Vakantie

Normaal schreef ik ook wel eens over een restaurantbezoek, maar op de een of andere reden gebeurt dat de laatst 1,5 jaar minder vaak. Dus kan ik alleen nog maar af en toe over een vakantie schrijven. Gelukkig was het weer eens tijd voor een bezoekje aan Italië.

Dit jaar is ons oog gevallen op Grado, een dorp aan de Adriatische Zee, niet al te ver van Triëst. We waren hier zo een elf jaar geleden ook al eens geweest en het leek ons wel een leuk plekje om het grootste deel van de vakantie te verblijven. Omdat de afstand Amsterdam-Grado meer dan 1300 km is en wij op vakantie zijn, besluiten we de reis in drie etappes te knippen.

De bestemming van de eerste etappe is Sommerhausen.

Een dorp zoals vele anderen in Duitsland. Een plek om te slapen, te eten en leuk genoeg om een wandeling door het dorp te maken. En niet te ver van de snelweg en toch weer ver genoeg.

Sommerhausen ligt aan de rivier de Main en dat is hier nog een lief klein stroompje.

Maar blijkbaar hebben ze hier ook wel eens last van hoog water.

Na een goed ontbijt gaan we weer verder, de volgende overnachting is gepland in Kuchl.

Je zou bijna hetzelfde kunnen schrijven: Een plek om te slapen, te eten en leuk genoeg om een wandeling door het dorp te maken. En inderdaad niet te ver van de snelweg, maar ook weer ver genoeg. Alleen kun je hier al wat bergjes op de foto zetten.

En ook hier gaan we, wederom na een goed ontbijt weer verder. De eigenaar van ons hotel geeft ons nog wel een tip om niet meteen de snelweg op te rijden maar eerst nog even te tanken bij het benzinestation daar. En inderdaad is het wel leuk om weer eens 1,26 euro te betalen voor een liter benzine.

En zo tuffen we rustig verder richting Italië, we stoppen af en toe, maken wat interessante foto's van parkeerplaatsen.

Om een één of andere vage reden proberen we altijd de lunch uit te stellen totdat we in Italië zijn en vandaag lukt dat aardig. In Tarvisio stoppen we voor onze eerste Italiaanse lunch deze vakantie, inclusief een spritz.

Omdat we niet te vroeg in Grado kunnen inchecken en we nog maar 150 km te rijden hebben, vertellen we de navigatie om de tolwegen en de snelwegen maar links (of rechts) te laten liggen. Waar we niet aan gedacht hebben is dat we dan nu een stuk door Slovenië zullen rijden. Dat maakt natuurlijk ook niet zo heel veel uit en gelukkig weet onze navigatie nu wel waar we rijden, dat was in 2010 anders. We herkennen wel het museum in Kobarid wat toen best wel indruk op ons gemaakt heeft.

En zo arriveren we mooi op tijd in Grado en halen de sleutel van ons appartement op. Gelukkig is er een parkeerplekje voor de deur van ons appartement en de lift doet het gelukkig ook. En vanaf ons balkonnetje op de 4e verdieping kijken we uit over Grado.