St. Barth. De terugreis en blik.

En zo is onze vakantie toch weer aan zijn eind gekomen. Het waren slechts 17 dagen, maar voor mijn gevoel heeft de vakantie wel drie maanden geduurd, we vertrokken immers op 23 november 2010.
De terugreis naar het koude Amsterdam wordt nog een hele lange, maar gelukkig hoeven we niet vroeg op. Dus na een karig ontbijt, we moeten immers nog een stukje varen over de woelige baren, vertrekken we met onze Jimny jeep richting verhuurbedrijf. Tussendoor natuurlijk nog wel even de tank vullen. De afspraak was dat we door de autoverhuurder naar de boot in de haven van Gustavia zouden worden gebracht, maar dat herinnert hij zich pas weer als we in de auto blijven zitten. Hij moet even het kantoor op slot doen en dan staan we vijf minuten later al bij de steiger van de veerboot. We moeten nog even wachten, maar dat vind ik helemaal niet erg. Zoals al eerder gezegd: 'In een haven is altijd wel wat te beleven' en de tijd vliegt voorbij. We zien zelf ons veerbootje aankomen.

Deze overtocht is bijna niet te vergelijken met de tocht hier naar toe. Een iets grotere boot, nu met de wind (en de golven!) mee, dekruimte waar we heerlijk in het zonnetje kunnen zitten en maar vijf andere passagiers. Deze tocht had nog wel een uurtje langer mogen duren. En we maken voorlopig(?) onze laatste foto's van Gustavia.

Dus na een heerlijk tochtje gaan we aan land bij Captain Oliver's in Marigot. Ons plan was om hier te lunchen en dan met een taxi naar het vliegveld, maar we worden door een hardnekkige taxichauffeur omgepraat om eerst naar het vliegveld te gaan en daar dan te lunchen in een restaurant met uitzicht op de landingsbaan. We rijden dus richting het vliegveld en net als op de heenweg valt het op hoe verwaarloosd dit (franse) deel van Sint Maarten eruit ziet. Slechte wegen, slecht onderhouden woningen, braakliggende stukken land waarop de afvalbergen lijken te groeien, druk verkeer en dus bijna overal files. Omdat we ruim op tijd zijn, hoeven we ons over de files niet druk te maken en uiteindelijk zien we het Prinses Juliana vliegveld. De taxichauffeur wil ons naar het restaurant van ZIJN keuze brengen en dat blijkt nog behoorlijk ver van het vliegveld te liggen. Om daarvandaan weer bij het vliegveld te komen, moeten we weer een taxi nemen. Daar hebben we geen zin in en we laten ons afzetten bij het vliegveld.

Bij de incheckbalie blijkt ons vliegtuig uit Parijs een uur vertraging te hebben en omdat we morgenochtend maar één uur overstaptijd in Parijs te hebben, gaat die overstap niet lukken en we moeten even wachten voordat ze weten met welke vlucht we morgen van Parijs naar Amsterdam kunnen vliegen. We gaan daarom maar even de fastfoodrestaurants uitproberen. Grappig is dat ze hier liever dollars dan euro's zien en zelfs zo graag dat ze 1 dollar net zoveel waard vinden dan de euro. Ik overweeg nog even om wat dollars te flappentappen en die om te ruilen voor euro's, maar dat is ook weer niet de bedoeling.

Uiteindelijk kunnen we inchecken, morgenochtend hopen we met de vlucht van 08.30 naar Amsterdam te kunnen vliegen en dan hebben we zelfs 1,5 uur tijd om over te stappen. Omdat je op Charles de Gaulle in Parijs meestal met de bus naar een andere terminal moet, is dat niet eens zo ruim.

We vermaken ons nog een paar uurtjes op het vliegveld, we eten wat, we lezen wat, we trekken vast wat warmere kleren aan en bij de douane controle wordt ons in het Nederlands een goede reis toegewenst.

De vlucht verloopt spoedig, maar wel veel turbulentie. AirFrance heeft helaas nog niet de eurocomfort klasse die ons op de heenweg bij de KLM zo goed is bevallen, maar de KLM vliegt vanuit Sint Maarten eerst door naar Curacao en dan pas naar Amsterdam. In reistijd net zolang als Sint Maarten - Parijs - Amsterdam, maar dan zit je de hele tijd in een stoel en met AirFrance kunnen we morgenochtend nog even een lekker croissantje met cappuccino in Parijs nemen.

Vlak voor de aankomst in Parijs meldt de piloot dat we, vanwege de vertraging op terminal 2F aankomen en dat komt goed uit, want we vertrekken ook van terminal 2F. Net als we boven het vaste land van Frankrijk vliegen, wordt het licht en we zien Frankrijk onder een smetteloos witte laag sneeuw liggen. Alleen de snelwegen het het vliegveld zijn niet wit. Een prachtig gezicht, maar het ziet er ook wel koud uit.

En inderdaad hebben we nu tijd genoeg voor croissantje, cappuccino en nog warmere kleren. We kunnen naar huis.

Het laatste stukje stelt eigenlijk niets meer voor. Een vluchtje van niets en voor je het weet sta je in Amsterdam. Gelukkig minder koud dan in Parijs, maar als we ons huisje binnenkomen, gaat de kachel direct aan, want deze temperatuur zijn we een beetje ontwend.

En zo is aan onze vakantie een eind gekomen. Heerlijk 17 dagen lang droog en zonnig weer met een temperatuur van bijna 30°, dat had best nog langer mogen duren.

Anguilla is een mooi eiland met een echt caribisch relaxed sfeertje, St. Barth heeft als eiland wat meer te bieden, maar daar ontbreekt de ontspannen sfeer.  Als de bewoners van deze twee eilanden nu eens zouden ruilen?