En weer terug naar Nederland.

En zo zijn we aan het eind van onze vakantie gekomen. Alleen nog even terug naar Nederland. Omdat de reis St.Thomas, Tortola, St.Maarten, Parijs, Amsterdam al lang genoeg duurt, maken we nog een iets langere tussenstop op Tortola. Dus vandaag eigenlijk maar een kort stukje.
We leveren de auto in en worden netjes naar de ferry gebracht. De VS verlaten gaat makkelijker dan de VS binnenkomen en we hebben tijd om nog even een drankje te drinken en onze boot vanaf het balkon aan te zien komen. Een andere boot dan op de heenweg en nu kunnen we wel lekker buiten zitten.

De overtocht gaat rechtstreeks naar Road Town en verloopt soepeltjes, al had ik kleinere golfjes helemaal niet erg gevonden.
We komen ook nog vlot door de douane heen. Het lijkt vlotter dan de eerste keer of zijn we inmiddels een beetje gewend aan het tempo hier? De taxichauffeur is daar zeker nog niet aan gewend. Hij lijkt enorme haast te hebben, neemt de kortste route (niet de makkelijkste) en heeft het motto 'hoe meer toeren hoe beter' hoog in zijn vaandel staan. Maar we arriveren veilig bij Marina's Harbour View voor ons laatste overnachting.
Misschien is dit wel een mooi moment om even terug te kijken op de culinaire belevenissen tijdens deze vakantie. Nu zijn die in het Caribisch gebied altijd al wat minder dan bv. in Italië, maar dit jaar hebben we echt geluk gehad. Elk gerecht dat we bestelden, bleek, volgens het personeel, een excellente keuze te zijn. Hoeveel geluk kun je hebben?
Elke dag begon in ieder geval goed:

En op St.Thomas vonden we een echte Italiaanse pizzeria:

En op Tortola de Italiaanse ijssalon 'La Dolce Vita':

Natuurlijk stond er voldoende vaak vis op het menu, al was de bereiding niet altijd super.

Daarvoor nog de lokale bitterballen:

En voldoende andere lekkere gerechten:

 

En gelukkig was het geen probleem om elke dag voldoende vocht naar binnen te gieten:

In de supermarkt bleken sommige producten erg goedkoop te zijn:

en andere weer super duur:

En om deze culinaire alinea af te sluiten:

En nu dus verder richting Amsterdam. Na gisteren al zo een 50 kilometer te hebben afgelegd, hoeven we vandaag nog slechts de resterende 7000 km te doen. Dat begint met een korte taxirit (overigens net zo duur als de veel langere rit van gisteren) en zo staan we mooi op tijd achter in de rij om in te checken. Het gaat super langzaam en veel passagiers zijn lang bezig om elke koffer onder de 23 kg te krijgen. Maar eindelijk zijn onze koffers ingechecked en begint het wachten op ons vliegtuig. Op een bepaald moment wordt omgeroepen dat onze vlucht vertraging heeft, hoeveel wordt er niet bij gezegd. Om ons tijdens het wachten nog een beetje bezig te houden, blijkt onze koffer in de steekproef te zitten. Dus open maken en bijna alles los door de scanners. Gelukkig zat de koffer niet tsjokvol, dus het lukt om de koffer ook weer dicht te krijgen.
Uiteindelijk na meer dan 1,5 uur (inderdaad Liat doet zijn naam eer aan) vertraging, vliegen we richting St.Maarten. Daar staat ons AirFrance-toestel al te wachten, maar we moeten eerst nog door de douane en ook moeten we onze koffers ophalen en deze weer inchecken. Dat gaat allemaal voorspoedig en als we bij de gate aankomen is het boarden al begonnen. Kortom, achteraf gezien een prima aansluiting.
De vlucht naar Parijs gaat lekker snel, zo hoeven we dat continu krijsende kind voor ons maar 8 uur aan te horen i.p.v. de geplande 8,5 uur. Dat half uurtje winst blijken we echt nodig te hebben om onze aansluiting te halen. We moeten op Charles de Gaulle naar een andere terminal. Vroeger ging dat met trage bussen, de moderne trein gaat een stuk vlugger. Al die snelheid wordt weer tegengewerkt door de uitgebreide security check en de uiterst traag bewegende controleur van onze pasporten. Net bij de security check staan we achter iemand die net vandaag voor het eerst in zijn leven gaat vliegen. Vragen als 'Moet mijn riem ook af', 'En mijn schoenen ook uit?' en 'Moet mijn laptop uit mijn tas?' helpen de snelheid niet echt.
Maar gelukkig halen we onze vlucht naar Amsterdam en arriveren we mooi op tijd. Na een korte rit in de Tesla-taxi zijn we thuis en kunnen we proberen te wennen aan de Nederlandse temperatuur.

