Virgin Gorda is een eiland waar ook veel toeristen een dagtochtje vanuit omliggende eilanden naar toe maken. Onze ferry komt dus nu van Charlotte Amalie op St.Thomas en neemt hier op St.John nog een paar passagiers extra mee. Het is bijna 1,5 uur varen, maar het grootste deel van de tocht vaart de boot in de luwte van Tortola, dus het wordt vast een plezierig tochtje. Dat niet overal de regels stipt worden opgevolgd, blijkt wel uit deze foto.
En verder levert een boottochtje altijd wel wat leuke plaatjes op.
Omdat we de enige passagiers zijn die langer dan vandaag hier blijven, zijn we dus ook de enige met meer dan alleen een rugzak als bagage en zo staan we achteraan in de rij voor de paspoort- en douanecontrole. Maar het gaat hier een stuk sneller dan op St.Thomas.
Buiten moeten we nog op zoek naar een taxi, maar de meest antieke taxi op het eiland staat er nog. Na wat gerommel onder de motorkap, vertrekken we richting Windy Hill, op zoek naar onze cottage voor de komende week. Gelukkig zijn de wegen hier niet zo steil als op St.John, anders hadden we waarschijnlijk moeten helpen duwen om de taxi boven op Windy Hill te krijgen.
Bij de cottage blijkt het grote huis ook nog vrij te zijn, meer ruimte, twee slaapkamers en zwembad en dat voor slechts 2x zo veel, dus blijven we in onze cottage. Een leuk plekje. Eigenlijk twee hutjes verbonden door een veranda. In ene hutje de keuken en in andere hutje de slaapkamer en badkamer.
Het uitzicht van de veranda is niet verkeerd
Er is ook wifi, maar het is wel even zoeken waar we voldoende sterk signaal hebben, uiteindelijk blijkt dit de enige plek te zijn:
Gelukkig hebben we maar heel weinig regen gehad.
Zowaar is hier op Virgin Gorda nog iets van history te bewonderen, de Copper Mine. En dat is ook nog vlakbij onze cottage, dus we zijn er mooi op tijd, voordat alle andere toeristen hier ook zijn. In 1838 is deze mijn geopend en in 1862 alweer voorgoed dicht gegaan. En omdat de mijn ook nog alle wind en golven van de zee te verduren krijgt, is er niet heel veel meer van over.
Een andere 'bezienswaardigheid' is een eilandje dat eigendom is van Richard Branson. Hij heeft zelfs twee eilandjes hier in de buurt, Necker Island en Mosquito Island. Op Necker Island is er een resort met 28 bedden en voor slechts zo een $4000 per nacht, met minimum van 7 nachten kun je hier al een all-inclusive kamertje boeken. Misschien iets voor onze volgende vakantie.
En verder zijn er nog een paar stranden hier op het eiland, maar eigenlijk niet eens zoveel. Eigenlijk hebben we er maar vier gevonden: The Baths, Spring Bay, Little Dixies Bay en Savannah Bay. Little Dixies Bay is gesloten voor renovatie (het verhaal gaat dat het gebied is opgekocht door Chinese investeerders) en daar kunnen we dus niet heen. The Baths is DE toeristische trekpleister hier, dus altijd druk en ook het enige strand waar je toegang moet betalen. Spring Bay ligt er vlak naast, gratis en er komt bijna niemand. Savanna Bay is een prachtig zandstrandje, maar is wat onbeschut, dus bij veel wind niet echt geschikt om te zwemmen.
En waarom zijn de Baths dan zo bijzonder? Eigenlijk is het een gewoon strandje, alleen liggen er ook een paar blokjes graniet op het strand. En niet heel netjes, maar alsof ze er gewoon zijn neergegooid. Bij Spring Bay is dat ongeveer hetzelfde en ik begrijp ook niet helemaal waarom daar zo weinig mensen op af komen. We zijn hier een aantal keer geweest en er waren nooit meer dan 10 badgasten aanwezig. Een voordeel van de stenen is ook nog dat de golven wat worden afgeremd, waardoor je ook bij een sterke wind (bij Savannah Bay kun je dan al niet meer veilig zwemmen) hier nog lekker het water in kunt.
Met Spring Bay vergeleken is Savannah Bay maar een gewoon strandje en nog rustiger, een paar keer waren we er echt helemaal alleen, alhoewel het ook een keertje tegen zat.
Maar verder was het erg rustig, voor de volgende foto's hebben we de andere gasten niet gevraagd om even buiten beeld te gaan staan.
No comments:
Post a Comment