Friuli. Dag 14. Opnieuw een kijkje in de keuken.

Ook hier in Triëst gaan we weer op zoek naar de producenten van al die lekkere producten die je bijna overal in Italië kunt eten. En we proppen bijna alle bezoekjes in één dag, dan hoeven we ons vandaag in ieder geval niet te vervelen.

We beginnen bij een kaasboer. Een onverhard weggetje leidt ons, vanaf een al redelijk verlaten weg  naar de kaasboerderij van Dario en Sandra Zidaric. Hier is Italië zo smal, dat je in het achterland van Triëst al heel snel in de buurt van Slovenië bent. Misschien zijn we vandaag wel ongemerkt een paar keer de grens over gestoken, maar dat weten we niet zeker. Ook vandaag hebben we namelijk ChiaraChiara bij ons, i.p.v. onze Eva.

In een kleine ruimte wordt de melk omgetoverd in lekkere kazen. De kazen liggen hiernaast al te rijpen, maar worden ook in ondergrondse grotten te rijpen gelegd. Ook hier zijn we er net toevallig als de ricotta wordt gemaakt, wel gaat het hier wat minder hygiënisch als bij de latteria in Ovaro. We hoeven gelukkig in ieder geval geen plastic jassen, mutsen en schoenovertrekken aan en dat is wel zo prettig met de temperatuur van vandaag, die lekker in de buurt van de 25° uitkomt.

De ricotta is nog te vers om te proeven, maar gelukkig zijn de andere kaasjes wel proefbaar.

Dario koopt de melk niet bij de boeren in de buurt, maar hij produceert de melk zelf met de hulp van de koeien. De koeien staan al op stal, omdat ze dan niet in de volle zon hoeven te staan. Dario heeft echte melkmachines rondlopen, dus het zijn allemaal Frieze zwartbonte koeien. Zelf de volautomatische melkmachine komt uit Nederland. Ik voel me helemaal thuis!

Vlak bij deze kaasboer is ook de wijnboerderij van Skerk, dus daar gaan we ook even kijken. Inmiddels zijn we bij zoveel wijnboeren langs geweest dat we weten dat het wijnmaken overal ongeveer opdezelfde manier gaat. Grote roestvrijstalen tanks waarin de wijn wordt gefermenteerd en grote en kleine houten vaten waarin de wijn wordt gerijpt.

Maar bij Skerk is er toch weer iets speciaals. De kelder is namelijk uitgehakt in de rotsen en op een aantal plaatsen is dat gewoon te zien. Het levert in ieder geval een paar leuke plaatjes op en het lijkt erop dat in deze semi-natuurlijke kelder de omstandigheden heel goed zijn om de wijn extra lekker te maken.

En dat mogen we gelukkig meteen even controleren.

Dat was de kaas en de wijn voor vandaag, dan houden we nog over de olijfolie. Hier in de buurt van Triëst, in Muggia, heeft Gioacchino Fior Rosso bovenop een heuvel een, ogenschijnlijk onbruikbaar stuk land omgetoverd in een olijfboomgaard. De wind heeft hier de rol van de bijen overgenomen, dus we kunnen veilig de nog zo jonge boompjes bekijken. De boompjes staan netjes verspreid over het land en niet te dicht bij elkaar, want dat zou de kwaliteit van de uiteindelijke olijfolie alleen maar negatief beïnvloeden.

Inderdaad ogenschijnlijk onbruikbaar, want met wat mechanische hulp, lukt het om hier elk jaar voldoende olijven te oogsten voor een productie van een paar duizend liters olijfolie. En dat is nu, want de boompjes zijn nog niet in de kracht van hun leven.

Je hebt hier wel een prachtig uitzicht op de heuvels rondom de boomgaard.

Alhoewel prachtig? De twee torens zijn het ziekenhuis van Triëst. Altijd handig om te weten.

Het uitzicht op de Golf van Triëst is inderdaad wat mooier, zeker met de ondergaande zon.

Aan het eind van deze drukke dag nemen we nog een aperitiefje op een terrasje in Muggia en daarna rijden we terug naar ons hotelletje in Triëst. Morgenochtend moeten we weer vroeg op voor een volgend kijkje in de keuken.