Terugblik en -reis.

Zo na ruim vier maanden Italie is het misschien tijd om even terug te blikken.

Eerst even een fotootje om de facebook post op te leuken, een aardige blik op Nettuno vanaf een strekdammetje.

En daarna verder met de terugblik. Eigenlijk bevielen de ruim vier maanden in Nettuno prima, zelfs ondanks het wat tegenvallende weer: de temperatuur is nooit boven de 15 graden geweest en helaas viel er veel te veel regen. Maar als het dan ook droog was, konden we direct naar buiten om ergens op het strand of op een terrasje te genieten van het zonnetje. 

Een cappuccino met croissantje (meestal gevuld met room) was iets om dagelijks naar uit te kijken 

net als de aangekleedde apertivo in de (na)middag.

Het enige wat tegenviel en wat dan uiteindelijk ook de reden was om niet langer te blijven, was het huis. De huizen in Italië zijn veelal gebouwd om de warmte buiten te houden: kleine ramen/balkondeuren en vooral geen frisse (zomers warme) buitenlucht naar binnen laten komen. En als je dan ook nog aan de noordzijde van een gebouw zit, lukt het extra goed om de warmte buiten te houden. In de zomer waarschijnlijk heel prettig, in de winter wat minder. Zonder de warmte van de zon is het huis dan koud en ook heel vochtig. En als je dan weet dat je in Amsterdam een appartement hebt zonder die nadelen, wordt de wens om weer terug te gaan steeds groter. Dus voor de komende winter zijn we op zoek naar een ander appartement, we weten nu beter waar we op moeten letten.

Verder is het leven in Italië niet verkeerd. De kwaliteit van het eten is beter en ook nog goedkoper. Op de markt lokale producten kopen die dezelfde ochtend (of de dag ervoor) nog zijn geoogst, is normaal en dat proef je ook. En dat de meeste Italianen het sociaal-rijgedrag-gen missen, is soms irritant, maar meestal wel komisch om mee te maken.

En toen was het weer tijd om de terugreis te beginnen. Omdat er nog wat dingen (schoenen) gekocht waren en nog wat spullen extra uit Amsterdam waren gekomen, was het tetris spel met de koffers en tassen in de auto weer een uitdaging, maar uiteindelijk zat alles erin en had de achteruitkijkspiegel nog nut. Wel lag de auto weer wat lager, wat dan bij het uitrijden van de parkeergarage weer even schrikken was. 

De terugreis was weer opgedeeld in drie dagen van ongeveer 600 km en natuurlijk ook grotendeels in het weekend, dat scheelt weer wat vrachtverkeer. De eerste dag verliep eigenlijk vlotjes, met relaxte lunch in Chiusi waren we na 650 km en 7 uur rijden mooi op tijd in San Colombano al Lambro, een stukje voor Milaan. Ook hier weer een lekkere aperitivo en diner en de volgende ochtend het ontbijt in de B&B maar overgeslagen en croissantje en cappuccino gescored in het cafe op de hoek.

Natuurlijk kan het niet elke dag zo vlotjes gaan en op deze zaterdag zat er veel tegen. San Colombano ligt wat verder van de snelweg af en we moesten ook weer een stukje terugrijden, maar dat wisten we van te voren. De wegwerkzaamheden bij Como en de daarbij horende vertraging was niet ingepland en vanuit de file bij Como kwamen we direct in de file terecht voor de Zwitserse grens. 

Bij Bellinzona nog even een verkeerde afslag genomen voor de koffiebreak. 

Daarna richting Gotthard tunnel en daar bleek al vier kilometer file te staan en dat kost zeker 1,5 uur. De pas was nog afgesloten en omrijden via de San Bernardino kost ook veel tijd, dus moesten we wel achteraan aansluiten.

Maar verder ook wel weer mooi om tussen de bergen door te rijden.

Overigens is het in Zwitserland na vier maanden Italie weer even schrikken. Een cappuccino voor € 5,50 is toch anders dan de € 1,25 in Nettuno. Na de 1,5 uur vertraging waren we wel toe aan lunch en die maar gedaan bij rastätte Gotthard Nord. En daarna weer snel verder. Zwitserland uit ging ook niet heel vlot en uiteindelijk kwamen we na 625 km en bijna 9 uur rijden pas om 19.15 aan in ons hotel in Sankt Leon Rot. Wel konden we na het inchecken direct aanschuiven aan tafel in het Kroatisch restaurant waar het licht de foto's een wat aparte kleur heeft gegeven.

