De twee voorgaande overwinteren zijn, om verschillende redenen, niet helemaal geworden wat we er van verwachtten, maar drie maal is scheepsrecht. Dus op naar Italiё.
En natuurlijk niet vergeten de opleukfoto te plaatsen. Dit is Chicca, de poes waar mijn schoonmoeder bij in mag wonen en waar we de komende winter regelmatig op zullen bezoek gaan. In ruil voor de inwoning moet mama Chicca wel voorzien van voer en ook regelmatig de deur open doen om Chicca op stap te laten gaan of juist weer binnen te laten.
Dit jaar hebben we iets gevonden in Anzio en de afstand is slechts 1800 km, dus dat wordt weer drie dagen in de auto zitten. ☹ We hebben de route in ongeveer drie gelijke delen geknipt en dus liggen er op deze zaterdag 600 km voor de wielen. De bestemming is Epinal in Frankrijk. Binnen twee kilometer hebben we al de eerste vertraging: de ringweg is wat moeilijk bereikbaar. Door een omleiding rijden op ons stukje plotseling veel meer auto's en de verkeerslichten zijn daar helaas niet op voorbereid. De volgende vertraging komt niet veel later. De A2 is gestremd. Dus we kiezen voor een kleine omweg in de hoop de vertraging te beperken. Dus afslag Breukelen en dwars door Portengen en langs kasteel Haarzuilens. Om van de A12 weer de A2 op te komen was nog even spannend maar ook dat lukte.
Omdat we dus maar 600 km hoeven te rijden, hebben we tijd om een iets langere lunchpauze te nemen. Dat doen we deze keer in een restaurantje in Luik. Het is weer tijd voor de luikse gehaktbal met frietjes oftwel een Le boulet liegeoise.
Direct na de lunch moeten we beslissen om verder langs de Maas door Luik te rijden of toch via de snelweg eromheen. Volgens google is er omheen verstandiger. Al snel daarna kunnen we tanken in Luxemburg: We blijven ten slotte deels Nederlander. De literprijs is 1,48 en dan is het weer jammer dat onze auto niet zo veel ruimte heeft om een grote voorraad benzine op te slaan.
Nadeel van in december rijden, niet al te vroeg vertrekken en iets langere lunch is dat de laatste twee uur in het donker gaan. Bovendien is de snelweg ook nog op en is het behoorlijk mistig. Omdat de weg ook nog bochtig is, moet je soms afremmen omdat je niet meer ziet waar de weg heen gaat. Gelukkig is het niet heel rustig en dan kun je proberen de (achterlichten van de) voorliggers niet uit het oog te verliezen door iets harder te gaan rijden. Niet echt leuk rijden, maar wel Epinal gehaald.
Het hotel is niet heel goedkoop, maar dan heb je wel het voordeel van een prima kamer, lekkere douche, goed restaurant en ook een prima ontbijt.
De volgende ochtend blijkt de auto onder een mooi laagje ijs te zitten. Natuurlijk heb ik wel een paar ijskrabbers in de auto, maar ik ben vergeten die op een goed bereikbare plaats te leggen. Ze zitten namelijk onder de bagageruimte.
Nu lijkt dat op deze foto geen probleem, maar dat was de foto VOOR het inpakken. Deze ruimte ziet er nu zo uit:
Maar gelukkig is het laagje ijs niet heel dik en lukt het de ramen schoon te krijgen met zo een rubberen wisser. En die ligt, gezien het gemiddelde Nederlandse weer natuurlijk wel binnen handbereik. We hebben vandaag wel de langste etappe voor de boeg en gelukkig rijden we redelijk op tijd weg.
De route van Epinal naar de Zwitserse grens bij Basel zag er op het pc scherm niet zo ingewikkeld uit en heb ik deze dus ook niet echt goed bekeken. Daardoor duurde het stuk naar Mulhouse veel langer dan verwacht en leken we de verkeerde kant op te rijden. Pas later gezien dat er twee mogelijkheden zijn. Of dwars door de Vogezen of er omheen. Het verschil is bijna 40 km, maar in tijd kosten beide opties ruim twee uur.
Bij Basel is autootje ook wel toe aan een drankje en we gaan op zoek naar een pomp. Je zou toch denken dat met de benzine (en andere prijzen) in Zwitserland er hier voldoende benzinepompen zouden zijn. Maar dat valt tegen en ook hier helpt google ons. Ietsjes van de snelweg af, bij een LeClerq supermarkt, naast een McDonalds, dus die sanitaire stop is ook nog gelukt.
Zonder echte vertraging zijn we in Zwitserland, wel goed op de toegestane maximum snelheden letten! Of dat in voldoende mate gelukt is, weten we pas over een tijdje. De Gotthard tunnel ging ook zonder vertraging en we zijn weer lekker opgewarmd. In de tunnel stijgt de temperatuur namelijk tot zo maar 30 graden. Na de Gotthard tijd voor de lunch en dus niet teveel op de prijzen letten. Bij het wegrijden bleek de temperatuur hier maar net boven 0 graden te zijn en we zijn heel blij met het kacheltje in de auto.
En dan zijn we eindelijk in Italie, fijn druk op de ringweg rond Milaan en daarna die kaarsrechte weg op richting Bologna. En ook vandaag weer de laatste twee uur in het donker en helaas ook weer in de mist. Maar goed dat deze weg helemaal zonder bochten is. Bovendien worden we gelukkig ook nog ingehaald door een flixbus, die rijdt lekker door en de achterkant lijkt te bestaan uit alleen maar lampjes. Dat volgt best makkelijk en zo halen we ook weer veilig onze overnachtingsplek. We overnachten wederom in Praticello en we zijn ook nog mooi op tijd om om acht uur aan te schuiven bij restaurant Mori e Ballabeni (inmiddels ook een vaste plek) voor een heerlijk bord bigoli en een soepje met cappelletti.
En zo beginnen we aan de derde en laatste etappe. De ijslaag is een stuk dikker, maar je kunt nog meer doen met een creditcard dan alleen de tol betalen.
Verder richting Bologna en op tijd rechtsaf richting Florence. Direct na het rechtsaf slaan volgen de tunnels elkaar in rap tempo op, maar het schiet wel lekker op. Vandaag kiezen we als lunchlocatie een wegrestaurant op de parkeerplaats langs de snelweg. Meestal niet de beste plek, maar we willen ook niet te laat aankomen in Anzio. De lunch van vandaag valt ontzettend mee, alleen zouden ze ook halve porties op de kaart moeten zetten. Dus na de lunch richting Anzio voor het laatste stukje. Op de ring rond Rome komen we natuurlijk in de file terecht, zou er een moment zijn dat er geen file op de GRA (Grande Raccordo Annulare) staat?
Kortom: lekker eten, douchen en het bed opmaken en slapen. Morgen gaan we de koffers wel uitpakken.
No comments:
Post a Comment