Montserrat. Deel 2.

We zitten dus een weekje op Montserrat, een eilandje op nog geen kwartier vliegen van Antigua. En ondanks dat deze twee eilanden zo dicht bij elkaar liggen en allebei tot het Britse Gemene Best horen, zijn de verschillen behoorlijk groot. Hier geen witte zandstranden en hordes toeristen die uitgespuugd worden door de cruiseschepen, hier slechts een paar stranden met zwart vulcanisch zand en slechts een handjevol toeristen.
Monserrat heeft toch wel een paar roerige decenia achter de rug. In 1989 kwam orkaan Hugo langs en liet een spoor van vernielingen achter. Nadat de boel weer een beetje hersteld was, kwam de vulkaan Soufriere in 1995 tot leven en bleef jarenlang actief. Het gevolg was dat duizenden mensen het eiland verlieten en dat er nu nog maar zo een 5000 bewoners over zijn gebleven. Het zuidelijk deel van het eiland is onbruikbaar en de wegenkaart laat dat zuidelijke deel ook helemaal niet zien. Het gevolg is een wat leeg eiland, waar het toerisme nog steeds de belangrijkste bron van inkomsten is. Maar met een lijndienst naar Antigua met vliegtuigen met zes zitplaatsen en geen haven waar cruiseschepen kunnen afmeren, schiet dat niet op. Je vraagt je toch echt wel af hoe het er hier over tien jaar uit zal zien. Er wordt wel hard gewerkt aan een nieuwe hoofdstad (de oude Plymouth ligt in het onbewoonbare zuiden) en een haven. Maar of dat voldoende zal zijn.
We zitten in een appartementje met privé zwembad vlak bij het Woodlands strand, één van de weinige stranden hier met dat zwarte zand. Die zwarte kleur maakt het wat minder aantrekkelijk dat het witte zand op Antigua, maar het zand is wel erg zacht. Ook ontbreken de kiezels en schelpen op de scheiding van water en zand. Maar met ons zwembadje bij het huis, hebben we toch minder behoefte aan het strand. Dat is dus nog een groot verschil met Antigua. Daar is het water zo schaars en dus duur dat er bijna geen zwembaden zijn, hier is er voldoende water en heel wat vakantiehuisjes hebben een zwembad. Je kunt het zwembad hier ook gewoon vullen uit de kraan, terwijl je op Antigua toch echt een tankwagen moet bestellen. Een nog ander opmerkelijk verschil is het wegenonderhoud, op Antigua gebeurt dat zeer sporadisch met als gevolg wegen met voldoende gaten. Hier heeft het wegenonderhoud duidelijk een hogere prioriteit. En soms zelfs op verzoek. Toen we aankwamen zag de oprit er zo uit:

Na een belletje, waren de gaten een paar dagen later gevuld:

 

En kon er weer met gemak een truck overheen denderen om de boel weer stuk te rijden:

 

De wegen naar de zuidelijke helft van het eiland waren van wat mindere kwaliteit:

Misschien wel omdat daar jarenlang het afval over werd vervoerd:

En wat doe je dan op dit eiland. Niet zoveel natuurlijk, maar een paar dingen zijn wel verplicht.
Zo moet je natuurlijk naar de zuidelijke helft van het eiland om de gevolgen van de vulkaanuitbarstingen met eigen ogen te gaan bekijken. Dit kun je zowel aan de oostkant als aan de westkant van het eiland doen. Overigens valt het niet mee, de wegen zijn niet in echt goede staat en soms is het onduidelijk welke weg je moet kiezen. In ieder geval is een 4-wheel drive autootje wel prettig.
Een ander verplicht uitje is een bezoek aan het MVO. Oftewel de Montserrat Vulcano Observatory. Deze observatory is gebouwd op de helling tegenover de vulkaan en vanaf hier houden ze de vulkaan dag en nacht in de gaten. Leuk om even een bezoekje aan te brengen en de film over de geschiedenis van Montserrat en de vulkaan is indrukwekkend.
Omdat er eigenlijk maar zo weinig mensen op dit eiland wonen, zijn de supermarkten toch heel anders dan we gewend zijn. Ten eerste kun je er bijna geen flessen water kopen, want hier is het water uit de kraan gewoon drinkbaar en zijn de meeste producten alleen in diepvriesvorm beschikbaar. Vleeswaren voor op de boterham liggen hier in de diepvries. Verder is vers fruit ook niet echt in grote hoeveelheden aanwezig, maar ook daar wen je wel weer aan.
Gelukkig zijn er hier wel restaurants, met name gericht op de engelse pensionados en die paar toeristen. De dichtbijzijnde restaurants zijn Gourmet Garden, The Olveston house en The Attic in Olveston. Gourmet Garden wordt gerund door een vrouw uit Maastricht die hier al jarenlang woont en The Olveston house is het tot restaurant/guest house omgebouwde huis van Sir George Martin (die van de Beatles) en in de kamers van het guest house hangen diverse gouden platen van de Beatles en foto's gemaakt door Linda McCartney. The Attic is een simpel houten hutje:

waar de belangrijkste ingredienten voor een lekkere lunch aanwezig zijn:

Kortom een prima eilandje voor een weekje vakantie. Morgen is die week helaas alweer voorbij en beginnen we aan de terugreis naar het koude Nederland.