Anzio

We zijn dus in Anzio, inmiddels alweer meer dan 12 weken en we weten nog niet wanneer we weer richting Nederland gaan.

Anzio is een plaats met ca. 60.000 inwoners in de provincie Roma in de regio Lazio. In het Latijn heette het hier Antium maar dat is lang geleden. In die tijd zijn hier ook de latere keizers Caligula (31 augustus 12) en Nero (15 december 37) geboren. Belangrijkste datum in de geschiedenis is echter 22 januari 1944. Toen zijn de geallieerde troepen hier aan land gekomen, deze invasie staat bekend onder de naam 'Operatie Shingle' en de daarop volgende strijd heeft tot 5 juni geduurd. In deze periode zijn ongeveer (exacte aantal is niet bekend) 14.000 doden gevallen. Twee jaar geleden heb ik al eens foto's geplaatst van de Amerikaanse (Nettuno) en Britse (Anzio) begraafplaatsen. Dat was wel op facebook op 4 mei 2023. Wat mij toen opviel is dat de Amerikaanse begraafplaats tot in de puntjes verzorgd wordt en dat de Britse (Gemene Best) er wat verwaarloosd bij ligt, maar beiden zijn erg indrukwekkend.

Twee jaar geleden waren we een paar maanden in Nettuno en alhoewel Nettuno en Anzio tegen elkaar aangegroeid zijn, zijn er toch ook wel duidelijke verschillen. Er zijn natuurlijk ook overeenkomsten. Zo is het bij mooi weer heerlijk op het strand.

Het grootste verschil tussen Nettuno en Anzio is wel de kwaliteit van het wegdek. Waar in Nettuno de wegen soms redelijk zijn, maar meestel slecht, zijn de wegen in Anzio meestal redelijk en soms slecht. Op de weg van Anzio naar Nettuno (of andersom natuurlijk) zie je dat verschil heel duidelijk, net bij het bord 'Welkom in Nettuno' of het bord 'Welkom in Anzio' verandert de kwaliteit aanzienlijk. Wel lijkt er nu in Nettuno iets meer onderhoud gepleegd te worden met als resultaat af en toe een heel stuk nieuw asfalt waar we in Anzio alleen maar zien dat de ergste gaten opgevuld worden. Dus wie weet hoe het asfalt er over een jaar bijligt.

Net als in Nettuno moeten we hier ook het afval in vijf verschillende stromen scheiden: glas, papier, plastic en metaal, GFT en overig. Wel wordt het afval hier opgehaald volgens een vast schema: op maandag, woensdag en vrijdag het GFT afval, op dinsdag en vrijdag het plastic/metaal, op woensdag ook het papier, op vrijdag ook het glas en op woensdag ook de rest. En omdat statiegeld hier nog een volkomen onbekend begrip is (leve Europa!) is de afvalstroom behoorlijk groot. Wel lijkt de stroom iets kleiner dan twee jaar geleden, maar nog steeds wordt er veel overbodig plastic en papier gebruikt voor de dagelijkse boodschappen. Wij zijn met onze herbruikbare (AH) tassen een redelijke uitzondering en de meeste mensen proppen de boodschappen in de dunne plastic zakjes (soms nog minder dan éénmalig) die je bij de kassa kunt kopen. Voor de plastic zakjes bij de groente/fruit betaal je standaard twee cent, ook als je ze niet gebruikt. Op die manier is er natuurlijk geen enkele reden om herbruikbare zakjes voor groente/fruit te gaan gebruiken (leve Europa!). De Conad heeft wel een herbruikbare tas (made in Vietnam) met een best handige feature om de flessen overeind te houden. Ik heb hier op de foto toevallig 2 flessen wijn gebruikt voor de demo, maar met melkflessen schijnt het ook te werken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het afval wordt dus opgehaald, maar omdat we in een nogal smalle straat wonen, is de vuilniswagen van het type mini en onze afvalbakken zijn dus van hetzelfde type. 

Nadeel voor ons is dat we wel erg vaak een bak 's avonds aan de straatkant moeten zetten (en de volgende dag weer moeten ophalen), nadeel voor de vuilnisman is dat hij/zij alle bakken met de hand moeten legen. Wel parkeert bijna iedereen strak langs de stoeprand.

Twee jaar geleden was onze vaste supermarkt de Panorama in Nettuno, vorig jaar gingen we elke keer naar de Conad in Vasto en dit jaar kunnen we kiezen tussen de Conad in Anzio en onze vertrouwde Panorama. Beide supermarkten hebben een zelfscankassa, maar die bij de Conad is in combinatie met zo een hypergevoelige weegschaal. Bovendien mag je er geen gebruik van maken als je een karretje hebt (geen idee waarom). Bij de Panorama vinden ze het weer niet leuk als je de spullen niet een voor een uit het karretje haalt. Bij beide supermarkten hebben we een klantenkaart, maar bij de Conad mag je de streepjescode alleen scannen vanaf het echte plastic pasje (geen idee waarom), bij Panorama mag je die gelukkig wel laten scannen vanaf het scherm van je foon. Beide supermarkten hebben een dag met korting voor klanten ouder dan 65. Op maandag bij de Conad en op dinsdag bij Panorama. Op deze dagen moet je dus niet daar gaan shoppen. Een heel goed moment in zondagmiddag na de lunch, de parkeergarage is dan redelijk leeg. Maar samengevat: Een bezoekje aan de supermarkt is in beide plaatsen een uitdaging.

 

En gelukkig is er nog een overeenkomst: zowel in Nettuno als in Anzio zijn er voldoende goede restaurants, maar daarover een volgende keer.

Overwinteren 3. Anzio. De heenreis.

De twee voorgaande overwinteren zijn, om verschillende redenen, niet helemaal geworden wat we er van verwachtten, maar drie maal is scheepsrecht. Dus op naar Italiё.

En natuurlijk niet vergeten de opleukfoto te plaatsen. Dit is Chicca, de poes waar mijn schoonmoeder bij in mag wonen en waar we de komende winter regelmatig op zullen bezoek gaan. In ruil voor de inwoning moet mama Chicca wel voorzien van voer en ook regelmatig de deur open doen om Chicca op stap te laten gaan of juist weer binnen te laten.

Dit jaar hebben we iets gevonden in Anzio en de afstand is slechts 1800 km, dus dat wordt weer drie dagen in de auto zitten. ☹ We hebben de route in ongeveer drie gelijke delen geknipt en dus liggen er op deze zaterdag 600 km voor de wielen. De bestemming is Epinal in Frankrijk. Binnen twee kilometer hebben we al de eerste vertraging: de ringweg is wat moeilijk bereikbaar. Door een omleiding rijden op ons stukje plotseling veel meer auto's en de verkeerslichten zijn daar helaas niet op voorbereid. De volgende vertraging komt niet veel later. De A2 is gestremd. Dus we kiezen voor een kleine omweg in de hoop de vertraging te beperken. Dus afslag Breukelen en dwars door Portengen en langs kasteel Haarzuilens. Om van de A12 weer de A2 op te komen was nog even spannend maar ook dat lukte.

Omdat we dus maar 600 km hoeven te rijden, hebben we tijd om een iets langere lunchpauze te nemen. Dat doen we deze keer in een restaurantje in Luik. Het is weer tijd voor de luikse gehaktbal met frietjes oftwel een Le boulet liegeoise.

Helaas moeten we het biertje of glaasje wijn overslaan, maar dat lijkt toch veiliger voor het vervolg van de rit.

