Wednesday, December 26, 2012

Antigua en Montserrat. Deel 1.

En zo is het weer tijd geworden voor onze jaarlijkse wintersportvakantie. Ook dit jaar gaan we weer naar het Caribisch gebied en na Aruba, Curacao, Sint Maarten, Saba, Guadeloupe, Bonaire, Martinique, Tobago, Anguilla en St. Barth is het nu de beurt aan Antigua en Montserrat.
Britse eilanden dus via Gatwick en met Britisch Airways. De vlucht naar London gaat vlotjes en dat is maar goed ook, want zoveel tijd om over te stappen hebben we niet. En op Gatwick moet je heel wat meters afleggen, want je moet weer via de security check aan de andere kant van het gebouw. En dat terwijl de vliegtuigen bijna naast elkaar staan. Dus na 40 minuten rennen en stressen halen we het vliegtuig. In Antigua blijkt later dat onze koffers de overstap ook nog hebben gehaald. Dus dat valt niet tegen.
Na ruim acht uur vliegen landen we in Antigua. We zijn net voor een ander groot toestel van Air Canada, dus staan we nog redelijk voorin de rij voor de douane controle. Het formulier hebben we al in het vliegtuig ingevuld, maar elke keer als ik dat formulier zie, vraag ik me af wat ze er mee doen. Overtikken in een database of zouden ze het gewoon weggooien en is het een manier om de werkgelegenheid wat op te krikken?
We hebben een auto gehuurd via Alamo en al snel staat er een redelijk nieuwe Nissan x trail op ons te wachten. Weliswaar vol krassen en deuken, maar die zitten toch aan de buitenkant. Na het betalen van 50 ec$ (ik betaal met 100 ec$ en krijg 20 us$ terug, dat is nog even wennen), krijg ik een stukje papier wat dan als mijn tijdelijke rijbewijs op dit eiland moet gelden. Op mijn vraag of ze hier aan de ' wrong side of the road' rijden, krijg ik als antwoord: 'no the right side, so the left side'. Dat wordt dus nog even spannend. Nog spannender is dat de tank zo goed als leeg is, dat heb ik nog nooit meegemaakt, maar er zijn voldoende tankstations op het eiland. Misschien wel voldoende tankstations op het eiland, maar toevallig geen enkele op weg naar ons onderkomen voor de komende week op dit eiland. We gaan op weg naar de Buccaneer Beach Club.
Ondanks de bijna lege tank arriveren we toch nog vlotjes, mede dankzij de routebeschrijving van Simonetta, de italiaanse vrouw van de eigenaar, bij de beach club. We krijgen kamer 9 aangewezen, op de 1e verdieping en met uitzicht op zwembad en strand. De kamer ziet er netjes uit en om even bij te komen doen we alle luiken dicht en de beide airco's aan. Even bijkomen na de, toch wel vermoeiende reis. De eerste indruk is in ieder geval niet verkeerd.
The office ziet er leuk uit:
De tuin is lekker groen:
 En het strand is vlak bij:

Een uurtje later zijn we toe aan een hapje eten en gelukkig zit er op het strand een restaurant en dat op nog geen 100 m van onze kamer. We hebben geen zin om verder te gaan zoeken en ploffen neer op de stoelen bij een tafeltje met, hoe kan het ook anders, uitzicht over zee. We zitten bij de Coconut Grove en het eten en het drinken (het lokale bier Wadadli) smaken ons best. Daarna rollen snel ons bed in, het 5-uur tijdsverschil met Nederland merk je toch wel.

