Vakantie: Naar Barbados.

Een paar jaar geleden, om precies te zijn in 2012 op weg naar Antigua en Montserrat hadden we op Gatwick minder dan twee uur de tijd om over te stappen. Dat was zeker geen leuk begin van de vakantie (op Schiphol is elke minuut vertraging er al snel eentje te veel) en op de terugweg moesten we uiteindelijk zelfs via Heathrow, dat willen we dus niet nog een keer meemaken. En daarom waren we blij toen we zagen dat de schema's dit jaar dusdanig waren dat we maar liefst drie uur de tijd zouden hebben om over te stappen! Dat moet, zelfs voor Britsh Airways voldoende zijn om ons en onze bagage af te kunnen leveren op het Caribisch eilandje van onze keuze. En dit jaar is dat Barbados.
En dus hebben we dit jaar geen enkele vertraging op Schiphol, hoeven we niet lang te taxiën naar de startbaan, vliegen we direct de goede kant op (een mooi zicht op Scheveningen) en bijna in één rechte lijn naar London. Dus hebben we daar alle tijd om rustig te winkelen, op ons gemak te eten en ook nog ruim op tijd bij de gate te zijn.
Vanaf dat moment is het nog maar (?) acht uur vliegen naar Barbados. Omdat we natuurlijk tegen de wind in moeten landen en de wind vanuit de Atlantische Oceaan naar het Caribisch gebied blaast, maken we een mooi rondje over Barbados om goed uit te komen. Jammer genoeg is het al donker, dus zien we alleen de vele brandende lampen op het eiland.
De douane controle gaat traag als vanouds in dit deel van de wereld, maar omdat we redelijk voorin het toestel zaten, staan we ook redelijk vooraan in de rij. Maar we begrijpen nu wel waarom een aantal medepassagiers zich zo ongeveer rennend richting aankomsthal spoedden. En uiteindelijk moeten we nog wachten op onze koffers en als ook die er zijn gaan we op zoek naar onze huurauto voor deze week.
Nadat we de koffers achterin de Suzuki Jimny hebben gelegd gaan we op zoek naar ons appartementje. Volgens de informatie moeten we nog zeker drie kwartier rijden en omdat er eigenlijk toch maar één weg is met her en der wat rotondes, kan het eigenlijk niet mis. Omdat we hier geen TomTom hebben, heeft MarinaMarina een uitgebreide routebeschrijving ouderwets uitgeprint. Maar zo een geprinte routebeschrijving leest best wel lastig in het donker. Na zo een drie kwartier rijden, stoppen toch maar even om te kijken of we enigszins op de goede weg zijn en besluiten bij het eerstvolgende bewoonde stukje wereld, toch maar de weg te gaan vragen. En in dat eerstvolgende stukje bewoonde wereld zien we dan toch de Trimarket staan, waar we rechtsaf moeten en vandaar is er echt nog maar één weg.
Omdat we toch bij de supermarkt zijn, kopen we meteen maar wat meest noodzakelijke dingen: water, brood, beleg, bier, rum, etc. Ja je kunt hier gewoon betalen met US$, maar de cassière heeft toch wat moeilijkheden met het uitrekenen. Iemand die achter me in de rij staat, wisselt dan maar even snel en achteraf uitgerekend, ook nog voor de juiste koers. Later zien we naast de supermarkt een ATM, dat was misschien makkelijker geweest.
Bij het complex waar we een weekje gaan vertoeven, geeft de bewaker ons de sleutel en vlotjes vinden we nummer 266. We zijn best wel moe van de 17 uur lange reis en we proberen zo snel mogelijk te gaan slapen. Dus pas de volgende dag zien we 'ons' zwembadje:

Vakantie. Het eten

Over de terugreis met de autoslaaptrein valt eigenlijk erg weinig te vertellen. Het laden van de auto's verliep verrassend vlot. We vetrokken precies op tijd. Toen we zondagochtend wakker werden, waren we al in Venlo. Alleen het diner viel een beetje tegen, maar daar hebben we een schappelijke vergoeding voor gehad. Ik kan dus direct verder met de foodspecial.
Ach ja het eten in Italië. Meestal eten we er wel lekker en we proberen ook altijd foto's te maken van de gerechten. Dat laatste mislukt soms omdat we dan teveel onder de indruk zijn van het eten of gewoon teveel honger hebben en dan zijn de borden al te leeg om er nog een mooie foto van te maken. Maar gelukkig zijn er ook een paar gelukt.
Het Italiaanse ontbijt is natuurlijk wel berucht, zeker in vergelijking tot het Engelse ontbijt. Alles meer dan een droge cracker en een kopje koffie is meegenomen. Maar in Verona zaten we vlakbij een koffieshop (een Italiaanse, geen Nederlandse) waar we de ochtend begonnen met een rondje croissant en cappuccino en meestal ook nog een tweede ronde.