Direct na de lunch moeten we beslissen om verder langs de Maas door Luik te rijden of toch via de snelweg eromheen. Volgens google is er omheen verstandiger. Al snel daarna kunnen we tanken in Luxemburg: We blijven ten slotte deels Nederlander. De literprijs is 1,48 en dan is het weer jammer dat onze auto niet zo veel ruimte heeft om een grote voorraad benzine op te slaan.

Nadeel van in december rijden, niet al te vroeg vertrekken en iets langere lunch is dat de laatste twee uur in het donker gaan. Bovendien is de snelweg ook nog op en is het behoorlijk mistig. Omdat de weg ook nog bochtig is, moet je soms afremmen omdat je niet meer ziet waar de weg heen gaat. Gelukkig is het niet heel rustig en dan kun je proberen de (achterlichten van de) voorliggers niet uit het oog te verliezen door iets harder te gaan rijden. Niet echt leuk rijden, maar wel Epinal gehaald.

Het hotel is niet heel goedkoop, maar dan heb je wel het voordeel van een prima kamer, lekkere douche, goed restaurant en ook een prima ontbijt. 

De volgende ochtend blijkt de auto onder een mooi laagje ijs te zitten. Natuurlijk heb ik wel een paar ijskrabbers in de auto, maar ik ben vergeten die op een goed bereikbare plaats te leggen. Ze zitten namelijk onder de bagageruimte.

Nu lijkt dat op deze foto geen probleem, maar dat was de foto VOOR het inpakken. Deze ruimte ziet er nu zo uit:

Maar gelukkig is het laagje ijs niet heel dik en lukt het de ramen schoon te krijgen met zo een rubberen wisser. En die ligt, gezien het gemiddelde Nederlandse weer natuurlijk wel binnen handbereik. We hebben vandaag wel de langste etappe voor de boeg en gelukkig rijden we redelijk op tijd weg.

De route van Epinal naar de Zwitserse grens bij Basel zag er op het pc scherm niet zo ingewikkeld uit en heb ik deze dus ook niet echt goed bekeken. Daardoor duurde het stuk naar Mulhouse veel langer dan verwacht en leken we de verkeerde kant op te rijden. Pas later gezien dat er twee mogelijkheden zijn. Of dwars door de Vogezen of er omheen. Het verschil is bijna 40 km, maar in tijd kosten beide opties ruim twee uur.  

Bij Basel is autootje ook wel toe aan een drankje en we gaan op zoek naar een pomp. Je zou toch denken dat met de benzine (en andere prijzen) in Zwitserland er hier voldoende benzinepompen zouden zijn. Maar dat valt tegen en ook hier helpt google ons. Ietsjes van de snelweg af, bij een LeClerq supermarkt, naast een McDonalds, dus die sanitaire stop is ook nog gelukt.

Zonder echte vertraging zijn we in Zwitserland, wel goed op de toegestane maximum snelheden letten! Of dat in voldoende mate gelukt is, weten we pas over een tijdje. De Gotthard tunnel ging ook zonder vertraging en we zijn weer lekker opgewarmd. In de tunnel stijgt de temperatuur namelijk tot zo maar 30 graden. Na de Gotthard tijd voor de lunch en dus niet teveel op de prijzen letten. Bij het wegrijden bleek de temperatuur hier maar net boven 0 graden te zijn en we zijn heel blij met het kacheltje in de auto.

En dan zijn we eindelijk in Italie, fijn druk op de ringweg rond Milaan en daarna die kaarsrechte weg op richting Bologna. En ook vandaag weer de laatste twee uur in het donker en helaas ook weer in de mist. Maar goed dat deze weg helemaal zonder bochten is. Bovendien worden we gelukkig ook nog ingehaald door een flixbus, die rijdt lekker door en de achterkant lijkt te bestaan uit alleen maar lampjes. Dat volgt best makkelijk en zo halen we ook weer veilig onze overnachtingsplek. We overnachten wederom in Praticello en we zijn ook nog mooi op tijd om om acht uur aan te schuiven bij restaurant Mori e Ballabeni (inmiddels ook een vaste plek) voor een heerlijk bord bigoli en een soepje met cappelletti.