Sunday, November 18, 2012

Autoslaaptrein Livorno - Den Bosch

We gaan dus met de autoslaaptrein terug. We moeten ons om 13.00 melden bij het station in Livorno en dat is slechts 1,5 uur rijden, dus we kunnen deze ochtend lekker rustig aan doen. Wat een verschil met zelf rijden, dan wil je extra vroeg ontbijten en dan zo snel mogelijk op weg.
Na wat onenigheid met onze KatjaKatja zijn we mooi op tijd in Livorno. We staan redelijk vooraan in de korte rij met auto's en motoren. Tussen de auto's staan verschillende oldtimers, driewielers zonder dak en zo. Daarmee wil je helemaal niet over de Duitse autobaan rijden.
Er zijn dus helemaal niet zoveel auto's die mee moeten, je zou dus kunnen denken dat het laden binnen een uurtje gepiept zou kunnen zijn. Dat zou je kunnen denken inderdaad. Maar niet in Italië. Nadat de hoogte van alle auto's is gemeten, worden de auto's één voor één uit de rij gehaald en die mogen dan de trein op. Voor mijn gevoel zit er geen enkele logica in de volgorde, maar langzaam gaat het wel. Uiteindelijk mag ik dan ook aan boord.



Nadat ik de auto heb neergezet, wordt deze aan de voorkant geborgd door een metalen stang, bij de achterkant gebeurt er niets en dat terwijl andere auto's wel aan beide kanten zijn gezekerd. In mijn beste Italiaans vraag ik daar dan maar naar. 'O vergeten' (maar dan in het Italiaans) is het laconieke antwoord.
Dan moeten we nog even (bijna 3 uur) wachten voordat de trein vertrekt. We gaan op zoek naar een restaurantje, maar op deze feestdag vinden we er geen enkele waar we iets kunnen eten. Dan maar een broodje op het station.
Dus na drie uur wachten, vertrekken we eindelijk. De trein heeft bijna de hele dag in de felle zon stilgestaan en de temperatuur is aardig opgelopen. Helaas blijkt de airco in ons treinstel stuk te zijn en daardoor blijft de temperatuur onaangenaam hoog.
Omdat de airco dus stuk is en we toch bij Corniglia (één van de Cinque Terre) een kwartiertje moeten wachten, mogen we daar de trein uit. Dat is dan in ieder geval weer aardig voor het fotoalbum.


Redelijk traag bewegen we ons voort door het Italiaanse landschap. Om 20.15 gaan we richting restaurant en daar zijn we van plan heel lang te blijven, want daar doet de airco het wel.
Het eten is wel aardig, maar het leuke is toch wel dat je gewoon zittend aan een tafeltje met een glaasje wijn in de hand, Italië aan je voorbij ziet trekken. Echt de moeite waard.
Tegen middernacht gaan we terug naar onze coupe. De stewardess maakt de bedden gereed, maar de temperatuur is nog steeds te hoog. Het raampje staat wel open, maar dat levert ook wel weer ontzettend veel herrie op. De auto staat op de trein, maar van slapen zal niet veel terecht komen. Dus eigenlijk meer autotrein dan autoslaaptrein.
De volgende ochtend zijn we alweer vroeg wakker en we zien beneden ons de boten op de Rijn varen en boven ons de kasteeltjes op de oever. Het ziet er mooi uit, maar ik had toch wel een beetje gehoopt dat we al wat verder zouden zijn.
Bij elke grens wordt de locomotief gewisseld. Bij de Italiaans-Zwitserse en de Zwitserse-Duitse grens gebeurt dat in de nacht en merk je er niet zoveel van, blijkbaar slaap je toch nog wel een paar uur. Bij de Duits-Nederlandse grens wordt de locomotief in Venlo gewisseld. Dat duurt al snel meer dan een half uur en dan zou je toch liever met de auto de trein afrijden en dat laatste stukje toch zelf rijden. Maar dat kan niet en we moeten wachten totdat we in Den Bosch zijn.
Nadat we in Den Bosch zijn aangekomen, moet de autowagon naar het juiste spoor worden gerangeerd. Dat duurt dan weer zeker drie kwartier en het is een beetje frisjes en de wachtruimte is niet echt riant. Maar uiteindelijk rijden we dan eindelijk in ons eigen autootje naar huis.
Uit het voorgaande zou je misschien kunnen afleiden dat ik de autoslaaptrein niet zo geweldig vond, maar dat valt mee. We reden nu op zaterdagochtend om 10.00 weg bij onze agriturismo en waren zondagmiddag om 16.00 thuis en nog redelijk uitgerust ook. En dat voor bijna 1500 km. Zonder de trein waren we nog langer onderweg geweest en een stuk minder uitgerust thuis gekomen.
Een ander voordeel is dat de kinderen die met de trein meereden allemaal heel netjes zijn opgevoed. Geen geren, geen geschreeuw, niet onderling ruzie maken, niet elkaar opsluiten in de WC zodat één zo'n kind weer gaat lopen bleren, alle kinderen luisterden allemaal heel goed naar hun ouders, echt voorbeeldig. Van te voren dacht ik nog dat gescheiden treinstellen voor de kinderen best wel een goed idee zou zijn, maar dat is helemaal niet nodig.
Volgend jaar gaan we misschien weer met de auto(slaap)trein, maar eerst maar even vragen of de airco inmiddels is gerepareerd en misschien toch kijken voor een kinderloos treinstel.

