Sommige oplettende of minder oplettende lezers zullen zich wel afvragen of we nog steeds in Italiё zijn. Om maar direct antwoord te geven: We zijn alweer terug! Alweer bijna vier weken, maar het opruimen van vier maanden spullen/zooi kost nog veel meer tijd dan na een vakantie van een paar weken en ben ik dus nog niet eerder aan een blogje toegekomen.
Dus voorlopig even geen foto's meer als deze:
Rechtstreeks van Vasto naar Amsterdam is ruim 1700 km, maar we moeten even langs bij mama in Rome, dus het wordt ongeveer 2000 km. En dat in vier dagen!
De eerste dag is een korte etappe, zo kunnen we op ons gemak alle spullen naar de auto sjouwen en proberen alles erin te proppen. Dat lukt aardig en ik zie zelfs nog wat in de achteruitkijkspiegel.
Ook dag twee, op een zondag is relatief kort, we hebben namelijk gereserveerd bij Mori e Ballabeni en hebben ook maar de overnachting geregeld bij Agritusrismo Fattoria Marchesini, inderdaad dezelfde als op de heenweg. Maar het is een prima plekje voor een stop tijdens deze reis: redelijk vlak bij de snelweg (omweg van ongeveer 10 km), parkeerplekje vlak bij de kamer en prima ontbijt. Bovendien knippen we dat saaie stuk snelweg tussen Bologna en Milano in twee stukjes.
Een voordeel van zo een korte etappe is dat we dan ook nog voldoende tijd hebben om voor de lunch een restaurantje te zoeken dat wat beter is dan het gemiddelde wegrestaurant. Als chauffeur heb ik daar natuurlijk helemaal geen tijd voor, maar gelukkig rijden we met z'n tweeen. M.b.v. google maps wordt restaurantje gevonden, even bellen of ze wel open zijn en direct maar tafeltje reserveren. Wat kan er dan nog mis gaan? Welnu als je even (half uur) niet op let, kun je zomaar de afslag missen. En aangezien er hier niet zoveel afslagen zijn, zit er weinig anders op dan het eerste restaurant weer af te bellen en op zoek te gaan naar een andere.
Het enige dat dan nog kan tegenvallen is de route die we af moeten leggen, meestal kost het niet al teveel tijd, maar voor dit omrijdrestaurant Osteria Staccia Buratta was dat zomaar 10 km, al zag ik dat pas achteraf op de gps-track.
En verder kun je natuurlijk altijd nog iets bijzonders meemaken op de snelweg: Bij het passeren van een auto horen we een knal, net alsof er een steen op de voorruit is gekomen. Alle ruiten zijn nog heel en de auto lijkt ok. Bestuurder van andere auto doet veel moeite om ons te laten stoppen, maar omdat we toch vlakbij de afslag zijn, rijden we door. Vlak voor de tolpoortjes stoppen we naast die bestuurder om te vragen wat er aan de hand is. Dat gaat natuurlijk in rap Italiaans, dus ik versta er geen woord van. Was dit nu een poging om de onschuldige Nederlandse toerist te beroven? We weten het niet.
Nadeel van deze twee korte etappes is dat we dag drie en vier toch nog wat meer kilometers voor de wielen hebben en dan meteen maar de meeste op maandag. Deze derde etappe heeft alles in zich om veel vertraging op te lopen. Ringweg Milaan, Italiё uit (wegwerkzaamheden bij Como), Zwitserland in (de douane wil graag alles rustig kunnen bekijken), de Gotthard tunnel (vorig jaar twee uur vertraging) en Zwitserland uit. Maar het valt ontzettend mee, even één kilometer file bij Como, bij de Zwitserse grenzen alleen even langzaam rijden en bij de Gotthard tunnel konden we gewoon doorrijden. Ook het e-vignette voor Zwitserland blijkt prima te werken, dus geen plakkerige stickers meer!
Nadeel van Zwitserland blijven natuurlijk de prijzen. Een eenvoudige lunch voor 20 euri per persoon is normaal en bij de laatste cappuccino in Italiё, vlakbij Como bleken de Zwitserse prijzen ook geёxporteerd te worden. Wel konden we de tankstop in Zwitserland overslaan.
Onze navigator stuurt ons tussen Colmar en Nancy langs Selestat, even een stukje geen snelweg, maar dat is een leuke afwisseling na al die kilometers snelweg. Zelfs die langzame landbouwtrekker voor ons mag de pret niet drukken en die toltunnel kennen we nog van de heenweg.
En zo arriveren we mooi op tijd bij ons hotel in Nancy. We hebben wel vaker in Nancy overnacht en vlak bij de snelweg in de gemeente Laxou zitten hotels genoeg. Bij het inchecken krijgen we kamer 501 toegewezen en o ja, de lift doet het niet. Gelukkig ligt kamer 501 al op de 2e etage, maar waarom noem je die kamer dan 501? Parkeerplaats voor de voordeur, restaurantje op 115 m en redelijk ontbijt, dus weer prima plekje.
En dan blijft er nog een laatste etappe over, nog maar 520 km. Ons autootje heeft inmiddels wel dorst en we tanken dus nog in Nancy, dan hoeven we tenminste niet in Luxemburg te tanken, dat scheelt weer. Net op de snelweg staan we al snel stil, wat er precies aan de hand is weten we niet, maar de A31 is gestremd en misschien wel helemaal afgesloten. We moeten nog zeker één kilometer naar de volgende afslag en dat kost ons wel 10 minuten, maar daarna kunnen we vlotjes door wat Franse dorpjes scheuren en als we dan weer op de A31 rijden is het er helemaal niet druk.
Vandaag weer tijd genoeg om iets te zoeken voor de lunch en dat wordt Croc en Fagnes. Ernaast ligt L'Atelier du Théâtre du Pain, dus de lunch voor morgen is ook alweer deels geregeld. Bij Luik altijd weer de lastige keuze om door Luik of juist om Luik heen te rijden, maar dit keer lijkt onze keuze de juiste, al weet je dat natuurlijk nooit zeker.
Verder de gebruikelijke drukke wegen in Nederland, maar we komen veilig en toch een beetje vermoeid aan in Amsterdam.
De trieste aanblik van zo een lege warme koelkast:
