Autoslaaptrein Livorno - Den Bosch

We gaan dus met de autoslaaptrein terug. We moeten ons om 13.00 melden bij het station in Livorno en dat is slechts 1,5 uur rijden, dus we kunnen deze ochtend lekker rustig aan doen. Wat een verschil met zelf rijden, dan wil je extra vroeg ontbijten en dan zo snel mogelijk op weg.
Na wat onenigheid met onze KatjaKatja zijn we mooi op tijd in Livorno. We staan redelijk vooraan in de korte rij met auto's en motoren. Tussen de auto's staan verschillende oldtimers, driewielers zonder dak en zo. Daarmee wil je helemaal niet over de Duitse autobaan rijden.
Er zijn dus helemaal niet zoveel auto's die mee moeten, je zou dus kunnen denken dat het laden binnen een uurtje gepiept zou kunnen zijn. Dat zou je kunnen denken inderdaad. Maar niet in Italië. Nadat de hoogte van alle auto's is gemeten, worden de auto's één voor één uit de rij gehaald en die mogen dan de trein op. Voor mijn gevoel zit er geen enkele logica in de volgorde, maar langzaam gaat het wel. Uiteindelijk mag ik dan ook aan boord.

Nadat ik de auto heb neergezet, wordt deze aan de voorkant geborgd door een metalen stang, bij de achterkant gebeurt er niets en dat terwijl andere auto's wel aan beide kanten zijn gezekerd. In mijn beste Italiaans vraag ik daar dan maar naar. 'O vergeten' (maar dan in het Italiaans) is het laconieke antwoord.
Dan moeten we nog even (bijna 3 uur) wachten voordat de trein vertrekt. We gaan op zoek naar een restaurantje, maar op deze feestdag vinden we er geen enkele waar we iets kunnen eten. Dan maar een broodje op het station.
Dus na drie uur wachten, vertrekken we eindelijk. De trein heeft bijna de hele dag in de felle zon stilgestaan en de temperatuur is aardig opgelopen. Helaas blijkt de airco in ons treinstel stuk te zijn en daardoor blijft de temperatuur onaangenaam hoog.
Omdat de airco dus stuk is en we toch bij Corniglia (één van de Cinque Terre) een kwartiertje moeten wachten, mogen we daar de trein uit. Dat is dan in ieder geval weer aardig voor het fotoalbum.

Redelijk traag bewegen we ons voort door het Italiaanse landschap. Om 20.15 gaan we richting restaurant en daar zijn we van plan heel lang te blijven, want daar doet de airco het wel.
Het eten is wel aardig, maar het leuke is toch wel dat je gewoon zittend aan een tafeltje met een glaasje wijn in de hand, Italië aan je voorbij ziet trekken. Echt de moeite waard.
Tegen middernacht gaan we terug naar onze coupe. De stewardess maakt de bedden gereed, maar de temperatuur is nog steeds te hoog. Het raampje staat wel open, maar dat levert ook wel weer ontzettend veel herrie op. De auto staat op de trein, maar van slapen zal niet veel terecht komen. Dus eigenlijk meer autotrein dan autoslaaptrein.
De volgende ochtend zijn we alweer vroeg wakker en we zien beneden ons de boten op de Rijn varen en boven ons de kasteeltjes op de oever. Het ziet er mooi uit, maar ik had toch wel een beetje gehoopt dat we al wat verder zouden zijn.
Bij elke grens wordt de locomotief gewisseld. Bij de Italiaans-Zwitserse en de Zwitserse-Duitse grens gebeurt dat in de nacht en merk je er niet zoveel van, blijkbaar slaap je toch nog wel een paar uur. Bij de Duits-Nederlandse grens wordt de locomotief in Venlo gewisseld. Dat duurt al snel meer dan een half uur en dan zou je toch liever met de auto de trein afrijden en dat laatste stukje toch zelf rijden. Maar dat kan niet en we moeten wachten totdat we in Den Bosch zijn.
Nadat we in Den Bosch zijn aangekomen, moet de autowagon naar het juiste spoor worden gerangeerd. Dat duurt dan weer zeker drie kwartier en het is een beetje frisjes en de wachtruimte is niet echt riant. Maar uiteindelijk rijden we dan eindelijk in ons eigen autootje naar huis.
Uit het voorgaande zou je misschien kunnen afleiden dat ik de autoslaaptrein niet zo geweldig vond, maar dat valt mee. We reden nu op zaterdagochtend om 10.00 weg bij onze agriturismo en waren zondagmiddag om 16.00 thuis en nog redelijk uitgerust ook. En dat voor bijna 1500 km. Zonder de trein waren we nog langer onderweg geweest en een stuk minder uitgerust thuis gekomen.
Een ander voordeel is dat de kinderen die met de trein meereden allemaal heel netjes zijn opgevoed. Geen geren, geen geschreeuw, niet onderling ruzie maken, niet elkaar opsluiten in de WC zodat één zo'n kind weer gaat lopen bleren, alle kinderen luisterden allemaal heel goed naar hun ouders, echt voorbeeldig. Van te voren dacht ik nog dat gescheiden treinstellen voor de kinderen best wel een goed idee zou zijn, maar dat is helemaal niet nodig.
Volgend jaar gaan we misschien weer met de auto(slaap)trein, maar eerst maar even vragen of de airco inmiddels is gerepareerd en misschien toch kijken voor een kinderloos treinstel.