En zo beginnen we aan de derde en laatste etappe. De ijslaag is een stuk dikker, maar je kunt nog meer doen met een creditcard dan alleen de tol betalen. 

Verder richting Bologna en op tijd rechtsaf richting Florence. Direct na het rechtsaf slaan volgen de tunnels elkaar in rap tempo op, maar het schiet wel lekker op. Vandaag kiezen we als lunchlocatie een wegrestaurant op de parkeerplaats langs de snelweg. Meestal niet de beste plek, maar we willen ook niet te laat aankomen in Anzio. De lunch van vandaag valt ontzettend mee, alleen zouden ze ook halve porties op de kaart moeten zetten. Dus na de lunch richting Anzio voor het laatste stukje. Op de ring rond Rome komen we natuurlijk in de file terecht, zou er een moment zijn dat er geen file op de GRA (Grande Raccordo Annulare) staat? 

We hopen na het verlaten van de GRA de files achter ons gelaten te hebben, maar op de Pontina (de SS148) blijkt dat niet het geval. Zelfs op de Nettunense (SR207) blijft het druk. Nog maar net voor het donker arriveren we op de plaats van bestemming (Viale del Colle di Santa Teresa), best wel moe na bijna 30 uur rijden. Gelukkig komt Annarita (de eigenaar) aan met een schaal vers gekookte pasta amatriciana en zwagerlief had gisteren al wat andere dingen gebracht waaronder een fles witte wijn die al in de koelkast stond. 😀

Kortom: lekker eten, douchen en het bed opmaken en slapen. Morgen gaan we de koffers wel uitpakken.

Het eten

Vaak heb ik als laatste blog over een vakantie een samenvatting van al onze restaurantbezoekjes en dit jaar is dat ook weer gelukt.

Hier in Vasto hebben we niet zo vaak buiten de deur een cappucino gedronken, dat kwam omdat we geen koffieshop echt in de buurt hadden. Maar soms is het wel gelukt en dan ook nog in het zonnetje.

De lunch was meestal ook thuis in de keuken, met de verse pizze, pane, salume en formaggi van de supermarkt en soms de mozzarella van de speciaalzaak. Ook een keertje sushi geprobeerd, maar die viel erg tegen, alhoewel het er wel lekker uitzag.

Abruzzo is het land van de zwijnen en bij de meeste restaurants kun je flink aan het vlees. 

Onze favoriet was Dalla Padella alla Brace en het gegrilde vlees was daar heerlijk. Ook de hoeveelheid vitamientjes in de vorm van wat groente was precies goed.

En ook bij Ristorante La Cascina hebben we een paar keer heerlijk gegeten. Technisch gesproken is dit trouwens in Molise en niet in Abruzzo. Zeker wel 200 meter over de grens!

Een Abruzzese vleesspecialiteit is de arrosticini. Stokjes gegrild vlees, vaak geserveerd in een stenen pot. En na afloop kun je mooi tellen hoeveel je er gegeten hebt.

De Adriatische zee is natuurlijk niet ver weg en de lokale vispecialiteit is de Brodetto. Een uiterst simpel recept, zoals zo vele Italiaanse recepten. Met neme een stenen schaal, bedekken de bodem met tomaten (wel in stukken snijden) en leggen daarop wat vissen. De vissen natuurlijk met kop en al maar wel schoongemaakt. Dan alles in de over en lekker gaar laten worden. De hele schaal op tafel en samen met een stuk gegrild brood lekker smullen.

Als alle vis op is, komt eigenlijk nog het lekkerste. Aan de overgebleven saus wordt nog spaghetti toegevoegd. Die spaghetti slurpen dan alle overgebleven smaken op en ik kan dan weer de spaghetti opslurpen. Eigenlijk dus eerst de secondo en dan de primo, maar het schijnt te mogen.

