Montserrat. Deel1

Vandaag vliegen we naar Montserrat, een eilandje hier vlak in de buurt. We gaan mooi op tijd richting vliegveld en daardoor hebben we genoeg tijd om een keer een afslag te missen. Auto inleveren bij de verhuur, met zo mogelijk nog minder benzine in de tank toen we de auto ophaalden ;-).
Dan op zoek naar de balie van Fly Montserrat. Erg vlot gaat het niet, maar na een half uur hebben we onze boarding pass. De ene koffer was wel wat te zwaar, maar mag toch mee. Daarna de security check en hier mag ik zelfs mijn schoenen uitdoen en daarna gaan we zitten wachten. Volgens schema vliegen we om 15.30, maar er staan helemaal nergens borden of schermen waarop je dat kunt zien. Na een paar keer vragen, komen we nog niet veel verder. Wel weten we nu wie onze medepassagiers zijn en dat is wel prettig. Twee passagiers kunnen ze misschien nog vergeten, maar toch niet vijf?
Uiteindelijk mogen we dan naar de vertrekhal en moeten we snel naar ons toestel lopen. Er is dan net een groot toestel van Air Canada aan het taxien en dat maakt best wel veel herrie.
We vliegen in een twee-motorige BN, plaats voor zes passagiers en twee piloten, maar Pierre is vandaag onze enige piloot. Pierre vraagt of wij de weg weten, want voor hem is het de eerste keer dat hij naar Montserrat vliegt. We stijgen op tegen de wind in en gaan dus eigenlijk de verkeerde kant op, maar een draai van 180° maakt dat weer goed. Op 2000 feet hoogte zien we Montserrat al snel naderbij komen. Om weer tegen de wind in te kunnen landen vliegen we eerst over het eiland heen en maken dan weer een 180° bocht. Zo halen we wel een vliegtijd van 15 minuten.
Het tochtje levert wel een leuke foto op, het lijkt wel een Cessna, ook het stall-signaal vlak voordat we de grond raken klinkt hetzelfde.

Voor de oplettende lezer/kijker is het natuurlijk wel duidelijk dat dit eigenlijk een foto van de terugvlucht is.
De landing verloopt netjes en al snel staan we te wachten bij de Immigration om onze formulieren te laten controleren. Daarna de koffers pakken en op zoek naar onze huurauto van Be Beep. Een op het eerste gezicht een beetje aparte naam maar in Nederland zou dit verhuurbedrijf gewoon Toet Toet heten.
Tussendoor nog even snel een lokaal rijbewijs ophalen, maar dat gaat dus niet snel. Eerst tien minuten wachten totdat er iemand is, daarna een uitgebreid vragenformulier invullen, daarna betalen (daar gaat het tenslotte om) en dan heb ik eindelijk mijn rijbewijs in mijn hand. Het is overigens niet veel meer dan een ontvangstbewijs voor het geld (daar gaat het tenslotte om).
Inmiddels begint het al te schemeren en we weten eigenlijk niet precies waar we heen moeten, maar Be Beep rijdt voor ons uit naar ons huisje voor de komende week en laat in de tussentijd ook nog de dichtsbijzijnde supermarkt en restaurant zien. Als we die morgen nog maar kunnen vinden.
In ieder geval zijn we net voor het donker in The Egret House. Morgen kijken we wel verder.

Antigua. Deel 2.

En wat doe je dan op zo'n eiland als Antigua. Eigenlijk niet zoveel. In de folders staat dat hier 365 stranden zijn, elke dag een andere dus, maar ik begin me inmiddels wel af te vragen hoe ze die stranden dan geteld hebben. Maar er zijn inderdaad een paar prachtige stranden. Onze favoriet is Valley Church Beach. Een ruim strand met voldoende bomen voor de broodnodige schaduw en de strandstroelen zijn al te huur voor 5 us$ per dag oftewel 26 ec$ voor twee stoelen, maar 25 ec$ blijkt ook voldoende te zijn. Op zo een strand maakt je dan foto's zoals deze:

of

 

heel vervelend dus.

Natuurlijk heeft zo een eiland ook een paar jachthavens waar wat kleine bescheiden jachtjes beschutting kunnen zoeken.

