Nu we alweer twee maanden in Nettuno bivakkeren, is het misschien leuk om wat te schrijven over de dingen die mij verbazen. Ik zou kunnen schrijven over de bureaucratie, over het afvalscheiden en inzamelen, de supermarkten, het ontbreken van statiegeld, de grote hoeveelheid plastic en ander verpakkingsmateriaal die met de boodschappen meekomen, kortom voldoende stof voor verschillende blogjes. Maar ik denk dat ik deze blog ga vullen met de dingen die mij nog steeds verbazen als ik deel neem aan het verkeer.
En dan eigenlijk nog niet eens het gedrag van de andere verkeersdeelnemers, al kom ik daar straks nog op terug, maar de kwaliteit van de wegen.
De snelwegen vallen wel mee maar de andere wegen zijn echt heel matig van kwaliteit. Bv. de SS148 (Strada Statale) oftewel de Via Pontina, de weg van de ringweg rond Rome (de GRA-Grande Raccordo Anulare) naar Latina is op sommige stukken zo slecht dat je dan beter op de andere baan kunt gaan rijden, wat de meeste Italianen ook doen. En als je dan vanaf deze SS148 richting Nettuno rijdt, moet je niet alleen rekening houden met een slecht wegdek, maar is het ook beter om om de verschillende 'potholes' (klinkt toch erger dan kuiltje) heen te rijden. Hier in Nettuno zijn er een paar van die kuilen waar zelfs de vrachtauto's en bussen omheen rijden. Grappig is dan weer om te zien dat als zo'n kuiltje wordt volgestort met asfalt, heel veel bestuurders erom heen blijven rijden.
Je ziet hier dus best vaak het volgende verkeersbord:
Het aparte is dan dat er meestal een stuk prima asfalt volgt. Ik denk dat de weg zo slecht was dat er na een paar jaar zo'n bord is neergezet en dat na nog een aantal jaar toch maar eens het asfalt is vervangen en dat het bord over een paar jaar weer weg wordt gehaald. Op het nieuwe stuk asfalt ontbreekt meestal nog de belijning, 's nachts in het donker onhandig, maar overdag wel fijn, dan hoef je daar verder niet op te letten.
Daarnaast zijn veel (maar niet allemaal) zebrapaden verhoogd zodat je wel af moet remmen. Bij de aanleg zijn ze ook voorzien van een opvallend kleurtje, maar die verf is vaak nauwelijks meer zichtbaar. Soms word je gewaarschuwd door het onderbord 'rialzato'. En soms ook nog dat er bv. drie van zulke zebrapaden aankomen. Wanneer kom je dan vanzelf wel achter.
Kortom een hele uitdaging om hier rond te scheuren. En daarnaast zijn er ook nog de overige weggebruikers. Natuurlijk geeft bijna niemand richting aan en ook de koplampen lijken hier soms een overbodige accesoire (behalve dan als die bumperklever achter je vindt dat je opzij moet gaan). Richting aangeven terwijl je zit te bellen, is natuurlijk ook heel lastig.
Wat hier ook bijna iedereen doet is om bij een kruispunt waar je voorrang moet geven toch langzaam vooruit te blijven rijden, net zo lang totdat iemand wel moet stoppen omdat deze er eigenlijk niet meer langs kan. Zeker als er een file staat, is dit de enige manier om je er tussen te wringen, want je krijgt niet erg snel zomaar de ruimte, zeker niet in een auto met Nederlands kenteken. Maar deze techniek gebruiken op een 70 km/h weg in het donker met weinig verkeer lijkt een actie van iemand die levensmoe is.
En de snelheid van de meeste auto's is dan meteen mijn volgende verbazing. De maximaal toegestane snelheid wordt bijna door iedereen wel met zeker 20 km/h overschreden en ik moet toegeven: 'Dat went snel'. De grootste verbazing is er dan juist als er iemand rijdt die zich precies aan de maximum snelheid houdt of voor alle zekerheid nog iets langszamer. Dan lijkt 50 km/h weer een ontzettende slakkengang en dat is dan meestal iemand die zit te bellen.
En nu ga ik maar vast bedenken waar mijn volgende stukje over zal gaan.