Sunday, November 11, 2012

Toscana

Zo nog een weekje vakantie en dit keer dus Toscana. We zitten, voor mijn gevoel, ongeveer precies in het midden van de Toscana en wel in een gehucht in de buurt van Colle di Val d'Elsa, bij een prima agriturismo Mensanello.
De route naar dit gehucht was wel weer een bijzondere. Van Tremezzo over de smalle bochtige wegen langs het Comomeer naar Como, dan een stukje tolweg richting Milaan en bij Milaan linksaf richting Bologna. Voor mijn gevoel is de snelweg Milaan - Bologna kaarsrecht over een lengte van bijna 200 km, een beetje slaapverwekkend dus. Bij Bologna dan rechtsaf de Apennijnen in en daar wordt het rijden weer wat afwisselender. Even voorbij Firenze kiezen we de snelweg richting Siena. Dit moet echt het slechtste stukje snelweg in Italie zijn. De maximum snelheid is 90 km/h, maar zelfs dat is af en toe nog te snel voor de schokbrekers van onze Yaris. Maar gelukkig hoeven wij er maar 50 km gebruik van te maken.
De eerste avond is het restaurant van de agriturismo dicht, dus we moeten wel op zoek naar wat te eten. We gaan eten in Casole d'Elsa, erg lekker, maar toch wel jammer dat je dan niet alle wijntjes kunt proeven. De andere avonden is het restaurant van de agriturismo wel open. Dus genieten we van de standaard antipasti. Daarna een lekker bordje pasta, gevolgd door een heerlijk stukje vlees en een toetje. Natuurlijk ontbreekt de, huisgemaakte, wijn niet om alles weg te spoelen. Echt de hoeveelheden zijn enorm en dat alles voor 50 euri voor ons tweetjes! Op een avond is de eigenaar bij ons aan tafel geschoven, samen met zijn enorme hond. Die avond 'moesten' we ook nog verschillende varianten van de pasta proberen. Die avond heb ik geen toetje meer durven bestellen. Maar we klagen niet hoor, bovendien hadden we lekker warme voetjes, want de Sint Bernard was bovenop onze voeten in slaap gevallen.
Natuurlijk hebben we niet alleen maar gegeten, we hebben ook nog wat van Toscana gezien. Net zoals vele andere toeristen. Op maandag zijn we naar San Gimignano geweest en zelfs op maandag was het er druk, dus dan valt het niet mee om een foto te maken zonder dat er iemand opstaat. Zelfs bovenop één van de vele torens staat nog iemand.


Het noordelijke deel van de Toscana is het bekende Chianti gebied. We maken een leuk rondje om te kijken waar die beroemde wijn nu toch eigenlijk vandaan komt.
Verder ontbreken natuurlijk ook niet op ons lijstje Volterra, Poggibonsi, San Galgano en Arezzo. In San Galgano is de trekpleister de Abbazia. De abdij. Nu zijn er natuurlijk wel meer abdijen in Italië, maar deze is bijzonder, want ze zijn vergeten er een dak op te plaatsen. Dat levert wel weer leuke foto's op.

