Soms krijg ik wel eens een verzoek van iemand om ruimte te maken voor een gastblog, normaal doe ik dat dus niet, maar voor Tom maak ik een uitzondering:
Ik ben best tevreden over mijn personeel. Krijg meestal op tijd te eten en te drinken. En als ik een keertje wil, kan ik altijd wel een knuffel halen. Ze gaan op tijd de deur uit, geen idee wat ze doen maar ik heb lekker een dag het huis voor mezelf. Aan het eind van de dag komen ze weer thuis. Meestal hoor ik de auto wel aankomen en dan ga ik snel in de vensterbank zitten. Dan is het het net alsof ik op ze zit te wachten. Als ze daarna binnenkomen doe ik altijd gemaakt enthousiast. Dat vinden ze waarschijnlijk leuk, want dan maken ze vreemde geluiden. Ik laat me dan eventjes aaien en daarna draai ik me om en ga wat anders doen. Pas als het eten wordt opgediend, kom ik er wel weer aan.
Maar zo een zeven maanden geleden veranderde dat. Zoals elke werkdag had ik mijn plekje op mijn bank alweer ingenomen en wachtte totdat het personeel zou vertrekken. Maar dat gebeurde niet. Ze gingen allebei aan de eetkamertafel zitten met hun laptop en het leek wel of ze aan het werk waren. Ik hoorde ze af en toe tegen de laptop schreeuwen 'Hoor je mij wel?' en met mijn rust was het dus wel gedaan. Ik ben toen maar een plekje boven gaan zoeken in de hoop dat het een dag later weer normaal zou zijn. Maar ook de dagen erna veranderde er weinig. Het werd eigenlijk nog erger. De ene verzorger bleef in de woonkamer zitten, maar de andere verzorger ging op een slaapkamer zitten werken. Voor een beetje rust moest ik dus helemaal naar zolder.
Dat ze de hele dag thuis waren, had ook wel een paar voordelen. Ik kreeg nu overdag ook wel eens wat lekkers te eten en hoefde dan niet dat verkleurde eten van mijn bordje op te eten. De waterkraan werd nu ook overdag open gedaan, zodat ik lekker vers water kon drinken. Maar het fijnst was toch wel dat de deur gewoon werd open gedaan als ik naar buiten en daarna weer naar binnen wilde. Ik hoefde maar even een beetje zielig te miauwen voor de deur en mijn bediende sprong al op om de deur open te doen. Nu hoefde ik niet meer dat luikje met mijn kop open te duwen. Zo'n luikje is natuurlijk wel makkelijk, maar daarna moet ik elke keer weer mijn haartjes netjes doen, want die worden telkens plat gedrukt. En dat vindt Sonja, de poes van twee huizen verder, niet mooi staan.
Inmiddels ben ik na zeven maanden wel een beetje gewend dat ik het huis niet meer voor mezelf heb. De andere katten en poezen uit de buurt hebben eigenlijk allemaal hetzelfde probleem en we kunnen dus ook niet echt bij elkaar op bezoek. Met mooi weer is dat niet zo erg, want dan gaan we lekker in de tuin spelen, maar als het straks weer kouder is, moet ik me de hele dag op zolder zien te vermaken.
Misschien dat ik over een paar maanden weer een gastblog mag vullen en dan vertel ik wel hoe het verder is gegaan.
Tom
