deze boot gaat maar 2x per week. Maar precies op het afgesproken tijdstip stopt er een taxi voor de deur en ruim op tijd zijn we bij de haven. Gisteren hebben we de kaartjes al gekocht en hebben we nu nog even tijd om op de boot te wachten.
Virgin Gorda is een eiland waar ook veel toeristen een dagtochtje vanuit omliggende eilanden naar toe maken. Onze ferry komt dus nu van Charlotte Amalie op St.Thomas en neemt hier op St.John nog een paar passagiers extra mee. Het is bijna 1,5 uur varen, maar het grootste deel van de tocht vaart de boot in de luwte van Tortola, dus het wordt vast een plezierig tochtje. Dat niet overal de regels stipt worden opgevolgd, blijkt wel uit deze foto.

 

En verder levert een boottochtje altijd wel wat leuke plaatjes op.





























Omdat we de enige passagiers zijn die langer dan vandaag hier blijven, zijn we dus ook de enige met meer dan alleen een rugzak als bagage en zo staan we achteraan in de rij voor de paspoort- en douanecontrole. Maar het gaat hier een stuk sneller dan op St.Thomas.
Buiten moeten we nog op zoek naar een taxi, maar de meest antieke taxi op het eiland staat er nog. Na wat gerommel onder de motorkap, vertrekken we richting Windy Hill, op zoek naar onze cottage voor de komende week. Gelukkig zijn de wegen hier niet zo steil als op St.John, anders hadden we waarschijnlijk moeten helpen duwen om de taxi boven op Windy Hill te krijgen.
Bij de cottage blijkt het grote huis ook nog vrij te zijn, meer ruimte, twee slaapkamers en zwembad en dat voor slechts 2x zo veel, dus blijven we in onze cottage. Een leuk plekje. Eigenlijk twee hutjes verbonden door een veranda. In ene hutje de keuken en in andere hutje de slaapkamer en badkamer.
Het uitzicht van de veranda is niet verkeerd























Er is ook wifi, maar het is wel even zoeken waar we voldoende sterk signaal hebben, uiteindelijk blijkt dit de enige plek te zijn:
 
Gelukkig hebben we maar heel weinig regen gehad.
Zowaar is hier op Virgin Gorda nog iets van history te bewonderen, de Copper Mine. En dat is ook nog vlakbij onze cottage, dus we zijn er mooi op tijd, voordat alle andere toeristen hier ook zijn. In 1838 is deze mijn geopend en in 1862 alweer voorgoed dicht gegaan. En omdat de mijn ook nog alle wind en golven van de zee te verduren krijgt, is er niet heel veel meer van over.
 


 
Een andere 'bezienswaardigheid' is een eilandje dat eigendom is van Richard Branson. Hij heeft zelfs twee eilandjes hier in de buurt, Necker Island en Mosquito Island. Op Necker Island is er een resort met 28 bedden en voor slechts zo een $4000 per nacht, met minimum van 7 nachten kun je hier al een all-inclusive kamertje boeken. Misschien iets voor onze volgende vakantie.
En verder zijn er nog een paar stranden hier op het eiland, maar eigenlijk niet eens zoveel. Eigenlijk hebben we er maar vier gevonden: The Baths, Spring Bay, Little Dixies Bay en Savannah Bay. Little Dixies Bay is gesloten voor renovatie (het verhaal gaat dat het gebied is opgekocht door Chinese investeerders) en daar kunnen we dus niet heen. The Baths is DE toeristische trekpleister hier, dus altijd druk en ook het enige strand waar je toegang moet betalen. Spring Bay ligt er vlak naast, gratis en er komt bijna niemand. Savanna Bay is een prachtig zandstrandje, maar is wat onbeschut, dus bij veel wind niet echt geschikt om te zwemmen.
En waarom zijn de Baths dan zo bijzonder? Eigenlijk is het een gewoon strandje, alleen liggen er ook een paar blokjes graniet op het strand. En niet heel netjes, maar alsof ze er gewoon zijn neergegooid. Bij Spring Bay is dat ongeveer hetzelfde en ik begrijp ook niet helemaal waarom daar zo weinig mensen op af komen. We zijn hier een aantal keer geweest en er waren nooit meer dan 10 badgasten aanwezig. Een voordeel van de stenen is ook nog dat de golven wat worden afgeremd, waardoor je ook bij een sterke wind (bij Savannah Bay kun je dan al niet meer veilig zwemmen) hier nog lekker het water in kunt.








 
 
 
 
Met Spring Bay vergeleken is Savannah Bay maar een gewoon strandje en nog rustiger, een paar keer waren we er echt helemaal alleen, alhoewel het ook een keertje tegen zat.
 
 
Maar verder was het erg rustig, voor de volgende foto's hebben we de andere gasten niet gevraagd om even buiten beeld te gaan staan.
 
 


 
 
 En zo loopt de vakantie toch weer op zijn einde, morgen beginnen we aan de terugreis.