St.Thomas

Zo zijn we dus, na een redelijk rustig vaartochtje, aangekomen op St.Thomas. We komen aan in de hoofdstad Charlotte Amalie. Omdat dit Amerikaans grondgebied is, hebben we van te voren al een Esta (Electronic System for Travel Authorization) geregeld en dat maakt nu de binnenkomst wat makkelijker. Zonder Esta waren we waarschijnlijk niet eens door de ferry meegenomen. Dus na het registreren van alle vingerafdrukken en het maken van een portretfoto mogen we verder. Buiten de terminal staan de taxi's al te wachten en we nemen er een naar het autoverhuurbedrijf. Ze rijden hier ook aan de verkeerde kant van de weg en dit is het enige stukje Amerikaans grondgebied waar dat zo is. Bij het verhuurbedrijf blijkt dat we eigenlijk bij de verkeerde vestiging zijn, ze hadden ons verwacht bij het vliegveld. Maar er staan auto's genoeg en eentje mogen we voor een weekje gebruiken. De auto straalt ook al uit dat in Amerika alles groter is en na een weekje een mini Suzuki Jimny, nu een echte Jeep Wrangler.

Van te voren hadden we al gezien dat het op St. Thomas een komen en gaan is van cruiseschepen, tot wel zeven op één dag. In het lokale sufferdje kun je precies zien welke schepen op welke dag en in welke haven zullen zijn.

De lokale bevolking is natuurlijk blij met al die schepen, maar vindt dat er zo vlak voor het hoogseizoen nog veel te weinig mensen aan boord zijn. En een cruiseschip met vol pension wordt hier al helemaal niet gewaardeerd. De meeste liggen aan de kade en dat is wel zo makkelijk, maar sommige liggen ook op de rede en dan moet je met die kleine bootjes naar de wal.

 

St.Thomas richt zich dus echt op de passagiers van de cruiseschepen en dat betekent dat de hoofdstraat in Charlotte een aaneenschakeling is van juweliers en dat het gebied rond de kades rijkelijk voorzien is van nog meer juweliers en restaurants. In de winkelstraat blaast bij elke winkelvoordeur een ijzige koude wind naar buiten, want de airco staan hier vol aan. Van de restaurants is er een aantal dat 's avonds gesloten is, omdat de cruiseschepen dan alweer weg zijn. Gelukkig liggen er ook nog genoeg andere bootjes en die leveren blijkbaar nog voldoende klandizie op, dus valt er 's avonds ook nog wel wat te eten.

Gelukkig zijn er op St.Thomas ook wel een paar aardige strandjes. Bij sommige moet je toegang betalen, voordeel is dan weer wel dat het strand nog schoner is en dat er toiletten en douches zijn. En met 10 $ per dag valt dat ook wel weer mee. Op zondag komt de lokale bevolking ook naar de stranden om de vrije zondag te vieren en dat moet blijkbaar gebeuren onder het genot van zo hard mogelijke muziek. Maar gelukkig is dat alleen op zondag.
Op Tortola hadden we al snel ons favoriete strandje gevonden, hier springt er geen eentje echt bovenuit. Ik zou nu echt niet weten welke van de volgende mijn favoriet is:
Hullbay misschien. Beetje druk en leuke bootjes. Wel veel rotsen in het water, maar die zie je op de fotoos niet heel goed.

Of toch Sapphire beach. Min of meer eigendom van een hotel en daardoor behoorlijk druk. Wel heerlijk water om in te zwemmen. En blijkbaar ook populair in de dierenwereld.

Lindquistbay was ook wel aangenaam zwemmen en voldoende schaduw.


 

 

 

Magensbay misschien? De populairste bij de passagiers van de cruiseschepen en dus wat minder populair bij ons. En op zondag staat de volkomen overbodige muziek er wel erg luid. De onderstroom in het water was ook wat vervelend, maar we zijn niet afgedreven.

 

 

Gezien het aantal fotoos denk ik toch dat Lindquistbay wint. Voor lezers die het zelf willen gaan controleren, dit strand ligt op het oostelijk deel van het eiland, tussen de stranden van Sapphirebeach en Cokibay in. De andere tip is dat Cokibay niet de moeite waard is.
Zo is onze vakantie alweer snel afgelopen. Morgen beginnen we aan de eerste etappe van de terugreis.