Dan is het alleen nog even het juiste restaurant zoeken om deze brodetto te maken. Overigens is het wel handig om bij het reserveren al door te geven dat je de brodetto wilt eten. We hebben helaas maar één keer de brodetto kunnen eten en dat was in een restaurant waar ze de hoofdprijs vroegen. 60 euri per persoon, terwijl er wel erg veel poon was gebruikt. En ook hier is de poon zeker niet de duurste vissoort. 

Een ander visrestaurant waar we positiever over zijn is RistoBar Histoniense. Bij onze eerste poging waren we vergeten te reserveren en het was al vol. Desondanks probeerde het personeel nog van alles om ergens een plekje voor ons te creёren, maar dat lukte helaas niet. De tweede keer natuurlijk wel gereserveerd en dat was geen verkeerde keus. Beetje frisjes in het restaurant, maar het eten was heerlijk. De volgende keer gaan we de brodetto proberen.

Verder de middag is het aperitivo time. Er zijn verschillende koffieshops in Vasto en na een grondig onderzoek zijn er twee favorieten over gebleven. En gelukkig twee, want Da Lino is op zondag dicht en Pannamore op maandag.

Da Lino

en Pannamore. Helaas geen chips, maar wel leuke kleurtjes (de broodjes).

Meestal namen we een spritz Aperol en een spritz Campari en daar krijg je dan ook wat hapjes bij. Die hapjes variёren per koffieshop. Bij veel van die koffieshops worden de hapjes ter plekke gemaakt in de keuken achter of naast de winkel en er is een regelmatige stroom van lekkere hapjes richting de vitrines in de winkel. De chips komt dan wel weer gewoon uit een zak en soms krijg je het zakje zelfs erbij. Dan weet je wel welk merk je bij de Conad moet kopen.

Het voordeel van een aperitivo bij de koffieshop is dat je meteen iets mee kunt nemen voor het toetje na het avondeten. De keuze is enorm en het kost toch wel enige tijd om de lekkerste te vinden, maar uiteindelijk is dat meestal wel gelukt.

De terugreis

Sommige oplettende of minder oplettende lezers zullen zich wel afvragen of we nog steeds in Italiё zijn. Om maar direct antwoord te geven: We zijn alweer terug! Alweer bijna vier weken, maar het opruimen van vier maanden spullen/zooi kost nog veel meer tijd dan na een vakantie van een paar weken en ben ik dus nog niet eerder aan een blogje toegekomen.

Dus voorlopig even geen foto's meer als deze:

Rechtstreeks van Vasto naar Amsterdam is ruim 1700 km, maar we moeten even langs bij mama in Rome, dus het wordt ongeveer 2000 km. En dat in vier dagen!

De eerste dag is een korte etappe, zo kunnen we op ons gemak alle spullen naar de auto sjouwen en proberen alles erin te proppen. Dat lukt aardig en ik zie zelfs nog wat in de achteruitkijkspiegel.

En is de achterbank aardig gevuld.

Ook dag twee, op een zondag is relatief kort, we hebben namelijk gereserveerd bij Mori e Ballabeni en hebben ook maar de overnachting geregeld bij Agritusrismo Fattoria Marchesini, inderdaad dezelfde als op de heenweg. Maar het is een prima plekje voor een stop tijdens deze reis: redelijk vlak bij de snelweg (omweg van ongeveer 10 km), parkeerplekje vlak bij de kamer en prima ontbijt. Bovendien knippen we dat saaie stuk snelweg tussen Bologna en Milano in twee stukjes.

