Dus beginnen we vandaag op een redelijk normaal tijdstip met de reis. We worden door de eigenaresse van de cottage naar de ferry gebracht, wat een luxe. Omdat we van Virgin Gorda naar Tortola gaan die beide onder de Britse vlag vallen, zijn er geen douane formaliteiten en dus simpel een kaartje kopen en wachten totdat we aan boord mogen. En nu zelfs eraan gedacht om wat foto's te maken.
Deze derde boottocht van deze vakantie is wederom een heerlijk tochtje. Er staan best nog wel wat golven, maar omdat we met de wind meevaren en zeker niet volle kracht, hebben we er weinig last van. En na een minuut of 20 zie we de kade al voor ons liggen. En ergens hier in de verte zou het vliegveld moeten liggen.
Een taxi chauffeur staat ons op te wachten en klaagt erover dat hij al twee hernia's heeft gehad, maar met vereende krachten lukt het alle koffers EN alle passagiers in de taxi te krijgen. Dus staan we ruim op tijd in de rij voor de Liat-incheckbalie.
In deze rij stonden we vorig jaar ook (en toen noemde ik deze super langzaam), maar vandaag staan we als derde in de rij en er zijn twee (!) balies open, dus hoe lang kan het duren?
Dus na 30 minuten zijn we aan de beurt en na 40 minuten zijn we ingecheckt. Voor alle zekerheid zelf maar even de koffer op de lopende band gezet, je weet maar nooit. Nog even de vertrekpremie betalen en eens kijken hoeveel vertraging de Liat vlucht vandaag heeft.
Dit keer vliegen we met een ATR-42 een nog kleiner toestel dan bij de vlucht van St.Maarten naar St.Thomas en wonder boven wonder is er voor Liat begrippen geen vertraging en binnen drie kwartier na de start, landen we alweer op St.Maarten. We raken hier aardig bekend en omdat het ontbijt er vanmorgen bij inschoot, halen we hier de schade even in. Daarna met de koffers snel richting taxi en dan wederom naar SimpsonBay resort. Gelukkig zijn we nu wat eerder, dus kunnen we nog even genieten van het zwembad.
Die avond eten we, tussen de tropische buitjes door, wat bij het dichtstbijzijnde restaurant en ook het ontbijt de volgende ochtend doen we maar daar. En vanaf ons tafeltje hebben we een leuk doorkijkje.
Na het ontbijt moeten we uitchecken, want een late-check-out kennen ze bij SimpsonBayResort niet. Overigens wel een vroege checkout: je betaalt voor de komende nacht, maar je gaat al aan het eind van de middag weg. In ieder geval mogen we wel van de faciliteiten gebruik maken, zoals het zwembad, de badhanddoeken en het trapje om nog even in de zee te zwemmen.
En voor de lunch lopen we even verder naar het restaurant en laten onze spullen op onze ligstoelen liggen, wat zou er kunnen gebeuren? Welnu er kan weer een tropisch buitje voorbij komen. Dus na de lunch zijn onze handdoeken compleet doorweekt, maar gelukkig stonden mijn schoenen net ver genoeg onder een tafeltje om redelijk droog te blijven. Het is inmiddels trouwens ook de hoogste tijd om eens richting vliegveld te gaan.
Wachtend op onze vlucht zien we de vlucht van AirFrance richting Parijs mooi op tijd vertrekken.
En inderdaad precies op tijd mogen we aan boord en al snel zijn we klaar om te vertrekken. This is your captain: 'Vanwege het weer (regen en verkeerde wind) en de korte startbaan hier op St.Maarten en het gewicht van het toestel kunnen we niet voldoende brandstof meenemen om Amsterdam te halen. We gaan dus even bijtanken op Guadeloupe. En we vertrekken pas over een half uur.'
Dat is jammer, dat wordt een langere vlucht dan verwacht.
Guadeloupe is een half uurtje vliegen en de landing verloopt vlotjes. Even die kerosine erin en dan kunnen we verder. This is your captain: 'Bij de landing heeft één van de motoren een storing gemeld en daar moet nog even naar gekeken worden. Hoe lang dat gaat duren is nog niet bekend, maar minstens een uur.' Deze vlucht gaat echt langer duren. Maar uiteindelijk zijn we toch op weg naar Amsterdam.
Los van de turbulentie ('Cabin crew take your seats, take your seats') gaan we in ieder geval nu de goede kant op. This is your captain: 'Het is wat mistig op Schiphol, dus moeten we nog even wachten voordat we aan de landing beginnen. Dus we draaien nog een paar rondjes boven de Noordzee.' Toch maar goed dat we hebben bijgetankt. De landing op de polderbaan lukt in één keer, maar de polderbaan betekent toch minstens een kwartiertje taxiën. Maar uiteindelijk zien we dan toch de gate opdoemen. This is your captain: 'Onze gate is nog niet vrij, we moeten nog even wachten.' Ach die 10 minuten kan er ook nog wel bij. Het is echt een lange vlucht geworden.
We mogen onze koffer halen op band 19, dat is dus ongeveer de allerlaatste band en dat is ook de band waarna alle koffers nog een keer gescand gaan worden. Een paar jaar geleden gebeurde dat ook al met vluchten uit Curaçao, maar inmiddels dus ook met de vluchten vanuit St.Maarten. De rij voor de scanner wordt niet echt korter en plotseling mogen we langs de scanner op weg naar de uitgang.
Daar moeten we even wachten op een taxi, want de slagboom bij de taxistandplaats is stuk. Hadden we misschien toch maar het aanbod van een alternatieve taxi moeten aannemen?
Maar uiteindelijk stappen we in een taxi en na 20 minuten zijn we thuis. En na zo een thuisreis zijn we eigenlijk wel weer aan een vakantie toe.
1 comment:
test
Post a Comment