Antigua en Montserrat. Deel 1.

En zo is het weer tijd geworden voor onze jaarlijkse wintersportvakantie. Ook dit jaar gaan we weer naar het Caribisch gebied en na Aruba, Curacao, Sint Maarten, Saba, Guadeloupe, Bonaire, Martinique, Tobago, Anguilla en St. Barth is het nu de beurt aan Antigua en Montserrat.
Britse eilanden dus via Gatwick en met Britisch Airways. De vlucht naar London gaat vlotjes en dat is maar goed ook, want zoveel tijd om over te stappen hebben we niet. En op Gatwick moet je heel wat meters afleggen, want je moet weer via de security check aan de andere kant van het gebouw. En dat terwijl de vliegtuigen bijna naast elkaar staan. Dus na 40 minuten rennen en stressen halen we het vliegtuig. In Antigua blijkt later dat onze koffers de overstap ook nog hebben gehaald. Dus dat valt niet tegen.
Na ruim acht uur vliegen landen we in Antigua. We zijn net voor een ander groot toestel van Air Canada, dus staan we nog redelijk voorin de rij voor de douane controle. Het formulier hebben we al in het vliegtuig ingevuld, maar elke keer als ik dat formulier zie, vraag ik me af wat ze er mee doen. Overtikken in een database of zouden ze het gewoon weggooien en is het een manier om de werkgelegenheid wat op te krikken?
We hebben een auto gehuurd via Alamo en al snel staat er een redelijk nieuwe Nissan x trail op ons te wachten. Weliswaar vol krassen en deuken, maar die zitten toch aan de buitenkant. Na het betalen van 50 ec$ (ik betaal met 100 ec$ en krijg 20 us$ terug, dat is nog even wennen), krijg ik een stukje papier wat dan als mijn tijdelijke rijbewijs op dit eiland moet gelden. Op mijn vraag of ze hier aan de ' wrong side of the road' rijden, krijg ik als antwoord: 'no the right side, so the left side'. Dat wordt dus nog even spannend. Nog spannender is dat de tank zo goed als leeg is, dat heb ik nog nooit meegemaakt, maar er zijn voldoende tankstations op het eiland. Misschien wel voldoende tankstations op het eiland, maar toevallig geen enkele op weg naar ons onderkomen voor de komende week op dit eiland. We gaan op weg naar de Buccaneer Beach Club.
Ondanks de bijna lege tank arriveren we toch nog vlotjes, mede dankzij de routebeschrijving van Simonetta, de italiaanse vrouw van de eigenaar, bij de beach club. We krijgen kamer 9 aangewezen, op de 1e verdieping en met uitzicht op zwembad en strand. De kamer ziet er netjes uit en om even bij te komen doen we alle luiken dicht en de beide airco's aan. Even bijkomen na de, toch wel vermoeiende reis. De eerste indruk is in ieder geval niet verkeerd.
The office ziet er leuk uit:

De tuin is lekker groen:

 En het strand is vlak bij:

Een uurtje later zijn we toe aan een hapje eten en gelukkig zit er op het strand een restaurant en dat op nog geen 100 m van onze kamer. We hebben geen zin om verder te gaan zoeken en ploffen neer op de stoelen bij een tafeltje met, hoe kan het ook anders, uitzicht over zee. We zitten bij de Coconut Grove en het eten en het drinken (het lokale bier Wadadli) smaken ons best. Daarna rollen snel ons bed in, het 5-uur tijdsverschil met Nederland merk je toch wel.