We leveren de auto in en worden netjes naar de ferry gebracht. De VS verlaten gaat makkelijker dan de VS binnenkomen en we hebben tijd om nog even een drankje te drinken en onze boot vanaf het balkon aan te zien komen. Een andere boot dan op de heenweg en nu kunnen we wel lekker buiten zitten.
De overtocht gaat rechtstreeks naar Road Town en verloopt soepeltjes, al had ik kleinere golfjes helemaal niet erg gevonden.
We komen ook nog vlot door de douane heen. Het lijkt vlotter dan de eerste keer of zijn we inmiddels een beetje gewend aan het tempo hier? De taxichauffeur is daar zeker nog niet aan gewend. Hij lijkt enorme haast te hebben, neemt de kortste route (niet de makkelijkste) en heeft het motto 'hoe meer toeren hoe beter' hoog in zijn vaandel staan. Maar we arriveren veilig bij Marina's Harbour View voor ons laatste overnachting.
Misschien is dit wel een mooi moment om even terug te kijken op de culinaire belevenissen tijdens deze vakantie. Nu zijn die in het Caribisch gebied altijd al wat minder dan bv. in Italië, maar dit jaar hebben we echt geluk gehad. Elk gerecht dat we bestelden, bleek, volgens het personeel, een excellente keuze te zijn. Hoeveel geluk kun je hebben?
Elke dag begon in ieder geval goed:
En op St.Thomas vonden we een echte Italiaanse pizzeria:
En op Tortola de Italiaanse ijssalon 'La Dolce Vita':
Natuurlijk stond er voldoende vaak vis op het menu, al was de bereiding niet altijd super.
Daarvoor nog de lokale bitterballen:
En voldoende andere lekkere gerechten:
En gelukkig was het geen probleem om elke dag voldoende vocht naar binnen te gieten:
In de supermarkt bleken sommige producten erg goedkoop te zijn:
en andere weer super duur:
En om deze culinaire alinea af te sluiten:
En nu dus verder richting Amsterdam. Na gisteren al zo een 50 kilometer te hebben afgelegd, hoeven we vandaag nog slechts de resterende 7000 km te doen. Dat begint met een korte taxirit (overigens net zo duur als de veel langere rit van gisteren) en zo staan we mooi op tijd achter in de rij om in te checken. Het gaat super langzaam en veel passagiers zijn lang bezig om elke koffer onder de 23 kg te krijgen. Maar eindelijk zijn onze koffers ingechecked en begint het wachten op ons vliegtuig. Op een bepaald moment wordt omgeroepen dat onze vlucht vertraging heeft, hoeveel wordt er niet bij gezegd. Om ons tijdens het wachten nog een beetje bezig te houden, blijkt onze koffer in de steekproef te zitten. Dus open maken en bijna alles los door de scanners. Gelukkig zat de koffer niet tsjokvol, dus het lukt om de koffer ook weer dicht te krijgen.
Uiteindelijk na meer dan 1,5 uur (inderdaad Liat doet zijn naam eer aan) vertraging, vliegen we richting St.Maarten. Daar staat ons AirFrance-toestel al te wachten, maar we moeten eerst nog door de douane en ook moeten we onze koffers ophalen en deze weer inchecken. Dat gaat allemaal voorspoedig en als we bij de gate aankomen is het boarden al begonnen. Kortom, achteraf gezien een prima aansluiting.
De vlucht naar Parijs gaat lekker snel, zo hoeven we dat continu krijsende kind voor ons maar 8 uur aan te horen i.p.v. de geplande 8,5 uur. Dat half uurtje winst blijken we echt nodig te hebben om onze aansluiting te halen. We moeten op Charles de Gaulle naar een andere terminal. Vroeger ging dat met trage bussen, de moderne trein gaat een stuk vlugger. Al die snelheid wordt weer tegengewerkt door de uitgebreide security check en de uiterst traag bewegende controleur van onze pasporten. Net bij de security check staan we achter iemand die net vandaag voor het eerst in zijn leven gaat vliegen. Vragen als 'Moet mijn riem ook af', 'En mijn schoenen ook uit?' en 'Moet mijn laptop uit mijn tas?' helpen de snelheid niet echt.
Maar gelukkig halen we onze vlucht naar Amsterdam en arriveren we mooi op tijd. Na een korte rit in de Tesla-taxi zijn we thuis en kunnen we proberen te wennen aan de Nederlandse temperatuur.
No comments:
Post a Comment