Op de zondag hebben we dan nog slechts 530 km voor de boeg en die gingen uiteindelijk in minder dan 6 uur. Nog even vers brood kopen in de Duitse bakkerij om de overgang naar straks het Nederlandse brood nog een paar dagen uit te kunnen stellen (al heb ik inmiddels best wel zin in een witte boterham met pindakaas). We zijn overigens via Duitsland gegaan omdat er in Frankrijk wat protesten aan de gang waren en de voorraden benzine bij de pompstations wat schaars konden zijn. In afstand en tijd scheelt het nauwelijks, al missen we dan wel onze lunch bij in Mechelen. Dus geluncht in Bad Honnef waar het eten werd gebracht door een alleraardigste ober. 

En zo waren we redelijk op tijd weer in Amsterdam. Even de auto uitpakken en het huis weer een beetje opstarten. Zo een lege koelkast blijft een raar gezicht en het is toch weer even spannend of die een beetje snel het bier en de witte wijn weer op de juiste temperatuur heeft.

En als je denkt dat je na drie of vier weken vakantie veel hebt om op te ruimen, ga dan eens vier maanden ergens anders wonen.

Afvalinzameling en ontbreken statiegeld.

Vanwege publicitaire redenen begin ik deze blog met een mooie foto. Deze wordt namelijk door facebook gebruikt om mijn post op te fleuren. 

 

Toen we de sleutel kregen van ons appartementje, kregen we daar ook een boekje van 25 bladzijden en uitleg bij over het gescheiden inzamelen van afval.

 

Er zijn vijf categorien: Plastic en metaal, papier, biologisch afbreekbaar, glas en overig. Als Amsterdammer ben ik gewend aan: papier, glas en de rest. In het boekje staat dan nog extra uitleg, want soms is het best lastig om te bepalen of zo'n papieren zak met glimmende binnenkant nu papier is of toch overig. Voor het biologisch afbreekbare spul zijn er flinterdunne plastic zakjes te koop die zelf ook afbreekbaar zijn. Dus niet te lang wachten met wegbrengen, want anders is de plastic zak al verdwenen.

Voor het wegbrengen zijn er her en der verzamelpunten in de wijk met dezelfde vijf categorien en je hebt een pasje nodig om de bak open te krijgen. 

Bovendien kwamen we erachter dat de categorie Overig alleen op donderdag open gaat, want op de andere dagen is die bak voor de luiers. Al met al complex genoeg en ik hoop maar dat dit allemaal helpt om het verzamelde afval te recyclen en/of netjes te verwerken en zo de afvalberg te verminderen.

Het zou natuurlijk nog mooier zijn om aan de bron te proberen de afvalberg te verminderen. En dan valt mij toch op dat er nog heel veel verpakking om de producten zit.

Het toch al stevige kartonnen doosje met eieren is ook nog beschermd door een extra kartonnetje. We zijn nog op zoek naar een eierenverkoper die misschien de lege doosjes wel wilt hebben.

Het plastic verzamel'netje' om de blikjes bier voelt erg stevig en dik aan.
 

Voor de wc blokjes hebben we nog geen navullingen gevonden, dus elke keer wordt de hele houder vervangen. Wel netjes met vier in één doosje verpakt.

Een glazen flesje cola heeft vaak nog een extra plastic jasje aan.

En nu we het toch over flessen hebben: statiegeld ontbreekt hier. En ik weet natuurlijk niet of wel of geen statiegeld op flessen veel zou uitmaken, maar de volgende foto's heb ik gemaakt op weg naar het strand.

Met statiegeld zou er vast wel iemand zijn die het de moeite zou vinden om de flessen te verzamelen en in te leveren, toch?

Nettuno (2)

Nu we alweer twee maanden in Nettuno bivakkeren, is het misschien leuk om wat te schrijven over de dingen die mij verbazen. Ik zou kunnen schrijven over de bureaucratie, over het afvalscheiden en inzamelen, de supermarkten, het ontbreken van statiegeld, de grote hoeveelheid plastic en ander verpakkingsmateriaal die met de boodschappen meekomen, kortom voldoende stof voor verschillende blogjes. Maar ik denk dat ik deze blog ga vullen met de dingen die mij nog steeds verbazen als ik deel neem aan het verkeer.

En dan eigenlijk nog niet eens het gedrag van de andere verkeersdeelnemers, al kom ik daar straks nog op terug, maar de kwaliteit van de wegen.