Tortola

Tortola is één van de Britse Virgin Islands. Niet al te groot (20x5 km) maar er zijn wel behoorlijke hoogteverschillen en doordat er eigenlijk geen ruimte is voor al te veel haarspeldbochten, zijn de wegen er behoorlijk steil. Voor de busjes die de toeristen van de cruiseschepen vervoeren soms zelfs te stijl, want tijdens ons verblijf gaat één zo een bus over de kop en daarbij zijn een aantal doden en gewonden gevallen. En die busjes zien er inderdaad niet uit of ze heel veilig zijn. En deze rode op de foto valt nog al mee, de witte er voor is al een stuk minder aantrekkelijk om je in te laten vervoeren.

We zitten aan de west kant, vlakbij het beste strand (Smugglers Cove) van het eiland, dus we komen weinig aan de andere kant. Ondanks het compacte eiland en de best wel goede wegen, duurt een ritje naar de hoofdstad Road Town zeker een half uur. Dus alleen voor de boodschappen (bij RiteWay) komen we naar de hoofdstad en als we er toch zijn, nemen we natuurlijk ook een kijkje bij de jachthaven en de cruiseschepen.

 

Toen we Road Town binnen reden, zagen we een Italiaanse ijssalon en die willen we toch even uitproberen. Dat wordt een aangename verrassing. La Dolce Vita is echt de beste ijssalon in het hele caribische gebied! In deze ijssalon ontmoeten we ook Livio, de eigenaar van een Italiaans restaurant op St.John en een pizzeria op St.Thomas. En dat laatste is heel interessant, want volgende week zijn we een paar dagen op St.Thomas. Dus één lunchmoment ligt al vast.
De terugrit naar ons appartmentje is nog een hele spannende geworden. Er wordt namelijk aan de weg gewerkt en er is een omleiding. De omleiding is goed aangegeven, maar daar twijfelden we soms wel even aan, maar het echte spannende is dat de omleiding nogal smal en stijl is. De snelheid ligt dus laag en het lijkt wel steeds drukker te worden. Het is donker en omdat de meeste koplampen niet echt lekker zijn afgesteld, valt het niet mee om nog te zien waar de berm eindigt. Op een bepaald moment lijkt er een soort deadlock te onstaan. Niemand kan meer voor- of achteruit. Maar uiteindelijk komt het goed en kunnen we verder rijden. Later bekijk ik nog eens de kaart en oen bleek dat de omleiding wel korter was dan de normale weg, die om de heuvel heen gaat.
Aan onze kant van het eiland is ook nog voldoende te doen. Aan de andere kant van de heuvel ligt Frenchmans Cay en via een avontuurlijke onverharde weg zijn we net op tijd om te lunchen bij Pusser's en de vele bootjes in de haven en op de rede te bekijken.

Het strandje dat bijna op loopafstand van ons onderkomen ligt is Smugglers Cove of als je liever de naam van het water gebruikt: Lower Belmond Bay. Naar onze mening het beste strand van het eiland. Te ver van de cruise-terminal vandaan voor een dagtochtje (andere stranden zijn veel beter bereikbaar). Daardoor ook niet interessant om er een restaurant o.i.d. te beginnen. Er is alleen iemand die een soort van verkooppunt voor drank en hapjes heeft gemaakt. Kortom: heerlijk rustig. Zeker als we aankomen is het nog zo goed als verlaten. De pelikanen en een enkele andere vroege vogel zijn de enige tekenen van leven. Als het wat later drukker wordt, verdwijnen de pelikanen uit beeld, om aan het eind van de dag weer te terug te keren. Het water is mooi en niet te wild om lekker te zwemmen en te dobberen en er zijn voldoende bomen die ons de broodnodige schaduw leveren.
Maar een paar plaatjes zegt toch meer dan al deze woorden?

 

Het weer is prima. Niet te heet, meestal zo een 28 graden en een fris windje. Alleen had het iets minder vaak mogen regenen. Al levert dat ook we weer leuke plaatjes op:



Droog




Regenbuitje

We gaan dus nog naar St.Thomas, als het goed is, is er bij West Point een ferry die regelmatig naar St.Thomas vaart. De meeste locals die we spreken zijn er niet erg enthousiast over, maar we gaan het toch proberen. En zo rijden op voorlopig de laatste ochtend op Tortola naar de ferry haven. Koffers uit de auto bij de pier, auto ergens parkeren, sleutels onder de mat (het verhuurbedrijf komt de auto wel weer eens ophalen) en wachten op de boot.
De boot komt aan, we gaan aan boord en precies op tijd vertrekken we. Daar kan Liat nog iets van leren. Op deze boot kun je alleen maar binnen zitten en de airco doe erg zijn best.
Gelukkig, nog maar een half uurtje en dan komen we aan in Charlotte Amalie, de hoofdstad van St.Thomas.