Zo zijn we toch weer aan het eind van de vakantie gekomen. Morgen gaan we richting Livorno om daar met de autoslaaptrein verder te reizen. Ik ben erg benieuwd of de autoslaaptrein ons zal bevallen, maar daarover meer in het volgende stukje.

Friday, October 12, 2012

Lago di Como

Tussen Chiavenna en een paar dagen Toscana, maken we een tussenstop in Tremezzo, een dorp aan het Comomeer. Ons hotelletje ligt wel in Tremezzo, maar niet echt aan het Comomeer, want we moeten een behoorlijk stukje de hoogte in om ons hotel te bereiken. Maar dan hebben we ook een prachtig uitzicht over het meer. En niet alleen 's avonds, maar ook al tijdens het ontbijt.


Na een ontbijtje op deze plek, kun je de andere steden bezoeken die ook aan het Comomeer liggen. Je kunt er natuurlijk met de auto naar toe rijden, maar de weg rond het meer is niet echt breed en de vele auto's en fietsers maken het rijden er niet leuker op. Dus een betere manier van vervoer is de boot. Er zijn een aantal langzame veerboten die een dienstregeling in stand houden, maar er is ook een snellere versie voor als je wat minder tijd hebt. En zo brengen wij bezoekjes aan Varenna,


 Bellagio


en vanzelfsprekend ook Como.



In Como kun je ook nog met een kabelbaan naar Brunate, zodat je Como vanuit de hoogte kunt bekijken en fotograferen.

 


En omdat we toch vlakbij Zwitserland zitten, brengen we ook een bezoekje aan Lugano. In Lugano spreken ze ook Italiaans, maar toch is het heel goed te merken dat je hier niet meer in Italië bent. Het tempo ligt hier toch wel een stukje hoger dan aan de andere kant van de grens. En je kunt hier ook wat andere dingen kopen.


Als goede Nederlanders vullen we de benzinetank nog even tot het randje voordat we weer Italie in rijden.

Al met al een paar heerlijke dagen aan het Comomeer en gelukkig was er vlakbij (op loopafstand) ons hotel een klein, doch prima restaurant. De vader des huizes maakte heerlijke kazen, de ene zoon bereidde de lekkerste gerechten in de keuken en de andere zoon bracht de borden vol etenswaren naar het smalle balkonnetje, waar we met uitzicht op het Comomeer ervan konden genieten. De laatste avond kregen we nog een heerlijk kaasje mee voor ons ontbijtje.
En dan nu op naar Tosacana!

Sunday, September 23, 2012

Chiavenna

Soms heb je het zo druk met van alles dat je helemaal vergeet om te schrijven over je vakantie. Dat ga ik dan nu maar eens inhalen. Onze vakantie in het voorjaar van 2012 viel in drie stukjes uiteen. Het eerste stukje was ons verblijf van een paar dagen in Chiavenna.
We zijn al een paar keer in één keer doorgereden naar Italië, maar een tussenstop zo halverwege maakt de reis toch een stuk relaxter. En zo stoppen we dit keer bij een leuk hotelletje in Archen. Het Swarzwalder Hof heeft voldoende te bieden voor een stop. Een goed restaurant met grote glazen bier, een prima bed en een centrale wekker voor het hele dorp die het gelukkig niet doet.


Uitgerust rijden we de volgende dag verder en in de buurt van Splügen in Zwitserland gaan we linksaf richting Chiavenna. De kortste weg nasar Chiavenna is niet door San Bernardinotunnel maar over de Splügenpas. Een leuke route met meer dan 60 haarspeldbochten die je wel overdag moet doen, anders mis je echt iets.