De snelwegen vallen wel mee maar de andere wegen zijn echt heel matig van kwaliteit. Bv. de SS148 (Strada Statale) oftewel de Via Pontina, de weg van de ringweg rond Rome (de GRA-Grande Raccordo Anulare) naar Latina is op sommige stukken zo slecht dat je dan beter op de andere baan kunt gaan rijden, wat de meeste Italianen ook doen. En als je dan vanaf deze SS148 richting Nettuno rijdt, moet je niet alleen rekening houden met een slecht wegdek, maar is het ook beter om om de verschillende 'potholes' (klinkt toch erger dan kuiltje) heen te rijden. Hier in Nettuno zijn er een paar van die kuilen waar zelfs de vrachtauto's en bussen omheen rijden. Grappig is dan weer om te zien dat als zo'n kuiltje wordt volgestort met asfalt, heel veel bestuurders erom heen blijven rijden.

Je ziet hier dus best vaak het volgende verkeersbord:

Het aparte is dan dat er meestal een stuk prima asfalt volgt. Ik denk dat de weg zo slecht was dat er na een paar jaar zo'n bord is neergezet en dat na nog een aantal jaar toch maar eens het asfalt is vervangen en dat het bord over een paar jaar weer weg wordt gehaald. Op het nieuwe stuk asfalt ontbreekt meestal nog de belijning, 's nachts in het donker onhandig, maar overdag wel fijn, dan hoef je daar verder niet op te letten.

Daarnaast zijn veel (maar niet allemaal) zebrapaden verhoogd zodat je wel af moet remmen. Bij de aanleg zijn ze ook voorzien van een opvallend kleurtje, maar die verf is vaak nauwelijks meer zichtbaar. Soms word je gewaarschuwd door het onderbord 'rialzato'. En soms ook nog dat er bv. drie van zulke zebrapaden aankomen. Wanneer kom je dan vanzelf wel achter.

Kortom een hele uitdaging om hier rond te scheuren. En daarnaast zijn er ook nog de overige weggebruikers. Natuurlijk geeft bijna niemand richting aan en ook de koplampen lijken hier soms een overbodige accesoire (behalve dan als die bumperklever achter je vindt dat je opzij moet gaan). Richting aangeven terwijl je zit te bellen, is natuurlijk ook heel lastig.

Wat hier ook bijna iedereen doet is om bij een kruispunt waar je voorrang moet geven toch langzaam vooruit te blijven rijden, net zo lang totdat iemand wel moet stoppen omdat deze er eigenlijk niet meer langs kan. Zeker als er een file staat, is dit de enige manier om je er tussen te wringen, want je krijgt niet erg snel zomaar de ruimte, zeker niet in een auto met Nederlands kenteken. Maar deze techniek gebruiken op een 70 km/h weg in het donker met weinig verkeer lijkt een actie van iemand die levensmoe is.

En de snelheid van de meeste auto's is dan meteen mijn volgende verbazing. De maximaal toegestane snelheid wordt bijna door iedereen wel met zeker 20 km/h overschreden en ik moet toegeven: 'Dat went snel'. De grootste verbazing is er dan juist als er iemand rijdt die zich precies aan de maximum snelheid houdt of voor alle zekerheid nog iets langszamer. Dan lijkt 50 km/h weer een ontzettende slakkengang en dat is dan meestal iemand die zit te bellen.

En nu ga ik maar vast bedenken waar mijn volgende stukje over zal gaan.

Capodanno in Nettuno

Dit jaar ben ik voor het eerst in Italië tijdens Capodanno, oftewel de jaarwisseling. Wat is mij opgevallen? Het belangrijkste verschil met Amsterdam is dat er in de dagen voor oud-en-nieuw nauwelijks vuurwerk wordt afgestoken. Een enkele keer per dag hoor je een knal of eigenlijk een knalletje vergeleken met de bommen die afgaan in Amsterdam.

Op oudjaarsavond hoor ik eigenlijk het eerste serieuze stuk vuurwerk afgaan rond een uur of negen in de avond. Ik weet natuurlijk niet hoe het in grotere steden in Italië is, maar dit is wel een stuk fijner dan in Amsterdam.

Om 23.30 zijn we in het centrum van Nettuno en er zijn best wel veel mensen op straat en er wordt al wat vuurwerk afgestoken, maar nog niet echt veel. Pas na middernacht begint het spektakel. Zeker wel 20 minuten lang wat knallen en wat vuurpijlen die de lucht in gaan. En het is nog gelukt om er een foto van te maken ook.

Verder voornamelijk een gezellige sfeer.

 

 

 

 

 

Op 1 januari is er zowaar een nieuwjaarsduik. Bij 15 graden en een lekker zonnetje is dat natuurlijk anders dan in Nederland waar het soms een stuk frisser is. Ik denk dat er toch zo een 50 mensen het water in renden. En de reddingsdienst lag klaar om de eventueel door de kou bevangen deelnemers te redden.