Bij onze favoriete B&B is het ontbijt weer van een geheel andere orde. Ik laat de foto's maar voor zich spreken.

 

De foto's van de lunch bewaar ik maar voor bij het avondeten, zoveel verschil zit er voor ons toch niet tussen. En als je dan 's avonds wilt gaan eten, maar het voor de Italianen nog te vroeg is, kun je altijd onder het mom van het Aperitivo nog even wat eten. Bij mooi weer is de Spritz wel een heerlijk drankje, in zoete (Aperol) of bittere (Campari) variant, maar een biertje mag ook natuurlijk. Binnen in de bar is er een buffet met allerlei kleine hapjes, waar je je bordje kunt gaan vullen. Wel even opletten dat dit buffet niet open is voor als je alleen koffie besteld.

Op deze manier is het toch gelukt om het avondeten te halen. De eerste dagen maken we nog de fout door teveel te willen proeven, na een paar dagen houden we het op maximaal twee gangen. Dus bv. een antipasto

een bordje pasta

een stukje vlees (de snitzel was nog in Duitsland op de heenreis)

en soms een toetje

Allemaal erg vervelend.
Voor meer foto's van deze vakantie, zie mijn picasa album.
En omdat ik nooit zo snel ben met al deze verhaaltjes, komt onze volgende vakantie er alweer bijna aan. Een weekje Sardegna!

Vakantie. La Morra (Piemonte)

Zo de laatste paar dagen van onze vakantie gaan in en gelukkig zijn we in een mooi gedeelte van Italie: Piemonte. En als we in Piemonte zijn, logeren we altijd bij onze favoriete B&B.
Dit jaar is het er een beetje rommelig want er is een verbouwing aan de gang. De volgende keer als we hier zijn, is er een zwembad en is er meer parkeerruimte. Dus volgend jaar moeten we weer hierheen om te kijken hoe het geworden is.
En waarom vinden we Piemonte dan zo mooi. Even een paar foto's om te illustreren.

Maar ook:

En dan bewaar ik de foto's van het ontbijtbuffet van Margherita nog tot de foodspeciaal aan het eind van onze vakantie.
We zijn er dit keer maar een paar dagen, maar we vallen met onze neus in de boter/olijfolie. Bij de familie Marrone is er een pastaworkshop voorafgegaan door een truffelzoektocht. Zo een pastaworkshop wordt pas interessant als de pasta gaar uit de pan komt, dus ik vermaak me de ochtend met de trifulau en zijn hond.
De trifulau gaat bij voorkeur 's nachts met een paar honden op stap om truffels te vinden. Er schijnen er hier in Piemonte een heleboel rond te lopen. Omdat de truffels schaars zijn, is de prijs navenant hoog (honderden euro's per ons en dat is dan nog de zwarte truffel, de witte is nog duurder!) en kan het zoeken dus nog aardig lonend zijn. Ik mag me deze ochtend aansluiten bij een groep Zwitsers en ik moet om tien uur 's morgens ergens in Roddi zijn. Weliswaar kun je truffels het best vinden in de nacht (geen idee eigenlijk waarom), maar dat kun je toeristen natuurlijk niet aandoen. Ik ben mooi op tijd en zo ook Tommaso, de trifulau.

De rest van de groep ontbreekt nog en we babbelen over alles en nog wat. Tommaso spreekt gelukkig ook Italiaans, want later hoor ik hem Piemontees spreken en dan versta ik er echt geen woord meer van.
Nadat de rest van de groep ook gearriveerd is, rijden we achter Tommaso aan die ergens een leuk stukje land weet waar vast wel truffels te vinden zijn. Het is eigenlijk buiten het truffelseizoen en de verwachtingen om truffels te vinden is niet zo hoog of zou Tommaso vanmorgen stiekem wat truffels hebben verstopt. De hond Essi wordt uit de auto gehaald en is blij weer te kunnen rennen en krijgt om te beginnen een bakje mineraal water zonder bubbeltjes of zou het gewoon kraanwater zijn?

We lopen onder de bomen door en volgen de bewegingen van de hond en al snel begint ze zenuwachtig in de grond te graven. Tommaso rent er snel heen, want de hond moet stoppen met graven voordat ze de truffels beschadigd. Tommaso geeft een snoepje aan de hond en graaft de truffel vrij met zijn houweeltje.

 

Dit gaat zo een tijdje door en na een aantal keer graven is dit de oogst en is Essi helemaal blij als er ook wat van haar collega's arriveren.

 

 

 

 

Tijd om op weg te gaan naar de pasta workshop en hopenlijk is de pasta al bijna klaar. Maar helaas, ik ben te vroeg.