Een voordeel van zo een korte etappe is dat we dan ook nog voldoende tijd hebben om voor de lunch een restaurantje te zoeken dat wat beter is dan het gemiddelde wegrestaurant. Als chauffeur heb ik daar natuurlijk helemaal geen tijd voor, maar gelukkig rijden we met z'n tweeen. M.b.v. google maps wordt restaurantje gevonden, even bellen of ze wel open zijn en direct maar tafeltje reserveren. Wat kan er dan nog mis gaan? Welnu als je even (half uur) niet op let, kun je zomaar de afslag missen. En aangezien er hier niet zoveel afslagen zijn, zit er weinig anders op dan het eerste restaurant weer af te bellen en op zoek te gaan naar een andere.

Het enige dat dan nog kan tegenvallen is de route die we af moeten leggen, meestal kost het niet al teveel tijd, maar voor dit omrijdrestaurant Osteria Staccia Buratta was dat zomaar 10 km, al zag ik dat pas achteraf op de gps-track.

En verder kun je natuurlijk altijd nog iets bijzonders meemaken op de snelweg: Bij het passeren van een auto horen we een knal, net alsof er een steen op de voorruit is gekomen. Alle ruiten zijn nog heel en de auto lijkt ok. Bestuurder van andere auto doet veel moeite om ons te laten stoppen, maar omdat we toch vlakbij de afslag zijn, rijden we door. Vlak voor de tolpoortjes stoppen we naast die bestuurder om te vragen wat er aan de hand is. Dat gaat natuurlijk in rap Italiaans, dus ik versta er geen woord van. Was dit nu een poging om de onschuldige Nederlandse toerist te beroven? We weten het niet.

Nadeel van deze twee korte etappes is dat we dag drie en vier toch nog wat meer kilometers voor de wielen hebben en dan meteen maar de meeste op maandag. Deze derde etappe heeft alles in zich om veel vertraging op te lopen. Ringweg Milaan, Italiё uit (wegwerkzaamheden bij Como), Zwitserland in (de douane wil graag alles rustig kunnen bekijken), de Gotthard tunnel (vorig jaar twee uur vertraging) en Zwitserland uit. Maar het valt ontzettend mee, even één kilometer file bij Como, bij de Zwitserse grenzen alleen even langzaam rijden en bij de Gotthard tunnel konden we gewoon doorrijden. Ook het e-vignette voor Zwitserland blijkt prima te werken, dus geen plakkerige stickers meer!

Nadeel van Zwitserland blijven natuurlijk de prijzen. Een eenvoudige lunch voor 20 euri per persoon is normaal en bij de laatste cappuccino in Italiё, vlakbij Como bleken de Zwitserse prijzen ook geёxporteerd te worden. Wel konden we de tankstop in Zwitserland overslaan.

Onze navigator stuurt ons tussen Colmar en Nancy langs Selestat, even een stukje geen snelweg, maar dat is een leuke afwisseling na al die kilometers snelweg. Zelfs die langzame landbouwtrekker voor ons mag de pret niet drukken en die toltunnel kennen we nog van de heenweg.

En zo arriveren we mooi op tijd bij ons hotel in Nancy. We hebben wel vaker in Nancy overnacht en vlak bij de snelweg in de gemeente Laxou zitten hotels genoeg. Bij het inchecken krijgen we kamer 501 toegewezen en o ja, de lift doet het niet. Gelukkig ligt kamer 501 al op de 2e etage, maar waarom noem je die kamer dan 501? Parkeerplaats voor de voordeur, restaurantje op 115 m en redelijk ontbijt, dus weer prima plekje.

En dan blijft er nog een laatste etappe over, nog maar 520 km. Ons autootje heeft inmiddels wel dorst en we tanken dus nog in Nancy, dan hoeven we tenminste niet in Luxemburg te tanken, dat scheelt weer. Net op de snelweg staan we al snel stil, wat er precies aan de hand is weten we niet, maar de A31 is gestremd en misschien wel helemaal afgesloten. We moeten nog zeker één kilometer naar de volgende afslag en dat kost ons wel 10 minuten, maar daarna kunnen we vlotjes door wat Franse dorpjes scheuren en als we dan weer op de A31 rijden is het er helemaal niet druk.