Mooi op tijd arriveren we in Chiavenna, maar dan moeten we ons appartementje in het centrum van het oude dorp nog zien te vinden. Onze KatjaKatja weet de weg wel, maar ze weet niet dat de meeste wegen in het centrum verboden voor auto's zijn. Als we de weg vragen aan een vriendelijke italiaanse dame, aarzelt deze geen moment, stapt bij ons in de auto en leidt ons naar de juiste plek. En daarna gaat ze te voet weer richting de plek waar ze bij ons is ingestapt. Gelukkig is dat hemelsbreed maar een paar honderd meter.
Chiavenna is een alleraardigst dorp waar we ons zonder probleem een paar dagen vermaken. Voldoende restaurants en bars waar je een heerlijk ontbijtje kunt scoren.


En niet alleen wij genieten hier van een ontbijtje, het is er de hele ochtend druk. Mensen die voor hun werk nog even wat caffeïne komen innemen, scholieren die nog even de boeken doorkijken en een chauffeur die zijn truck met oplegger even op de stoep parkeert en snel een espresso naar binnen giet. Een gezellige drukte en helemaal niet duur.
Chiavenna is dus een alleraardigst dorpje waar je een paar dagen helemaal tot rust kan komen, want erg veel gebeurt hier niet. Zie de link naar de foto's voor een impressie van dit dorp.

Sunday, September 02, 2012

Vakantie vervolg?

Waar was ik gebleven voordat ik al mijn tijd in de verhuizing en het klussen in ons nieuwe huisje moest steken? O ja, we waren op vakantie in/op Sicilia. Maar om nu na al die maanden nog op te gaan schrijven wat we gedaan hebben, valt niet mee. Dus ik maak er een soort samenvatting van met een verwijzing naar de foto's op Picasa (zie aan de linkerkant).
De eerste week van onze vakantie zitten we aan de oostkant van het eiland en wel in Letojanni. Een soort Zandvoort aan Zee. Een langgerekte lungomare met direct ernaast een groot aantal restaurants. Bij de restaurants kun je ook de huur van een ligstoel en een parasol betalen. Een mooi systeem. Als je in de middag trek krijgt in lunch, kun je (bijna) al je spullen op het strand laten liggen en je zoekt een tafeltje in het restaurant. En omdat je voorlopig even niet hoeft te rijden, kun je heerlijk een glaasje witte wijn drinken. Na de lunch ga je dan weer terug naar je strandstoel. Echt heel vervelend. Wel iets van schoeisel meenemen, want het zand kan behoorlijk heet zijn.

Letojanni ligt slechts een paar kilometer van Taormina en daar willen we heen. We parkeren de auto bij de kabelbaan en gaan dan naar boven.


Echt een mooie stad Taormina en vanuit het amfitheater kun je zelfs de Etna zien liggen. Voor een mooie foto moet het dan wel wat helderder zijn dan vandaag.


Als we aan het eind van de dag terugkomen bij onze zwarte auto is deze lekker opgewarmd. Als ik nu een eitje bij me had gehad, had ik deze vast wel op de motorkap kunnen bakken. De paar kilometer terug naar Letojanni is maar net voldoende voor de airco om ons een beetje af te koelen.

Na een weekje Letojanni reizen we door naar de andere kant van het eiland en wel naar Castellammare del Golfo. Op de goede snelweg tussen Toarmina en Palermo is zo rustig dat de cruisecontrole echt tot zijn recht komt. In de buurt van Palermo zitten we achter een auto waarvan de bestuurster druk bezig is met haar haar. Kammetje erbij en voortdurend in de spiegel kijkend (en niet om te zien of er auto's achter haar rijden). Toppunt is dat ze het raam opendoet en haar hoofd naar buiten steekt om haar haar eens lekker te laten uitwaaien. Als we haar uiteindelijk in kunnen halen blijkt de bestuurster overigens een man te zijn.

We zitten nu dus aan de westkant van het eiland en gaan een dagje naar Palermo. Het verkeer valt best mee en we vinden ook nog makkelijk een niet al te duur parkeerplekje.
Palermo is echt de moeite waard, alleen is het vandaag een beetje te warm om heel veel te bekijken.


Dus zoeken we al snel een beetje de verkoeling van het water op.


En vanuit Castellammare del Golfo kun je ook de andere grote steden in het westen van Sicilia bezoeken. Dus maken we een uitstapje naar Castelvetrano,  Marsala, Erice en San Vito Lo Capo. In deze laaste stad is, niet geheel toevallig, het couscous festival aan de gang. Een jaarlijks terugkerend festival en een festival gewijd aan eten is toch echt iets voor de Italianen. Dit festival is dus niet aan mij besteed, maar gelukkig heeft Sicilia zoveel meer te bieden.
Zo gaan we opzoek naar een stad in beton. En wel de stad Gibellina. We moeten lang zoeken, maar uiteindelijk vinden we de stad en het ziet er wel heel apart uit. Het begon allemaal met een aardbeving in 1968. Maar voor het hele verhaal, zie hier.


Ook moeten we lang zoeken naar een bepaalde tempel. Eigenlijk geen enkel aanwijzingsbord gezien en uiteindelijk vinden we de tempel vlakbij Segesta.


We hebben nog een beetje geluk. Net op het moment dat we bij de tempel aankomen, begint het te regenen. En dat is geluk hebben, want dan kun je de tempel op de gevoelige chip vastleggen zonder dat al die andere toeristen er ook op staan.

Zo is onze vakantie in Sicilia toch weer tot een einde gekomen. De terugvlucht gaat van Catania met een tussenstop in Florence weer terug naar Amsterdam. In Florence hebben we minder dan een uur overstap tijd, dus dat wordt nog spannend. Zeker als we ook nog door de security check heen moeten. Als we dan toch op tijd in de bus zitten, rijden we richting ons toestel. Ik herken de route en ik herken ook nog het toestel. Met hetzelfde toestel zijn we minder dan een uur geleden aangekomen.
Wij hebben het gehaald, nu nog kijken of het onze koffers koffers ook is gelukt. Op Schiphol is het lang wachten, met ons een groepje Nederlanders die vandaag dezelfde route hebben gevolgd. Bij de 'verloren bagage' balie horen we dat er nog een karretje met koffers uit Florence is gevonden en al speodig komen onze koffers er aan. Een half uurtje later zijn we weer thuis.

Sunday, August 26, 2012

Lelystad - Teuge

Het was alweer meer dan een jaar geleden dat ik een rondje met Hans was meegevlogen. Toen een fotoshoot boven Amsterdam, nu even kopje koffie drinken op Teuge.
Zaterdagochtend ben ik al vroeg bezig met de voorbereidingen, fototoestel klaar, GPS-tracker klaar, blikje op de buienradar, blik op de andere weerkaarten en zo rond 10 uur lijkt het wel alsof het licht in Amsterdam wordt uitgedaan. Donkere wolken drijven over en de regen komt met bakken tegelijk naar beneden. Zeker een plaatselijk buitje en in Lelystad zal het wel zonnig zijn. Onderweg naar Lelystad kom ik in een stevige regenbui terecht en het asfalt van de A6 is nauwelijks meer te zien. Is dit echt wel vliegweer voor een Cessna 172P? Om 11.00 is het in Lelystad nauwelijks beter weer en het vliegweer lijkt nog ver weg. Maar een half uurtje later schijnt de zon weer en we kunnen op weg.
Tanks zitten nog vol genoeg en we taxiën richting de startbaan. Maar dan komt er een tegenligger aan.

 
De Cessna heeft geen achteruit maar we hebben ook geen idee welke kant deze DC-3 op wil, dus we keren om en geven zo de ruimte aan deze kist. Bij de tweede poging hebben we vrij baan en staan al vlotjes bij het begin van de startbaan. Vanwege het weer is het erg rustig en zodra Hans de checklist heeft gedaan, stijgen we op richting het zuiden. Linksom het circuit uit richting Harderwijk. Het Dolfinarium blijft toch altijd goed herkenbaar.
 
