Terug naar donkere december dagen.

En zo zit onze korte vakantie er weer op en keren we terug naar koude en donkere Amsterdam. We zitten nog op Carriacou, dus we moeten eerst weer een stukje varen, maar eerst onze laatste lunch op dit eiland. We gaan naar La Playa Beach bar en inderdaad een restaurant zo ongeveer op het strand. Er zijn drie tafeltjes en ze zijn allemaal bezet, maar de man die alleen aan een tafeltje zit, nodigt ons uit om bij hem aan te schuiven. De kokkin is tevens de serveerster en heel snel zal het dus niet gaan, zeker niet omdat de twee andere tafeltjes net hebben besteld. Niet de beste combinatie als je op weg bent om de enige boot van de dag te halen.
Tijdens het wachten valt mijn oog op het gebouwtje naast het restaurant:

Op de één of andere manier doet deze muurschildering me aan een liedje denken, maar ik kan maar niet op de titel komen. Wie weet schiet het me nog te binnen.
De veerboot naar Grenada legt aan bij Tyrell Bay en dus niet op loopafstand van het autoverhuurbedrijf hier in Hillborough, maar iemand van het verhuurbedrijf wilde ons wel wegbrengen naar de boot in onze 'eigen' auto. Dat kwam mooi uit, dan kon hij meteen op de terugweg even tanken. Tanken gaat hier namelijk niet zo snel bij die ene benzinepomp op het eiland en bovendien hebben we in deze auto maar 20 miles gereden.
We zijn dus op tijd bij de boot en de boot vertrekt ook nog op tijd! Dat is mooi, want we kunnen over twee uur inchecken voor de vlucht naar London. Wederom een tochtje over een zo goed als vlakke zee en op schema varen we de haven van St.George binnen. Er staan al verschillende taxi's te wachten en al snel zijn we onderweg naar hotel True Blue Bay voor de laatste nacht. Zo een ritje over een eiland waar we net 10 dagen hebben gebivakkeerd is altijd wel leuk: 'Hier dat strandje, daar dat restaurantje en hier boven op de heuvel ons appartementje'. Nu dus voor één nachtje een hotel en dat heeft natuurlijk ook wel voordelen. Diner op loopafstand van kamer, dus eindelijk kan ik ook een cocktailtje drinken, de 'painkiller' dan maar. Luxe kamer met ruime badkamer en een douche met ruim voldoende water. De volgende ochtend ontbijtje met alles d'r op en d'r aan en je hoeft er niets voor te doen. De ochtend brengen we door aan het zwembad dat een zwakke imitatie is van een strand:

En er kruipt en loopt ook nog van alles rond:

Dat groene geval heeft dat gestreepte geval trouwens smaakvol opgepeuzeld.
Onze vlucht gaat pas aan het begin van de avond, maar we mogen de hotelkamer tot 15.00 gebruiken en dat is wel lekker. Dan uitchecken en alleen nog maar een taxi laten komen. Dat laatste gaat dan ietwat chaotisch, maar mooi op tijd zijn we op het vliegveld.
Bij de security staat helemaal geen rij en dan vergeet je zomaar de fles water uit de rugzak te halen. Maar we krijgen alle tijd om de fles leeg te drinken, want volgens de beambte moet je veel drinken voordat je gaat vliegen.
We vertrekken op tijd en na drie kwartier landen we alweer op St.Lucia. Daar stappen dan nog wat andere mensen in en als ik me goed herinner, behoorden wij in december 2014 tot de passagiers die in St.Lucia instapten. Dat instappen zou allemaal wel wat sneller kunnen, maar dat blijkt uiteindelijk niet uit te maken. We moeten toch wachten totdat er voldoende brandstof in de tanks zit!
De vlucht verloopt verder wel soepeltjes, stevige wind mee en dat scheelt weer een half uur. Het eten is een stuk minder dan op de heenweg en het ijskoude croissantje met een plakje cheddar om 6.00 in de ochtend (biologische tijd 2.00 's nachts) doet mij terugdenken aan de restaurants op Grenada en Carriacou:
Het opvallende verschil tussen beide eilanden is, dat er op Carriacou natuurlijk minder restaurants zijn, maar dat de kwaliteit hiervan op Carriacou wel wat hoger is. Een kort overzicht:
Na de hamburger op Gatwick waren we wel toe aan iets anders, alleen op zondagavond blijkt er veel dicht te zijn en we hebben de buurt nog niet echt verkend. Uiteindelijk rijden we richting St.George en, naar later blijkt vlak bij de jachthaven, vinden we Patricks. Parkeerplekje vinden valt niet mee, want we zijn er nog niet aan gewend om, min of meer op de weg te parkeren. Maar het eten is meer dan de moeite waard. Lekker simpel en heerlijk van smaak.
De volgende dag is het maandag en ook dan zijn er een aantal restaurants dicht. Maar goed, we hadden al uitgebreid geluncht bij de strandbar van Radisson en uiteindelijk komen we uit bij het restaurant onder aan de heuvel: Le chateau. De Franse naam belooft meer dan je uiteindelijk krijgt. Goed eten, maar niets bijzonders.
Een dag later weer geprobeerd bij Umbrella's (gisteren was er geen plek). Wel heel erg gericht op de Amerikaanse toeristen dus een beetje teleurstellend. Afrekenen is ook wat lastig, je moet uiteindelijk zelf naar de kassa om te betalen. Dat hadden ze ook wel even eerder kunnen vertellen.
De volgende dag lunchen we ergens op het eiland bij een bakkerij en 's avonds heb je dan wel trek in iets lekkers. We kiezen voor de Coconut Beach Restaurant. Wederom niets bijzonders, maar je moet toch wat. Wel grappig is dat de ober uiteindelijk maar op een stoel gaat zitten omdat het niet heel druk is. Dat ziet er eigenlijk wel apart uit.
Vanuit ons appartement kijken we o.a. uit op Carib Sushi en die gaan we toch maar eens proberen. En het eten is prima. Alleen stokjes, geen lepel en zo doe je er in ieder geval iets langer over.
Vlakbij het vliegveld is het restaurant Aquarium, je kunt er ook overnachten, dus een prima plek om de laatste avond voor de terugvlucht door te brengen, maar we hadden al bij True Blue Bay geboekt. Het restaurant is afgeladen vol en het lijkt alsof alle studenten vandaag de laatste schooldag van het jaar vieren. Wel gezellig en het eten is zeker de moeite waard. Een tip voor als je met de auto komt: beneden zijn er ook parkeerplaatsen.
Na een paar dagen speuren naar bijzonder eten hopen we op beter bij een Mediterraans restaurant. Italiaans ligt altijd wat lastig, dus is Spaans een goede tweede keus. Sangria klinkt erg Spaans en de serveerster is ook Spaans en het eten is in ieder geval wat minder gericht op de Amerikaanse toerist.
Op de Kaaiman eilanden hebben we vorig jaar erg lekker gegeten bij een Indiaas restaurant en ons oog was deze avond gevallen op Punj-abi. En dat was hier op Grenada dus een teleurstelling.
De laatste avond op Grenada proberen we maar weer eens iets lokaals uit: De GrillMaster en inderdaad de titel 'master' klopt wel aardig.
En nu de restaurants op Carriacou.
Het voor ons dichtstbijzijnde restaurant is de RoundHouse en dat blijkt ook nog eens het beste op het eiland te zijn. Dat komt dus goed uit en slechts een kwartiertje rijden over donkeren wegen van ons huisje. Aan parkeren op de weg zijn we inmiddels gewend, maar een paar auto's kunnen hier ook op eigen terrein parkeren.
In Hillborough hebben we bij Kayak Kafe gegeten. Niet heel groot, niet heel druk en eten was goed. Wel altijd jammer dat het 's avonds al zo vroeg donker is, anders zou je hier tijdens het eten een prachtig uitzicht over de zee hebben. Voor het toetje hebben we geen ruimte meer, maar een doggybag is dan een prima oplossing.
Iets verder van ons appartement dan de RoundHouse is de Green Roof Inn. In kwaliteit heel goed vergelijkbaar met de RoundHouse, maar net ietsjes minder. Wel weer leuk dat de baas, Disco, even bij ons kwam zitten/liggen.

En als laatste restaurant in deze lijst hebben we nog Slipway. Voor ons wel bijna aan de andere kan van het eiland, dus gaan we maar een keer lunchen. Wel jammer dat het zo ver is, anders zouden we er vast vaker zijn gaan eten.
Inmiddels heeft het toestel de landing naar Gatwick ingezet en kunnen we na een soepele landing het vliegtuig verlaten. Dan moeten we eerst helemaal naar buiten en dan weer naar binnen, inclusief security check en paspoortcontrole. Ik vraag me eigenlijk af of je op Schiphol bij een transfer ook weer helemaal naar buiten moet. We hebben nog tijd genoeg en we gaan lekker een gebakken eitje met toast en een croissantje oppeuzelen en wegspoelen met een cappuccino. We zijn klaar voor het laatste stukje.
Nog drie kwartier en we landen op Schiphol. Koffers, rondje appie en met taxi naar huis.
Brrr wat is het koud.

Nog meer zon: Carriacou.