Vandaag weer tijd genoeg om iets te zoeken voor de lunch en dat wordt Croc en Fagnes. Ernaast ligt L'Atelier du Théâtre du Pain, dus de lunch voor morgen is ook alweer deels geregeld. Bij Luik altijd weer de lastige keuze om door Luik of juist om Luik heen te rijden, maar dit keer lijkt onze keuze de juiste, al weet je dat natuurlijk nooit zeker.

Verder de gebruikelijke drukke wegen in Nederland, maar we komen veilig en toch een beetje vermoeid aan in Amsterdam.

De trieste aanblik van zo een lege warme koelkast:

Maar ook weer:

En op de terugweg werkte de GPS ontvanger van mijn foon weer goed samen met de software en zo heb ik een mooi plaatje van onze route.

De pastafabriek

 

Eerst moet ik hier zeggen dat deze blog niet gesponsord is, al zou ik daar verder geen bezwaar tegen hebben. Als tweede natuurlijk de facebookopleukfoto.

 

Er zijn verschillende pastamerken in Italie maar ik ken er eigenlijk maar twee: Barilla en De Cecco. Nu wil het toeval, als toeval al bestaat, dat De Cecco hier uit Abruzzo komt en hier nog steeds het hoofdkantoor heeft en ook een/het productiebedrijf. En omdat het vandaag een zonnige dag belooft te worden, gaan we maar eens op zoek.

Na een leuke rit van ruim een uur komen we aan in Fara San Martino. Op zoek naar iets als een bezoekerscentrum om meer te weten te komen over het pasta maken in het algemeen en het bedrijf De Cecco in het bijzonder. Dat valt een beetje tegen, er is alleen een winkeltje.

 En in het winkeltje is ook een mini plekje met wat uitleg en verder natuurlijk wat reclame.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De vraag blijft dus waarom de familie De Cecco hier in 1831 begonnen is met het malen van de tarwe? Ik denk dat de aanwezigheid van koel helder water dat hier uit de bergen zo ongeveer door de achtertuin van de fabriek stroomt een belangrijke reden was.

Naast water is er vast ook wel tarwe nodig. Don Nicola De Cecco is natuurlijk begonnen met het malen van Italiaanse tarwe, maar nu komt de tarwe ook uit Californiё en Arizona. En dat wordt dagelijks in ruime hoeveelheden aangevoerd.

 

In 1889 heeft Filippo De Cecco een machine ontworpen voor het langzaam drogen van de pasta. Een procedé dat nu nog steeds wordt toegepast. Het droogproces duurt voor sommige pasta's wel 40 uur. Ik heb eigenlijk geen idee of dat langzaam is. Waarschijnlijk wel, want De Cecco is er apetrots op dat ze het zo langzaam doen. Lenta essiccazione = langzame droging. Overigens heb ik dit van de webzijde van De Cecco. Je kunt hier ook voor Nederland  kiezen bij 'Scegli il paese' om het in het nederlands te lezen.

Omdat het bezoekje aan de fabriek wat korter uitviel dat verwacht, hebben nog voldoende tijd om wat rond te wandelen. En ons autootje kon ook even gezellig bijpraten met zusje.

Verderop is ook nog het Monastero di San Martino in Valle.

 Het pad er naar toe is wat avontuurlijk 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er is hier geen mobiele ontvangst dus voorzichtig doen en niet vallen, want van de andere aanwezigen hoef je weinig hulp te verwachten.

Zelfs ons autootje voelde zich helemaal alleen.

Het monastero

We gaan ook nog even kijken bij een dorpje hier in de buurt. Civitella Messer Raimondo is een doodstil plaatsje waar de rust alleen regelmatig verstoord wordt door de kerkklokken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

En vanaf het dorpsplein kunnen we een laatste blik werpen op het De Cecco complex.