 
 
Vanaf Hardewijk op koers 130 vliegen we recht op Apeldoorn af. Voor Apeldoorn beetje rechts aanhouden en dan over de A1 (maar dan op 800 feet) richting de A50 en bij afslag 21 naar links, daar begint het circuit van vliegveld Teuge. Na een nette landing en het betalen van de landingsrechten, drinken we een drankje bij Restaurant Take Off Teuge. Het is gezellig druk, want je kunt hier vandaag een rondvluchtje maken in een Antonov AN-2T.
 

Omdat het weer er nu wel aardig uitziet, maar op de buienradar er alweer stevige buien aankomen, slaan we de lunch maar over en vertrekken snel richting Lelystad.
Een kleine omweg om een foto te maken van paleis 't Loo drijft ons wat naar het zuiden maar
 
 
met een wat noordelijker koers komen we weer mooi boven Harderwijk uit. Vanaf dit punt kan Hans de approach wel ongeveer dromen en binnen een paar minuten raken de bandjes het asfalt. Snel even helpen om de PH-LFA in de hangar te plaatsen en de gigantische deuren kunnen dicht. Net op tijd, want vijf minuten later komt de regen weer met bakken uit de lucht. We hebben geluk gehad.


Sunday, August 05, 2012

Pakketje

Gisteren kreeg ik een pakketje binnen. Paste maar net in de brievenbus.


Wat zou daar nu inzitten?


Dit boekje had misschien wel in een kleinere verpakking gekund.

Sunday, June 10, 2012

Ristorante Sogno

Afgelopen vrijdag had ik een sportdag met mijn werk en het thema was 'Italië'. Om deze dag in stijl af te sluiten, zijn we maar gaan eten bij Sogno aan de Stadhouderskade in Amsterdam.
Voor Italiaanse begrippen zijn we wat aan de vroege kant (voor 8 uur), maar het zit al helemaal vol, maar gelukkig hebben we gereserveerd en zitten aan het tafeltje met uitzicht op het drukke Amsterdamse verkeer. Je hoort er overigens gelukkig niets van. Alleen de sirene van de politieauto dringt door.
Na een glaasje prosecco beginnen we met het voorgerechtje. Omdat ik toch nog mijn fototoestel van de sportdag bij me had, hebben we er maar wat foto's van gemaakt.



Links zien we de klassieke Vitello tonnato. Lekker smeuig van smaak en lekker begin. In het midden ligt een stukje zalmfillet gemarineerd met koffiebonen. Toch wel een bijzondere combinatie. De smaak van de koffie is niet sterk, maar geeft toch iets aparts. En links een andere klassieker. Rundercarpaccio met parmezaanse kaas en rucola. Het bijzondere is dat de parmezaanse kaas er in de vorm van een sausje aan toegevoegd is en niet in de vorm van plakjes.
Daarna gaan we verder met de pasta's. Als eerste ravioli.




Ravioli met een vulling van ricotta, amaretti en sinasappelschil in een sausje van boter, tomaat en salie. Lekker en leuk om te proberen alle smaken ook echt te proeven.


Op één pastagerecht kun je niet lopen, dus komt er ook nog een tweede. De eerste fles witte wijn was al leeg, maar ook bij het tweede pastagerecht hoort nog een witte wijn, dus moet de rode wijn nog even geduld hebben.


We zien hier de scialatielli-pasta met venusschelpen, mosselen en een langoustine. Een voor mij ook geheel nieuwe pasta en gelukkig heb ik altijd een tafelgenoot bij me die het heerlijk vindt om zo'n garnaal helemaal leeg te zuigen.


Als tussendoortje nog even een bakje met calamari en doperweten en een stukje gegrild brood.


Echt iets voor de liefhebber, dus ik sla even over en proef vast de rode wijn.
Daarna, het is inmiddels al na 10 uur, is het tijd voor het hoofdgerecht.


Een heerlijk stukje gegrild rundvlees met parmezaanse kaas, gegrilde courgettes, aardappeltjes, champignons en een vleugje truffelolie. De parmezaanse kaas heeft het wat moeilijk tegen de stevige smaak van het rundvlees, maar het is echt jammer dat het niet meer lukt om alles op te eten. De pasta's zitten nog een beetje in de weg.