Na 10 dagen op het drukke Grenada gaan we nog een weekje bijkomen op Carriacou, een eilandje ongeveer 60 km noordelijker. We hebben besloten om met de boot te gaan van de Osprey line. Deze boot brengt ons binnen twee uur van St.George naar Hillborough, over een, hopelijk, vlakke zee.
Maar eerst moeten we onze huurauto nog inleveren en dat gaat makkelijk. We rijden naar de steiger waar de boot gaat vertrekken, daar parkeren we de auto ergens op de parkeerplaats voor de brandweerkazerne en ´verstoppen´ de sleutel in de auto. Onder de mat, in handschoenenvakje of achter de zonneklep. We hebben dit al vaker zo gedaan in het Caribisch gebied, maar als Nederlander/Amsterdammer blijft dat bijzonder.
De boottocht gaat inderdaad over een, zo goed als vlakke zee, alleen meren we niet af in Hillborough, maar in Tyrell Bay en dat is niet echt in de buurt van de plek waar we onze huurauto zouden ophalen. Maar het verhuurbedrijf heeft voor ons een taxi geregeld, dus dat komt allemaal goed. De reden dat we in Tyrell Bay aankomen is dat dit het nieuwe centrum van alle economische bedrijvigheid moet worden. De jachthaven, de ferry terminal, een gloednieuwe supermarkt en wie weet een steiger voor een paar cruiseschepen. Dus we zijn blij dat we nu nog van de rust op Carriacou kunnen genieten.
Bij inspectie van de huurauto valt mij op dat de rechterachterband er wat zacht/lek uitziet, maar met een duim wordt even gevoeld en het antwoord luidt ´Die band is prima´. Ok, het is jullie auto en band en als die verwisseld moet worden, bellen we jullie wel om te helpen. En om het verhaal meteen maar af te maken: drie dagen later zijn we nog een keer langs gegaan om de band op te laten pompen en op onze voorlaatste dag kwamen ze de auto ongevraagd en onaangekondigd omruilen.
Het grote verschil met Grenada is hier toch wel de rust. Veel minder mensen, minder toeristen, minder auto´s, minder getoeter, minder muziek, veel minder muggen en minder restaurants. Dat laatste is dan wel weer jammer natuurlijk, maar daar kom ik in mijn volgende blog op terug. Vergelijkbaar zijn de smalle wegen, maar toch is het altijd weer opvallend hoe de eilanden hier van elkaar verschillen, zelfs als ze vlak bij elkaar liggen.
We hebben een alleraardigst appartementje gevonden en omdat we vergeten zijn de google-maps voor Carriacou te downloaden, is het even de vraag hoe daar te komen. Gelukkig is er iemand die toch die kant op moet en ons vooraf zal gaan. Uiteindelijk valt het mee. Bij 1e kruispunt links, dan bij juiste kruispunt rechts en dan doorrijden tot we de weg naar ons appartement (het staat overigens te koop) zien.

Vanuit ons appartementje hebben we trouwens prima zicht op Petite Martinique.

Erg veel te doen is hier niet, dus heb ik even de ruimte om een aantal dingen te benoemen die ons tijdens de vakantie zijn opgevallen.
Zoals we wel vaker hebben meegemaakt op de Caribische eilanden is dat je in de supermarkten op sommige dagen lege schappen aantreft. En als de boot met voorraden is gelost, zijn de schappen weer overvol. Zo ooit was er op Bonaire geen flesje bronwater te vinden en hier was gisteren het schap met de vleeswaren helemaal leeg.
Op Grenada en Carriacou is het water uit de kraan veilig om te drinken en ook nog zonder bijsmaakje van chloor of zout. We zijn toch nog wel flessen water blijven kopen, maar in de restaurants was ons water altijd 'tapwater' en we zijn niet ziek geworden.
Hier op Carriacou hebben we geen airco in ons appartementje, maar de wind waait hier volop en met ramen aan beide kanten, is een airco helemaal niet nodig. We moeten 's nachts de ramen zelfs voor een deel dichtdoen om niet wakker van de kou te worden. Met zoveel wind zou je misschien wel wat windmolens op dit eiland verwachten. Die zijn er dus niet. Ook de zonnecellen ontbreken bijna volledig. Maar of zonnecellen hier heel veel energie zouden opwekken, met elke dag 12 uur zon, is natuurlijk maar de vraag.
Scheiden van afval is hier ook een onbekend begrip, alleen de lege bierflesjes kun je inleveren bij de supermarkt. Maar zorg voor het milieu wordt natuurlijk ook niet erg gestimuleerd als je op een strandje het volgende ziet:

En misschien is het volgende daar dan wel een logisch gevolg van:

En na al deze bespiegelingen toch nog even tijd voor een paar opmerkingen over de stranden hier.
Eén van de stranden hier heet Paradise Beach, geen idee waarom, daarom zijn we de eerste dag meteen maar gaan kijken. Dit is wat we zagen:

We vonden de naam wel redelijk passend. Met de keuze uit drie verschillende eettentjes, voldoende parkeerplaats en zelfs nog een omkleedruimte (op 2e foto onder het uithangbord) met douches.

Enige nadeel was dat drie keer per dag de lijndienst van Grenada - Carriacou vlak overvloog. En één keer is het zelfs gelukt om er een filmpje van te maken.
Zo is onze vakantie toch nog snel voorbij gegaan. Morgen met het bootje terug naar Grenada en dan wachten op terugvlucht naar Amsterdam (via St.Lucia en Gatwick).