 

Wat is er nodig voor zelf gemaakte pasta? De juiste bloem, een eitje en een beetje olijfolie.

 

 

En dan voldoende mensen om te kneden.

 

Dan op de juiste manier een paar keer door de welbekende pastamachine heen halen (mijn eigen foto was een beetje mislukt)

 

 

 en dan lekker laten drogen in een Italiaans zonnetje. 

 

 

Daarna is het een kwestie van koken in ruim water, afgieten en mengen met een lekkere tomatensaus. Op dat moment had ik alleen nog maar oog voor het eten en bleef het fototoestel onaangeroerd op de tafel staan.

Kortom een leuke laatste vakantiedag, morgen weer naar huis.

Vakantie. Ravenna

Zo na een weekje in Verona gaan we vandaag richting Ravenna. Omdat dat nog geen 250 km rijden is, laten we de snelweg lekker links liggen (eigenlijk laten we de snelweg rechts liggen) en rijden we voornamelijk over de Strada Statale en Strada Provinciale richting Ravenna. In de buurt van Ferrara is onze KatjaKatja een beetje van slag, maar zonder al teveel vertraging laten we ook Ferrara weer achter ons. Mooi op tijd arriveren we bij onze B&B voor de komende paar dagen. Een mooie kamer in de tuin achter het woonhuis en de tuin wordt bewaakt door een familie van grijze katten.

Ravenna is een kleinere stad dan Verona en we zitten lekker dicht bij het centrum, altijd handig voor de aperitivo in de namiddag en het diner erna. De binnenstad is ook autovrij en dat is gewoon heerlijk rondwandelen.

 

 

Veel historiche monumenten in Ravenna staan op de wereld erfgoed lijst van de Unesco en het meest merkbare effect daarvan is, is dat je nu voor deze monumenten ook entreegeld moet betalen. Nu heb ik wat moeite om de katholieke kerk te sponsoren, dus bekijk ik de meeste monumenten van buiten. Gelukkig schijnt de zon meestal volop, dus dat is helemaal geen straf.
De volgende acht monumenten staan op die lijst: het Mausoleum van Galla Placidia, de doopkapel van Neon, de Basiliek van Sant'Apollinare Nuovo, de Ariaanse doopkapel, de Aartsbisschoppelijke kapel, het Mausoleum van Theodorik, de kerk van San Vitale en de Basiliek van Sant'Apollinare in Classe.
Het merendeel kun je eenvoudig te voet gaan bezichtigen, alleen worden we op de terugweg van het Mausoleum van Theodorik (die net het verst buiten het centrum van Ravenna ligt) wel overvallen door een, in ieder geval deze vakantie, zeldzaam buitje. En dat net als we bij de ontzettend lege haven van Ravenna zijn, waar je ook helemaal niet kunt schuilen.

Het Mausoleum ziet er eenvoudig uit, maar dat moet toen toch wel een aardig klusje zijn geweest, want het dak bestaat uit één stuk steen van zo een 300.000 kilogram.

Je kunt je best een paar dagen in Ravenna vermaken, maar we besluiten ook nog een paar uitstapjes te maken. In een alleraardigst stadje Faenza is het toevallig net marktdag, alhoewel ik mijn twijfels heb over het toevallig. Altijd leuk om te zien hoe al die marktlui hun spullen uitstallen en nog leuker om te zien als aan het eind van de markt (zo rond het middaguur) alles weer vlot wordt ingeladen en het plein binnen de kortste keren weer helemaal leeg is, afgezien van wat lege dozen en andere rommel. Op het plein in Faenza wordt de finish van de 100 km opgebouwd. Eerst begrijp ik niet wat er zo bijzonder aan een wielerronde van 100 km is, maar later zie ik dat het gaat om de 100 km hardloopwedstrijd tussen Firenze en Faenza.

 

We brengen ook nog een bezoekje aan Cervia, eigenlijk de badplaats van Ravenna. En niet alleen strand, maar ook een jachthaven en iets meer naar het binnenland de zoutpannen.

 

 

Op de terugweg stoppen we nog even bij de Basiliek van Sant'Apollinare. Deze Basiliek behoort tot DE acht monumenten van Ravenna, maar ligt eigenlijk iets buiten Ravenna. In het gras voor de basiliek staan een paar koeien te staan.

En zo is ons bezoek aan Ravenna ook weer veel te snel voorbij gegaan, de laatste avond lopen we nog even langs het graf van Dante Alighieri, de Italiaanse dichter die leefde van 1265 tot 1321.

Morgen keren we al een beetje terug richting Nederland. We gaan weer naar het noorden, maar we blijven nog wel een paar dagen Piemonte. Wel nog even onze auto ophalen bij de garage annex autoverhuurbedrijf.