Verstandig als we af en toe zijn, besluiten we dat één toetje voor ons allen (3) meer dan genoeg is. En dat blijkt te kloppen.


Wat moeilijk zichtbaar, maar bovenaan de klassieke pannacotta, in het midden de baba, een Napolitaanse sponge cake met likeur en slagroom en onderaan de Siciliaanse cannoli. Deegrolletje gevuld met ricottakaas.
Al met al een 100% Italiaanse afsluiting van deze dag en even na middernacht keren we weer huiswaarts.

Sunday, February 12, 2012

Restaurant Spicebrush

Tsja, wat is het rustig op deze blog. Mijn laatste uitgebreide stukje is alweer van begin oktober, dus ik loop al bijna 5 stukjes achter. De reden hiervan is dat ik verhuisd ben en daardoor weken, dus eigenlijk maanden, bezig ben geweest met inpakken, verbouwen, verhuizen, uitpakken, inrichten, etc. En zeker nog niet alle dozen zijn uitgepakt en het buro is nog niet echt af, maar toch zijn we even een weekendje naar de Veluwe geweest om alle, nog niet uitgepakte dozen te vergeten. En als je dan op een vrijdagavond in Teuge bent, moet er toch wat gegeten worden. We hebben toen maar gekozen voor restaurant Spicebrush in Apeldoorn.
Met onze KatjaKatja vinden we makkelijk het Marktplein in Apeldoorn, het vinden van de ingang van de parkeergarage duurt iets langer, de volgende keer maar van te voren even kijken waar de ingang zit en die dan in voeren, dat had tenminste een rondje extra gescheeld. We worden vriendelijk welkom geheten en krijgen een tafeltje vlak bij de bar. Zonder ons te haasten bekijken we, bij een glaasje prosecco de menukaart. Het concept hier is dat elke gang eigenlijk bestaat uit drie gerechten. Een mooie manier om in één avond heel veel verschillende dingen te proeven.
Ik kies als voorgerecht de proeverij van vis. Heilbotfilet, zalmtartaar en zeebaarsfilet. Erg lekker, al is de heilbotfillet een beetje te zout. Het glaasje witte wijn uit de hypermoderne wijnkoelkast smaakt prima.
Daarna als hoofdgerecht de proeverij van varken. Een stukje buikspek, een filet van een Spaans varken en nog een rib-eye van een Limburgs varken. Alle drie erg lekker en ik kan niet bepalen welke van de drie mijn favoriet is.
Het toetje sluit de proeverij af en ik kies voor het kaasplankje. Nu eens niet drie gerechten maar zes stukjes kaas. Cheddar Farmhouse, Crottin Chavignol, Taleggio, Kernhem en Cabrales Picos, geserveerd met noten-vijgenbrood en appel-perenstroop. Jammer dat de Taleggio op de kaart verkeerd gespeld is (Tallegio i.p.v. Taleggio), maar de smaak is prima. Met name de Cabrales Picos is behoorlijk scherp, gelukkig ben ik wel wat gewend.
Alles bij elkaar was het een geslaagde proeverij. We slaan de koffie over en niet alleen omdat macchiato op de kaart verkeerd gespeld is.
Conclusie: Waar kun je in één avond zoveel verschillende dingen proeven? Hier dus bij Spicebrush. Niet alleen een leuk concept, maar ook de kwaliteit van het eten is prima. Echt de moeite waard om nog eens terug te gaan.
Prijs: Voor twee personen en drie gerechten, amuse en spoom 110 euri met slechts één glaasje wijn (ik was de bob) en twee glaasjes prosecco. Misschien wat prijzig, maar zeker de moeite waard.

Saturday, January 28, 2012

Groot?

Weinig stukjes hier, zo'n verhuizing kost een hoop tijd. En nu in dit stukje ook nog bijna geen tekst.