Terugblik en -reis.

Zo na ruim vier maanden Italie is het misschien tijd om even terug te blikken.

Eerst even een fotootje om de facebook post op te leuken, een aardige blik op Nettuno vanaf een strekdammetje.

En daarna verder met de terugblik. Eigenlijk bevielen de ruim vier maanden in Nettuno prima, zelfs ondanks het wat tegenvallende weer: de temperatuur is nooit boven de 15 graden geweest en helaas viel er veel te veel regen. Maar als het dan ook droog was, konden we direct naar buiten om ergens op het strand of op een terrasje te genieten van het zonnetje. 

Een cappuccino met croissantje (meestal gevuld met room) was iets om dagelijks naar uit te kijken 

net als de aangekleedde apertivo in de (na)middag.

Het enige wat tegenviel en wat dan uiteindelijk ook de reden was om niet langer te blijven, was het huis. De huizen in Italië zijn veelal gebouwd om de warmte buiten te houden: kleine ramen/balkondeuren en vooral geen frisse (zomers warme) buitenlucht naar binnen laten komen. En als je dan ook nog aan de noordzijde van een gebouw zit, lukt het extra goed om de warmte buiten te houden. In de zomer waarschijnlijk heel prettig, in de winter wat minder. Zonder de warmte van de zon is het huis dan koud en ook heel vochtig. En als je dan weet dat je in Amsterdam een appartement hebt zonder die nadelen, wordt de wens om weer terug te gaan steeds groter. Dus voor de komende winter zijn we op zoek naar een ander appartement, we weten nu beter waar we op moeten letten.

Verder is het leven in Italië niet verkeerd. De kwaliteit van het eten is beter en ook nog goedkoper. Op de markt lokale producten kopen die dezelfde ochtend (of de dag ervoor) nog zijn geoogst, is normaal en dat proef je ook. En dat de meeste Italianen het sociaal-rijgedrag-gen missen, is soms irritant, maar meestal wel komisch om mee te maken.

En toen was het weer tijd om de terugreis te beginnen. Omdat er nog wat dingen (schoenen) gekocht waren en nog wat spullen extra uit Amsterdam waren gekomen, was het tetris spel met de koffers en tassen in de auto weer een uitdaging, maar uiteindelijk zat alles erin en had de achteruitkijkspiegel nog nut. Wel lag de auto weer wat lager, wat dan bij het uitrijden van de parkeergarage weer even schrikken was. 

De terugreis was weer opgedeeld in drie dagen van ongeveer 600 km en natuurlijk ook grotendeels in het weekend, dat scheelt weer wat vrachtverkeer. De eerste dag verliep eigenlijk vlotjes, met relaxte lunch in Chiusi waren we na 650 km en 7 uur rijden mooi op tijd in San Colombano al Lambro, een stukje voor Milaan. Ook hier weer een lekkere aperitivo en diner en de volgende ochtend het ontbijt in de B&B maar overgeslagen en croissantje en cappuccino gescored in het cafe op de hoek.

Natuurlijk kan het niet elke dag zo vlotjes gaan en op deze zaterdag zat er veel tegen. San Colombano ligt wat verder van de snelweg af en we moesten ook weer een stukje terugrijden, maar dat wisten we van te voren. De wegwerkzaamheden bij Como en de daarbij horende vertraging was niet ingepland en vanuit de file bij Como kwamen we direct in de file terecht voor de Zwitserse grens. 

Bij Bellinzona nog even een verkeerde afslag genomen voor de koffiebreak. 

Daarna richting Gotthard tunnel en daar bleek al vier kilometer file te staan en dat kost zeker 1,5 uur. De pas was nog afgesloten en omrijden via de San Bernardino kost ook veel tijd, dus moesten we wel achteraan aansluiten.

Maar verder ook wel weer mooi om tussen de bergen door te rijden.

Overigens is het in Zwitserland na vier maanden Italie weer even schrikken. Een cappuccino voor € 5,50 is toch anders dan de € 1,25 in Nettuno. Na de 1,5 uur vertraging waren we wel toe aan lunch en die maar gedaan bij rastätte Gotthard Nord. En daarna weer snel verder. Zwitserland uit ging ook niet heel vlot en uiteindelijk kwamen we na 625 km en bijna 9 uur rijden pas om 19.15 aan in ons hotel in Sankt Leon Rot. Wel konden we na het inchecken direct aanschuiven aan tafel in het Kroatisch restaurant waar het licht de foto's een wat aparte kleur heeft gegeven.

Op de zondag hebben we dan nog slechts 530 km voor de boeg en die gingen uiteindelijk in minder dan 6 uur. Nog even vers brood kopen in de Duitse bakkerij om de overgang naar straks het Nederlandse brood nog een paar dagen uit te kunnen stellen (al heb ik inmiddels best wel zin in een witte boterham met pindakaas). We zijn overigens via Duitsland gegaan omdat er in Frankrijk wat protesten aan de gang waren en de voorraden benzine bij de pompstations wat schaars konden zijn. In afstand en tijd scheelt het nauwelijks, al missen we dan wel onze lunch bij in Mechelen. Dus geluncht in Bad Honnef waar het eten werd gebracht door een alleraardigste ober. 

En zo waren we redelijk op tijd weer in Amsterdam. Even de auto uitpakken en het huis weer een beetje opstarten. Zo een lege koelkast blijft een raar gezicht en het is toch weer even spannend of die een beetje snel het bier en de witte wijn weer op de juiste temperatuur heeft.

En als je denkt dat je na drie of vier weken vakantie veel hebt om op te ruimen, ga dan eens vier maanden ergens anders wonen.