 

 

Nettuno

We zijn dus in Nettuno, een klein plaatsje ongeveer 50 km ten zuiden van Rome naast Anzio aan de Tyreense zee. Ik had er wel eens van gehoord omdat Nettuno een paar keer Europees kampioen honkbal is geweest en omdat het één van de speelsteden van het WK honkbal was in 2009. Dat hier honkbal wordt gespeeld, schijnt o.a. te komen omdat op 22 januari 1944 de geallieerden hier vlakbij aan land kwamen. Bij deze 'Operatie Shingle' kwamen ongeveer 40.000 soldaten aan land en blijkbaar nemen de Amerikaanse soldaten dan ook wat honkballen mee. Een ander minder leuk gevolg van deze landing is dat hier een begraafplaats is met bijna 8000 graven van soldaten die in de 2e werledoorlog hun leven lieten in Italië (op Sicilië, bij Rimini en hier in Nettuno). In een volgende blog doe ik wel verslag van een bezoekje.

We zijn hier in de kerstperiode en van te voren waren we een beetje bang voor een leeg dorp waar alleen mensen wonen in de zomer. Dat valt erg mee, maar er zijn bv. nog wel wat restaurants gesloten en ook de ijssalon hier aan de overkant is nog dicht. Maar er zijn gelukkig nog genoeg bewoners over. 

Het centrum van het dorp is in ieder geval vrolijk versierd met heel wat lampjes.

En kun je hier in de wintermaanden nog andere dingen beleven?

Naast het vrolijke centrum kun je natuurlijk ook naar het strand. Lekker uitwaaien, kijken of de vissers nog wat vangen, schelpen zoeken. Voor een stukje zwemmen lijkt het nog wat frisjes, maar op één januari is hier ook een nieuwjaarsduik. Bij 16 graden lijkt dat mee te vallen, maar het water zal wel kouder zijn.

De eerste oogst van het schelpenzoeken:

 

We zijn ook nog in het theater geweest voor een kerstconcert van 'Cantoria della scuola di canto corale' van het 'Teatro dell'Opera di Roma'. Het was in het theater hier in Nettuno en op deze webzijde staat nog wel het programma van het kerstconcert. Wat ik niet wist is dat dit theater geen muren heeft, maar alleen een dak om de artiesten en het publiek een beetje te beschermen tegen de weersinvloeden. En zelfs het dak is niet helemaal gesloten, dan kun je tijdens het concert ook nog naar andere sterren kijken. En zo'n muurloos theater is in december toch een beetje frisjes. Bij de ingang staat een stalletje waar ze fris en bier en popcorn verkopen, maar ik geloof niet dat de verkopers het heel erg druk hadden. Misschien meer iets voor een koek-en-zopie.

Waar ik dan weer wat warmer van wordt is een wijnproeverij. Bovendien begon deze om 11.00 uur op een zonnige zondag.

Na eerst een uitgebreide uitleg over het bedrijf kon het proeven beginnen. De uitleg ging natuurlijk allemaal in het Italiaans en dan is het voor mij best lastig te volgen, maar wat ik wel heb onthouden is dat er om één liter wijn te produceren 100 liter water nodig is. Toch iets om aan te denken als het weer eens een hele dag regent!

Omdat we hier ook de wijnen kunnen kopen, moeten we ze wel allemaal proeven. Met een doosje keren we huiswaarts, voorlopig kunnen we even verder. Voor nog meer foto's van deze middag zie de fb-pagina (van het event op de 18e). 

We zijn ook nog naar een presentatie over de sterrenhemel geweest en dat was natuurlijk op 21 december, de dag van de zonnewende of solstizio in mijn beste Italiaans. De presentatie zelf was ondermaats: het begon 20 minuten te laat, waardoor we niet tot het einde konden blijven (we hadden de parkeermeter maar voor 2,5 uur gevuld). De presentator heeft 1,5 uur aan één stuk door gerateld, in mijn herinnering zonder ook maar adem te halen, maar dat zal wel niet. Maar zeker zonder ook maar een slokje water of een moment van pauze voor eventueel wat interactie met het publiek. De presentator gebuikte wel sheets, maar de link tussen de sheet en zijn tekst kwam niet helemaal over. Leuke formules die ik vaag herkende werden verder niet toegelicht. Slechts bij twee sheets was er wel een verband, toen las hij de gedichten voor, die we dus mee konden lezen.

De presentatie was dus niets, maar een bezoekje aan de locatie was wel de moeite waard. In een volgende blog meer aandacht voor dit Forte Sangallo.

En voor alle lezers: Een veilige jaarwisseling en een gezond 2023!