 

 

's Morgens beginnen we met een eigen gemaakt ontbijtje:

 

 

rijden wat rond over het eiland, zoeken een strandje op en als we thuis komen bij ons hotelletje kunnen we nog een duikje maken in het zwembad:

 

's Avonds moet er natuurlijk nog wel worden gegeten en gelukkig hebben we vier restaurants op loopafstand van onze kamer. In willekeurige volgorde:
Zoals eerder geschreven, de Coconut Grove ligt op slechts een paar meter van onze kamer. Dat feit op zich is voor mij al reden genoeg om hier te gaan eten. Eigenlijk zit je hier op het strand onder een afdakje. Een heerlijk plekje dus. Op één avond was de wind zo sterk, dat de rolluiken naar beneden moesten, maar toen waren we toevallig ergens anders gaan eten.
Het eten is hier verder prima te eten, op de Britse Antillen zijn mijn verwachtingen toch al bescheiden en daar past de Coconut Grove prima bij. En ga je er een keer niet eten, kun je er altijd nog even een cocktailtje gaan halen.

Pepperz 'n lime ligt slecht 150 m verder dan de Coconut Grove, dus nog steeds prima te doen. Dit restaurant richt zich op de Mexicaanse keuken en dat is helemaal niet verkeerd. Omdat we hier een paar keer hebben gegeten, hebben we samen bijna alle Mexicaanse klassiekers kunnen proberen en ze waren allemaal erg lekker. Alleen de chili con carne hebben we bewaard voor een volgende keer. Overigens was dit de enige plek op het eiland waar de credit card in ec$ (XCD) werd afgerekend, alle anderen rekenen uiteindelijk in us$.

Antgua is Brits en dat zie je op woensdag en vrijdagavond terug op de parkeerplaats bijna pal voor de deur bij Buccaneers Beach club. Daar staat namelijk een mobiele fish & chips kraam.

Nu weet ik nog van heel vroeger dat de engels fish & chips eerder berucht dan beroemd waren en ik was dan ook zeer verbaasd dat onze keuze op dit 'restaurant' is gevallen. De kraam staat goed aangeschreven op dit eiland, de tafeltjes zijn bezet en zo te zien komen de engelse pensionado's van het hele eiland hier hun bestelling ophalen. Zelfs na een tijdje in zo'n piepschuimen bakje is het blijkbaar nog goed te eten. We zijn benieuwd.

Dat ziet er veelbelovend uit, geen vies stuk krant, maar een net stukje vetvrij papier in een, dat dan weer wel, plastic bakje. Enthousiast begin ik aan de gefrituurde vis. Op een eiland, midden in een zee met heel veel vis, verwacht ik een uitermate vers en smaakvolle moot. De werkelijheid is helaas anders. Als ik uiteindelijk in het gefrituurde beslag een stukje vis denk te vinden, zit hier geen enkele vissmaak aan. Ik denk dat dit een stuk koolvis uit de Noordzee is en dat deze dan lekker diepgevroren de reis naar Antigua maakt. De friet is nauwelijks beter en het zakje ketchup helpt nog een beetje om het eetbaar te maken. De bakjes ravigotte saus die op tafel staan, durf ik nauwelijks aan te raken. Wij zullen ons voorlopig wel niet meer aan een fish & chips wagen.

Iets verder dan de voorgaande restaurants is Putters Bar and Grill. Een kindvriendelijk restaurant, dus het kost ons best wat moeite om hier naar binnen te stappen. De kindvriendelijkjeid blijkt eruit te bestaan dat de kinderen lekker naast het restaurant kunnen gaan spelen, dus eigenlijk meer een ouder en andere-gasten-vriendelijk restaurant. Om te beginnen bestellen we twee Carib's. De ober probeert tegelijk beide glazen perfect te vullen. Dat lukt niet helemaal. Hij zegt dat hij het met Heineken wel kan, dankzij zijn Nederlandse roots. Geboren op Curacao, maar daar zo kort gewoond, dat we niet in het Nederlands verder kunnen praten. We testen als voorafje de pizza en die is best redelijk. Verder is het eten zoals in zoveel restaurants hier. Goed maar niet bijzonder.

Zo dat besluit ons weekje op Antigua, ik zou wel meer willen vertellen, maar dan gaan sommige lezers van deze blog klagen.
Morgen verder naar het volgende eiland: Montserrat!